PhobiaSocialis.pl

dziekuje za odpowiedz i ksiazki

stresuje sie bo czuje ze dlugo tak nie wytrzymam

zbliżają sie swieta , pierwsze w moim zyciu poza domem , z rodzina mojego męża , dla mnie to tragedia , juz nie spie po nocach i panicznie boje sie wigilii , to nie jest normalne

przykro czytac, ze wiligia spowoduje dodatkowy stres - przypomina mi sie to jak sam sie okropnie czulem, gdy mialem spedzic swieta w wiekszym gronie.. ale to bylo dawno..

wiesz, z tymi problemami mozna sobie poradzic, trzeba zmienic podejscie. moze nie da sie zrobic tego w tydzien, ale mozna nad tym pracowac. spokojnie. teraz na pewno odczuwasz duzo lęku, ale swieta przezyjesz, obiecuje

jesli to mozliwe, postraj sie uspokajac i 'nie nakrecaj sie', nie rozmyslaj tak o tym, bo to wlasnie pogarsza sprawe. teoretycznie moglabys przeciez nie przejmowac sie w ogole tymi swietami, ani tym 'jak bedzie' i przeciez nic by sie takiego strasznego nie stalo.

u mnie wszystko jest zwiazane ze stresem , teraz świeta pozniej sylwester w styczniu imieniny męża a najgorsze jest to że właśnie maż tego nie potrafi zrozumiec , zawsze slysze " walcz z tym " jak by to było takie proste , jestesmy pół roku po slubie a ja już tego żałuję , wolała bym być teraz "sama" mieszkac dalej u rodziców i nie musiec stawiac czoła tym wszystkim imprezom , do mojego lekarza jest trudniej sie dostac niż do papieża , w tym roku nie ma szans zeby mnie przyjął , mam nadzieje ze do stycznia jakos wytrzymam i dostane od niego jakies leki ktore mi pomoga żyć w miare "normalnie" ....

Loris

Ze mną jest tak źle, że naćpałem się tabletek na uspokojenie żeby się tak nie denerwować bo mąż do siostry ze stanów przyleciał na święta On sam do 4-osobowej rodziny, to on powinien się denerwować a nie ja Jak go witałem to miałem takiego zamuła To straszne ale później się okazuje oczywiście, że aż nie tak strasznie było.

Pytanie czy nie chcesz tam u męża mieszkać tylko dlatego, że się boisz jego teściowej czy to coś jeszcze? Jeżeli to coś więcej i przeszkadza Ci w rozwijaniu się i realizowaniu a masz możliwość powrotu do rodziców to masz takie prawo. Mąż powinien Ci zapewnić własne, wolne mieszkanie, nie?

Misio1990 napisał(a):Loris

Ze mną jest tak źle, że naćpałem się tabletek na uspokojenie żeby się tak nie denerwować bo mąż do siostry ze stanów przyleciał na święta On sam do 4-osobowej rodziny, to on powinien się denerwować a nie ja Jak go witałem to miałem takiego zamuła To straszne ale później się okazuje oczywiście, że aż nie tak strasznie było.

Pytanie czy nie chcesz tam u męża mieszkać tylko dlatego, że się boisz jego teściowej czy to coś jeszcze? Jeżeli to coś więcej i przeszkadza Ci w rozwijaniu się i realizowaniu a masz możliwość powrotu do rodziców to masz takie prawo. Mąż powinien Ci zapewnić własne, wolne mieszkanie, nie?

Ja kiedyś tez sie stresowałam tym ze mieli do nas przyjść goscie i zazwyczaj uciekalam na ten czas z domu

Tutaj nie pasuje mi tylko to ze mieszkamy z moją tesciową , zazwyczaj mijamy sie z mężem zmianami w pracy wiec defakto wiecznie siedze sama z jego matką w domu czasami ide glodna spac bo krepuje sie zrobic sobie czegos do jedzenia , wyprowadzka nie wchodzi w gre bo to ona mieszka u nas a nie my u niej , kiedys proponowalismy jej zeby ona sie wyprowadzila to powiedziala ze ona sie nie wyprowadzi

przezyjesz te swieta. zobaczysz jaka ulge poczujesz po wszystkim. wez sie za te swoje fobie, to bedzie lepiej

Ale jak sie za nią wziąć ?? jak z tym walczyć ??

mam blokade i już , męcze sie strasznie mieszkając tutaj , chciała bym żeby wszystko było normalnie ale nie wiem jak zrobić żeby tego nie czuć , tego krępowania sie o wszystko ?? :-(

sie terapeutyzowac

samo czytanie mi w tym nie pomoże , musze czekac aż przyjmie mnie psychiatra :-(

Loris, Twoja teściowa wprowadziła się do Was i nie chce się wyprowadzić? O matko, nie zazdroszczę...
Oprócz psychiatry, idż też do psychologa.

jeszcze nie zaczalas czytac a juz wiesz ze Ci nie pomoze? proponowalbym na powaznie podchodzic do swoch problemow, bo niestety same nigdy sie nie rozwiazuja..

i jak zaproponowala Luna, do psychologa tez najlepiej sie wybrac

Luna napisał(a):Loris, Twoja teściowa wprowadziła się do Was i nie chce się wyprowadzić? O matko, nie zazdroszczę...
Oprócz psychiatry, idż też do psychologa.

to nie całkiem tak , mąż kupił dom , jego matka wzieła z nim kredyt bo jemu takiego kredytu by nie udzielili , wprowadziła się do tego domu razem z moim mężem i powiedziała że będzie z nami mieszkała a jak nie będziemy sie dogadywały to ona wróci do siebie , ale tymczasem swoje mieszkanie odstąpiła swojej matce czyli babci mojego męża , był czas że była nie do wytrzymania i ja juz chciałam sie wyprowadzać , mąż mnie wziął do jej pokoju porozmawialiśmy z nią że lepiej jak sie wyprowadzi itd na co odpowiedziała że w żadnym wypadku ona sie stąd nie wyprowadzi , że może kiedys jak babci juz nie bedzie to ona pójdzie spowrotem na bloki ale ja jej i tak w to nie wierzę

BlankAvatar napisał(a):jeszcze nie zaczalas czytac a juz wiesz ze Ci nie pomoze? proponowalbym na powaznie podchodzic do swoch problemow, bo niestety same nigdy sie nie rozwiazuja..

i jak zaproponowala Luna, do psychologa tez najlepiej sie wybrac

Byłąm kilka razy u psychiatry kazal mi słuchacmuzyki relaksacyjnej i na nadgarstku nosic gumkę recepturkę i za kazdym razem kiedy nachodza mnie zle mysli srzelic sobie nia zeby je odpędzić , a niby kiedy ja mam sie wyciszyc , posłuchac tej muzyki jak ja ciagle mam drzwi w pokoju otwarte bo jak kiedys zamykałam to tesciowa mówiła ze sie izoluję , mam zero prywatnosci , z mezem jestesmy sami tylko jak idziemy spac bo jak bysmy sie w pokoju zamykali to była by obraza ze pewnie ja obgadujemy

Loris napisał(a):Byłąm kilka razy u psychiatry kazal mi słuchacmuzyki relaksacyjnej i na nadgarstku nosic gumkę recepturkę i za kazdym razem kiedy nachodza mnie zle mysli srzelic sobie nia zeby je odpędzić , a niby kiedy ja mam sie wyciszyc , posłuchac tej muzyki jak ja ciagle mam drzwi w pokoju otwarte bo jak kiedys zamykałam to tesciowa mówiła ze sie izoluję , mam zero prywatnosci , z mezem jestesmy sami tylko jak idziemy spac bo jak bysmy sie w pokoju zamykali to była by obraza ze pewnie ja obgadujemy

psychiatrzy i ich gumki na nadgarstkach

powaznie, wez sie za terapie swoja. wszystko jest o wiele prostsze niz Ci sie teraz wydaje, tylko potrzeba wlozyc w to troche pracy (nad soba).

a co do tesciowej: ona nie jest waszym panem i wladca, wyznaczaj granice, niech sie obraza, bardzo prosze. malymi kroczkami. bedzie musiala sie przyzwyczaic. nie ma innego wyboru - jestescie doroslymi ludzmi.

Nigdy nie stosowałam tej terapii bo zle mysli mogę odgonić i bez gumki

a to bez gumki lepiej sie odgania? :-D

a wracajac do tematu, zeby nie bylo ze umnijszam panu psychiatrze - takie 'behawioralne' sztuczki ktore zaproponowal sa jak najbardziej ok, ale do zmiany swojego nastawienia, pozbycia sie lekow i obaw potrzeba cos wiecej niz tylko rozproszenie uwagi; potrzeba dosc glebokiej zmiany myslenia i wyuczenia postaw bardziej adaptacyjnych, by w przyszlosci nie bylo potrzeba 'gumek'.
Ksiazki z folderu napisane sa tak, by czytajacy mogl przeprowadzac wlasna terapie. Oczywiscie zawsze wskazana jest pomoc profesjonalisty ktory bedzie potrafil lepiej dostosowac wiedze zawarta w owych ksiazkach do konkretnego czlowieka, ale mozna probowac czy zaczynac chocby tak..
Wiedza nabyta i zastosowana z lektury bedzie dawac efekty.

Nie wiem bo nie próbowalam z 'gumką' :-D

czytam polecone ksiazki przez Ciebie i w 100%tach jestem pewna ze wlasnie ta choroba mnie dotyczy , skonsultuje to z lekarzem i zobaczymy co mi powie ....szkoda ze to nie bedzie predzej niż za miesiac jak nie dwa

aha dodam ze "mój" psychiatra to stary znajomy i powiedzial ze gdyby co to mam dzwonic do niego to wcisnie mnie bez kolejki ....ale.... FS górą

najwieksza rzecz jaka mnie wkurza w tej chorobie , nie odbieram telefonów , nawet z rodzina nie lubie rozmawiac przez to urządzenie a z obcymi w ogóle

Witam
to i ja opisze swój problem, to ze mam FS nie podlega zadnej dyskusji, choć nie byłem nigdy u zadnego specjalisty.

Mieszkam na wsi i wstyd sie tu przyznać (bo wiekszość tu piszących ma kilkanaście góra dwadzieścia kilka lat) jestem już grubo po 30-tce.

Odkąd pamiętam byłem zawsze małomówny, nieśmiały i odczuwałem lęk w kazdej sytuacji gdy chodziło o kontakty z ludźmi. Jeszcze do momentu ukończenia szkoły sredniej i na poczatku studiów nie było tak tragicznie. Nie miałem jakiś mega problemów ze zgłaszaniem sie i odpowiadaniem przy klasie, może dlatego ze z reguły dobrze sie uczyłem i wiedziałem o czym mam mówić.

Co innego było gdy miałem z kimś o czymś porozmawiać. Nawet głupie pytanie, które miałem zadać członkom własnej rodziny stanowił problem. Zanim je zadałem powtarzałem je sobie w głowie kilkadziesiąt razy jak mantre, serce mi zaczynało walić, ręce drżały normalnie masakra.

Sam nigdy nie podejmowałem prób nawiązania kontaktów z nowymi ludźmi. A spotkania nawet ze znajomymi i prowadzenie rozmowy to były meczarnie. Wszystko rozgrywało sie w mojej głowie, myślałem intensywnie co by tu powiedzieć bo przecież siedze jak kołek i wszyscy uważają mnie za debila bo nic nie mówie. Ale im intensywniej myśle tym mam większą pustke w głowie. A po dłuższym pobycie w jakimś gronie mam po prostu dość i kombinuje jakby tu sie urwać. No i sie zaczyna wymyślam różne wymówki dlaczego musze spadać i tak w kółko.

Wracajac do tematu. Schody zaczęły się na 3 roku studiow gdy trzeba było zacząć dbać o swoje samemu, umawiać sie na zaliczenia z profesorami itp. unikałem tego i piętrzyły sie zaległości, do tego doszły problemy z alkoholem no i efekt wiadomy zostałem wywalony.

Koniec tego był taki, że miałem pierwszą i ostatnią jak na razie w swoim życiu próbe samobójczą. Jak sie można domysleć nieudaną, do tego nikt o tym sie nigdy nie dowiedział.

To co mnie gnębi trzymałem długo w tajemnicy ale w końcu sie przemogłem i opowiedziałem wszystko swojej rodzinie. Oczywiście nie zostałem zrozumiany, w najłagodniejszej wersji uslyszałem że "wydziwiam" i ze "mam sie wziąść za siebie".

Obecnie od kilku lat pracuje, jakoś sobie w pracy radze. Moje życie wygląda tak: praca - dom (w domu głównie siedze przed komputerem w internecie), wychodze bardzo zadko nie mam znajomych, przyjaciół jestem sam.

Pogodziłem się z tym, że będę sam do końca życia. Jednak jakiś czas temu poznałem w necie pewna kobiete, przypadliśmy sobie do gustu było fajnie ... przez jakis czas. Nie bede sie zagłębiał co i jak suma sumarum to sie skończyło a ja sie znalazłem w czarnej d... (dziurze).

Sorka za troche chaosu w mojej wypowiedzi. Napewno pominąłem wiele ważny spraw. Ale ciesze się że mogłem choć tu sie zwierzyć wiedząc, ze nie zostane wyśmiany ... chyba.

Afterglow napisał(a):Mieszkam na wsi i wstyd sie tu przyznać (bo wiekszość tu piszących ma kilkanaście góra dwadzieścia kilka lat) jestem już grubo po 30-tce.

Ja mam 31 lat wiec juz tez jestem po 30stce i doskonalę Cię rozumiem , co prawda mam męża ale spotkania z przyjaciółmi , znajomymi czy cos w tym stylu całkowicie odpada , zawsze wymyślam jakieś wymówki i znajduze 1000 powodów żeby na nie nie iść

Wigilia coraz bliżej a ja coraz bardziej roztrzęsiona , nie potrafię sobie znaleźć miejsca , ciągle mam w głowie myśli jaka to ja beznadziejna jestem , że całe moje życie w ogóle było i jest bez sensu że wszystko co zrobiłam było głupie

miewacie czasami takie stany ??

No pewnie, najlepiej znaleźć sobie jakieś zajęcie żeby o tym nie myśleć.

Loris jak najbardziej to jest jak mantra "jesteś głupi, nieważny, jesteś nikim, nikt cie nie lubi i nikomu na tobie nie zależy"
a okresy świąteczne tylko potęgują to wszystko

To znowu ja

wiem macie mnie już dość ale trudno , muszę jeszcze parę słów napisać i pytań zadać bo to jest dla mnie bardzo dziwne , jeszczę parę dni temu myślałam że to iż taka jestem jest moją cechą charakteru , że taka porypana jestem ale nie dawało mi to spokoju , zaczełam przeglądać fora i trafiłam na to o FS , każdy normalny człowiek żyje dniem dzisiejszym a ja mam w głowie ciągle mętlik np nachodzą mnie myśli że np kiedyś z 5 lat temu powiedziałam coś co mogło zrobić przykrość mojej najbliższej osobie i dręczą mnie myśli co ta osoba w danej chwili poczuła że było jej smutno z mojego powodu , defakto ta osoba w ogóle tego zdarzenia nie pamięta a ja ciągle rozpamiętuje jak źle dana osoba sie w tym momencie czuła albo że skoro ja mieszkam teraz tutaj u męża to moze moi rodzice myślą że mam ich gdzieś że nie są mi już potrzebni itd niszczą mnie te chore myśli
piszę te wszystkie przykłady żebyście mi napisali czy to normalne w tej chorobie ?? czy mam to wszystko powiedzieć swojemu lekarzowi ?? czy sa na to leki ?? czy kiedykolwiek zaczne myśleć normalnie ??

Loris nie wiem jak inni ale ja mam tak samo często dręczą mnie sytuacje z przeszłości i to nawet nie jakieś tam duże sprawy tylko takie, że np coś komuś powiedziałem co w sumie tamta osoba jesli już wogóle odebrała to pewnie jako nic wielkiego i pewnie już o tym nie pamięta

ale mój popaprany umysł musi to ciągle wałkować dziesiątki, setki razy magluje daną sytuacje szukając slów jakie powinienem wtedy powiedzieć

nie wiem czy to jest normalne w tej chorobie jeśli wogóle jest w niej coś normalnego, jeśli tak masz to raczej powinnaś o tym powiedzieć lekarzowi a na dwa ostatnie pytania nie znam odpowiedzi

Afterglow napisał(a):Loris nie wiem jak inni ale ja mam tak samo często dręczą mnie sytuacje z przeszłości i to nawet nie jakieś tam duże sprawy tylko takie, że np coś komuś powiedziałem co w sumie tamta osoba jesli już wogóle odebrała to pewnie jako nic wielkiego i pewnie już o tym nie pamięta

ale mój popaprany umysł musi to ciągle wałkować dziesiątki, setki razy magluje daną sytuacje szukając slów jakie powinienem wtedy powiedzieć

nie wiem czy to jest normalne w tej chorobie jeśli wogóle jest w niej coś normalnego, jeśli tak masz to raczej powinnaś o tym powiedzieć lekarzowi a na dwa ostatnie pytania nie znam odpowiedzi

To nie fajnie że też tak masz ale pocieszające troszke że nie jestem sama
Wigilia już jutro a mi sie aż ryczeć chce ze nie spedze jej z moją rodziną tylko z rodziną mojego męża , byłam dzisiaj u rodziców i wychodzac oczywiscie skladali nam zyczenia a ja tego nie lubie i oni o ty wiedza wiec tak sobie na luzie poskladalismy a ja teraz mam wyrzuty sumienia że nie złożyłam sobie z nimi tych życzeń normalnie jak człowiek i moze im teraz przykro chyba przez to wszystko do jutra zejde na zawał

najchetniej teraz bym sie połozyla i nigdy sie nie obudzila albo wstała i uciekła do moich rodziców , straszne uczucie

:-(

Juz nie wiem gdzie mam szukac pomocy, zrozumienia, juz nie wiem gdzie mam uderzyc, Jestem zmeczony cala ta sytuacja, czuje sie jak smiec, czuje sie jak niepotrzebny frajer.