Jakie macie obawy związane z bliższymi relacjami z innymi ?

[Kamelia]

Mam na myśli zarówno relacje typowo związkowe, jak i takie bardziej na co dzień, z ludźmi, z którymi jesteście zmuszeni w jakiś sposób obcować ? Przy okazji możecie napisać, jak sobie z tego typu problemami radzicie ? Jaką przyjmujecie strategię ? Całkowitego wycofania i robię tyle, ile muszę ? Czy może wraz z upływem czasu przekonuje się i czujecie się bardziej swobodnie ?

[Herostrates]

Przede wszystkim "nie wygłup się", "pokaż inicjatywę". Radzić bym sobie z tym chciał ;]. Strategia zmniejszenia strat! Z czasem jest lepiej chociaż nie przy wszystkich.

[Nerwen]

Miewam dziwne poczucie, że moje towarzystwo nudzi innych i mam tendencję do takiego "znikania" w grupie ludzi, że staję się niewidzialna. Zdarza mi się wycofywać właśnie z powodu lęku przed takim "zniknięciem". Jak sobie radzę? Przede wszystkim jeśli mam być gdzieś w większym tłumie to staram się mieć obok siebie kogoś znajomego, bo to dodaje mi pewności a tak poza tym to nie mam jakiegoś patentu, generalnie jeszcze średnio mi wychodzi radzenie sobie z tym.

Jeśli chodzi o związek z kimś to nie mam jeszcze doświadczenia w tej sferze, ale generalnie mam problemy z pokazywaniem uczuć na początku relacji, bo się wstydzę. I w ten sposób spartaczyłam kilka obiecujących znajomości.

[Gollum]

Ciekawe pytanie.
Obawa pierwsza jest taka, że nie mógłbym się nigdy przy nikim czuć naprawdę swobodnie, w związku z czym cały czas męczyłbym się
w jakiś sposób przy innej osobie, odpoczywając naprawdę tylko wtedy kiedy byłbym sam.
Po drugie mam przeczucie, że z nie do końca jasnych dla mnie przyczyn wszystkie moje kontakty ukrywałbym przed rodziną, więc dręczyłoby mnie poczucie winy. Nie wiem dlaczego, tak się w domu utarło, że nikogo nie znam i jak ktoś do mnie dzwoni to jest to cała sprawa. I to jest jedna z gorszych przeszkód, chociaż zdaję sobie sprawę, że w moim wieku jest to kompletnie irracjonalne i nie poważne.
Po trzecie co powiązane jest prawdopodobnie z moimi problemami osobowościowymi, gdy ktoś jest za blisko zaczynam się dusić,
chcę uciec , ta osoba się jakoś zmienia, muszę się wtedy oddalić, odsunąć i wtedy znowu chcę nawiązać kontakt.
Po czwarte, okazywanie uczuć również stanowi dla mnie problem.

[Kamelia]

Po drugie mam przeczucie, że z nie do końca jasnych dla mnie przyczyn wszystkie moje kontakty ukrywałbym przed rodziną, więc dręczyłoby mnie poczucie winy. Nie wiem dlaczego, tak się w domu utarło, że nikogo nie znam i jak ktoś do mnie dzwoni to jest to cała sprawa. I to jest jedna z gorszych przeszkód, chociaż zdaję sobie sprawę, że w moim wieku jest to kompletnie irracjonalne i nie poważne.

Czy ja wiem, czy takie niepoważne ... wydaje mi się, że mam bardzo podobnie ... też ciężko byłoby mi się przyznać w domu, że się np. z kimś spotykam ... wolałabym to zostawić tylko dla siebie Mnie już naprawdę mało rzeczy jest w stanie zdziwić

[pennylane8]

Miewam dziwne poczucie, że moje towarzystwo nudzi innych i mam tendencję do takiego "znikania" w grupie ludzi, że staję się niewidzialna. Zdarza mi się wycofywać właśnie z powodu lęku przed takim "zniknięciem". Jak sobie radzę? Przede wszystkim jeśli mam być gdzieś w większym tłumie to staram się mieć obok siebie kogoś znajomego, bo to dodaje mi pewności

wiem coś o tym, z niektórymi znajomymi nawet unikam rozmowy bo kompletnie nie mam pojęcia co ciekawego mogłabym powiedzieć i jednocześnie nie znoszę gadania o banałach ops:

[Gollum]

Ja miałbym jeszcze obiekcje, że ta druga osoba się mną znudzi i zostawi mnie. Albo kiedy zacznę być sobą okaże się, że wcale jej nie odpowiadam. Ponieważ osoby nieśmiałe, często bardzo zmieniają się przy bliższym poznaniu, po prostu są zupełnie inne wobec ludzi, których znają dobrze, a zupełnie inne wobec tych , których znają słabo.

[Kamelia]

Ja miałbym jeszcze obiekcje, że ta druga osoba się mną znudzi i zostawi mnie. Albo kiedy zacznę być sobą okaże się, że wcale jej nie odpowiadam. Ponieważ osoby nieśmiałe, często bardzo zmieniają się przy bliższym poznaniu, po prostu są zupełnie inne wobec ludzi, których znają dobrze, a zupełnie inne wobec tych , których znają słabo.

Mógłbyś bardziej rozwinąć swoją myśl? ( może być na pw )

[Gollum]

Jako osoba chorobliwie nieśmiała często spotykałem się z określeniami : spokojny, poważny, małomówny, mówiący za cicho. Natomiast w domu, te określenia są kwitowane śmiechem , dlatego, że w opinii domowników, do której i ja się przychylam jestem kłótliwy, nerwowy, ciągle wrzeszczę i ciągle słyszę, że mam w ogóle ciszej mówić, albo żebym przestał na chwilę mówić, bo ktoś też chcę coś powiedzieć. Poważny, może trochę, ale jednak w domu dużo się śmieję, a przy obcych ludziach prawie w ogóle . Inni ludzie, którzy mnie nie znają naprawdę, kiedy się dowiedzą jaki jestem naprawdę to mówią : nie mogę wyobrazić sobie ciebie krzyczącego. Nieśmiałość to jest czasem jedno wielkie oszustwo i nie wiadomo, kto się ukrywa za taką fasadą.

Co do drugiej części to jest po prostu tak, że zdarzają się ludzie, którzy nawet nawiązują kontakt, ale po kilku rozmowach widzą, że się im rozmawia ze mną jakoś nieciekawie i szukają kogoś bardziej rozrywkowego, może jest inny powód nie wiem. Kiedyś bardzo dawno miałem dobrego kolegę, ale on tak po 3 latach znajomości nagle mnie zostawił, bez problemu znalazł nowych przyjaciół, no, a ja już z tym miałem problem. Zraziłem się strasznie do kontaktów z ludźmi wtedy i mam już jakąś blokadę. Tak naprawdę to ja może jestem i nie ciekawy rozmawiając z nimi, bo tak jak ktoś tu napisał niedawno, robię się wtedy sztywny jak kij. W każdym razie pozostało we mnie już coś takiego, że się obawiam, że inna osoba uzna moje towarzystwo za nudne i męczące i w końcu znajdzie kogoś ciekawszego.

[Kamelia]

Co do drugiej części to jest po prostu tak, że zdarzają się ludzie, którzy nawet nawiązują kontakt, ale po kilku rozmowach widzą, że się im rozmawia ze mną jakoś nieciekawie i szukają kogoś bardziej rozrywkowego, może jest inny powód nie wiem. Kiedyś bardzo dawno miałem dobrego kolegę, ale on tak po 3 latach znajomości nagle mnie zostawił, bez problemu znalazł nowych przyjaciół, no, a ja już z tym miałem problem. Zraziłem się strasznie do kontaktów z ludźmi wtedy i mam już jakąś blokadę. Tak naprawdę to ja może jestem i nie ciekawy rozmawiając z nimi, bo tak jak ktoś tu napisał niedawno, robię się wtedy sztywny jak kij. W każdym razie pozostało we mnie już coś takiego, że się obawiam, że inna osoba uzna moje towarzystwo za nudne i męczące i w końcu znajdzie kogoś ciekawszego.

A jak przekonać osobę, która być może ma podobne obawy do Twoich, że komuś takie zachowanie wcale nie przeszkadza i nie zamierza takiej osoby zranić ani znaleźć sobie kogoś ciekawszego
Bo podejrzewam, że osoba skrajnie wycofana i nieśmiała może mieć problem z przyznaniem się do tego nawet przed samym sobą

[pennylane8]

najlepiej jakby przy każdym dało się wyluzować, nie szukać na siłę tematów do gadania i komfortowo pomilczeć jak mówiła Mia Wallace

[Angela]

niektórzy się boją bliskich relacji, związków, tak jak ja, lepiej i bezpieczniej jest z dala obserwować świat i innych ludzi, z dystansu...

[pennylane8]

co do samych obaw to często boję się, że znajomych itd. nie obchodzi wcale co ja im tam gadam, jak rozmowa się nie klei albo ktoś odpowiada na temat zupełnie niezwiązany z tym, o czym ja mówiłam to bardzo mi to obniża morale

to też wiąże się z tym, że mówię cicho, niepewnie, co wynika z niskiej samooceny zapewne no i błędne koło się zamyka. Strasznie to upośledza moją zdolność do poznawania ludzi

[Gollum]

A jak przekonać osobę, która być może ma podobne obawy do Twoich, że komuś takie zachowanie wcale nie przeszkadza i nie zamierza takiej osoby zranić ani znaleźć sobie kogoś ciekawszego

Jak przekonać? Nie wiem czy jest jakiś sposób, który działałby na każdego, myślę, że większe zaufanie przyjdzie z czasem, jeżeli taki ktoś
zobaczy, że się nie zniechęcasz jego zachowaniem, ale dalej szukasz kontaktu, zagadujesz. Możesz mu mówić, że jest fajny, że dobrze Ci się z nim rozmawia, jeżeli on mało mówi, to, że wreszcie znalazłaś kogoś kto Cię naprawdę słucha, aż człowiek uwierzy w końcu, że ktoś go może lubić z wielkim oporem i niedowierzaniem, ale jednak.

[Genofii]

ja zawsze boje się przy kontaktach z nowo poznanymi ludźmi, że palnę jakąś głupotę w rozmowie i potem kolejne rozmowy będą niekomfortowe, bo ktoś będzie miał już "wyrobione" zdanie na mój temat...

[Obito]

Nigdy nie miałem żadnych przyjaciół w rzeczywistości, nie wiem, jak ludzie przejść do witryny i komunikowania

[inferno]

Obawa przed agresją słowną, chamstwem czy nieuzasadnioną krytyką, ale chyba najbardziej tego, że nie będę wiedział, co powiedzieć jak się zachować w takiej sytuacji. Mam wtedy pustkę w głowie i po takiej sytuacji jestem zły na siebie, że znów przyjąłem postawe uległą, bierną .

[Kamelia]

mar173, nawet nie wiesz, jak dobrze Cię rozumiem Mimo wszystko przykro czytać takie rzeczy, zwł. jak się samemu miało podobne doświadczenia... a rozczarowania bolą najbardziej

[Divine]

ostatnie badania pokazują że psychoterapia behawioralno-poznawcza na dłuższą metę jest nieskuteczna ale ludzie nadal będą w nią wierzyć

Mógłbyś podać proszę jakieś szczegóły? Jeszcze lepiej link do tych "ostatnich" badań. Czemu ja nic nie wiem?

[Zasió]

Też mnie te ostatnie badania ciekawią...

[Zasió]

No, zespołu Aspergera juz ni ma, to kto wie...

[Gollum]

Ludzie dla których przeszłość to dobre wspomnienia nie zrozumieją ludzi dla których przeszłość to większość przykrych słów, zachowań w kluczowych momentach życia.

Tak, w pełni się zgadzam, wiele mądrości psychologów i coachów, którzy sami nic nie przeżyli dla ludzi z problemami są właśnie do niczego, ich rady w stylu jak zbudować sobie lepszą samoocenę przez wypisanie na kartce swoich zalet po prostu nie działają. Strasznie denerwują mnie artykuły z których wynika że tak wiele zależy od ciebie, sam wpływasz na to jak się czujesz, itd. Bo może jakiś wpływ mam, ale tak naprawdę to marny.
Po prostu zazdroszczę osobom, które w dzieciństwie dostały to co było im potrzebne i mogli normalnie się rozwijać w poczuciu tego, że są dużo warci i dużo mogą. Teraz nie muszą się męczyć z pewnymi kwestiami, o których nawet nie mają pewnie pojęcia i idą sobie w życie pełni nadziei, a moja młodość przypomina raczej starość.

[Jarg]

Człowiek nie jest w stanie przestać patrzeć w przeszłość

Niepatrzenie w przeszłość jako "polecenie" wydane umysłowi jest dosyć kłopotliwe.

Jest chyba taki mechanizm w naszej głowie że jak się chce o czymś nie myśleć to się właśnie o tym myśli.
Np.: nie chce pamiętać o tym jak Y mnie gnębił albo jak X mnie olała. I właśnie o sobie to przypominam. Mam przed oczami tą sytuacje. Wraca poczucie frustracji porażki i zniechęcenie do działania.

Pewnie to całkiem oklepane ale chyba po prostu trzeba znaleźć sobie jakiś mały, krótkoterminowy, realny cel, jakieś osiągnięcie które daje wymierne korzyści i które może dać poczucie spełnienia, samorealizacji. Wtedy można się oderwać od przeszłości i znaleźć energię do realizowania stopniowo coraz poważniejszych zadań.

[Judas]

Można też raz a dobrze zmierzyć się z przeszłością, wrócić do niej i wyjaśnić przed samym sobą wszystko tak, by nie było już po co wracać.
Pogodzić się z czymś, zrozumieć, uświadomić.

[Gollum]

Ja to postrzegam tak, że z przeszłości jestem zbudowany. Wiadomo, że nie tylko, na pewno też z książek, filmów i czegoś co
sprawia, że ja to ja i nikt inny mając moje życie i tak nie byłby mną, jak sądzę, ale jednak przeszłość to bardzo dużo. Trudna przeszłość = trudny człowiek, w sensie, mający problemy tam gdzie inni ich nie mają.