Czy nieśmiali są egocentryczni i leniwi?

[ZgarbionyFred]

Luke, właśnie napsialem o bezstresowym wychowaniu. Nie zwalam winy na gry tylko na wiek graczy i bezstresowe wychowanie . Czytac uwaznie

Tak, tylko że ty podałeś przykład a ja bardziej uogólniłem całą sprawę. Przyjmijmy to jako uzupełnienie. A z czytaniem martw się o siebie

[Gość]

Tez w nie gram, ale ja potrafie rozgraniczyc co jest prawdą, a co fikcją.

Ja gram od 8 roku życia i też bezproblemowo odróżniałem i odrożniam realny świat i prawdę od fikcji.

Chociaż teoretycznie do izolacji społecznej gry przyczynić się mogą, ale równie dobrze do izolacji społecznej przyczyniać się może czytanie książek czy szydełkowanie, ale to nie jest tak, jak piszesz... to ludzie zazwyczaj dlatego uciekają do kolorowego, pięknego, interaktywnego świata gier, ponieważ czują odtrąceni i nieakceptowani przez społeczeństwo, a nie odwrotnie... tam mogą się poczuć mocniejsi, lepsi, wartościowsi, bardziej pr0-fesjonalni, tam ich działanie wydaje się mieć głębszy sens i wydaje się też, dążyć do czegoś...

[Gość]

Jestem leniwy, to fakt.

[Gość]

PiotruśGT, ja też pisałem na swoim przykładzie. Ja osobiście zawsze uciekałem w świat iluzji - w moim wypadku w świat gier najczęściej, etc. Zawsze ciągnęło mnie bardziej do tego świata iluzji, niż realności, bo wydawał mi się on bardziej idealny, perfekcyjny, piękniejszy, doskonalszy, bo realność mnie po prostu bardzo zawodziła na każdym kroku. Zanim dorwałem konsolę (w kiedy 8 lat, w to akurat była konsola w moim przypadku, kompa trochę później zakupiłem) miałem identyczne problemy... nieakceptacja ze strony środowiska, innych ludzi, rozczarowanie szarym, złym, nieperfekcyjnym światem dookoła, a przez co ucieczka do piękniejszego świata iluzji... Tak więc gry przez długi czas były dla mnie nie tylko rozrywką, ale także ucieczką, pewną furtką do realizacji samego siebie i do realizacji emocji, których nie dane mi z reguły było doświadczać w realnym świecie. To, taka moja psychologiczna autoanaliza.

[peter]

Piszecie o grach... w moim przypadku ani komputer ani konsola nie przeszkodziły mi zachować związek z realnym światem. Miałem wtedy -naście lat, zgraną paczkę kumpli z bloku, całe dnie spędzane poza domem, wycieczki blisko i daleko za miasto, robienie rzeczy niebezpiecznych i głupich. Komputer zawsze lubiłem, fakt, ale służył za kolejną obok piłki zabawkę, którą można się pobawić ze znajomymi. Czyli pomagał mi się integrować a nie izolować. Z resztą wiadomo: multiplayer rządzi - ale tylko wtedy gdy partner do gry siedzi obok ciebie z joystickiem albo joypadem w ręce - a nie gdy grasz z obcym Amerykaninem przez internet, albo mozolnie pakujesz bohatera w mmorpg, itp. I raczej nigdy nie postrzegałem gier jak ucieczkę przed czymkolwiek, i nadal tak ich nie widzę. Za przykład podam Second Life. Kurczę, toż to gra (symulator życia?) stworzona dla fobików ze światem pełnym fobików. Dziękuję, ja jednak nie skorzystam. Na szczęście nadal wolę żywych ludzi.
Ach, ci co mieli Pegasusa, pamiętacie pielgrzymki kumpli do was, żeby pograć w "komandosów"? Ja pamiętam. Taak, piękne czasy.

[ZgarbionyFred]

Ach, ci co mieli Pegasusa, pamiętacie pielgrzymki kumpli do was, żeby pograć w "komandosów"? Ja pamiętam. Taak, piękne czasy.

To prawda, to były piękne czasy tylko że nie pamiętam żadnych pielgrzymek do mojego domostwa...nawet jednoosobowych

ale tylko wtedy gdy partner do gry siedzi obok ciebie z joystickiem albo joypadem w ręce - a nie gdy grasz z obcym Amerykaninem przez internet

No widzisz 10 lat temu można było się zadowolić jak grasz z kumplem na 2 joysticki na pegasusie ale teraz...teraz technika poszła do przodu, większość woli grać na necie z gościem zza wielkiej wody bo to ciekawsze i bardziej ekscytujące. Nie mówię że wszyscy ale spora część dzieci i młodzieży tak robi.

[Margot]

[quote="Luke"]

teraz technika poszła do przodu, większość woli grać na necie z gościem zza wielkiej wody bo to ciekawsze i bardziej ekscytujące.

Eee na co mi ktos zza wielkiej wody, mi do szczescia wystarcza tylko niemcy

[Gość]

Mi zarówno podobało się granie w kimś na dwa joysticki, jak i rozrywka multiplayer'owa z osobami zza wielkiej wody. Zarówno jedno, jak i drugie miało/ma swój specyficzny klimat i sens...
Swoją drogą, a propo Amerykanów, to są jak najbardziej w porządku.

Przypomniała mi się moja, swego czasu, dobra znajoma z USA właśnie, poznana w pewnej grze. Szkoda, że już nie utrzymuję z nią kontaktu, ehh... bo była to bardzo fajna, wesoła, mądrą osoba.

[peter]

Nie no, Jankesi są spoko, ja nic (raczej) do nich nie mam
Ale z tą znajomą z USA na pewno wolałbyś pograć w opcji joystick+joystick niż przez neta
Jeszcze a'propos gier: polecam trailer HD Diablo 3 - robi wrażenie

[Gość]

Nie no, Jankesi są spoko, ja nic (raczej) do nich nie mam
Ale z tą znajomą z USA na pewno wolałbyś pograć w opcji joystick+joystick niż przez neta

No, ba. Zdecydowanie tak!
Chociaż kontakt przez internet ma czasami swoje plusy - z zaznaczeniem słowa czasami.

[Michał]

Jestem leniwy, to fakt.

Lenistwo, to tylko określenie zachowania. Powody takiego zachowania mogę być różne.

[fox-1]

czyli, po przykładach zawartych powyżej można wnioskowac, że wszystko przez gry.
w takim razie zamiast grac, lepiej wyjśc na miasto z kumplem, albo z kumpelą, albo jeszcze lepiej - z kumplem i kumpelą

[Michał]

Trójkąt to zdecydowanie wolę z dwoma kumpelami. 8) Trójkąt intelektualny, bo już wyobrażam sobie Wasze skojarzenia.

[ZgarbionyFred]

czyli, po przykładach zawartych powyżej można wnioskowac, że wszystko przez gry.

Nie tylko przez gry ale telewizję, internet czyli ogólnie środki masowego przekazu bo one potrafią zająć naprawdę dużo czasu swoim "bogactwem"

takim razie zamiast grac, lepiej wyjśc na miasto z kumplem

Lepiej, lepiej. Ale chyba kiedyś wspominałem że w moim przypadku sie to skończyło tragicznie

Trójkąt intelektualny, bo już wyobrażam sobie Wasze skojarzenia.

Ja nie miałem żadnych skojarzeń 8)

[Michał]

Byłeś jedyny.

[widoq]

Ja uważam, że nieśmiali nie są leniwi. wydaje mi się, że to lenistwo jest efektem nieśmiałości. Z własnego doświadczenia wiem, że jak człowiek się nie denrwuje angażuje się w różne przedwsięziecia nie mysląc czy sobie poradzi czy nie tylko dążąc do celu. A im więcej różnych zajęć tym lepsza organizacja i życie jakoś się nakręca. Tymczasem nieśmiali często z powodu własnych lęków unikają jakiejkolwiek aktywnosci. A to prowadzi w konsekwncjii do tego, że po pewnym czasie przyzwyczajają się do tego i potem ciężko jest się zmmienić...

[aneczka36]

Uważam, że nieśmiali tak bardzo boją się kompromitacji, że wolą latami tkwić w własnych lękach niż z nich wychodzić, skupiamy się na czynnościach, które nie sprawiają nam trudności, jak nauka, praca, zainteresowania, zamiast krok po kroku pokonywać nieśmiałość. Chyba jesteśmy egocentryczni, czyli cały czas skupieni na sobie, na myśleniu, jak wypadniemy w oczach innych ludzi, wizja porażki powstrzymuje od działania, dochodzimy do perfekcji w znanych czynnościach a ułomni jesteśmy w kontaktach towarzyskich, gdybyśmy tyle czasu co na nasze pasje poświęcali wychodzeniu z nieśmiałości, byli byśmy duszami towarzystwa.

[Gość]

aneczka36, bardzo ładnie to ujęłaś. W moim przypadku dokładnie tak jest. Tak boję się kompromitacji, że wolę wykonywać czynności nie wymagające narażenia na wyżej wymienioną. Często łapie się tym, że jestem egocentryczny i skupiony na sobie, zbytnio identyfikuję się ze swoim ego, zamiast spojrzeć na wszystko z dystansu. Czasem warto otworzyć dłoń i zaryzykować jej zranienie, ale dać sobie szansę na poczucia w tej otwartej dłoni dotyku szczęścia i sukcesu, niźli trzymać zaciśnięte pięści, które wprawdzie dobrze ochraniają wnętrze dłoni, ale też nie dopuszczają do niej wszelkiego dotyku szczęścia i sukcesu.

[ZgarbionyFred]

Czasem warto otworzyć dłoń i zaryzykować jej zranienie, ale dać sobie szansę na poczucia w tej otwartej dłoni dotyku szczęścia i sukcesu, niźli trzymać zaciśnięte pięści, które wprawdzie dobrze ochraniają wnętrze dłoni, ale też nie dopuszczają do niej wszelkiego dotyku szczęścia i sukcesu.

Zawsze istnieje ryzyko że zamiast tylko zranić to możemy stracić naszą dłoń i nie będzie już czym czuć dotyku szczęścia i wtedy lepiej było mieć schowaną i zaciśniętą. Taki wariant też jest możliwy, nie wiadomo co nas w życiu spotka.

[Gość]

Zawsze istnieje ryzyko że zamiast tylko zranić to możemy stracić naszą dłoń i nie będzie już czym czuć dotyku szczęścia i wtedy lepiej było mieć schowaną i zaciśniętą. Taki wariant też jest możliwy, nie wiadomo co nas w życiu spotka.

Prawda, masz rację Luke, w tym co napisałeś. Choć jest to przykre, to rzeczywiście taki wariant także jest możliwy. Nigdy nic nie wiadomo w życiu, tak, to prawda.

[Will I Arrive]

...

[Korred]

Mi sie wydaje, ze kazdy z fobia spoleczna jest w pewien stopniu egocentryczny.
Pierwsza mysl, jaka uslyszelismy na terapii i mielismy sobie wbic do glowy bylo:
'Moje mysli to nie fakty'
Osoba z fs swoje mysli dysfunkcyjne traktuje jako fakty. Tak naprawde to bardzo trudno pozbyc sie tego nawyku, bo jak uprzemy to nawet jak tysiac osob powie nam, ze nie mamy kaktusa na glowie to my mozemy byc pewni ze on tam jest i nawet jak wyciagniemy reke zeby to sprawdzic to mozemy sie tylko utwierdzic w naszym przekonaniu bo naprawde czujemy, ze on tam jest. Czyli po prostu nie dopuszczamy innej mozliwosci, wszystko jest tak jak nam sie wydaje i nie inaczej. Czesto tez czytamy w myslach innych, jak by z gory wiedzac co sobie pomysla albo pomysleli w danej sytuacji, a nawet jak nie zachowaja sie tak jak to przewidzielismy to latwo to sobie tlumaczymy wynajdujac rozne wymowki dlaczego w konkretnym przypadku stalo sie tak, a nie inaczej.

[Spit]

właśnie zawsze myślałam, że nieśmiali są typem ludzi empatycznych i pomocnych, którzy są chętni do pracy (oczywiście jeśli ktoś da im dużego kopa), bo rzeczywiście chcą, ale nie mogą. ale chęci też się liczą. (gadam bez sensu blahblahalah)

[Ktoś]

Ciężko odpowiedzieć na pytanie zadane w temacie. Egocentryczni, może w pewnym sensie, stajemy się tacy kiedy rozmyślamy nad sytuacjami w których wydaje się nam że wyszliśmy na idiotów, mimo że wszyscy już o tym dawno zapomnieli... to jest egocentryzm, gdyż wszędzie widzimy atak na swoją osobę. Leniwi się wydajemy, gdyż unikamy ludzi, kłopotliwych sytuacji, problemów itp. więc sprawiamy takie a nie inne wrażenie. W sumie jednak uważam że to nie jest nasza wina tylko choroby. Każdemu z nas zdarzyło się zachować egocentrycznie, jednak nie jest to wpisane w naszą osobę. Sprawiamy wrażenie leniwych, jednak kiedy przestaje przeszkadzać nam fobia nagle okazuje się że to tylko pozory... No cóż, ludzie różnie nas oceniają, ale to ich sprawa, my jesteśmy świetni, no nie? 8)

[Perdida]

Egocentryczni-może, ale czy to nasza wina?
Leniwi-to tak, jakby powiedzieć, że dziecko z poważną dysleksją jest leniwe, bo robi błędy, a mogłoby się więcej uczyć itd. Normalnym za łatwo mówić.