|
06 Lut 2013, Śro 2:22, PID: 337867
Też mam problem z uśmiechem. Nie umiem się uśmiechać, po prostu bolą mnie od tego policzki. Natomiast kiedy coś mnie rozśmieszy, to automatycznie zasłaniam dłońmi usta bo wydaje mi się, że wyglądam głupio.
06 Lut 2013, Śro 3:28, PID: 337879
Tbxc
07 Lut 2013, Czw 15:03, PID: 338072
Mi kilka razy ktoś powiedział, że mam smutny wyraz twarzy albo że mam smutne oczy :-(. Trochę mnie denerwuje jak słyszę coś takiego, gdy czuję się normalnie.
07 Lut 2013, Czw 19:49, PID: 338130
Kuwa, komu? Please? Gestykulacja i postawa jak z boju to z 80% komunikacji mówią, lecz jest jeszcze z 10 długich słów...
Jakkolwiek wal to...
08 Lut 2013, Pią 2:10, PID: 338230
Staram się zawsze lekko i niezauważalnie podnosić kąciki ust coby właśnie nie mieć wyrazu, jakbym dopiero co zaszlachtował kogoś w lesie.
08 Lut 2013, Pią 2:22, PID: 338232
Mi coraz częściej ludzie zwracają uwagę na to, że jestem smutna (nawet jeśli nie jestem o.O) nawet osoby na ulicy, których nie znam.
08 Lut 2013, Pią 15:25, PID: 338256
Ludzie się podjudzać zaczęli i zawiśliśmy w afekcie, stąd głębokie egzaltacje są normą albo bladość jakby wyprzeć się emocji, których nie rozumiesz, gdy kolejny raz dostajesz łomot, bo nie nadążasz za normą... Czyli czekamy na wiosnę ludów?
08 Lut 2013, Pią 16:35, PID: 338261
krys840 napisał(a):Ludzie się podjudzać zaczęli i zawiśliśmy w afekcie, stąd głębokie egzaltacje są normą albo bladość jakby wyprzeć się emocji, których nie rozumiesz, gdy kolejny raz dostajesz łomot, bo nie nadążasz za normą... Czyli czekamy na wiosnę ludów? Czyli masz smutną minę?
08 Lut 2013, Pią 18:58, PID: 338298
No tak; są tam wszystkie barwy emocji nie wyważone na czas - smutek miesza się z radością, gdyż poczucie czegoś nie w normie to dowód na nierozumienie siebie. Ktoś mówi, że ma smutną minę, czyli dziwnie się wyraża albo dystansuje od tego, czego może wiedzieć nie chce.
Mam smutną minę, bo też stale dochodzę do pionu i z trudem nazywam takie odczucia, które się burzliwie zmieniają. Taki jest czyn "nocy", tzw. "nocy", że utrzymać się jest trudno i nazwać to afekty, które są mętne... Taki czas kryzysu. Bardziej materiału zmęczenie stale, jak proch, na którym rośnie zasadność granic funkcjonowania. Stąd wiadomo, że brak energii to stały smutek... Ot wywód... Eh... Mówisz o etanolu? - C2H5 raczej, ale nie. Odstawiam umiarkowanie...
10 Lut 2013, Nie 17:37, PID: 338658
ja zamiast usmiechu mam grymas na twarzy wiec nawet nie probuje sie usmiechac bo wyglada to brzydko i ludzie dziwnie sie patrza ..
11 Lut 2013, Pon 22:15, PID: 338917
Od najwcześniejszych lat słyszę wciąż jedno pytanie: "Czemu jesteś taka smutna?". Zadają je zarówno obce osoby, jak i najbliżsi, którym niejednokrotnie tłumaczyłam, że jest to mój normalny wyraz twarzy.
Dość ciężko jest mi się zdobyć na uśmiech. Okazywanie radości uważam za coś tak nienaturalnego, że wśród ludzi na ogół jestem odbierana jako wyjątkowy ponurak. Nieraz słyszałam także śpiewkę o "minie lekceważącej". Czasem zastanawiam się, czy jeszcze potrafię uśmiechnąć się bez przymusu.
11 Lut 2013, Pon 22:19, PID: 338920
Kecharitomene napisał(a):Czasem zastanawiam się, czy jeszcze potrafię uśmiechnąć się bez przymusu. Na pewno potrafisz 
11 Lut 2013, Pon 22:37, PID: 338936
Właśnie! Tylko spróbuj
Są lepsze i gorsze dni, każdy je miewa, spróbuj w te lepsze
11 Lut 2013, Pon 22:44, PID: 338940
Uwielbiam Twoje madrosci zyciowe :hamster_inlove:
A tak w ogole smutna mina tez moze miec swoj urok 
11 Maj 2013, Sob 22:10, PID: 350381
Kiedyś zatrzymał mnie jakiś nieznajomy i wręcz wykrzyczał "Dziewczyno, nie wolno być smutnym!". Akurat byłam wtedy wesoła.
11 Maj 2013, Sob 22:15, PID: 350384
Niestety oczy "mówią " wszystko o człowieku
23 Maj 2013, Czw 22:12, PID: 351916
a mnie się wydaje, że mam poprostu za długą brodę i że jak się uśmiecham to ona się jeszcze bardziej wydłuża... w sumie nie za bardzo umiem się uśmiechać, usta mi się zawsze spinają w taką ciasną linię i wyglądam raczej jakbym się wściekła. Dlatego właśnie nienawidzę aparatów fotograficznych i to chyba z wzajemnością
24 Maj 2013, Pią 22:00, PID: 352001
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 24 Maj 2013, Pią 22:00 przez Szasza.)
kyubei chyba jesteś moją zaginioną bliźniaczką
I fizycznie i psychicznie. Nienawidzę, gdy mi robią zdjęcia. Kiedyś z całych sił starałam się uśmiechnąć i byłam pewna, że mam banan na twarzy. Potem patrzę na to zdjęcie a tam prosta kreska (a nawet lekki opad). A mnie twarz bolała od uśmiechania się 
25 Maj 2013, Sob 22:36, PID: 352064
Zdaje się, że ciało nie wie co to 'odpowiednia mina', szczególnie jak przez większość czasu dominują smutne nastroje. Względem swojego typowego fobicznego smutku może mi się wydawać, że się uśmiecham ale względem innej twarzy (względnie często pogodnej), ta sama mimika może wypadać nijako. Moja matka zdaje się wyznawała zasadę, że cierpienie uszlachetnia a radość jest najczęściej podejrzana i nie ma z niej pożytku. Okazywanie radości czy innych uczuć wydawało mi się ryzykowne przy rodzicach.
27 Maj 2013, Pon 17:28, PID: 352269
Moim skromnym zdaniem nie mam smutnej miny, a zwykle w rozmowie cieszę ryja.
Co mnie tym bardziej dziwi, że ludzie na ulicy zwracają mi uwagę na rzekomą pogrzebową minę. Nie wiem jak wyglądam idąc, ale to raczej zobojętnienie niż przygnębienie. Przecież nie będę się cieszyć do każdego przechodnia. A gdybym zaczęła to robić, to znak, że czas mnie zamknąć  mt080
12 Cze 2013, Śro 22:09, PID: 354232
beznamiętne oczy w bezpostaciowej mimice w czymś znacznie dziwaczniejszym, w czymś zwanym twarzą
13 Cze 2013, Czw 14:32, PID: 354324
Był czas, kiedy każdego dnia słyszałam od partnerów rozmowy:
"CO TY TAKA SMUTNA?" Wkurzało mnie tłumaczenie się setny raz, że WCALE nie jestem smutna. Jestem raczej osobą o pogodnym nastawieniu, lubiącą jednak snuć rozważania. Często się zamyślam. Wtedy empatyczni supermani i supermanki pytają, co ja taka smutna.
|
|
|
PhS
