Zatracanie siebie.

[marcin1980]

Zauważyłem u siebie pewien mechanizm. Polega to z grubsza na tym, że mam stałą tendencję do zatracania się/celowego gubienia się w codziennych regularnych czynnościach. Zazwyczaj jest tak, że powiedzmy startuję z jakiegoś punktu, postanawiam coś konkretnego robić, żeby osiągnąć dany cel. I po kilku tygodniach 'odkrywam', że mój dzień składa się z szeregu automatycznych czynności, które wykonuję automatycznie i tak jakby bez udziału siebie. Bo mnie już właściwie nie ma, poza tymi automatycznymi zajęciami Zazwyczaj musi przyjść jakiś wstrząs emocjonalny, żebym się 'obudził'. Generalnie chodzi tu o taką silną, pozaświadomą tendencję od uciekania od myślenia o sobie, swoich emocjach itp. Jestem ciekawy Waszych doświadczeń w tym temacie. Też tak macie? Jak sobie z tym radzicie?
Pozdrawiam.

[shade]

w moim przypadku to wcale nie jest takie złe. kiedy jest w życiu jakiś porządek, powtarzalność, nawet rutyna, jest łatwiej. nie daje to szczęścia, ale przynajmniej nie ma czasu na rozgrzebywanie przykrych spraw.
kiedy wypadam z rytmu, wpadam w dół.

[mc]

Dla mnie zatracić samego siebie to utracić najcenniejsze co mamy..

[ion]

...

[mc]

To co mamy w sobie unikalnego, ma najcenniejszą wartość, więc musimy to chronić i nie pozwolić by zostało w żaden sposób utracone.
Zresztą tak jest we wszechświecie. To co jest rzadkie i unikalne jest bardzo cenione i ma dużą wartość, w przeciwieńśtwie do tego co pospolite i nijakie..

Utracić siebie to przestać istnieć.
Zachować siebie, choćby się było potworem
To największy heroizm.

[ion]

...

[shade]

odnoszę wrażenie, że piszecie nie do końca o tym, o czym pisze w pierwszym poście Marcin.
jeśli dobrze zrozumiałam, to chodzi tu nie o stapianie się z tłumem, tylko o wpadanie w stan, gdy wszystko dzieje się mechaniczne, bez żadnych refleksji, bez myślenia.

chodzi tu o taką silną, pozaświadomą tendencję od uciekania od myślenia o sobie, swoich emocjach

to wcale nie jest to samo, co być nijakim.

[Sosen]

Może niezbyt na temat powiem. Ale każdy człowiek jest unikatowy. Wydaje mi się, że z czasem po prostu większość się przystosowuje, żeby zostać zaakceptowanym. Chowają siebie tak głęboko, że momentami sami nie wiedzą, kim są.

[Prodigy]

To samo zauważyłem u siebie, w sumie żadnego swojego planu życiowego nie zrealizowałem, popadłem w całkowitą rutynę. czasami wydaje mi się że myślę tylko o sobie, cały czas rozmyślam o tym kim mógłbym być co by tu zrobić i użalam się nad sobą. Sam o sobie nie mam żadnego zdanie w moim stanie psychicznym nie mogę stworzyć żadnego obrazu siebie mojej osoby, nie mogę określić jakich swoich charakterystycznych cech.

Paranoid.

[marcin1980]

odnoszę wrażenie, że piszecie nie do końca o tym, o czym pisze w pierwszym poście Marcin.
jeśli dobrze zrozumiałam, to chodzi tu nie o stapianie się z tłumem, tylko o wpadanie w stan, gdy wszystko dzieje się mechaniczne, bez żadnych refleksji, bez myślenia.

chodzi tu o taką silną, pozaświadomą tendencję od uciekania od myślenia o sobie, swoich emocjach

to wcale nie jest to samo, co być nijakim.

Otóż to, Shade. Dobrze mnie zrozumiałaś Najgorsze jest to, że to się dzieje powoli i nieuchwytnie. Po jakimś czasie odkrywam, że 'odpłynąłem'. Piszesz, że rutyna jest dobra, bo jak wypadasz z rytmu wpadasz w doła. Ale ja się trochę martwię, co by życia nie przegapić w ten sposób. Ten proces jest z pewnością spowodowany automatycznym poszukiwaniem bezpieczeństwa. Ale jednocześnie życie staje się przez to puste i trochę bez sensu...
I prawdę mówiąc, to nie bardzo wiem, co z tym zrobić. Chyba będę próbował co jakiś czas robić coś nowego, nietypowego dla mnie... Może to da mi jakiś impuls, który mnie uchroni przed osuwaniem się w ten 'niebyt'.

[mc]

odnoszę wrażenie, że piszecie nie do końca o tym, o czym pisze w pierwszym poście Marcin.

Dziwne, bo też odniosłem takie wrażenie

Przeczytałem jeszcze raz post Marcina i chyba już wiem o co chodzi. Przyznam, że problem jest dość złożony, i nie wiem czy na forum można coś doradzić. Szczerze, to ja bym się z tym wybrał do dobrego specjalisty, niekoniecznie na terapię, ale żeby omówić ten problem.

[Kasumi]

Zatracam się, wręcz uwielbiam się zatracać ale troche w innym sensie, zatracać się w robieniu czegoś co lubie. Wtedy tak powiedzmy, traci się kontakt z rzeczywistością i co ważniejsze odcina się od tych wszystkich uporczywych myśli albo problemów, które nie dają żyć. Z tego powodu lubie się zatracać i dobrze to na mnie wpływa, niestety ostatnio coś owe "zatracenie" rzadko do mnie przychodzi... u.u