|
14 Lut 2009, Sob 2:10, PID: 124231
Ale jakie zaburzenia osobowości? Generalnie zaburzenia, przynajmniej potencjalnie się da wyleczyć.
14 Lut 2009, Sob 7:26, PID: 124248
wg mnie nie da sam cierpię na zaburzenia osobowości od dłuższego czasu wiele razy próbowałem coś z tym zrobić ale po "lepszych" okresach zawsze wracałem do tego samego punktu to tkwi zbyt głęboko w umyśle dlatego mam już na to wy+
 jedyne co można zrobić to nauczyć się z tym żyć uświadomić sobie że po prostu taki jesteś i  z tym zrobisz żadne leki i terapie bo to oszukiwanie samego siebie nie wierzę w skuteczność tego chyba że na krótki okres bądź w "lekkich" przypadkach
14 Lut 2009, Sob 11:33, PID: 124256
musisz dziobać leki na szajbę i będzie ok
 trza się tylko zgłosić do psychiatry
14 Lut 2009, Sob 13:12, PID: 124275
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 14 Lut 2009, Sob 13:14 przez pawlik24.)
Ja powiem tak jeżeli dowiem się że niemożna tego wyleczyć do końca od razu zażyje cyjanek w końcu już go nabyłem . Niema sensu z tym żyć i męczyć się do końca życia. Okazało się iż cierpię na te dolegliwości od 2000r. Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego jak człowiek musiał się wymęczyć przez ten okres. Dlatego niema sensu tak cierpieć do końca życia.
14 Lut 2009, Sob 13:59, PID: 124288
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 14 Lut 2009, Sob 14:13 przez pawlik24.)
Dostałem także receptę na lek ASERTIN podobno blokuje negatywne myśli czyli pozytywne także o czym Lekarze nigdy nie mówią . A przyje...............any chodzić nie chcę ! Bo skoro blokuje myśli na pewno są problemy z koncentracją.
14 Lut 2009, Sob 14:54, PID: 124303
Pozytywnych na pewno Ci nie zablokuje. Jak już coś, to leki antydepresyjne wyciszają rejony odpowiedzialne za negatywne myślenie, dodają motywacji i siły życiowej.
15 Lut 2009, Nie 14:40, PID: 124641
Sprawdzałem w internecie i znalazłem w encyklopedii że fobie społeczne są terapeutycznie całkowicie uleczalne.
17 Lut 2009, Wto 15:44, PID: 125275
Mam tylko jeszcze jedno pytanko. Mianowicie jest gdzieś w Polsce szpital psychiatryczny do którego mógłbym jechać bez długiego czekania . Nie pracuje od roku i nie mam pieniędzy na leki , a na rodziców nie mogę liczyć bo nigdy nie miałem z ich strony wsparcia .
Przez całe życie traktowali mnie najgorzej z wszystkich swoich dzieci. Jak powiedziałem o problemie to usłyszałem tylko tyle no cóż trudno to nie nasza wina . A puzniej jak ojciec mówił do matki ,, matoł psychiczny".
17 Lut 2009, Wto 19:43, PID: 125393
No to ci współczuje pawlik 24 że niepracujesz i że nie masz pieniędzy , ja się zmuszam do pracy .A co najgorsze pracuje miedzy ludzmi a sporo ich jest , i czasem się patrza na mnie z politowaniem i nie ukrywam że cierpie , bo czuje sie źle z ludzmi .Może teraz bedzie łatwiej bo pewne tabletki zarzywam więc myśle że objawy się zmejszą .A ty Pawlik ne możesz iśc nigdzie do pracy ?
17 Lut 2009, Wto 20:39, PID: 125415
pawlik24 napisał(a):Mam tylko jeszcze jedno pytanko. Mianowicie jest gdzieś w Polsce szpital psychiatryczny do którego mógłbym jechać bez długiego czekania . Nie pracuje od roku i nie mam pieniędzy na leki , a na rodziców nie mogę liczyć bo nigdy nie miałem z ich strony wsparcia . Szpital psychiatryczny? Zależy jak wygląda twój problem. Jeśli chcesz sobie w ten sposób poradzić z fobią, to nie jest to zbyt dobry pomysł. Tam Cię nafaszerują, dadzą jedno opakowanie do domu(albo i nie) i dalej radź sobie sam. Tak mi się przynajmniej wydaje, przy obecnej kondycji polskiej służby zdrowia. Jeśli natomiast masz poważniejszy problem ze sobą, typu depresja z myślami samobójczymi i potrzebujesz pilnie pomocy to tak, wtedy tak. Z tym, że ja akurat tego nie wiem i Ci nie pomogę.
17 Lut 2009, Wto 20:43, PID: 125417
Polecam ośrodek na zamku w Mosznej mają świetną opinię . Też chcę się tam dostać.
A co do pracy to zamieściłem ogłoszenia na terenie całej Polski że podejmę pracę z możliwością zakwaterowania . http://www.moszna-zamek.pl/
25 Lut 2009, Śro 22:06, PID: 127458
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 26 Lut 2009, Czw 13:11 przez krys840.)
Odradzam przed pojmowaniem leczenia psychiatrycznego jako alternatywy dla sił życiowych, których na tym etapie życia w jakim jesteś poprostu Ci brakuje. Zasoby sił życiowych są w życiu jednego człowieka ograniczone, co oznacza, że jeśli miałeś ciężką sytuację życiową, to następstwa możesz odczuwać już zawsze. Słyszałeś o freudowskiej teorii psychoanalizy? Każdy zmaga się z przeciwnościami w życiu, nawet Ci, którzy mają odpowiednio dużo doświadczeń, na co dzień w życiu cierpią na jakieś chimery, tzn. że cierpienie nie jest pozbawione sensu. Im więcej przeszedłeś w życiu, tym większym jesteś człowiekiem, a to przybliża Cię do poznania prawdy, dzięki której można poszerzać własne horyzonty i trwać pomimo cierpień oraz cieszyć się. Im lepiej potrafisz wsłuchać się w swój wewnętrzny głos, o którym stanowi freudowskie "ono", tym wyciągasz trafniejsze spostrzeżenia na temat własnej osobowości, tym mniejsze są powodowane Tobą konflikty. W praktyce ma to takie przełożenie, że wiedząc ile można osiągnąć z perspektywy miejsca, w którym się znajdujesz, możesz racjonalnie szachować siłami, tak by unikać "załamek", tak by osiągać zamierzone cele. Pomijając fakt, że kiedy już okiełznasz swoje pobudki działania, będziesz potrzebował kogoś, by znim dzielić zwycięstwa...
Jakkolwiek to kwestia czasu na odpoczynek i umiejetność znalezienia motywacji. Pamiętaj o tym, że najważniejsze jest to, by znośnie trwać, a nie osiągać na daną chwilę rezultaty. Zbieraj doświadczenia, pogłębiaj wiedzę, poszerzaj horyzonty.
04 Mar 2009, Śro 21:38, PID: 129591
Powiem wam tylko tyle w pracy muszę siedzieć z dużą grupą ludzi i jak się wypowiadam to słowa mis się plączą jak bym był ułomny , a nigdy tego nie miałem może to przez stres. Jak myślicie ?...
04 Mar 2009, Śro 21:52, PID: 129611
Ja byłem przez rok w stanie wegetatywnym, tzn. niemal w ogóle z nikim nie rozmawiałem, nie można było nawet mnie ciągnąć za język. Wysławianie się sprawiało mi ból...
30 Paź 2010, Sob 13:59, PID: 226636
Co to znaczy zaburzenia osobowości?
Jedyna rzecz jaka mi się z tym kojarzy, to kolega ze szkoły, który od podstawówki mówił, że on jest dziewczyną. Cały czas chodził z dziewczynami, ale w sensie takim jak koleżanka. Teraz ma 20 lat tak jak ja i dziewczyny z tego rocznika zmądrzały i z nim nie chodzą, to chodzi z takimi o kilka lat młodszymi, jeździ na zakupy, po galeriach. 
26 Mar 2011, Sob 14:55, PID: 245593
Co do powyższego to subiektywnie uważam, że na kształtowanie osobowości (z czynników zewnętrznych) największy wpływ ma najbliższe otoczenie (środowisko).
27 Mar 2011, Nie 23:39, PID: 245910
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Mar 2011, Nie 23:49 przez Sosen.)
Fobia może się rzeczywiście rozwinąć w środowisku, i tak zazwyczaj bywa, bo tak to zaburzenie jest opisane a nie inaczej - zaburzenie lęku społecznego. Rodzice nie są społeczeństwem. Więc każda fobia rozwinęła się w środowisku poza rodzicami, inaczej nie mogła. Inne pytanie, to co wynieśliśmy z domu, że byliśmy na rozwinięcie fobii narażeni. Nikt, kto wychował się w normalnym domu nie nabędzie fobii społecznej wchodząc do społeczeństwa, chyba, że kochający rodzice mu pomrą, nie będzie miał rodzeństwa, przyjaciele nagle go opuszczą, a całą reszta społeczeństwa będzie wyjątkowo niesprzyjająca i nieprzyjacielska. Wtedy jego systemy obronne w postaci jego naturalnych emocji zostaną stłumione. Co jest w praktyce niemożliwe.
Tak czy siak, nazwa fobia społeczna wyklucza już z góry jako przyczynę rodziców, dlatego królują formy terapii nie skupiających się na tym okresie. Wpadłem na tą zależność podczas pisania posta, muszę sobie postawić piwo. PS. nie dokończyłem. Na osobowość natomiast wg mnie główny wpływ mają rodzice. Bo okres pierwszych lat życia, kiedy jesteśmy od nich całkowicie zależni nie powtarza się już nigdy. To w tym okresie ujawniają się nasze potrzeby, emocje. Jeśli rodzice, jako królowie i władcy w tym okresie nie pozwolą nam na wyrażanie jakichś emocji, albo nie będą zauważać jakichś naszych potrzeb zauważać i zaspokajać ich, w dodatku nie będzie naokoło nikogo, kto zauważałby naszą niedolę, to w późniejszym życiu w wyniku braku zaufania do siebie, do innych bardzo ciężko będzie nam to zmienić. Właściwie każdy nabywający fobię w momencie wchodzenia w społeczeństwo ma już jakieś blokady(problemy z osobowością - nie ważne jak to nazwiemy), które pozwalają się rozwinąć fobii. Bez sensu jest leczyć fobię, nie lecząc przyczyn. Jak to powiedział jeden z psychologów, u którego byłem "bez poważnego zajęcia się dzieciństwem możemy sobie tylko stworzyć protezy nowych zachowań". Szkoda, że większości taka proteza wystarcza. |
|
|
PhS
