Boję się iść do pracy

[Danna]

Zależy od skali Twojego problemu i charakteru tych lęków. U niektórych na lęki społeczne działają leki od psychiatry, u innych psychoterapia, a jeszcze u innych np. u mnie - nic Na początek polecam psychoterapię, najlepiej w nurcie poznawczo-behawioralnym.

[inferno1983]

Dziękuję za odpowiedź. Tylko jak ruszyć dupę z domu, zasiedziałam się, i boję się kontaktu z ludźmi, boje się ze nie powadze sobie w pracy, mam przej***ne.

Jestem w podobnej sytuacji. Nie pracuje już 2 lata i też przez to zasiedzenie w domu, nie wiem jak się przełamać. Czuje jakbym dostał życiowego paraliżu. Jak chcesz pogadać to pisz na PW.

[Danna]

@inferno1983, kto Cię utrzymuje?

[TatankaYotanka54]

Hej jestem tu nowa. Moja sytuacja z pracą jest bardzo kiepska. Od skończenia szkoły nigdzie nie pracowałam, to jest już 5 lat, boję się iść do pracy, ale również, że nikt mnie nie zatrudni, no mam 5 letnią lukę w Cv. Masakra nie wiem co mam robić.
może ktoś mi pomóc co wpisać w tel luki w CV? Proszę

Ja też gdy skończyłem studia miałem problem ze znalezieniem pracy. Przez 6 lat przepracowałem ledwie rok w dwóch pracach, mało tego, były to oferty z urzędu pracy. Ale już dłuższy czas pracuje w jednej firmie i jak miałem rozmowę kwalifikacyjną do niej to mnie nie pytano o to czemu mam tak małe doświadczenie zawodowe, ale co prawda moja praca jest z tych nierozchwytywanych. Nigdy nie rozważałem by dopisać coś sobie w CV, nie leży to w mojej naturze i by gryzło mnie sumienie, no i mogłyby się pojawić niewygodne pytania i od razu byłoby po mnie widać że kłamię. Radzę Ci żebyś opisała prawdę a nie ubarwiała swoje CV, bo może się okazać że to będzie miało krótkie nogi.
A co do pracy to zależy w jaką celujesz. Na czym ona miałaby polegać? I jak duży jest twój problem w kontaktach z innymi?

[inferno1983]

@inferno1983, kto Cię utrzymuje?

Rodzina pomaga.

[sara12345]

hej, jest robota to ja boję się zadzwonić, praca jest w sklepie spożywczym, i boje się, że zadzwonię każą mi przyjść na rozmowę, a ja pokaże to puste Cv i co pracodawca sobie pomyśli wstyd.
No ale takim podejściem to raczej nigdy nic nie znajdę. Nie wiem co robić.

[Agnostyk1976Niemcy]

hej, jest robota to ja boję się zadzwonić, praca jest w sklepie spożywczym, i boje się, że zadzwonię każą mi przyjść na rozmowę, a ja pokaże to puste Cv i co pracodawca sobie pomyśli wstyd.
No ale takim podejściem to raczej nigdy nic nie znajdę. Nie wiem co robić.

A co sie powinno normalnie w takim wypadku zrobic?

[inferno1983]

hej, jest robota to ja boję się zadzwonić, praca jest w sklepie spożywczym, i boje się, że zadzwonię każą mi przyjść na rozmowę, a ja pokaże to puste Cv i co pracodawca sobie pomyśli wstyd.
No ale takim podejściem to raczej nigdy nic nie znajdę. Nie wiem co robić.

A co sie powinno normalnie w takim wypadku zrobic?

Zadzwonić, tylko w naszym przypadku to nie takie proste.

[Acj]

@sara12345 Może to trochę zabrzmi okrutnie, ale musimy zostawić wstyd za sobą. Co z tego, że sobie coś pomyśli i Tobie będzie wstyd? Nic to nie zmieni w całej tej sytuacji. Jak nie pójdziesz i nie dostaniesz tej pracy, to nadal będziesz miała tyle samo doświadczenia. Dodatkowo czas działa trochę na naszą niekorzyść, bo zapętlamy się tylko w negatywnym myśleniu.
Zadzwoń, pójdź na rozmowę. Nawet jak kogoś innego wybiorą - próbowałaś, zrobiłaś co mogłaś. Jeśli nie będziesz próbowała, to samo nic się nie uda i wszystko pozostanie takie jakie jest.
Na koniec - do serca bierz tylko uwagi i komentarze osób dla Ciebie ważnych i osób które faktycznie mają rację i chcą dla Ciebie dobrze. Jak popełnisz błąd, to się nie załamuj, a staraj się go naprawić i się na nim ucz. Jak ktoś chce Ciebie tylko zranić, to nie bierz takiej osoby nawet pod uwagę. Wspominam o tym wszystkim, bo jako ludzie wrażliwi mamy tendencję to umniejszania siebie, a wywyższania wszystkich wokół. Wszyscy na pewno tego nie są warci i to też sobie trzeba uświadomić. Tak samo jak to, że my i nasze potrzeby są równie ważne jak wszystkich wokół.

[Użytkownik 103954]

Acj, toż to każdy zdaje sobie z tego sprawę, a i tak wstyd i strach nie odpuszczają. Wiem, że mam takie samo prawo do życia i zajmowania przestrzeni jak inni, ale czuję się gorszy i schodzę wszystkim z drogi.

[sara12345]

@sara12345 Może to trochę zabrzmi okrutnie, ale musimy zostawić wstyd za sobą. Co z tego, że sobie coś pomyśli i Tobie będzie wstyd? Nic to nie zmieni w całej tej sytuacji. Jak nie pójdziesz i nie dostaniesz tej pracy, to nadal będziesz miała tyle samo doświadczenia. Dodatkowo czas działa trochę na naszą niekorzyść, bo zapętlamy się tylko w negatywnym myśleniu.
Zadzwoń, pójdź na rozmowę. Nawet jak kogoś innego wybiorą - próbowałaś, zrobiłaś co mogłaś. Jeśli nie będziesz próbowała, to samo nic się nie uda i wszystko pozostanie takie jakie jest.
Na koniec - do serca bierz tylko uwagi i komentarze osób dla Ciebie ważnych i osób które faktycznie mają rację i chcą dla Ciebie dobrze. Jak popełnisz błąd, to się nie załamuj, a staraj się go naprawić i się na nim ucz. Jak ktoś chce Ciebie tylko zranić, to nie bierz takiej osoby nawet pod uwagę. Wspominam o tym wszystkim, bo jako ludzie wrażliwi mamy tendencję to umniejszania siebie, a wywyższania wszystkich wokół. Wszyscy na pewno tego nie są warci i to też sobie trzeba uświadomić. Tak samo jak to, że my i nasze potrzeby są równie ważne jak wszystkich wokół.

Dziękuję za ten komentarz. Ja nieraz też się tak motywuję że, najwyżej mi odmówią i zadzwonię ale jak, mam jakoś rozmowę tak jak było kiedyś to się tak stresuję, że nie mogę spać, boli mnie głowa, i myślę tylko czarne scenariusze. To jest straszne, zawsze się zastanawiam czemu nie jestem taka jak inni, że idą do pracy no wiadomo każdy czyje stres przed nową sytuacją, ale nie taki który go blokuje, paraliżuje, to jest straszne

[Acj]

@sara12345 Ja nauczyłem się dystansu, tj. "robię robotę jak najlepiej potrafię i przyjmuję do wiadomości tylko konstruktywne uwagi, nie takie co tylko mają zaboleć", po czasie. Trzy lata zajęło mi osiągnięcie tego wewnętrznego spokoju, że nawet jeśli ktoś mnie zwolni któregoś dnia, to zrobiłem wszystko co mogłem. Pracowałem jaka najlepiej potrafiłem. Każdy popełniony błąd starałem się jak najszybciej naprawić lub stosowałem "damage control". Wielokrotnie przypisywano mi cudze błędy. Kiedyś wszystkie grzechy tego świata bym wziął na swoje barki. Teraz zwyczajnie w świecie nie mam na to siły i ochoty. Kierownicy mówili nie raz, że "pyskuję", a po prostu zawsze broniłem siebie - inaczej okazałoby się, że wszystko by było nagle moją winą.
Wielu rzeczy nie nauczymy się z książek czy przez obserwację innych ludzi. Musimy do pewnych przemyśleń i rozwiązań dojść sami bazując na własnym doświadczeniu. Na własnych błędach szczególnie.
Pamiętaj też, że jeśli czegoś nie umiesz i nikomu tego nie pokażesz (bo nie podejmiesz nawet próby) nie zmieni to faktu, że nadal jest jak jest. Prosty przykład - chodzę na zajęcia z kalisteniki. Meeega słaby byłem na początku. Było mi wstyd za siebie. Mogłem nie chodzić i w ten sposób nikt by nie wiedział, że jestem taki słaby... Tylko nadal bym był słaby, jedynie tylko ja bym o tym wiedział. Wolę podjąć próbę i starać się być lepszy za każdym razem i z czasem przyjdą efekty z których będę dumny. Już mi lepiej ćwiczenia idą, chociaż ogrom pracy przede mną. Będę próbował dalej, bo chcę się zmienić.
Zadzwoń i siłą rozpędu pójdź na rozmowę. Nie pisz czarnych scenariuszy, bo to nie ma sensu. Wyjdzie, to wyjdzię, a jak nie, to szukaj dalej pracy. Będziesz bogatsza w nowe doświadczenie, a to właśnie sprawia, że się zmieniamy. Nie doświadczając nowych rzeczy nie zmienimy się nigdy. Tutaj kwestia czy odpowiada nam jacy jesteśmy teraz.

[Kasyijanka]

No i poszłam do pracy 😁 ale już się będę zwalniać. Nie ogarniam tego wszystkiego. Zatrudniłam się przy sprzątaniu biur i ciągle są na mnie skagi że czegoś nie domyłam,że źle domyłam. Chociaż staram się jak mogę najlepiej to mi nie wychodzi. Mam dość. W żadnej pracy sobie nie radzę z obowiązkami bo wszędzie ciągle są na mnie skargi ,żale i wszystko robię źle . Próbowałam już tyle razy różnych prac i za każdym razem jest to samo,mam dość !

[Danna]

No i poszłam do pracy 😁 ale już się będę zwalniać. Nie ogarniam tego wszystkiego. Zatrudniłam się przy sprzątaniu biur i ciągle są na mnie skagi że czegoś nie domyłam,że źle domyłam. Chociaż staram się jak mogę najlepiej to mi nie wychodzi. Mam dość. W żadnej pracy sobie nie radzę z obowiązkami bo wszędzie ciągle są na mnie skargi ,żale i wszystko robię źle . Próbowałam już tyle razy różnych prac i za każdym razem jest to samo,mam dość !

Pracujesz w Polsce? Może nie powiedzieli Ci, co masz dokładnie sprzątać, albo źle zrozumiałaś?

[Kasyijanka]

Wszystko dobrze zrozumiałam,po prostu tego dla mnie jest za dużo . Pracuje w Polsce .

[Danna]

W jakich biurach sprzątasz? Jeździsz do różnych biur, czy pracujesz w jednym obiekcie na stałe? Mój znajomy pracuje w biurze, do którego co jakiś czas przychodzi pani sprzątająca i ogólnie razem ze współpracownikiem mają wylane na to, jak ta kobieta tam sprząta i czy o czymś nie zapomniała. Może te osoby, które na Ciebie skarżą, zwyczajnie się czepiają bez większych powodów? Zakładam, że są to kobiety, bo to im najczęściej coś nie pasuje.

[kartofel]

@Kasyijanka może działa tutaj samospełniająca się przepowiednia? Bardziej lub mniej świadomie zakładasz, że sobie nie poradzisz no i w konsekwencji faktycznie sobie nie radzisz.
Może spróbuj znaleźć jakiś sposób na ograniczenie poziomu stresu w trakcie pracy? Ja na początku swojej kariery byłam wręcz przerażona i pierwsze dwa miesiące to był absolutny dramat, a teraz jestem w tej firmie osobą o niezłej "marce osobistej".

Może słuchanie muzyki albo podcastu w trakcie sprzątania? Może zrób sobie nawet checklistę rzeczy do umycia i po prostu odhaczaj kolejne punkty? Wystarczy jakaś aplikacja w telefonie i checkboxy w rodzaju "pod podkładką na myszkę", "za kwiatkiem", "pod klimatyzatorem" i tak dalej.

No i przede wszystkim - kto się skarży? Pracownicy tego biura, czy Twoi współpracownicy/przełożeni?

Jakie problemy miałaś w poprzedniej pracy/pracach? Ja na przykład w stresie praktycznie nie myślę i muszę wszystko od razu notować. Robiłam tak na początku pracy i robię do dzisiaj.

[Luka]

Hej, widzę że nie tylko ja mam problemy z pracą... Nie pracuję od dwóch miesięcy, zwolniłem się bo czułem się jak śmieć w poprzedniej pracy. Pracowałem jako " operator paleciaka" na magazynie, byłem tam przez pól roku. Wcześniej 10 miesięcy w dużym centrum dystrybucji na kompletacji towaru i prawie 4 lata w markecie też na kompletacji.
Teraz w wieku 27 lat przyszło zderzenie z rzeczywistością, mam tylko maturę, moje zdolności techniczne nie istnieją i tak naprawdę nigdzie siebie nie widzę.
Mam nawrót lęków a moja samocena to . Naprawdę nie chce słyszeć od ludzi że jestem nierobem... to boli, ale na ten moment samo przeglądnie ogłoszeń wywołuje u mnie lęk i panikę,
nie ma mowy też żeby gdzieś zadzwonił.

[jutro]

Hej, widzę że nie tylko ja mam problemy z pracą... Nie pracuję od dwóch miesięcy, zwolniłem się bo czułem się jak śmieć w poprzedniej pracy. Pracowałem jako " operator paleciaka" na  magazynie,  byłem tam przez pól roku. Wcześniej 10 miesięcy w dużym centrum dystrybucji  na kompletacji towaru i prawie 4 lata w markecie też na kompletacji. 
Teraz w wieku 27 lat przyszło zderzenie z rzeczywistością, mam tylko maturę, moje zdolności techniczne nie istnieją i tak naprawdę nigdzie siebie nie widzę.
Mam nawrót lęków a moja samocena to . Naprawdę nie chce słyszeć od ludzi że jestem nierobem... to boli, ale na ten moment samo przeglądnie ogłoszeń wywołuje u mnie lęk i panikę,
nie ma mowy też żeby gdzieś zadzwonił.

No ja też się zwolniłem kilka miesięcy temu i niedługo będę musiał się za czymś rozglądać. Chyba powoli zaczynam się tym martwić. A na pytania czy gdzieś pracuję albo dlaczego się zwolniłem to mówię, że nie chce mi się robić. Nie rozumie czego można było by tu nie rozumieć. Zapewne wiele osób zazdrości mi, że mogę sobie na to pozwolić.

[Luka]

@jutro ja zacząłem sie izolować, od tych dwóch miesięcy prawie nie wychodzę z domu. Chociaż jak pracowałem, to w sumie miałem tylko kursy dom-praca, praca-dom. Mocno mi siada na banie ta sytuacja. Potrzebuje terapii ale teraz sobie nie pozwolę pójść prywatnie a na NFZ są jakieś chore terminy...

[jutro]

@jutro  ja zacząłem sie izolować, od tych dwóch miesięcy prawie nie wychodzę z domu. Chociaż jak pracowałem, to w sumie miałem tylko kursy dom-praca, praca-dom. Mocno mi siada na banie ta sytuacja. Potrzebuje terapii  ale teraz sobie nie pozwolę pójść prywatnie a na NFZ są  jakieś chore terminy...

Ja sobie pozwoliłem na prywatną terapie i zaraz po zwolnieniu z pracy zacząłem zażywać leki (aktualnie powolutku odstawiam) i jest dużo lepiej. Głównie się obijam i spotykam ze znajomymi, czasem coś tam zrobię pożytecznego ale mam wrażenie, że wciąż jest to za mało. Przełamać się i zrobić kolejne kroki też nie jest mi łatwo bo wiadomo... fobia całkiem się nie ulotniła.

[Luka]

@jutro  Twoi znajomi wiedzą że masz fobię?

[jutro]

@jutro  Twoi znajomi wiedzą że masz fobię?

Ci bliscy wiedzą, że mam problemy natury lękowej ale do fobii się nie przyznawałem bo się boję tak odsłonić.

[Luka]

@jutro heh, moi mają mnie trochę za takiego dziwaka, znamy się z technikum ale raczej zawsze trzymali mnie na dystans. Teraz są to dwa małżeństwa i para, z prawie wszystkimi znam się z technikum ale czasem widujemy się coraz rzadziej, ostatni raz w maju na grillu xD

---

kiedyś im tylko wspomniałem że biorę leki na depresje i to wszystko

[jutro]

@jutro  heh, moi mają mnie trochę za takiego dziwaka, znamy się z technikum ale raczej zawsze trzymali mnie na dystans. Teraz są to dwa małżeństwa i para, z prawie wszystkimi znam się z technikum ale czasem widujemy się coraz rzadziej, ostatni raz w maju na grillu xD

---

kiedyś im tylko wspomniałem że biorę leki na depresje i to wszystko

Trudno udaje się "normalnego" bo człowiek boi się zdemaskować i strasznie się zamartwia albo właśnie izoluje. Czasem myślę, że łatwiej było by się przyznać przed światem to nie trzeba by tak się starać.