Boję się iść do pracy

[USiebie]

Ja tam nie wiem, ale jak do zespołu pracowników dołącza nowa osoba, to się ją wprowadza i się wręcz palcem pokazuje jak należy wykonać to czy tamto.

Niekoniecznie, moja matka była w podobnej sytuacji, miała jedną osobę, która miała ją wprowadzać w obowiązki, ale nie robiła tego należycie, matka przez pewien okres non stop przychodziła z roboty z płaczem, narzekając że ta osoba nic jej nie uczy, ale jakoś sobie poradziła, pokserowała sobie instrukcje obsługi programów, które musiała obsługiwać i czytała w domu, fakt, że jest raczej komunikatywną osobą też pewno bez znaczenia nie był, bo szybko znalazła sobie kogoś innego, kto w sytuacjach krytycznych, wyciągał pomocną dłoń.

[iLLusory]

A zorientowałaś się, jak dużo tych danych zlecano do wprowadzenie innym osobom i czy oni tez mieli sporo do zrobienia?

[piłkarzyk121]

Czasem faktycznie najlepszym wyjściem jest odejście z takiej patologii. Kiedyś byłem w podobnej sytuacji, na stażu, w małej, prywatnej firmie. Też miałem ochotę się zwolnić ale jakoś dotrwałem do końca umowy. To było kilka lat temu, moja pierwsza praca związana z kierunkiem studiów. Teraz, od prawie dwóch lat jestem magazynierem, chociaż chciałbym podjąć jeszcze pracę w swoim kierunku. Mam zamiar dokończyć przerwane studia, zostało mi dwa semestry.

[masterblaster]

Tośka, jesteś pewna, że ukończenie pracy, którą się zajmowałaś ma jakieś praktyczne znaczenie?

[iLLusory]

Może w tej firmie są ogólnie jakieś nieprawidłowości i to się tak na Tobie skupiło. Zwróć uwagę, że jak są błędy w naliczaniu wynagrodzenia pracownikom, to jakoś dziwnym trafem kierowniczkom wpływa wynagrodzenie naliczone prawidłowo.
No i czy to jest właściwe, aby takie zadanie powierzać pracownikowi z bardzo małym doświadczeniem. Takie rzeczy w firmie powinien wykonywać stary wyjadacz tam, który siedzi długo już w takiej instytucji.

[tPoH]

Ludzie mnie lekceważą, nie dostrzegają, nie słyszą moich wypowiedzi, pomysłów, propozycji, często wartych uwzględnienia

Tak naprawdę nie jest ważne, co się mówi, tylko jak się mówi. Potwierdzone wieloma badaniami - mowa ciała i sposób wypowiedzi są ważniejsze niż same słowa. Może w tym leży Twój problem.

[masterblaster]

W całym tym młynie moja cudowna przełożona miała czelność mówić: "Nie wiem co to będzie, ale mnie to nie obchodzi, bo idę na urlop".

Widocznie szefowej płacą za zajmowanie stołka a nie za przejmowanie się ludzikami. Taka luzaczka, wszystko ma w dup*e, wybitne predyspozycje do pracy na taśmie a jednak jakaś 'wyższa' siła potrzebowała zatrudnić właśnie tak 'uzdolnionego' kierownika..

[Zasió]

A czasem pozbycie się problemu przez awans

[niesmialytyp]

słuchajcie, a dlaczego ludzie się sami zwalniają gdy jest sytuacja jak u Tośki zamiast na przykład olać kierownictwo, zwolnić tępo i na luzie porobić jeszcze troche już bez stresu i zarobić zanim sami wywalą? Pytam całkiem poważnie, nie znam się ani trochę na papierologii i innych zarządzaniach.

[iLLusory]

Zwalniają się, bo nie mogą już wytrzymać ostracyzmu.

[Zasió]

bo jak cię wywalą, bo "nie wypełniałeś obowiązków pracowniczych" to lipa, jak się dowie kolejny pracodawca.
A tak będziesz ściemniał, że "szukałeś czegoś ambitniejszego, bo chcesz się rozwijać".

chyba jakoś tak to działa.
Praca to nie szkoła, w pracy to co było wcześniej, u poprzedniego pana, może mieć znaczenie, niestety.

[Anioł stróż]

Ja między innymi przez fobię ostatnio nie przestrzegałem godzin pracy i dostałem ostrą reprymendę od szefa. Oto e-mail, który dzisiaj dostałem od niego:

aha - kontroluj ze zdwojoną siłą swój czas pracy ....

Wielokropek wiele mówi

[verti]

Widzę, że nie tylko mój szef nie wie co to poprawna pisownia w pisaniu e-maili.

[iLLusory]

Aniele, a ja widzę, że Twojemu szefowi raczej zależy na Tobie jako pracowniku. Jak zobaczy, że się poprawiasz w tej kwestii, to będzie ok. Jak zobaczy, że nie, to będziesz na haczyku.

[Kra_Kra]

Jutro idę na rozmowę w sprawie pracy. Jak zwykle moje myśli obsesyjnie krążą wokół strachu, że się zgubię w zakamarkach budynku i najem się wstydu.

Niektórzy cierpią na na lęk przestrzeni, inni przeciwnie - małych pomieszczeń. A ja się boję, że się pogubię w banalnym rozkładzie budynku i narobię sobie wstydu. To taki strach przed brakiem orientacji w obcym miejscu i że wyjdę na jakąś pierdołę czy coś. Trudno mi to wyjaśnić, to żałosne, ale tak mam. To chyba przez to, że większość czasu spędzam w moim małym pokoiku i jestem nieprzyzwyczajona.

Nie mam sił dalej pisać, mój mózg już się wyłącza z tego wszystkiego.

[verti]

A ja się boję, że się pogubię w banalnym rozkładzie budynku i narobię sobie wstydu. To taki strach przed brakiem orientacji w obcym miejscu i że wyjdę na jakąś pierdołę czy coś. Trudno mi to wyjaśnić, to żałosne, ale tak mam.

To nie jest żałosne, ja mam podobnie. Z tym, że u kobiet brak orientacji w terenie jest akceptowalny, u facetów nie. Przez to nie mógłbym być zawodowym kierowcą. Kiedy wjeżdżam do nowej części miasta totalnie się gubię. Pamiętam kiedyś taką sytuację z czasów mojej pracy w Holandii, jak wjechałem samochodem do miasta (a mieszkałem na wsi) i nie potrafiłem później z tego miasta wrócić. Błądziłem chyba godzinę po mieście i szukałem drogi wyjazdowej. Dzięki głupiemu szczęściu udało mi się ją znaleźć i przy okazji nie wyjeździć całego baku. W polskich miastach miałem podobnie z tym, że tam to łatwiej szybciej ogarnąć.

[Kra_Kra]

To chyba często spotykane u fobików w takim razie, chyba wynika to ze słabszego "otrzaskania" w terenie, a że ja jestem płci żeńskiej, to tym bardziej jestem narażona na deficyty w tej kwestii. Nie wydaje mi się, by było to bardziej akceptowalne u kobiet, niż u mężczyzn- przeciwnie, bywa pretekstem do szowinistycznych docinków, a i kobiety dla innych kobiet nie są zbyt wyrozumiałe. Ale jakoś się uspokoiłam, że nie ja jedyna się z tym borykam, to daje jakąś nadzieję, że da się z tym żyć p

[Kra_Kra]

Dziękuję Całe szczęście zostałam przywitana u samych drzwi i poprowadzona do docelowego miejsca ) jutro tylko badania a w poniedziałek pierwszy dzień i mi wszystko pokaże całkiem miła babka, ogólnie wszyscy tam byli całkiem uprzejmi i sympatyczni. Bałam się, że będzie tam atmosfera jak w jakimś dziekanacie, gdzie wiadomo, jak to jest - znudzone babki by człowieka zamordowały za to, że śmiał czegoś nie wiedzieć ale było naprawdę pozytywnie. Mam nadzieję, że nie zawiodę i zechcą mnie tam na stałe, bo nie chcę znów przechodzić przez te wszystkie nerwy związane z poszukiwaniem pracy

[Anioł stróż]

Aniele, a ja widzę, że Twojemu szefowi raczej zależy na Tobie jako pracowniku. Jak zobaczy, że się poprawiasz w tej kwestii, to będzie ok. Jak zobaczy, że nie, to będziesz na haczyku.

W sumie to przez depresję coraz bardziej staje mi się obojętne to czy mam pracę czy nie, a nawet to czy w ogóle żyję.

Jutro idę na rozmowę w sprawie pracy. Jak zwykle moje myśli obsesyjnie krążą wokół strachu, że się zgubię w zakamarkach budynku i najem się wstydu.

Niektórzy cierpią na na lęk przestrzeni, inni przeciwnie - małych pomieszczeń. A ja się boję, że się pogubię w banalnym rozkładzie budynku i narobię sobie wstydu. To taki strach przed brakiem orientacji w obcym miejscu i że wyjdę na jakąś pierdołę czy coś. Trudno mi to wyjaśnić, to żałosne, ale tak mam. To chyba przez to, że większość czasu spędzam w moim małym pokoiku i jestem nieprzyzwyczajona.

Nie tylko ty tak masz. Mi się od razu przypomina sytuacja jak byłem na stażu i zakładaliśmy internet w zupełnie nowym budynku. Rozdzieliliśmy się, aby jednocześnie obsłużyć kilka miejsc. Zostałem sam i zgubiłem się próbując wrócić do kolegi. W rezultacie przy obcych ludziach (chyba już drugi raz ich mijałem) wszedłem do jakiegoś ślepego zaułka/pokoju. Jak wychodziłem to wszyscy patrzyli się na mnie tak:

[Kra_Kra]

Z jednej strony bardzo się cieszę, że mam tę pracę nareszcie jakiś krok ku samodzielności, ale z drugiej strony mam zepsuty weekend, bo się ciągle zamartwiam, że coś pójdzie nie tak, mimo, że to banalna praca.

Widzę, że ludzie nie są idealni, jak byłam u lekarza to widziałam aż dwie osoby nieogarnięte/ niedoinformowane, dwie osoby to dużo jak na tamtą mikroprzychodnię. Więc wcale się nie wyróżniałam jakoś in minus pierdołowatością. Właściwie wszystko załatwiłam niesłychanie sprawnie jak na mnie i bez żadnych dodatkowych pytań. Może nie jestem aż taka ułomna, jak mi się wydaje?

Tam, gdzie będę pracować, będę jedyną młodą osobą. Tam są nawet staruszki dorabiające sobie do emerytury. Powinnam dać radę... skoro nawet seniorki sobie radzą, to dlaczego ja miałabym sobie nie dać rady?

Miliony ludzi pracują. Ludzie z orzeczeniem o niepełnosprawności nawet. Ja nie mam żadnego orzeczenia, niestety. Bo gdybym miała, to zawsze mogłabym jakoś wytłumaczyć swoją nieporadność, ślamazarność.

Nie mogę tego pokonać, to jakiś chory perfekcjonizm - panicznie boję się, że w prostej pracy sobie nie poradzę, że trzeba będzie mi coś tłumaczyć dwa razy, że wyjdę na upośledzoną, że znów coś dokopie mojej i bez tego leżącej i kwiczącej samoocenie nie wiem, nie wiem, wiem tylko, że jestem na poziomie umysłowym gimnazjalistki.

A może to jakiś zespół aspergera? Czy można być upośledzonym tak, by niemal ćwierć wieku nikt tego nie zauważył? Czy ja się kiedykolwiek przestanę bać banalnych rzeczy? Czy kiedykolwiek jeszcze stanę się samodzielna? Czy przestanę w końcu się błaźnić z powodu kompletnego paraliżu umysłowego w sytuacjach stresowych?!

[świr]

Ja byłem w dużej ilości miejsc o pracę i nawet często pracowałem. Co z tego skoro nadal się boję?

[ajuka]

Kra_Kra chyba mam podobnie jak Ty. We wszystkim muszę być dobra a tak na prawdę w niczym nie jestem nawet średnia. Poddaję się i nic nie robię. Pracę mam też taką, że muszę pracować czasami/często w terenie i chodzić po obcych domach... Ten weekend już jest stracony bo siedzę i boję się co to będzie w nadchodzącym tygodniu i jeszcze te upały... Nie których rzeczy już się tak nie boję jak wcześniej ale każdą moją porażkę w pracy mocny przeżywam...

[verti]

A może to jakiś zespół aspergera? Czy można być upośledzonym tak, by niemal ćwierć wieku nikt tego nie zauważył? Czy ja się kiedykolwiek przestanę bać banalnych rzeczy? Czy kiedykolwiek jeszcze stanę się samodzielna? Czy przestanę w końcu się błaźnić z powodu kompletnego paraliżu umysłowego w sytuacjach stresowych?!

Parę lat temu z dokładnie tego samego powodu podejrzewałem u siebie Zespół Aspergera i mogę Cię zapewnić, że na pewno nie o to chodzi. Robiłem sobie profesjonalne testy w Fundacji Synapsis na "ZA" i wyszło mi, że nie mam żadnych cech "Aspie". Od tamtej pory zdecydowanie doszedłem do wniosku iż moje "roztrzepanie" jest głównie spowodowane stresem, nerwami i fobią. To jedyne wytłumaczenie i myślę, że identycznie jest w Twoim przypadku.

[Kra_Kra]

Dzięki za podniesienie mnie na duchu, bo te wypowiedzi pokazują, że może jednak nie jest ze mną tak fatalnie - wszyscy miewamy podobne obawy, ale wychodzi na to, że to faktycznie tylko problem w naszych głowach.

Właśnie ten stresowy paraliż jest najgorszy, wtedy czuję się tak, jakby mój umysł był dosłownie skuty łańcuchami. Nie potrafię się wypowiedzieć, jestem rozkojarzona, nie jarzę, co do mnie mówią. Oby w poniedziałek udało mi się wrzucić na luz.

[ajuka]

Czasami sobie wmawiamy tą bezsilność a w rezultacie nie jest tak źle. Wiem po sobie, że jak jestem na coś przygotowana/nastawiona to mimo stresu jakoś sobie w większości przypadków daję radę. Gorzej jak jestem czymś zaskoczona np. ktoś nie odpowie mi tak jakbym chciała i albo zapyta się o coś czego ja nie wiem. Kra_Kra jaka to praca ?