Występy publiczne.

[Nanami]

Najgorsze jest robienie zadań przy tablicy. Nie dość, że wszyscy gapią się ci w plecy, to jeszcze trzeba szybko i logicznie myśleć :]

Ja nie nie potrafię ani szybko, ani logicznie. Dlatego od razu na wstępie uprzedzam kobiete, że nie rozumiem. A ona? No co ona biedna ma zrobić z takim tumanem? Tłumaczyć? Eee po co.. lepiej podyktować

[Neira]

Chwała Bogu, ze chociaż w-f mam z głowy. Mamy młodego nauczyciela, który tylko raz, na początku roku wpisał mi brak stroju (za trzy jest 1). Teraz nie dopisuje nic, na koniec semestru wpisał mi trzy, ale ja jestem taaaka honorowa, i powiedziałam mu, że dwójka będzie jak najbardziej ok .

[nolikeothers]

Ja nie nie potrafię ani szybko, ani logicznie. Dlatego od razu na wstępie uprzedzam kobiete, że nie rozumiem. A ona? No co ona biedna ma zrobić z takim tumanem? Tłumaczyć? Eee po co.. lepiej podyktować

to tak jak Ja ...

[Emperor]

Najgorsze jest robienie zadań przy tablicy. Nie dość, że wszyscy gapią się ci w plecy, to jeszcze trzeba szybko i logicznie myśleć :]

U mnie (tj. na studiach) trzeba jeszcze głośno i wyraźnie (na własnej skórze tego doświadczyłem ) mówić co się robi i tłumaczyć całej grupie. Ja musiałbym się roztroić, jeden Emperor wziąłby na siebie spojrzenia i uwagę grupy (nie wiem czy i ile czasu by się utrzymał), drugi by robił zadanie, a trzeci by mówił i tłumaczył (oj nie zazdroszczę mu, biedaczek).

Jutro znowu ćwiczenia. Ciekawe, czy będę musiał znów włączyć 3 in 1 mode. Taka terapia wstrząsowa.

[Użytkownik 219]

Jezus, dobrze, że u mnie na studiach ćwieczenia polegają na luźnej gadce i dygresjach prowadzących no i nie trzeba się na nich udzielać aktywnie, czasem tylko dla jaj wyrwą do odpowiedzi . A w ogóle to prawie nic one nie dają i nie są obowiązkowe , ja chodzę tylko po to, żeby odhaczyć obecność (btw: swoją drogą kierunek uważany jest za prestiżowy i wszyscy wokół mnie twierdzą, że calymi dniami zapie***lam w książkach, podczas gdy zazwyczaj to się obijam, ale niech sobie myślą tak dalej, dobrze mi z tym 8) ).

Na jednych ćwiczeniach, które mam z takim jednym metalem( ), można być wyrwanym do odpowiedzi przy tablicy i zawsze dostaje przed nimi za przeproszeniem sraki . Zawsze baranieje i nie odpowiadam (robię na kolesiu totalnie złe wrażenie, a szkoda bo człowiek z niego fajny ). Chociaż na szczęscie gość wchodzi w dygresje i zwykle długo "rozmawiamy" (akcentuje w tym mój udział w ogólnej dyskusji) o polityce i różnych innych rozmaitych sprawach

No o włefie już pisałem, jak mnie niesamowicie wk*rwia. Nie ćwiczyłem przez cale liceum, a w podst i gim się obijałem, myślalem, że się na studiach wywinę, niestety nic z tego . Nie potrafię w nic grać i ruszam się jak paralityk, wzbudzająć ogólną wesołość i chamskie komentarze . A w lepszym razie (w sumie częściej) napomnienia od "kolegów", że mam robić tak i tak, podawać tak i tak itp itd. (nie cierpie, gdy ktoś mnie w ten sposób upomina, nawet jak wiem, że raczej nie ma złych intencji). O, właśnie dzisiaj mam ten cholerny włef, znowu wyjdzie ze mnie fobik na całej linii, będzie pięknie

[Nanami]

Nie potrafię w nic grać i ruszam się jak paralityk, wzbudzająć ogólną wesołość i chamskie komentarze . A w lepszym razie (w sumie częściej) napomnienia od "kolegów", że mam robić tak i tak, podawać tak i tak itp itd. (nie cierpie, gdy ktoś mnie w ten sposób upomina, nawet jak wiem, że raczej nie ma złych intencji). O, właśnie dzisiaj mam ten cholerny włef, znowu wyjdzie ze mnie fobik na całej linii, będzie pięknie

Też nienawidzę wfu. Zazwyczaj dziwnym trafem zapominam stroju... Nawet nie chcę liczyć tych wszystkich pał, ktore stoją sobie przy moim nazwisku Ogolnie to ruszam się jak słonica, piłka zawsze krzywo poleci, a lekarską to w ogole rzucam na 3-4 metry O grach zespołowych to lepiej pisać nie będę. Szczęście szczęściem, że nie jestem jedyną łamagą w klasie, kto wie może nawet nie największą. 8) Wstyd, cieszyć się z cudzych nieszczęść... ops: ops: ops:

[wiewiorka]

A ja muszę się koniecznie czymś pochwalić! Miałam referat do przedstawienia grupie, z którego nijak nie mogłam się wymigać, bo za niego będzie wystawiana ocena na koniec. No i zrobiłam to!! Nie stchórzyłam jak zwykle!! Normalnie teraz czuję się (prawie) niepokonana. :-) :-) :-) Oczywiście trochę się wspomogłam przed wystąpieniem, ale i tak sama siebie poważnie zaskoczyłam. Grupę zresztą też, bo ogólnie wiedzieli czego można się po mnie spodziewać ;-). Wcześniej wzięłam 2 tabl. propranololu, jedną Hydroxyzynę i jedną Zomiren.... no i popiłam to dwoma Żuberkami. Jak przyszłam do domu to dosłownie padłam i spałam do 11 rano :-) Ale warto było, bo w jakiś sposób się przełamałam. A ze mną jest naprawdę "ciężko"

[Billy the Mountain]

Gratuluję Teraz może poszukaj szybko jakiejś podobnej sytuacji, żeby powtórzyć osiągnięcie i utrwalić tą umiejętność

[maciej]

Słuchajcie najgorzej to jest jak nauczyciel patrzy w dziennik , zastanawia się 5 DŁUUUGICH minut i mówi "no to teraz do odpowiedzi pójdzie....."a Ja już przyspieszona akcja bicia serca , lęk , strach i tak bym nie poszła bo bym nie umiała , ale jest również strach przed złą oceną.

Można też robić projekty na niektóre lekcje , aby podwyższyć sobie ocenę.Myślicie , ze bym nie chciała?Bardzo bym chciała , ale straaaach , streees , o NIE , NIE , NIE /NIGDY.

jejku to był dla mnie jeden z najbardziej denerwujących momentów w szkole . Tak tym bardziej, że się uczyłem słabo ... tak ile razy ja myślałem, że umrę.....najbardziej mnie denerwowało bo klasa liczna 33 osoby, a nauczyciel mówi, to zabawimy się w bombę !! jak piszę o tym to klawiatura jest zapocona... chyba nie musze mówić co było wtedy....każdy ruch ręki nad dziennikiem, był dla mnie jak wyrok śmierci.....

Z prezentacji byłem zawsze słaby ...tzn... miałem najgorsze oceny - zawsze 1 .później nawet ich juz nie przygotowywałem, bo po co jak i tak nie pójdę

[nolikeothers]

Jak Ja Ciebie doskonale rozumiem...

[maciej]

Natomiast co się tyczy wystąpień publicznych teraz, to fakt czekam na nie jak na wyrok śmierci. To jest jedyna rzecz podczas której doznaje takiego paraliżu, że nie jestem w stanie kontrolowac swojego ciała, myśli- co ja mówię mam pustkę w głowie....nie wiem o czym mówię, czuję się jakoś dziwnie, słowa jakoś przelatują przez moją głowę. Później po takim stresie zastanawiam sie po co to robię i czy bez stresu bym nie mógł żyć.Teraz uważam juz, że tak , bo nie każdy musi być piłkarzem, baletnicą, ani dobrym oratorem. Powoli sie łapię na tym, że jest to już mój świadomy wybór, boję sie i już i z tego powodu nie idę. Tak tego narazie nie mogę przezwyciężyć.

Zawsze chciałem być normalnym cżłowiekiem, jak patrzę jak inni mówią spokojnie, robią show, a ja ..... trup...... Ja pie..... czy prezentacji nie można nagrywać w domu i tylko puścić sobie najlepiej każdy na swoim kompie ??

No i jeszcze jedno raj dla cierpiących na fobię społeczna się zbliża....tzn. szkołę może w przysżłości uda się zastąpić e-learningiem. Tak, to jest jedno z lepszych rozwiązań, to jedna z możliwości kiedy człowiek ciepiacy na fobię społeczną będzie mógł startować z tej samej pozycji co osoba nie chora na to g...

Przepraszam za słowa , ale sami wiecie teraz jak czytam to forum, to czuję brak nadzieji .... .jakoś ostatkiem sił staram się ten płomyczek nadzieji jeszcze podtrzymać .

[Perdida]

Miałam dzisiaj pewien występ publiczny, tzn stałam i klaskałam, ale przed sporym tłumem ludu. Jakoś przeżyłam. Dopóki nie muszę mówić ani pokazywać nic "od siebie", improwizowanego, to nie jest aż tak źle.

[maciej]

Miałam dzisiaj pewien występ publiczny, tzn stałam i klaskałam, ale przed sporym tłumem ludu. Jakoś przeżyłam. Dopóki nie muszę mówić ani pokazywać nic "od siebie", improwizowanego, to nie jest aż tak źle.

gratulacje .....u mnie wyjście na środek odebranie świadectwa w szkole było już krępujące.

Jakiś czas temu znowu miałem wystąpienie musiałem powiedzieć jadno zdanie (dobrze że mnie zaskoczono znienacka, bo bym tego nie zrobił , albo już odliczał bym czas do wyroku śmierci) ale do 50-60 osób..... dochodziłem do siebie 6 godzin po tym.

Te wystąpienia mnie dobijają, jakoś strachu nie umiem przezwyciężyć

[sejdzejnejdzej]

Jak czytam wasze wszystkie wypowiedzi to jedno mnie cieszy ze nie jestem sama z tym problemem.. odkad pamietam cale moje zycie to stres, kazde wyjscie i komunikacja z obcymi ludzmi kotlowanie mysli w glowie czy powiem zdanie bez zająknięcia.. najwekszy problem sprawia mi jąkanie w stresowych sytuacjach, czasme nie potrafie wydusic z siebie slowa. Jak mam do przedstwienia referat w szkole to mysle o nim na zapas juz 2 tyg wczesniej i sie stresuje a potem to wychodzi tak ze poprostu nie przychodze na ta lekcje bo stchorzylam.. mam dosc tego ciaglego leku i ciagle sie zastanawiam czemu nie moge byc taka jak reszta ludzi tylko ciagle sie przejmuje takimi na pozór pozdrawiam wszytkich jąkajacych sie w takich sytuacjach

[kasia1988]

Jejku, jak czytam te Wasze wypowiedzi, to jakbym sama o sobie czytała... totalny paraliż podczas wypowiedzi publicznych... studiuję, ale w szkole też nienawidziłam w-f, gry zespołowe były koszmarem, i za wszelką cenę załatwiałam sobie zwolnienie całoroczne (a że mam problemy z kręgosłupem, to się udawało)... no a teraz wylądowałam na farmacji. Z tym, że jeszcze rok temu nie trzęsły mi się ręce... a teraz nie radzę sobie na laboratoriach. Wiem,że leki to nie wszystko, ale wczoraj dostałam receptę od psychiatry i mam nadzieję, że dzieki temu jakoś przetrwam.
A poza tym też czekają mnie seminaria na studiach, kiedyś jak wygłaszałam coś to prawie zemdlałam z przerażenia Nie rozumiem czemu, ale wszyscy tego na tym forum nie rozumiemy, bo ta fobia jest irracjonalna.
Niestety, ja też często mam ochotę wesprzeć się alkoholem, bo to mi naprawdę pomaga, jedyne, co się boję, o że ktoś to wyczuje... albo że trochę mi się język poplacze, ale i tak ledwo co gadam, więc to drugie to chyba nie problem... Jezu, nie wiem, jak ja zdałam maturę ustną z polskiego na 20 pkt... stałam jak zahipnotyzowana, ale i tak komisja była zadziwiona, jak się można tak stresować

[anima_sola]

"w szkole też nienawidziłam w-f, gry zespołowe były koszmarem".

kasia1988 aktualnie przechodzę przez to samo.Wf,jakiś referat lub odpowiedź przy biurku nauczyciela..zaczynam się jąkąć, ręce mi drżą i mam wrażenie jakbym zaraz miała zemdleć..KOSZMAR

[mc]

Wiem,że leki to nie wszystko, ale wczoraj dostałam receptę od psychiatry i mam nadzieję, że dzieki temu jakoś przetrwam.

Jeszcze pare lat i bedziesz mogla sobie sama wypisywac recepty

A poza tym też czekają mnie seminaria na studiach, kiedyś jak wygłaszałam coś to prawie zemdlałam z przerażenia

ja też mam seminarium, pierwszy referat juz za tydzien. Stres mam juz dziś.

Niestety, ja też często mam ochotę wesprzeć się alkoholem, bo to mi naprawdę pomaga, jedyne, co się boję, o że ktoś to wyczuje..

Lepiej chyba jakiś lek przeciwlękowy.

[anima_sola]

kasia1988, mc jak ja Wam zazdroszczę tego, że już jesteście na tych studiach..mnie póki co ogarnia czarna rozpacz jak pomyślę o maturze ustnej
rany..rany..rany..nie wyobrażam sobie tego..
Trzymam za Was kciuki (seminaria)

[mc]

Trzymam za Was kciuki (seminaria)

Dzisiaj na seminarium prowadząca powiedziała "chciałabym, aby te zajęcia były dla was przyjemnością". Taaa, jasne, rozsadza mnie rozkosz na samą myśl o tym referacie

zazdroszczę tego, że już jesteście na tych studiach..mnie póki co ogarnia czarna rozpacz jak pomyślę o maturze ustnej

Ja chyba miałem szczęście bo jak zdawałem maturę ustną nie stresowałem się zbytnio. W rezultacie ustna mi poszła lepiej niż pisemna. Ja mam zresztą tak, ze w sytuacjach w których stres jest uzasadniony nie czuję dużego stresu. Bo wtedy nie czuję presji, żeby się nie stresować... Ewentualny mój stres jest wtedy niejako uzasadniony, więc się tym nie martwie tak jak w "normalnych" sytuacjach.
Chociaż tyle pocieszenia, bo gdyby było inaczej to egzaminy ustne na studiach byłyby pewnie dla mnie koszmarem.

[anima_sola]

a może akurat te zajęcia okażą się przyjemnością?
ja ostatnio musiałam wygłosić referat na historii..koszmar..bałam się wyjść na środek sali..jakoś dałam radę, stres okropny ale mimo zdenerwowania ta satysfakcja później, że dałam radę..aż człowiekowi chce się żyć
możę podobnie będzie z Twoimi referatami?..każdy kolejny da satysfakcję, że dało się radę, a także motywację do kolejnego działania

Co do stresu to towarzyszy mi on zawsze..choćby taki referat..muszę mieć go dobrze opracowany, nie ma mowy o jakimś czytaniu z kartki bo z nerwów zawsze mi łzawią oczy więc i tak bym nie była w stanie przeczytać coś na dłuższą metę.

[mc]

stres okropny ale mimo zdenerwowania ta satysfakcja później, że dałam radę..aż człowiekowi chce się żyć

O tak, jaka ulga wtedy jest. Czasami nawet jak nie ma stresu zbytniego, to ulga jest już w trakcie.
Napewno jeżeli dobrze wypadnę to doda mi to pozytywnej energii. A teraz jest mi to szczególnie potrzebne, bo jestem na nowych studiach, i jeszcze nawet nie byłem przy tablicy ani razu. Przydałby się wiec taki "dobry start", co by później szło łatwiej.

[anima_sola]

dasz radę sądzę, że lepiej się jak najczęściej "zmagać" z takimi sytuacjami (mimo, że wiele nas stresu kosztują) niż ich unikać.Unikanie tylko spowoduje, że człowiek zamknie się w czterech ścianach własnego pokoju, patrząc jak mu życie ucieka przed oczami.

Fobię społeczną mam już sporo czasu.Jakieś 7lat?W sumie przyzwyczaiłam się do niej, jest ciężko ale nie potrafiłabym z powodu niej zrezygnować z możliwości np.pójścia na studia.Z resztą i tak czuję się bardzo ograniczona.Kółka teatralne, uczestniczenie w akademiach..niestety to nie dla mnie.

[mc]

W sumie przyzwyczaiłam się do niej

ja właśnie się nie mogę przyzwyczaić. Przyzwyczajony może byłem wcześniej, jak byłem nieświadomy tego, że ją mam, ale teraz widzę w sobie nieustanną walkę z tym wszystkim.

[anima_sola]

Ja przyzwyczaiłam się do niej w takim sensie, że codziennie muszę się z nią zmagać.Każde wyjście do ludzi itp. Przyzywczajenie jest ale złość z powodu bycia oraniczonym także..Pogodziłam się z tym, że ją mam ale nie z tym, że mogę mieć ją już zawsze.Dlatego zdecydowałam się na leczenie.

[mc]

Ja przyzwyczaiłam się do niej w takim sensie, że codziennie muszę się z nią zmagać.

W tym sensie ja też się przyzwyczaiłem. Tak się czasami zastanawiałem, co by było gdybyśmy całkowicie zaakceptowali to, że np. podczas występu publicznego wyjdziemy na idiotów? To, że inni zobaczą nasze irracjonalne zdenerwowanie. Gdybyśmy mieli wewnętrzne przyzwolenie na to... Bo czym tak naprawdę jest strach przed sytuację w której widzimy siebie zestresowanych i zalęknionych stojących na środku klasy? Jest to strach przed własnymi negatywnymi myślami i doznaniami fizycznymi - bo tak naprawdę do tego to się sprowadza... Boimy się tego jak się będziemy czuli podczas tego stresującego wydarzenia i po nim.
Możemy więc zaakceptować te przykre doznania i myśli.W zasadzie cóż możemy uczynić więcej? Jeżeli to zrobimy, możemy powiedzieć ze współczuciem do samego siebie: "nie winię się za tą sytuację, zrobiłem wszystko co mogłem".