Nie znoszę dzwonić do z ludzi z którymi nigdy nie rozmawiałam albo do miejsc w których muszę coś załatwić (np. urząd, lekarz). Jeśli muszę coś ustalić, umówić się na wizytę albo o coś dopytać, to wolę iść do tego miejsca i zrobić co trzeba. Niektórzy uważają, że tracę czas, bo przecież łatwiej jest zadzwonić niż chodzić, szukać i czekać, ale już sama myśl o tym, że muszę gdzieś zadzwonić powoduje u mnie niemal paraliż. Czasami się przełamuję, ale jeśli jest taka możliwość to idę do tego miejsca lub piszę maila.

koszmar nr 1 - spotkać kogoś znajomego w kolejce do kasy w sklepie! no bo co, udawać, że się nie widzi kogoś kto stoi tuż za / przede mną?! - odpada. udać, że czegoś zapomniałam i muszę się wrócić - podejrzane, a może porzucić koszyk i dać nogę... prawda jest taka, że nic nie można już wtedy zrobić, pat, sytuacja bez wyjścia! trzeba po prostu ROZMAWIAĆ ((( small talk, a jak kolejka duża, jak na złość skończy się rolka w kasie fiskalnej, albo komuś nie nabije się jakaś cholerna promo, trzeba wołać kierownika itp itd, to regularne, normalne talk!

koszmar nr 2 - spotkać kogoś znajomego na przystanku, hmmm też masakra, ale jednak zawsze można kombinować, jakieś tam pole manewru jest, typu wskoczyć do nie swojego autobusu ))) choć chyba jeszcze gorzej w autobusie kogoś znajomego spotkać, trzeba gadać i jeszcze w dodatku wszyscy widzą jak się szamoczesz jak ryba w sieci ((

Chyba najbardziej nie lubię tego, że niektórzy ludzie (których spotykam np. w pracy czy gdzieś, ale nie znam za bardzo) postrzegają mnie za osobę zadzierającą nosa, chłodną, nieprzyjazną. 
A ja po prostu boję się do nich zagadać, boję się nawet uśmiechnąć, więc tylko przemykam szybko obok i wracam do miejsca, w którym jestem sama, bo tam się czuję bezpiecznie.

(30 Sie 2018, Czw 20:40)ewl napisał(a): Chyba najbardziej nie lubię tego, że niektórzy ludzie (których spotykam np. w pracy czy gdzieś, ale nie znam za bardzo) postrzegają mnie za osobę zadzierającą nosa, chłodną, nieprzyjazną.
A ja po prostu boję się do nich zagadać, boję się nawet uśmiechnąć, więc tylko przemykam szybko obok i wracam do miejsca, w którym jestem sama, bo tam się czuję bezpiecznie.

Miałam to samo, jak było spotkanie organizacyjne przed rozpoczęciem roku w szkole. Byłam uznana za zarozumiałą xD Która twierdzi, że nie warto się odzywać. Dzielę te same obawy.

Najbardziej boję się small talku z kimś, kogo niby znam, ale w sumie to nie wiadomo o czym z tą osobą rozmawiać. I zaczynania rozmów. Albo jak ktoś za mną idzie. Albo jak przechodzę obok kogoś. Nie lubię też, gdy z kimś rozmawiam i mam świadomość, że ktoś inny może np. podsłuchiwać

I całe szczęście, że już się skończyły studia i prace w grupach. Never again.

Gdy ktoś odchodzi i przestaje z tobą utrzymywać kontakt tylko dlatego, że uważa się za kogoś niegodnego, jedynie dlatego że ma fobię, depresję etc.

Uczucie, że ludzie mają Cię za dziwaka i nie rozumieją co do nich mówisz

Za dziwka hmm

(31 Sie 2018, Pią 20:08)smutna00 napisał(a): Za dziwka hmm

Hahahaha . Zabrakowało jednej literki i już można mnie odbierać za jeszcze inną osobę xD. Dziękuję za wyłapanie literówki

spotykania "znajomych" ze szkół, przymusu poznawania nowych ludzi (np. w robocie), mam ochotę połknąć język, zęby, nie ze strachu, ale przez niechęć.

nie lubię być zaskakiwany, kiedy ktoś wyskakuje zza pleców i coś pieprzy, stres podwójny bo mało czasu na przygotowanie odpowiedzi, nie znoszę być zmuszany poprzez milczenie i wpatrzone we mnie ślepia do podtrzymania rozmowy, w ogóle nie przepadam za relacjami w których jestem ostatnim wyborem, tzn. "nie ma nikogo z kim na co dzień gadam to zagadam do kogoś kogo kojarzę", w pracy czasami mnie to spotyka, przez większość czasu mijamy się bez słowa, nawet rzuconego "cześć", a czasem podchodzi i bzdury, a ja muszę udawać, że chcę tego słuchać

Nie lubie jak lęki blokuja mnie przed okazaniem komuś, że go lubię, zależy mi na nim/niej, a przez nie wyglądam jakbym wszystkich miał gdzieś i nikogo nie potrzebowal

Poznawanie nowych ludzi, wystąpienia publiczne ogólnie nawet wyrażanie zdania na tle grupy, wszystko co związane z grupą czyli zamawianie jedzenia w miejscach publicznych, bycie w centrum zainteresowania, nawiązanie głębszych relacji z ludźmi, rozmowa nie wiem jak ja podtrzymywać. Czuję się ciągle oceniany skupiam się na tym i zaczynam panikować najgorsze że objawia się to fizyczne czyli nadmierna potliwosc, czerwienienie się , drżenie głosu, pustka w głowie. A kiedy czuję to jeszcze bardziej zaczynam się na tym skupiać. Najprosciej jest się zamknąć i unikać ale to najgorsze co można zrobić przy fobii. To sytuację społeczne powodują lek więc jak najwięcej powinno się wychodzić do ludzi. Niestety to nie jest takie łatwe.

- bycie z kimś kogoś nie znam/znam słabo w windzie
- przychodzenie spóźnionym na zajęcia
- bycie w zatłoczonym autobusie
- chodzenie na wf
- przechodzenie przez przystanek

I inne

tak naprawdę to wszystkch ale wymienie te najgorsze

-witanie i żegnanie się(zwłaszcza gdy nie wiem czy mówić cześć czy dzień dobry xd)
-dzwonienie telefonem i odbieranie [to chyba oczywiste]
-zgłaszanie się do odpowiedzi na zajęciach,zadawanie pytań
-wypowiadanie się na forum grupy na studiach czy to na facebooku czy to w realu
-przedstawianie się-taki ogromny stres ze nie jestem w stanie zapamiętać imienia...
-WCHODZENIE DO POCZEKALNI DO LEKARZA I PYTANIE SIĘ KTO OSTATNI... nienawidzę tego! Podobnie z kolejką do dziekanatu xD
-pisanie komentarzy na facebooku
-przebywanie w barze,klubie,restauracji zwłaszcza jak jestem tam pierwszy,drugi raz albo daaawno nie byłam
-zamawianie czegoś czego nazwy nie do końca umiem wymówić... w ogóle wymawianie takich słów,nazw czegoś
-ekhm, chodzenie na koncerty
-grupowe spotkania towarzyskie-nieważne czy 3 osoby czy 5 czy 10. Zawsze kij w tyłku i ścisk w żołądku a najczęściej to uciekanie od tego.

Wystapieia publiczne

Ojeju tego jest tak dużo... ale wymienię choć kilka:
-rozmowa kwalifikacyjna
-bycie nowym w miejscu pracy
-egzamin ustny, obrona na studiach, a wcześniej w szkole zgłaszanie się lub chodzenie do tablicy
-spotkanie z większą grupą znajomych
-wesela oraz większe imprezy
-wszelkie wystąpienia publiczne
-gdy w towarzystwie pojawia się ktoś nowy
-załatwianie czegoś przez telefon
-nie lubię dzwonić składać życzeń oraz jak w urodziny dzwonią do mnie ludzie z życzeniami (oczywiście głównie życzenia znalezienia W KOŃCU pracy)
-bycie w centrum uwagi we wszystkich możliwych konfiguracjach...
-zgłaszanie np czegoś do reklamacji, lub powiedzenie, że coś mi nie odpowiada
-sytuacje wymagające asertywności lub po prostu obronienie siebie jak ktoś mnie obraża

Kiedy staram się zachowywać normalnie, wydaje mi się że dobrze mi idzie i nagle ktoś mówi "a co ty się tak denerwujesz/nie bój się mnie"

Oto moje top 10 sytuacji których nie lubię:
10. Gdy przechodzę obok kogoś na ulicy a on się na mnie patrzy i uśmiecha
9. Odbieranie połączeń od osób które znam
8. Muszę umówić się na wizytę u lekarza
7. Jeśli mam złożyć reklamację, albo powiedzieć że coś mi się nie podoba
6. Zakupy w sklepie odzieżowym
5. Wizyta u fryzjera
4. Jedzenie czego kolwiek gdy w otoczeniu są ludzie
3. Gdy jestem w grupie krórą znam i nagle dostrzegam kogoś kogo nie znam
2. Gdy zostaje z jaką osobą sam na sam i trwa krępująca cisza
1. Gdy wchodzę do nowego miejsca a tam już są ludzie którzy się dobrze znają i tworzą grupę.

Kilka co przychodzi mi do głowy:

- rozpamiętywanie nawet po parę dni minionych sytuacji w których "nie zachowałem się tak jak powinienem" i potępianie się za to

- niemożność podtrzymywania relacji z ludźmi z którymi chciałbym utrzymywać kontakt

- wizyta rodziny w domu, tak bardzo chciałbym powiedzieć jak ich kocham i jak są dla mnie ważni a jedyne co robię to się ulatnianiam by nie przytłaczać ich swoją obecnością

- rozmowa/ interakcja z autorytetem (to może być nawet kolega)

- wizyta u fryzjera (już wolę dentystę, serio)

- siedzenie samemu w weekend

(26 Sie 2018, Nie 22:06)bear napisał(a): Nie znoszę dzwonić do z ludzi z którymi nigdy nie rozmawiałam albo do miejsc w których muszę coś załatwić (np. urząd, lekarz). Jeśli muszę coś ustalić, umówić się na wizytę albo o coś dopytać, to wolę iść do tego miejsca i zrobić co trzeba. Niektórzy uważają, że tracę czas, bo przecież łatwiej jest zadzwonić niż chodzić, szukać i czekać, ale już sama myśl o tym, że muszę gdzieś zadzwonić powoduje u mnie niemal paraliż. Czasami się przełamuję, ale jeśli jest taka możliwość to idę do tego miejsca lub piszę maila.

Mam dokładnie to samo Dzwonienie powinno być nielegalne..

Największy koszmar: wchodzę do jakiejś poczekalni i mam zapytać "kto ostatni?", a potem odpowiadać komuś innemu na to pytanie, gdy ja jestem ostatni

Drugi koszmar: wchodzę do jakiejś grupy, która już tam była wcześniej... I nie dość, że czuję na sobie wszystkch wzrok (a w głowie pierdyliard myśli "co sobie o mnie pomyśleli?"), to jeszcze powraca odwieczny dylemat, czy mam każdemu po kolei podawać ręke z osobna, czy powiedzieć tylko coś ogólnie do wszystkich. A potem znowu "co sobie o mnie pomyśleli? pewnie zrobiłem coś nie tak". Wychodząc z takiego spotkania mam taki sam problem jak przy wejściu (+ oczywiście "co sobie pomyśleli?" - to pytanie jeszcze wróci wiele godzin po takim spotkaniu).

No i... last but not least: rozmowa przez telefon. Numerów spoza mojej listy kontaktów nie odbieram w ogóle. Natomiast, gdy już nie mam wyjścia i sam muszę gdzieś zadzwonić do kogoś nieznajomego, to najpierw musze ułożyć w głowie cały potencjalny scenariusz rozmowy włącznie z przewidzieniem ewentualnych pytań i odpowiedzi na nie.

W fobii najgorszy jest ten moment kiedy chcesz wyjść, ale nie możesz, bo masz fobię.

Gdy pewnego dnia mam kontakt z ludźmi to na drugi dzień przy przebudzeniu albo i jeszcze w nocy mam takiego jakby ''kaca moralnego'', nie wiem z czego to wynika. Na pewno z tego że jestem trochę ''dziki'', nie umiem się wysłowić, jąkam się i moja interakcja z tymi ludźmi jest kiepska.

Pozostawania z kimś sam na sam jest zdecydowanie najgorsze np. odwożenie kogoś samochodem albo wspólne czekanie na coś itp. Wtedy cisza jest najbardziej niezręczna, a mi jak nic nie przyjdzie do głowy to nic nie powiem i poziom żenady osiąga maksimum  

Gdy już zbiorę się na odwagę i udzielę towarzysko i palnę coś kretyńskiego i niezręcznego. Dusi mnie to później jak fbi terrorystów