Kiedy uświadomiliście sobie, że macie fobię społeczną?

[aporcik]

Jak miałem 17 lat , mialem problem z ciągłym czerwienieniem się na twarzy , po wpisaniu tego hasla w google, przeniosło mnie na jakieś forum o fobi i tak całą noc czytałem ze łzami w oczach bo wszystko sie zgadzało i wtedy uświadomiłem też sobie, że nie jestem sam z tym problemem, bo wtedy byłem przekonany, że nie ma drugiego takiego człowieka.

[USiebie]

Jak szukałem usprawiedliwienia dla swojego lenistwa. xP

[youthless]

9 lat temu. Tak jak większość, z wikipedii. Wcześniej już wiedziałam, że coś jest poważnie nie tak, i to coś ograniczało moje życie tak bardzo, że błagałam matkę o wizytę u specjalisty. No ale ona wiedziała lepiej. Dopiero 4 lata później, po wyprowadzce z domu mogłam zacząć się leczyć i rozwijać.

[MsMadeleine]

Już w przedszkolu byłam bardzo wycofanym dzieckiem (z pewnych przyczyn). Potem to wszystko się pogłębiało, aż pewne zdarzenie w czasach szkolnych wpłynęło na mnie tak bardzo, że fobia rozwinęła się u mnie mocno.

[takatam]

Jakiś rok temu. Może nawet mniej. Wcześniej mnie psycholog tylko na depresję leczyła jakieś trzy lata temu. No ale wyrzuciła mnie i od tego czasu się nie lecze nigdzie. Moja fobia się objawia tutaj głównie, bo teraz znów wróciłam do mnie na wieś i nie jestem w stanie wyjść z domu nie chcę by sąsiedzi o mnie gadali. Lepiej się czułam w mieście jak studiowałam, ale oczywiście nie chciałam znajomym zabierać czasu i się wycofałam i kontakt miałam tylko z moimi facetami których poznawałam w sieci, a że biedni to nie zabierali nigdzie. Ech. Do tego pewnie się to powiększyo jak poszłam na studium technik informatyk i się ze mnie chłopaki śmiały że się uśmiecham dag. Wtedy zrozumiałam co mi przynosi szczęście że lubię obserwować facetów którzy są mądrzy i mają dużo wiedzy. No i niestety uśmiech nie mógł zniknąć a oni jak to w IT bywa boją się kobiet i muszą atakować je. Od tego czasu marzę o facecie z którym będę mogła chodzić na takie spotkania it na szkolenia itp. Gdzie nie będę musiała się przejmować uśmiechem bo przecież mam obok faceta to chyba normalne że się uśmiecham więc jakby się znalazł jakiś facet z it pracujący zdalnie który chce dziewczynę taką jak ja to niech napisze. Na pewno nie dam Ci wytrwać w braku myślenia. Zawsze podam ciekawe teorie o których byś nawet nie pomyślał. No cóż taka jestem. No ale wstydzę się siebie i dlatego mam fobie.

[Kra_Kra]

Dlaczego psycholog cię "wyrzuciła"?

[bezsennick]

Skalę problemu uświadomiłam sobie dopiero wtedy, kiedy przestałam wychodzić z domu - w czasach liceum. Wcześniej myślałam, że taka już moja uroda, że po prostu jestem bardzo nieśmiała.

[verti]

To było jeszcze w XX. wieku . Nie znałem jeszcze terminu "fobia społeczna", zresztą, internet był wtedy tak mało dostępny, że pewnie i tam było mało informacji na ten temat. W piątej klasie podstawówki przestałem wychodzić z domu i zdawałem sobie sprawę, że coś jest nie tak. Podczas gdy koledzy szaleli na podwórku, ja siedziałem w domu oglądając Dragon Balla. Tak mi kilka lat zleciało, a potem już było tylko gorzej.

[enrike]

W wieku 18 lat gdy zdałem sobie sprawę, że to nie może być tylko nieśmiałość.

[Mieczysław]

Na balu z okazji zakończenia gimnazjum. Smutna hisoria .

[saratsi]

Trwało to etapami. Zaczęło się od zawrotów głowy, drżenia rąk wśród miejsc gdzie znajduje się więcej ludzi, ale dopiero gdy zaczęły się pojawiać stany lękowy, a potem ataki paniki zacząłem rozumieć, że jest coś ze mną nie tak. Doczytałem na internecie, że istnieje coś takiego jak fobia społeczna, a kiedy zacząłem chodzić do psychologa zostało mi to również zdiagnozowane.

[Rival]

Jak tak sobie analizuję przeszłość, to myślę, że fobię mam od 12 roku życia. Zaczęło się od nałogowego spędzania czasu przed komputerem, do tego beznadziejne wychowanie przez rodziców. Wcześniej nawet nieśmiały nie byłem. W szkole podstawowej byłem bardzo lubiany przed rówieśników i dorosłych, najlepszy w klasie jeżeli chodzi o oceny, bardzo dobry w sporcie - w sumie dobry materiał na wygrywa życiowego, trudno było to wszystko zmarnować, no ale jakoś mi się udało XD W kilka lat całkowicie sobie zniszczyłem psychikę, a to że mam fobię uświadomiłem sobie w wieku 17 lat, ale fobia to i tak jest dla mnie niewielki problem. Gorzej jest z osobowością unikającą, głęboką depresją i niskim social skilem.

[Placebo]

to juz z 6 lat bedzie 

[Użytkownik 9842]

też jakieś 6 lat będzie

[Użytkownik 100618]

Kiedy dostałam to na papierze, jakieś 4-5 lat temu.

[orzeszkowa_wdowa]

Po zarejestrowaniu się na forum.

[Niered]

Z tego co pamiętam, kiedy miałem myslili samobojcze na tle samoakceptacji, co w praktyce między ludźmi objawiało się właśnie chorobliwą nieśmiałością. Chyba tą nazwą natrafiłem na wzmianki o fobii społecznej i forum.
Teraz z funkcjonowaniem miedzy ludźmi większych problemów już nie mam, nawet z toaletą publiczną jakoś daję radę, choć nie do każdej bym poszedł. Więc powiedzmy jest neutralnie. Zostaje jeszcze do poprawy imponowanie plci przeciwnej i stawanie się prawdziwym facetem, a nie jakimś podrabianym cieciem malinowym z podkuloną głową. Wielu kolesi nadal po mnie jedzie, typu P*zda za co podrecznikowo powinni zarobić w pysk. Powoli to się zmienia.

[Użytkownik 100006]

No tak, odpowiadanie przemocą na przytyk słowny to wyraz męskości XD

[Niered]

Zwłaszcza jeśli w drugą stronę nie możesz tak powiedzieć, bo na 99,9% zarobisz.

[klapsznita]

Raczej odkąd pamiętam. Już w dzieciństwie koleżeństwo zamiast ja poznawało moje rodzeństwo i później przedstawiali dopiero mi, bo sama nie było bata żebym podeszła i się z kimś przywitała lub poszła bawić. Nawet na imprezach rodzinnych do bawiącego się kuzynostwa musiała mnie zaprowadzać starsza siostra i być tam chwilę ze mną, bo inaczej bym uciekła z powrotem do starszych gdzie byli moi rodzice. Wiele bym teraz dała żeby tego za mnie nie robiła, może jakoś wyszła bym na ludzi, bo nie zniosłabym samotności. Kto wie, no cóż.
A fachową opinię o fs dostałam dwa miesiące temu od psychologa.

[Divine]

Ja zaś pamiętam ze swojego dzieciństwa, że było mi nieporównywalnie łatwiej nawiązywać znajomości. Nie miałem tych wszystkich "społecznych" obaw, każdy wydawał mi się niepoznanym jeszcze przyjacielem. Wystarczyło że powiedziałem do kogoś "cześć" i otrzymałem odpowiedź, a już uznawałem daną osobę za swojego znajomego. To było wtedy takie naturalne. W końcu narobiłem sobie tyle znajomych, że aż żaliłem się mamie w stylu "mam dosyć tego, że oni ciągle przychodzą do mnie, aby się bawić, nie mam czasu zająć się swoimi sprawami". Miałem też znajomych, którzy nie pozwalali mi wrócić do domu gdy ich odwiedzałem i trzymali u siebie niemal siłą, bo chcieli się ze mną bawić np. w mszę Co za ironia losu z tym wszystkim... To działo się kiedy miałem 6-12 lat. Mam nadzieję, że uda mi się kiedyś jeszcze powrócić do tego stanu.

Do tematu: w wieku 17 lat, znalazłem stosowne info w necie.

[Diux]

Zorientowałem się że mam fobie jak trafiłem tu na forum. Od 2010 zmagam się z niedojebaniem mózgowym, ale myślałem że to normalne, że po prostu taki już jestem i tak musi być. W ubiegłym roku trafiłem tutaj i spotkałem tu masę ludzi takich jak ja. Wtedy uświadomiłem sobie że mam zaburzenia lękowe i że to trzeba leczyć...

[Ash]

Zorientowałem się że mam fobie jak trafiłem tu na forum. Od 2010 zmagam się z niedojebaniem mózgowym, ale myślałem że to normalne, że po prostu taki już jestem i tak musi być. W ubiegłym roku trafiłem tutaj i spotkałem tu masę ludzi takich jak ja. Wtedy uświadomiłem sobie że mam zaburzenia lękowe i że to trzeba leczyć...

ja tak samo wcześniej miałam myśli, że jest ze mną to nie tak ale nie wiedziałam, że to fobia społeczna i, że istnieje nazwa dla takiego lęku, zorientowałam się, że mam coś takiego jednak dość późno bo dopiero na drugim roku studiów, wcześniej nie mogłam swobodnie korzystać z internetu, dziwne zasady były u mnie w domu, rodzice chcieli mnie chyba chronić przed całym światem, zapominając, że kiedyś będę musiała w nim żyć. W efekcie, chociaż wiem, że to dziwnie zabrzmi do 18 roku życia żyłam w pewnej izolacji od świata też mentalnej i przez to też zawsze czułam, że nigdzie nie pasuję. W dodatku byłam zbyt posłuszna i nigdy się przeciwko temu nie buntowałam tylko żyłam we własnym wymyślonym świecie.

[damiandamianfb]

W 2 liceum na to trafiłem w internecie ale zignorowalem, potem jakoś w wieku 18-19 lat uznałem że to jednak to i mam problem, wcześniej długo stawialem na autyzm albo zespół aspergera lub po prostu jestem dziwakiem

[Shiro]

Mama kazała mi samemu zapisać się do przychodni