Kiedy uświadomiliście sobie, że macie fobię społeczną?

[Niedźwiadek]

Ja gdzies w liceum kiedy zorientowalem sie, ze robie wszystko zeby uniknac rozmowy sam na sam z kazda kolezanka z klasy. I wszyscy chodza na imprezy a ja sie tego balem i unikalem, zreszta przez postepujace izolacje i zaproszen nie bylo za duzo

[Ewka]

ja uświadomiłam sobie to na pierwszym roku studiow albo raczej po ich rzuceniu czyli jakies kilka dni temu |: poczułam ulgę, że nie jestem w tym odosobniona ale też strach, bo to w końcu choroba, która dotyka moją rodzinę a gdy zaczne się leczyć to wplącze ich w to jeszcze bardziej. Pierwsze co zrobie to rozmowa z siostrą, bo siedzi troche w psychologii, później rodzice a na końcu lekarz

[cthulhu]

Ja uświadomiłam to właściwie po skończeniu gimnazjum, tzn. nie dokładnie, że mam fobie tylko wtedy jeszcze myślałam o tym, że coś ze mną jest nie tak. Unikanie kontaktów ludzi, drżenie nóg gdy ktoś siądzie obok, strach przed spojrzeniem ludziom w oczy, nie mówiąc już oczywiście o problemach ze zwykłą rozmową z jedną osobą oraz nieodnajdywanie się w większej grupie. O tym, że mam fobie uświadomiłam sobie może ponad rok temu ale to było po prostu podsumowanie tych wszystkich poprzednich objawów.

[<mysh@ja>]

To, jak się czuję, zachowuję i jakie przy tym towarzyszą mi myśli występuje u mnie odkąd pamiętam. Nie umiem znaleźć początku tego wszystkiego. Wydaje mi się, że w szkole podstawowej nie było to jeszcze takie silne, a nasiliło się mocno w szkole średniej. Ale jeśli mowa o nazwaniu tej choroby, to można powiedzieć, że olśniło mnie 2 tygodnie temu, kiedy przypadkowo przeczytałam jeden artykuł. Zawsze myślałam, że dolega mi skrajna nieśmiałość. Teraz jestem na 98% pewna, że to FS.

[Ewka]

ja w sumie też odczuwałam wcześniej, że jest coś nie tak. Chęć izolacji, czucie sie nieswojo na imprezach w sumie jest od początków gimn ale teraz się nasiliło. Dziwnie się czuję z tym że moge być hmm "chora na głowe", bo wcześniej nie chorowałam jakoś często a tutaj to d: czuje sie troszkę jak detektyw Monk

[L76]

Sama nie wiem. Zawsze wiedziałam, że jestem odludkiem. Nawet nie jestem pewna czy mam fs. Lubię ludzi i z nimi "przebywać" choć kiedyś usłyszałam od niedoszłej teściowej, że nic w życiu nie osiągnę bo nie jestem przebojowa tzn. jestem za spokojna. Mam problem z odnalezieniem się w grupie. Zdecydowanie lepiej czuję się w gronie ludzi których znam choć nie przerażają mnie nowe znajomości ale czasem przed takimi uciekam. Hm po pracy jak przychodzę do siebie to nie mam ochoty nigdzie wyjść. Zawsze myślałam, że nie jestem towarzyska ale z drugiej strony brakuję mi ludzi a zwyczajnie nie potrafię "przebić się" w towarzystwie. Podsumowując chyba mam coś w sobie z fs (?).

[OtoJa]

choć kiedyś usłyszałam od niedoszłej teściowej, że nic w życiu nie osiągnę bo nie jestem przebojowa tzn. jestem za spokojna.

To ja nigdy nie dochodziłem do etapu poznawania przyszłej teściowej, ale też takie coś od kilku osób słyszałem, strasznie to dołujące, zwłaszcza że od małego takie coś się co jakiś czas przewijało. Zresztą od u mnie od małego często słyszałem, że z czymś tam sobie nie poradzę, a jednak część rzeczy się udała, gdyby tylko jeszcze nie ta fs, ale i z tym sobie poradzę.

[L76]

Zgadzam się takie słowa zwyczajnie bolą i długo się je pamięta. Nie każdy musi być "lwem salonowym" żeby być wartościowym człowiekiem. Najważniejsze to nie poddawać się i dożyć do własnego szczęścia. Trudno wszystko od tak przezwyciężyć, ale trzeba próbować dlatego tu jestem. Wygadam się (wypiszę) choć i nikt nie patrzy na mnie jak na ufoludka

[paranormal987]

Uświadomiłem sobie, że mogę mieć FS w 1 roku życia, wcześniej przez 15 lat (fobia aktywowała się w zerówce) myślałem, że jestem po prostu trochę nieśmiały, a poza tym to nie ze mną jest problem, a  z rówieśnikami którzy są realnie złymi, niebezpiecznymi ludźmi i warto się trzymać od nich "z daleka".

[Szkot]

Zawsze byłem po+, ale chyba dopiero ostatnio zaczęło mi od+ć. Przedtem były studia, praca, dom rodzinny, wszystko jakoś było, czasem dobrze, częściej gorzej, ale było jakoś.
Wszystko się popieprzyło, albo ja mam ten dar. Wydaje mi się że siedzę w i robie przysiady, choć dla innych na moim miejscu pewnie nie byłby to wielki problem. Straciłem gdzieś po drodzę to niewinność, dobre postrzeganie świata, wiare w ludzi. Nie żeby tak od razu, stopniowo.
s+ wiele spraw, nie tak wyobrażałem sobie to życie...
Chyba na+ się jak świnia, tłusta gruba świnia. Jak ja sobą gardzę, tym kim się stałem. Pierwsza w nocy a ja błąkam się po jakimś forum, nie potrafiąc się nawet porządnie wysłowić.
Kompletnie nie wiem co z sobą zrobić, nie to żebym kiedyś wiedzał ale teraz wszystko się jakby pokończyło.
Wyszedłem na balkon, zawsze szlugi mi pomagały, zwłaszcza jak byłem na+.
Dzisiaj wszystko stało się , i to co kiedyś sprawiało przyjemność, dziś stało się obojętne.
Niebo jest takie piękne i gwiazdy cudne, piździ jak cholera, muszę coś z sobą zrobić, zanim totalnie mi od+.

[Lonely Boy]

Zabrzmi to zapewne powszednio, ale od zawsze czułem że jestem inny.
Przekonanie o mojej inności wzrastało wraz z wiekiem,im mniejszy tym mniejsze nawet minimalne,marginalne,im starszy tym coraz większe.
Kiedy kończyłem szkołę podstawową wiedziałem o sobie o wiele mniej niż kiedy ją zaczynałem,jedno natomiast było jasne - jest coś ze mną bardzo nie tak,albo jestem zupełnie inny od reszty.Albo jedno i drugie.
Tylko to był jeden jedyny pewnik.Reszta była jednym wielkim olbrzymim i niezaspokojonym pytaniem.
Jakoś w trzeciej gimnazjum zacząłem natrafiać na nić po której idę do chwili obecnej.Teraz trzymam ją mocno,to prawie sznur.Ale jego początek który był nitką złapałem w ostatniej klasie gimnazjum.
Innymi słowy,wtedy zacząłem chyba rozumieć o co ze mną tak naprawdę chodzi.Ba!Dziś także mam wiele pytań,ale mam już pewne punkty odniesienia.Coś stałego,w miarę twardy grunt.To rodzi kolejne pytania rzecz jasna.
Czy mam fobię społeczną?Tego nie wiem,oficjalnie jestem zdrowym i dobrze rozwijającym się młodym człowiekiem.
Fobię u siebie stwierdzam sam,wiem że to brzmi śmiesznie,ale to co przeczytałem,ile przeczytałem,ile zweryfikowałem daje wynik jasny - mam olbrzymie kłopoty społeczne.Moje liczne objawy fobii i prawie pewna osobowość unikająca,depresja także ponad wszelką wątpliwość ale to jako dodatek.Depresja to prawdopodobnie wynik następstw mojej fobii i osobowości.
Od zawsze czułem i byłem inny.Zawsze to czułem.To trochę straszne,tak od wczesnych lat czuć cienką ale trwałą ścianę emocjonalną dzielącą mnie i innych ludzi.Było tak od kiedy pamiętam.Od pierwszych chwil w zerówce,przedszkolu.Kłopoty pojawiły się w podstawówce.To nie jest czas w moim życiu o którym można powiedzieć w dwóch słowach.Ten okres zmienił mnie na zawsze.Tak jest do dziś.
Ta niewielka ściana,szyba którą czułem kiedy byłem małym chłopcem, zwiększała się z wiekiem.Dziś jest kanionem.

[Boomshaka]

Wydaje mi się, że najlepszym wyznacznikiem i chyba momentem po którym fobicy szukają pomocy są napady paniki. Napady paniki nie można z niczym pomylić, to jest doświadczenie tak nieprzyjemne, tak intensywne i dołujące, że pewnie większość po pierwszych takich oznakach myśli co ze mną się dzieje, a po kolejnych szuka pomocy w internecie czy u lekarza. Nie wiem czy można mieć fobię społeczną bez ataków paniki, osoby które ich nie mają i nie miały diagnozy u psychiatry powinny się zastanowić czy sobie za bardzo wszystkiego nie wkręcają.

[Ketina]

 Napady paniki nie można z niczym pomylić, to jest doświadczenie tak nieprzyjemne, tak intensywne i dołujące, że pewnie większość po pierwszych takich oznakach myśli co ze mną się dzieje, a po kolejnych szuka pomocy w internecie czy u lekarza. Nie wiem czy można mieć fobię społeczną bez ataków paniki, osoby które ich nie mają i nie miały diagnozy u psychiatry powinny się zastanowić czy sobie za bardzo wszystkiego nie wkręcają.

Można mieć fobię społeczną bez ataków paniki, zupełnie tak jak każdą inną fobię. Fobia niekoniecznie musi wiązać się z dużym natężeniem objawów somatycznych, może to być również łagodne nieprzyjemne uczucie podczas kontaktu z bodźcem wywołującym reakcję lękową. Z autopsji mogę powiedzieć, ze fobię społeczną mam praktycznie całe życie, a częste intensywne ataki paniki zaczęły pojawiać się u mnie pod koniec liceum, aż do początku mojej kariery na srudiach. Potem nauczyłam się nad nimi panować i na ten moment nie doświadczam żadnych mocnych ataków.

[consciousness]

Też mi się wydaje że jeśli ktoś nie miał klasycznego ataku paniki w swoim życiu, to nie zwalnia go przecież z tego że odczuwa lęk społeczny.

[paranormal987]

Ja mam lęk społeczny od dzieciństwa, raczej bez ataków paniki (ale na 100 procent nie wiadomo, bo wtedy nie przywiązywałem uwagi do ilości i intensywności somatyzacji). A w ciągu ostatnich kilku lat ataki paniki miewałem, ale bardzo rzadko.

[butterfly92]

4 lata temu trafiłam na to forum więc pewnie jakoś wtedy się zorientowałam, że mam fobię. Chociaż od zawsze wiedziałam, że coś ze mną jest nie tak, ale o tym rodzaju fobii wtedy jeszcze nie słyszałam. Teraz już nawet nie pamiętam jak znalazłam to forum. Pewnie czytałam coś o izolacji społecznej itd. i tu trafiłam.

[nika32]

Kłopoty ze mną zaczęły się kiedy rodzice posłali mnie do szkoły, więc wtedy miałam 6 lat, miałam mutyzm wybiórczy, w szkole nie odzywałam się do rówieśników i do nauczycieli, nic nie mówiłam, nazywali mnie niemową, często wolałam dostać jedynkę niż coś powiedzieć, nie byłam nigdy diagnozowana ani leczona na to schorzenie, jak wracałam do domu odzywałam się do matki i rodzeństwa, nawet nikt tzn. rodzice nie wiedzieli, że mam mutyzm, bo w domu normalnie mówiłam.

[Sparkle]

@nika32 ja też długo miałam mutyzm i byłam dwa lub trzy razy z tego powodu przez nauczycieli (to było z 10-12 lat temu) wysyłana do psychologa, tam musiałam robić jakieś prymitywne rzeczy w stylu układania klocków itp, żeby sprawdzić czy nie jestem "upośledzona", czy coś takiego, a potem wystawiali mi opinie, że z nie jestem opóźniona w rozwoju intelektualnym, tylko się nie odzywam, jedna psycholog zasugerowała oczywiście najbardziej prymitywną wersję, że pewnie jestem molestowana (co oczywiście było kłamstwem), a inna chciała mnie wysłać na terapię grupową, a ja jako kilkunastoletnie dziecko nawet nie chciałam, o tym słyszeć, żadna z nich nie zasugerowała, że to mutyzm, bo na pewno, o czymś takim nie słyszały, więc ty też pewnie nie zostałabyś zdiagnozowana, ani wyleczona, więc ominęła cię tylko głupia zabawa klockami i pytania w stylu, co trzeba zrobić, gdy skaleczysz się w palec. O tym, że istnieje coś takiego jak mutyzm dowiedziałam się przypadkiem oglądając w TV jakiś film dokumentalny na ten temat.

[smutna00]

O mutyzm! Też miałam. Moje życie całkowicie jest pod znakiem nieśmiałości juz od najmlodszych lat.
O fobi dowiedziałam się podczas czytania wpisu na blogu takiej dziewczyny, zaraz potem wpisałam "fobia spoleczna" w neta i przeczytalam, wszystko do mnie pasowało.
Na forum trafiłam czytając wszystko co związane z f.spoleczna.

[L1sek]

Uświadomiłem to sobie chwile przed tym, zanim tu sie zarejestrowałem. To chyba pisałem. Ale zastanawiam się i nie mogę znaleźć odpowiedzi na pytanie, od kiedy rzeczywiscie mam fobie społęczną. Wiadomo, że to sie dzieje z czasem, ale cięzko mi nawet znaleźć taki czas kiedy to się stało realnym problemem.

[Kylar]

Jakoś w wieku 18-19 lat. Ucieszyłem, że jest to nazwanie i da się coś z tym zrobić. Chociaż od tamtej pory niewiele się zmieniło, to jeszcze nie straciłem nadziei.

[Samotnik92]

Około półtora roku temu uświadomiłem sobie że mam fobie społeczną. Szukając w internecie czegoś o nieśmiałości znalazłem kilka opisów fobii społecznej i bardzo do mnie pasowały. Wcześniej myślałem że po prostu jestem bardzo nieśmiały, trochę inny. Dziwne że żaden z psychologów/psychiatrów do których kiedyś chodziłem nie potrafił zdiagnozować czegoś tak oczywistego.

[Pietter]

Dopiero jak poszedłem na studia uświadomiłem sobie, że coś jest ze mną nie tak. Wcześniej jakoś dawałem radę, chociaż też nie było kolorowo.

[Użytkownik 19221]

Już w podstawówce wiedziałam, że coś ze mną nie tak. Pod koniec gimnazjum podejrzewałam siebie o fobię społeczną. Na początku 3 liceum zdiagnozowano u mnie fobię społeczną natomiast

[cispelamli]

W 1 klasie gimnazjum.