|
16 Mar 2012, Pią 2:04, PID: 295084
potfur z bagien - tez kryzys pod koniec studiow? Czyzby tez spowodowany tym, ze skonczyl sie nieustanny kierat zajmujacy czas i nie dajacy czasu na analizy i przemyslenia marnego zycia plus brak okazji do schronienia sie w tłumie grupy? Bo ja tak mam....
16 Mar 2012, Pią 16:16, PID: 295113
Zas, poniekąd tak, nazwałabym to kulminacja kryzysu, który sie zaczął pod koniec drugiego roku. Ale faktycznie jak już w dalszych latach maiłam mniej zajec i nauki poza sesjami to jakoś trudniej było sie zebrac, zeby na te zajęcia iść. Zdecydowanie lepiej czułam sie wsród ludzi w liceum niż na studiach. Teraz kiedy siedze w domu i "pisze" prace jest jeszcze gorzej, to juz totalna tragedia. Jeszcze pare miesięcy temu nie bałam sie wychodzenia, a teraz to tylko wczesnie rano (w weekendy), albo po zmroku, zeby tylko nikogo nei spotkać
 Nie potrafie sie nawet zmobilizowac żeby zapisać sie do psychiatry
16 Mar 2012, Pią 22:59, PID: 295144
Ale przynajmniej pracę piszesz. No i pamiętasz o tym, co było "lepsze", czasem, choć żadko, pomaga mi np. w przezwyciezeniu leku czy jakichs tam obaw przypomnienie sobie sytuacji, w której go nei czułem, albo rozmowy, która mi dobrze poszła... Mozę i tobe uda sie znaleźć coś, co cie zmobilizuje..
Pamietaj, zę innych ludzi twój problem tak naprawdę nie interesuje... walczyć trzeba chyba samotnie...
17 Mar 2012, Sob 13:36, PID: 295187
Bardzo proszę trzymać się tematu wątku.
17 Mar 2012, Sob 14:47, PID: 295197
Pierwsza klasa gimnazjum
18 Mar 2012, Nie 13:09, PID: 295240
Od podstawówki wiedziałem, że mam trudości z nawiązywanie kontaktów, nieśmiałością itp. Od liceum doszedłem do wniosku, że to fobia.
A teraz kończąc studia uświadomiłem sobie, że to zagraża mojemu planowi na szczęśliwe życie. Więc w pełni rozpoznałem swoją dysfunkcyjność podczas studiów.
08 Kwi 2012, Nie 16:45, PID: 297880
cześć
z fobią społeczną, która jest po alkoholizmie i depresji 3 najpowszechniejszym zaburzeniem emocjonalnym, związane jest około 7% populacji ogólnej - czyli miliony ludzi w Polsce i na całym świecie , cierpi z tego powodu jednak zdecydowana większość nie jest świadoma tego co im dolega. Ja sam wpadłem na to że mam FS po 20 latach zmagania się i zastanawiałem się jak to jest możliwe , że można być obciążonym zaburzeniem emocjonalnym, które w sposób znaczący upośledza funkcjonowanie , przez tak długo , a jednocześnie nie zdawać sobie z tego sprawy. Odpowiedź , która wydaję się być słuszna w moim wypadku , to brak wiedzy i wglądu w świat swoich przeżyć emocjonalnych. Najczęściej czujemy że coś jest nie tak , jakaś część naszego umysłu podpowiada nam że coś jest nie w porządku, ale jednocześnie nie jesteśmy w stanie dostrzec ani wykryć co to takiego jest. Często dopiero kiedy fobia społeczna doprowadza nas do przysłowiowego dna , wtedy dopiero w sytuacjach skrajnych , dostrzegamy że sprawa jest poważna i trzeba coś z tym problemem zrobić. Wtedy szukamy informacji i pomocy. Brak dystansu i wglądu psychologicznego , które rozjaśniają obraz i ułatwiają identyfikację problemu , bierze się najczęściej z tego że , myśli , uczucia i zachowania wywołane fobią , są obecne w naszym życiu o tak dawna , że traktujemy je jak integralną część naszej osobowości - mówimy sobie - "taki/taka po prostu jestem i zawsze tak było. Na szczęście wiedza i świadomość o fobii społecznej i jej metodach leczenia, wzrasta i jest relatywnie duża w stosunku do tego co było chociażby 10 - 15 lat temu. A to w znacznej mierze możliwe jest dzięki internetowi i forom takim ja to :-D pozdrawiam serdecznie Bart
10 Gru 2012, Pon 4:56, PID: 329483
3 lata temu
17 Sty 2013, Czw 1:09, PID: 334304
Zorientowałam się niedawno niestety
 ze 2 może 3 tyg temu gdy wpisałam moje objawy w google. Ale trwa to już od dłuższego czasu jak na to spojrzeć i przez ten czas znacznie się pogłębiło za późno zaczynam coś z tym robić bo teraz to już jestem po prostu odludkiem...
19 Sty 2013, Sob 22:12, PID: 334789
Ja gdy w wieku 6 lat gdy poszedłem do przedszkola to już na 100 % miałem fobię społeczną. Nie potrafiłem się bawić z innymi dziećmi. Minęło 20 lat i nadal się z tym męczę. Nazwę fobia społeczna odkryłem dopiero jakieś 5 lat temu...
19 Sty 2013, Sob 22:30, PID: 334791
Podobnie jak Piotr. Fobię mam od dawien dawna, ale uświadomiłam sobie jej posiadanie dopiero kilka lat temu.
Mimo że trafiałam do psychologów z podejrzeniem "patologicznej nieśmiałości", żaden nie wykrył u mnie fobii.
25 Sty 2013, Pią 23:02, PID: 335896
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 26 Sty 2013, Sob 0:00 przez art005.)
Ja w pierwszych klasach szkoły podstawowej byłem aktywnym, dość głośnym dzieciakiem. Wybierano mnie na gospodarza klasy czy do recytowania wierszyków na apelach i tym podobne. Potem zaczęły się jakieś nerwicowe sprawy, wyciszałem się coraz bardziej i pierwsza liceum to już jak pamiętam typowe objawy fs. Jednak dowiedziałem się po kilkunastu latach już jako w pełni dorosły człowiek, nawet przez studia z trudem przebrnąłem nie orientując się jeszcze, że to jest to. Myślałem chyba, że to zwykła nieśmiałość, która z wiekiem sama przejdzie.
29 Sty 2013, Wto 23:30, PID: 336584
Ja chyba rok temu, tj. II gimnazjum, kiedy zacząłem wyczuwać, że coś ze mną nie tak, albo zdziczałem, albo coś z moją głową... Ale niesmiałość była od zawsze chyba, szczególnie w podstawowce.
30 Sty 2013, Śro 4:12, PID: 336640
ddziewietnastkaa napisał(a):W podstawowce zaczelam bycTo inteligencją nie grzeszyła  Tak na serio wziąłem ten problem pod lupę jakiś rok temu, może trochę więcej. Po prostu zdałem sobie z tego sprawę i zacząłem walczyć.
02 Lut 2013, Sob 16:19, PID: 337273
zzz
02 Lut 2013, Sob 20:28, PID: 337325
Jeśli chodzi o mnie, to fobię społeczną mam już dwa i pół roku, czyli od początku gimnazjum. Wcześniej byłem nieśmiały, ale dużo osób mnie lubiło. O mojej klasie w podstawówce mówiono, że jest najgrzeczniejsza. Potrafiłem bawić się na przerwie w gonionego i skakać przez skakankę. Potem zaczęło się gimnazjum, bardzo zła część mojego życia, która wciąż trwa. Dawniej moja nieśmiałość była silniejsza w stosunku do dziewczyn, teraz znacznie bardziej boję się rozmawiać z kolegami, a z koleżankami jest łatwiej. Najgorszym momentem w ciągu dnia jest dla mnie ta wstrętna przerwa dwudziestominutowa. Nauczyciele wyganiają na przerwę, a gdy jestem już na boisku, to nie mam z kim rozmawiać, siedzę jako jedyny sam, moi koledzy zadają mi wstydliwe pytanie, dlaczego z nikim nie rozmawiam, czemu nie patrzę w oczy itp. Szukałem, co może mi być. Sprawdzałem artykuły autyzm i zespół Aspergera, ale to nie to. Pojawiłoby się wcześniej. Pewnego dnia wpisałem hasło chorobliwa nieśmiałość i znalazłem nazwę choroby, którą mam. Potem znalazłem to forum. Jest cudowne. Dziwne, taka częsta choroba, a ja szukałem tylko w autyzmie i zespole Aspergera. Fobia zaczęła się w wieku 12 lat, krótko przed urodzinami.
03 Lut 2013, Nie 13:39, PID: 337428
Ja to mam fobię chyba od zawsze, z większym lub mniejszym nasileniem. Ludzie uważają mnie po prostu za nieśmiałą, ja sama tak o sobie myślałam, ale jak przyjrzałam się temu co robię i jak się czuję wśród ludzi to doszłam do wniosku, że to zwykła nieśmiałość być nie może. Z początku też podejrzewałam zespół Aspergera, no i kto wie, może to być też to, bo z tego co czytałam na ten temat wykazuję dużą większość objawów, chociaż jak się dowiedziałam, że jest coś takiego, to się z tym w ogóle nie utożsamiałam, ponownie wróciłam do tego, jak w czasie lekcji instrumentu nauczyciel powiedział, że gram jak autystyczne dziecko (za co po chwili przeprosił, bo uznał, że to porównanie mogło mnie obrazić).
No, ale że to może być fobia przyszło mi do głowy całkiem niedawno, kilka miesięcy temu.
04 Lut 2013, Pon 16:42, PID: 337615
Ja właściwie od zawsze byłam nieśmiała, myslałam sobie że jak będę dorosła to się zmienię, będę jak inni dorośli, bede pracować, załatwiać rózne sprawy w urzędach, bankach itp. Niestety nic się nie zmieniło, nadal jestem jak takie dziecko, które stoi na uboczu i nikt go nie zauważa, i boję sie gdziekolwiek iść i załatwiać jakiekolwiek sprawy.
Jakiś miesiąc temu przypadkiem trafiłam na czyjąś wypowiedz na pewnym forum o fobii społecznej, nie pisało tam nic wiecej na ten temat, ale od razu pomyślałam że to może jest to. Niedługo wracam do pracy po urlopie wychowawczym, dowiedziałam się o tym kilka dni temu i szukam jakiegoś ratunku. W rodzinie wszyscy myślą że nie chcę pracować i w ogóle, a ja boję sie tego kontaktu z ludzmi, zwłaszcza ze niektórzy potrafią być bardzo dokuczliwi, a ja nie umiem sobie z tym radzic. Kiedy pracowałam tam jeszcze zanim zaszłąm w ciąże, było poprawnie, nie miałam jakichś nieprzyjemności, ale z nikim właściwie nie rozmawiałam, jedynie z jedną dziewczyną która była bardzo miła, ale jednak traktowałą mnie inaczej jak inne koleżanki. Jak wróciłam do pracy po uropie macierzyńskim, było dużo gorzej, nie rozmawiałam z nikim, a też nikt nie chciał za mną rozmawiać, mimo ze na początku byłam dobrze nastawiona. Potem się z lekka załamałam, dobrze że pracowałam tylko miesiąc. Teraz jak mam tam wrócić, mam wiele obaw. Już dawno myślałam żeby pójść z tym do psychologa, ale jak wiadomo w moim przypadku jest to trudne. Znalazłam ciekawą poradnie psychologiczną prywatną, ale na razie mnie na to nie stać, szukałam na NFZ, dzisiaj tam zadzwoniłam, co było poprzedzone długim wahaniem i kołataniem serca (wiadomo). Ale zapisałam się… na 7 maja. Będę musiała, uzbierać pieniądze i jak najszybciej isć prywatnie, bo nie mam już sił. Z drugiej strony jednak jak czytam was i wasze objawy, i tak sobie myślę że to tylko nieśmiałość, to wydaje mi się że się ośmieszę idąc do psychologa. No i nie wiem czy się odważe tam wejść… Przepraszam za chaos wypowiedzi.
09 Lut 2013, Sob 6:22, PID: 338416
Migi dokladnie tak jakbys opisywala mnie. Zycze powodzenia...
10 Lut 2013, Nie 22:58, PID: 338732
O tym, że jestem nieśmiały wiem od dawna. Bardzo dawna. W zasadzie nie wiem nawet od kiedy. Chyba pierwsze klasy podstawówki.
O pojęciu fobia społeczna dowiedziałem się stosunkowo niedawno. Może pół roku temu?
18 Lut 2013, Pon 12:53, PID: 339809
Ja zdałam sobie z tego sprawę 3 miesiące temu i w sumie był to dla mnie szok. We wczesnym dzieciństwie byłam towarzyska i aktywna. To się zaczęło zmieniać pod koniec podstawówki, a nasiliło sie w gimnazjum. Wydawało mi się, ze nieśmiałość czy domatorstwo są przejawami cech charakteru, ale teraz myślę, że moje cechy zostały stłumione przez fobie i różne lęki.
21 Lut 2013, Czw 2:13, PID: 340212
Ja sobie uświadomiłam, że jest to fs jakiś miesiąc temu, gdy byłam zmuszona gdzieś zadzwonić. Oczywiście odwlekałam to jak najdłużej a gdy już wybierałam numer telefonu zaczynały mi się ręce trząść, było mi gorącą i niedobrze. Uznałam, że to nie jest normalne i zaczęłam szukać czegoś na internecie i wtedy odkryłam, że to się jakoś nazywa i że nie jestem z tym sama. Objawy w sumie były od zawsze ale myślałam i byłam uważana po prostu za nieśmiałą.
12 Mar 2013, Wto 23:30, PID: 342774
Ja chyba do teraz nie wiem czy ją mam.
Jestem tu nowa i się zastanawiam. |
|
|
PhS
