Przyklady znaków i symptomów fobii społecznej

[MarszałekFoch]

A ja nie mam objawów na ciele takich jak czerwienienie się. Nie zauważyłem tego u siebie.

[Afterglow]

wszystko opisane w 1 poście mam w wiekszym lub mniejszym stopniu

amber.uk dokładnie ja mam zazwyczaj tak, że jak kłade sie spać to najpierw w myślach musze wykonać te wszystkie rozmowy na które zabrakło mi odwagi w dzień, to oczywiście głupie bo wtedy gadam jak najęty a i moi rozmówcy mówią wszystko po mojej mysli

zaraz zaraz przecież w myślach rozmawiam sam ze sobą

jak skończe rozmowy których nie odbyłem zaczynam wymyslać sytuacje które mogą się zdarzyć w przyszłości lub jak czeka mnie dnia następnego jakaś znacząca rozmowa to wałkuje ją w głowie setki razy

efekt chroniczny brak snu i nadmiar wypitej kawy dnia następnego

chyba troche odbiegłem od tematu przepraszam

ehh ciągle kogoś za cos przepraszam bo wydaje mi się że niewłaściwie postepuje

[thomasx25x]

Sporo tych objawów. Mam ich sporo i nasilają się w różnych okresach,różnych porach. Jak poprzednik, rozmyślam o różnych byłych sytuacjach. "wałkuję" je kilka lub kilkanaście razy. Nie wiem po co,żeby poczuć się odważniejszym,silniejszym,kimś lepszym albo mądrzejszym?

[ajuka]

Mam ten wszystkie objawy... Nawet ostatnio łzawienie, które tłumaczę alergią . Nie chce mi się żyć wszyscy uważają, że jestem leniwa. Nie pracuję nic nie robię tylko studiuję, próbuję znaleźć pracę na wakacje ale jak czytam oferty do żadnej się nie nadaję... Nawet nie znam żadnego języka itp. To jest straszne, jak próbuje mówić rodzinie, że cos jest nie tak to mi nie wierzą. Myślę często, że lepiej by było by mnie w ogóle nie było, jestem nikim. Czasami ze znajomymi w komfortowych warunkach czuję się ok potrafię być wygadana itp. ale z obcymi ludźmi, którzy są wyżej ode mnie to już katastrofa najgorsze jest jak nie mogę się wysłowić

[mak]

Odkurzam ten wątek. Interesuje mnie (i może innych też zainteresuje):
- jakie inni mają objawy i jak je kamuflują
- jakich uników muszą stosować by nie dopuścić do powstania objawów
- jak objawy i uniki wpływają negatywnie na ich życie
- czy leki zmniejszają objawy?

Ja głównie poniżej głównie opisuję fizyczne i te widoczne/słyszalne dla innych (trochę skopiowałam ze swojego powitalnego wątku):
Moja twarz, szyja, ramiona, uszy robią się czerwone przy wystawieniu/narażeniu się na jakieś sytuacje związane z:
- rozmową, spotkaniem z innym człowiekiem (znajomym)
- mówieniem przed grupą, dłuższą wypowiedzią nawet przy jednej osobie
Gdy ekspozycja się przedłuża czerwień zamienia się w czerwone plamy na twarzy i szyi.

Inne objawy - potliwość, uczucie uderzenia krwi do głowy, bóle głowy, zimne, trzęsące się ręce, łamanie się głosu, nieumiejętność znalezienia odpowiednich słów, ale ta czerwoność jest jednak najbardziej widoczna i jej się najbardziej wstydzę.
Chore "metody" ukrywania i niedopuszczanie do powstania:
- kamuflaż, np. makijaż - obowiązkowo zabierany podkład gdy wiem, że może się przydarzyć jakieś niekontrolowane rumieńce; koszulki tylko takie na których nie widać potu (moja suknia ślubna była różowa i na zdjęciach na przykład są pięknie widoczne cudowne plamy pod pachami - pamiątka na całe życie
- chowanie: włosy zawsze niezwiązane (żadnych kitek, bo uczy czerwone), siedzenie w pierwszych ławkach - najpierw w swojej szkole, a teraz na zebraniach z rodzicami
- alkohol i wcześniej narkotyki
- ograniczenie kontaktów z ludźmi do niezbędnego minimum, niechodzenie do miejsc i/lub w takich godzinach, że teoretycznie można by tam spotkać kogoś znajomego, "niezauważanie" znajomych - idąc w miejscu publicznym patrzyć w dół nie na twarze (a nuż kogoś znajomego spotkam)

Efekt stosowania takich praktyk: ograniczenia i samotność.
Zapisz

[Beatrycze]

Hej, hej.

Może Cię to pocieszy, może nie, ale mam bardzo podobnie.
W moim przypadku wszelkie objawy uaktywniają się w kontaktach z ludźmi, którzy są autorytetami albo są to osoby, na których opinii mi zależy. Jest to cały szereg sytuacji: publiczne mówienie, recytacja wiersza, odpowiadanie ustne na lekcjach, zwykła rozmowa z kimś, kto jest dla mnie ważny, czytanie wiadomości, kiedy wiem, że mogę spotkać się z krytyką itd.
Czuję się, jakbym zaczynała się topić. Najpierw pojawia się ogólny stres i roztargnienie, zaczynam się denerwować i nie mogę na niczym skupić. Staram się nie dopuścić do myśli, że mogę spanikować i przestać się kontrolować. Jeśli dalej jestem w sytuacji stresowej, zaczynam się trząść, stopniowo coraz mocniej, dłonie mi się pocą, w głowie pojawia mi się pustka, moja koncentracja spada praktycznie do zera, mam ogromne trudności w skupieniu się. Na końcu zaczynam płakać i to jest chyba najgorsze. Niekontrolowany płacz. I to taka moja ostateczna granica, kiedy już kompletnie nas sobą nie panuję i przekraczam te ostateczną granicę. Najbardziej boję się, że taka sytuacja przydarzy mi się w miejscu publicznym. Już raz mi się zdarzyło.

Niezbyt umiem to zakamuflować. Podobnie jak Ty nie noszę związanych włosów, tylko luźno spuszczone, żebym mogła zasłonić twarz. Ostatnio zaczęłam też nosić kapelusz do szkoły - idealnie sprawdza się, kiedy chce się ukryć przed ludzkimi spojrzeniami. Poza tym zazwyczaj siadam w pierwszych ławkach, żeby tylko nie widzieć ludzi, którzy mnie obserwują, kiedy akurat coś mówię. Wystarczy mi już, że nauczyciel uważnie mnie obserwuje. Jako, że stres ostatnio rośnie, najprawdopodobniej zrezygnuję z chóru, bo przeraża mnie perspektywa występowania publicznie, nawet w grupie. No i alkohol jest dobrym pomysłem zwłaszcza na imprezach typu 18-tki, czy wesela, na które ostatnio często jestem zapraszana - zwłaszcza jak mam tańczyć, czego nigdy normalnie nie lubiłam, a teraz dodatkowo dochodzi stres, że ludzie na mnie patrzą.

Interesuje Cię, jakie praktyki stosujemy, żeby do tego nie dopuścić... no cóż, ja najczęściej nie patrzę ludziom w oczy, żeby nie prowokować ich do kontaktu ze mną - zwłaszcza przy odpowiedziach ustnych na lekcjach. Jako, że jestem drobna, chowam się za ludźmi większymi ode mnie
Poza tym cały czas rozważam wszystkie niekorzystne scenariusze ewentualnych zdarzeń i układam sobie w głowie plan działania na wszelki wypadek, a jeśli się tylko da, unikam jak ognia podobnych sytuacji. Na przykład przy ustnej pracy domowej z ang. zgłaszam nieprzygotowanie, żeby się tylko nie denerwować.

Jak to wpływa na moje życie? Przede wszystkim mnie ogranicza, coraz częściej przesiaduję w domu i mam gorszy nastrój. Nie umiem rozmawiać z ludźmi. Leżąc i przesiadując w domu, jedyne co osiągam to wzrastający poziom frustracji. Czuję się coraz gorzej, wzrasta moje niezadowolenie, zdenerwowanie, jestem nadwrażliwa i czuła na każde słowo.

[mak]

Nie wiem czy Ciebie to pocieszy, ale mam córkę o rok starszą od Ciebie i moje małżeństwo ma tyle lat co pewnie Ty. A nie zrobiłam nic, sobie wyobraź, ani ze swoimi objawami, ani CO WAŻNIEJSZE z przyczynami fobii. Uświadomiłam sobie to dopiero niedawno, że to fobia właśnie jest tylko objawem, mojego nieakceptowania siebie, i pod względem fizycznym i psychicznym. I to niezależnie od opinii innych ludzi. Właśnie postanowiłam, że koniec z tym. Koniec oszukiwania samej siebie.