Zwiazki😁

[Kasia1992]

Czesc jestem z chłopakiem ponad rok on jest bardzo otwarty na ludzi potrafi z kazdym swobodnie rozmawiac ma wielu znajomych ja jestem zupełnie inna spokojna zamknięta w sobie mam mało znajomych zero przyjaciół on ciągle nalega bysmy gdzies wychodzili spotykali sie z jego znajomymi rodziną ja niechce bo czuje sie wśród nich zle nieswojo niepotrafie sie odezwac jestem spięta zdenerwowana odpowiadam tylko jak ktos mnie o cos zapyta coraz bardziej mnie to meczy po takich spotkaniach zawsze zastanawiam sie czy ten związek ma sens on zapewnia mnie ze mnie kocha ale wiem że jemu to przeszkadza ze nie jestem otwarta a ja juz niewiem co mam z tym robic ...

[damiandamianfb]

A Ty chciałabyś się zmienić ?

[Kasia1992]

Chciałabym nie lubie siebie ale to nie jest takie łatwe

[debesta]

Łączę się w bólu z autorka. Mam podobnie. No może moja druga połówka nie ma za dużo znajomych, ale jednak każde wyjście jest dla mnie koszmarem. Pieprzone lęki wszytko się chrzani przez to. Nawet ze związku trzeba rezygnować.

[Kasia1992]

Długo jestes ze swoim chłopakiem?

[kartofel]

Doskonale znam te rozterki. Moj narzeczony kilka razy miał do mnie pretensje, że "dziwnie" zachowuję się przy jego znajomych. Spośród kilkunastu jego najblizszych kolegów lubię w zasadzie tylko dwie osoby. Z dwojga złego wolę już spędzać czas z jego rodziną.
Co gorsza ci znajomi też komentują moje zachowanie, ubiór, sposób bycia i wygląd - i nie są to pochlebne komentarze. Niestety sam chlopak przy nich zmienia się w klauna.
Mam wrażenie, że taki jest po prostu urok bycia w relacji z niefobikiem. Z jednej strony pojawia się mnóstwo okazji do ciekawego spędzania czasu, ale z drugiej - trzeba się liczyć z tym, że ten czas będzie się spędzało w grupie.
Zauważyłam jednak, że z czasem zaczęłam się uodparniać na przebywanie z tymi ludźmi. Wieść o spontanicznym wyjściu już mnie nie przeraża. Oni chyba też pomału przyjmują do wiadomości fakt, że jestem mrukiem i dziwakiem.
Co ciekawe, chlopak uważa się za introwertyka i ma opinię raczej "no-life'a". W skali społecznej normalsów najwyraźniej mam wartość ujemną.

Moim zdaniem z perspektywy fobika najtrudniej jest wyjaśnić, dlaczego odczuwa się lęk przed ludźmi. Próbowałam to wytłumaczyć chłopakowi, ale jego normalsowy umysł nie przyjmuje faktu, że ja się zwyczajnie ludzi boję, a nie tylko ich nie lubię.

Podobnie jak autorka miewałam (i nadal mam) chwile refleksji nad tym, czy taka relacja ma sens. Myślę, że mimo wszystko tak - i nawet może mieć pewne terapeutyczne benefity - ale jest też momentami trudna i bardzo niekomfortowa. Jednak wciąż jest gdzieś we mnie lęk, że chłopak pomimo deklaracji matrymonialnej wymieni mnie na niewadliwy model.

[Kasia1992]

Kilka lat temu leczylam sie na depresje przez rok brałam leki byłam w kiepskim stanie to troche pomogło ale z lęku przed ludzmi nie wyleczyło 🙁moj chłopak o tym nie wie myslicie ze powinnam mu o tym powiedziec ?

[Szary]

Kilka lat temu leczylam sie na depresje przez rok brałam leki byłam w kiepskim stanie to troche pomogło ale z lęku przed ludzmi nie wyleczyło 🙁moj chłopak o tym nie wie myslicie ze powinnam mu o tym powiedziec ?

Jeżeli Ci na nim zależy, to powinnaś.

[Dark_Fox]

Wydaje mi się, że mam podobny problem, ale w drugą stronę. Mój chłopak to niefobik, a ja autystka. Paradoksalnie to ja mam większe potrzeby społeczne niż on i zastanawiam się mocno, czy jak na niefobika i "normalsa" posiadanie przyjaciół tylko do grania w gry i piłki nożnej jest normalne. Czasem chciałabym nawet abyśmy gdzieś razem wyszli, nawet z jego znajomymi, ale on przeważnie w domu siedzi i za Chiny ludowe nie da się go z domu wyciągnąć. Rower nie - bo za wolno jeżdżę i nie lubię jechać pierwsza (pasjonujemy się kolarstwem oby dwoje) Spacer nie - za nudny. Wyjście do restauracji - nie, bo kosztuje pieniądze. Sauna (którą uwielbiam) - nie bo on ciepła nie lubi. Wyjazd na weekend w góry - nie bo nie lubi gór, kosztuje pieniądze. I tak się zastanawiam jak możemy razem miło czas spędzić, bo wychodzi na to, że nic wspólnie nie robimy, a w domu koegzystujemy raczej. A jak chcę iść na maraton filmowy to sama. Jak wyjazd w góry, to z moimi znajomymi. Podobnie z sauną, chodzę z dobrą koleżanką. Bo mi brakuje kontaktu z ludźmi, bliskimi. Zastanawiam się, co może powodować u niego niechęć spędzania wspólnie czasu po za domem (czy w ogóle) i czy w takim świetle, relacja ma dalej sens, bo bywa że czuję się okrutnie samotna.

[phobiaa]

Rzeczywiście dziwnie. Chyba nie dałabym rady być w takim związku choć oczywiście to zależy. Bo ja z drugiej strony bardzo lubię być sama i bycie z kimś przez 24h na dobę na pewno nieźle zmęczyłoby mnie ale druga skrajność też nie jest dobra.
A on ze swoimi znajomymi gdzieś wychodzi lub sam? Jeśli jego pasją jest kolarstwo to chyba przecież tak?

[niki111]

Nie mogłabym być z kimś takim, totalne niedopasowanie, męczyłabym się z kimś komu ciężko nawet podnieść dupę żeby wyjść na krótki spacer, czy ogólnie wyjść gdzieś razem i spędzić jakoś czas inaczej niż w domu na kanapie, dziwnee wygląda to na związek (bez urazy) na byle kto, byle był.

[Matlaltsauatl]

Brzmi jak moi rodzice kiedyś, nie polecam.

[Dark_Fox]

Dziękuję wam wszystkim za odpowiedzi. Z kolegami od jakiś dwóch miesięcy spotyka się co tydzień lub dwa, aby pograć w planszowego RPG'a. Ja na pierwszą grę też miałam jechać ale byłam w pracy, a teraz jak już zrobili team to im się do rozgrywki nie wbiję. No i plan z wyjściem na gry spalił na panewce, czuję się wykluczona, bo czasem muszę iść do pracy w sobotę. A z domu wychodzi tylko aby zrobić trening kolarski (samotnie, mnie nie chce), albo na zakupy (raz w tygodniu), reszta wszystko zdalnie z domu - praca, znajomi, czas wolny poświęca na graniu. Ja tez nie jestem osobą świętą, tylko się "głośno" zastanawiam jakie mogą być powody do niechęci spędzania ze mną aktywnie czasu (a nie obok siebie, mimo fizycznej bliskości). Brakuje mi już też pomysłów co można razem robić. Gotować nie umiem (znaczy umiem, ale zawsze miał do czegoś "ale" i teraz gotuje on, bo miałam dość tych uwag). Grać w gry nie gramy (ja nie mam sprzętu do grania stricte wspólnego i mam coś jak chorobę lokomocyjną na niektórych tytułach, szczególnie jak to nie ja mam pada w ręce). Na rowerze jestem wolniejsza od niego. No i wychodzi właśnie na to, że nic wspólnie nie robimy.

[Szymolpl]

Mój związek zakończył się kilka miesięcy temu, stwierdziłem że porozmawiam z dziewczyną o naszym związku, po chwili zadałem pytanie wprost, czy jeszcze coś do mnie czuje i czy chce ze mną być. Po zakończeniu rozmowy poszliśmy spać i następnego dnia rozeszliśmy się w zgodzie potem nawet kilka razy się spotkaliśmy. Ale dlaczego tak się stało, jestem przekonany że to moja wina, ona ciagle chciała gdzieś wyjść coś porobić( normalne) ale ja przez fs nigdy nie chciałem nigdzie iść, wyjście do znajomych mojej dziewczyny to koszmar, z powodu fobii nie chodziliśmy nigdzie, bardzo rzadko gdzieś wyszliśmy. I to w miejsca gdzie nie było dużo ludzi. Sam chciałem zakończyć ten związek, nie przez nią ale dla niej, próbowałem gdzieś wyjść, zagadać do jej znajomych ale nie potrafię rozmawiać na tematy które nic nie wnoszą, chce coś powiedzieć próbuje ale nie mogę, nie potrafię mówić do kogoś kto się na mnie nie patrzy nie wiem dla czego, muszę mieć kontakt wzrokowy. Co to wnosi do tematu? Pewnie nic. Ale nikomu o tym nie mówiłem.
Może twój chłopak nie rozumie jak bardzo potrzebujesz gdzieś czasem wyjść, ja to zrozumiałem za późno, dla mnie to nie było w ogóle ważne więc o tym nie myślałem, ale to nauczyło mnie że trzeba więcej myśleć o drugiej połówce bo ona nie jest tą samą osobą co ty i ma też inne pragnienia. Chociaż ja chyba już całkowicie odpuszczę związki na jakiś czas, dopóki nie uda mi się zmienić siebie

[Dark_Fox]

Dzięki @Szymolpl za odpowiedź. Szczera i otwarta rozmowa pozwoliła nam zażegnać kryzys, który wisiał w powietrzu. Masz rację, czasem nie trudno zapomnieć, że jednak jesteśmy osobnymi ludźmi mimo iż żyjemy pod tym samym dachem. Świat i potrzeby mogą być różne. Myślę, że w moim przypadku i mojego związku zabrakło gdzieś czasu i chęci na szczerą rozmowę, a kiedy już czas i chęć się znalazły, znalazły się też rozwiązania i pomysły jak sprawić, by nasza relacja się rozwijała a nie zwijała. Żyjemy w mieście w którym jest mnóstwo ciekawych miejsc, które czekają na odkrycie i mamy plan naprawczy w postaci co tygodniowych wyjść gdzieś. No i powoli wracają nasze dawne rytuały, które gdzieś zamarły z biegiem czasu. Ja po poprzedniej relacji też stwierdziłam, że jestem zepsuta i zaczęłam szukać siebie, to był piękny czas. Związek to niestety nauka kompromisów, rozmowy i posiadania radaru uwzględniającego drugą osobę, czasem singielstwo jest lepsze niż związek, ale dla mnie ten związek w którym jestem teraz jest zbyt wiele wart, aby go tracić. Zastanawiałam się też czy faktycznie w moim przypadku jest jak @niki111 napisała "totalne niedopasowanie" i związek z kimś "byle by był", może nie jest to Everest związków, ale wolałabym żyć sobie w Dolinie Pięciu Stawów, niż w Himalajach. W sensie nie ma ludzi idealnych, a nawet jak z początku są to mogą się zmienić z czasem (jak było w moim związku). I jednak mimo pewnego kurzu zapomnienia, który osiadał na liściach rośliny zwanej "związek" warto było przypomnieć sobie co z nas za "gatunek" związku i jak o niego lepiej zadbać. Bo coś czego nigdy nie zabrakło w tym związku w którym jestem, to akceptacja i tolerancja, które dla mnie są bardzo ważne, bo no... jestem dziwną osobą. Jednak to nie jedyne elementy spajające naszą relację, prawdopodobnie w najbliższym czasie wpadną wspólne projekty, oraz zawody na które jedziemy razem, także będziemy się teraz nawzajem motywować, wymieniać trasami i pomysłami, aby nie umrzeć na tych zawodach kolarskich. Pragnę wierzyć w to, że będzie lepsze jutro.

[Placebo]

Czesc jestem z chłopakiem ponad rok on jest bardzo otwarty na ludzi potrafi z kazdym swobodnie rozmawiac ma wielu znajomych ja jestem zupełnie inna spokojna zamknięta w sobie mam mało znajomych zero przyjaciół on ciągle nalega bysmy gdzies wychodzili spotykali sie z jego znajomymi rodziną ja niechce bo czuje sie wśród nich zle nieswojo niepotrafie sie odezwac jestem spięta zdenerwowana odpowiadam tylko jak ktos mnie o cos zapyta coraz bardziej mnie to meczy po takich spotkaniach zawsze zastanawiam sie czy ten związek ma sens on zapewnia mnie ze mnie kocha ale wiem że jemu to przeszkadza ze nie jestem otwarta a ja juz niewiem co mam z tym robic ...

Jak kocha i ty kochasz to pewnie ma Jesteśmy tylko ludźmi a nie księżniczkami i księciami z bajek, zawsze nam coś w drugiej osobie nie pasuje. Jak nie to, że jest za bardzo/za mało towarzyska to nałogi/bałaganiarstwo/niedojrzałość/wygląd albo setki innych rzeczy. Ty masz chłopaka, który (przynajmniej wg tego co mówi) cię kocha i nie przeszkadza mu to jaka jesteś. Widać też, że jesteś dla niego ważna bo przecież mógłby wychodzić sam, spotykać się z rodziną i przyjaciółmi sam a jednak chce z tobą. Może też niepokoić go trochę to, że jesteś - jak piszesz - zamknięta w sobie, brak znajomych i może z tego też powodu chce wyciągać cię do ludzi, żebyś nie siedziała sama? Jedno jest pewne, musicie się starać się zaakceptować tą różnicę charakterów, on powinien zostawiać ci trochę przestrzeni i spokoju dla siebie podobnie jak ty nie powinnaś mu ograniczać kontaktów z kimś dlatego że sama nie masz ochoty gdzieś wyjść. Z drugiej strony myślę, że powinniście dążyć do tego żeby wspólnie fajnie spędzać czas, nie żeby jedna osoba zaczęła chodzić po znajomych czy imprezach a druga zostawała w domu. Pozytyw jest na pewno taki, że w przypadku braku znajomych, taka druga osoba która jest bardziej otwarta i ciągle gdzieś chce wyciągać z domu zadba o towarzystwo a może i pomoże nawiązać jakieś fajne znajomości (nie ma się co oszukiwać - to jednak ważne, nie ważne jak spokojną i introwertyczną osobą się jest)

Pytanie też na ile tobie zależy na tym związku, czy ty siebie akceptujesz czy chciałabyś się zmienić? Bo jeśli nie to tylko i wyłącznie dla kogoś raczej nie warto.

[Qbaa222]

Dzięki @Szymolpl za odpowiedź. Szczera i otwarta rozmowa pozwoliła nam zażegnać kryzys, który wisiał w powietrzu. Masz rację, czasem nie trudno zapomnieć, że jednak jesteśmy osobnymi ludźmi mimo iż żyjemy pod tym samym dachem. Świat i potrzeby mogą być różne. Myślę, że w moim przypadku i mojego związku zabrakło gdzieś czasu i chęci na szczerą rozmowę, a kiedy już czas i chęć się znalazły, znalazły się też rozwiązania i pomysły jak sprawić, by nasza relacja się rozwijała a nie zwijała. Żyjemy w mieście w którym jest mnóstwo ciekawych miejsc, które czekają na odkrycie i mamy plan naprawczy w postaci co tygodniowych wyjść gdzieś. No i powoli wracają nasze dawne rytuały, które gdzieś zamarły z biegiem czasu. Ja po poprzedniej relacji też stwierdziłam, że jestem zepsuta i zaczęłam szukać siebie, to był piękny czas. Związek to niestety nauka kompromisów, rozmowy i posiadania radaru uwzględniającego drugą osobę, czasem singielstwo jest lepsze niż związek, ale dla mnie ten związek w którym jestem teraz jest zbyt wiele wart, aby go tracić. Zastanawiałam się też czy faktycznie w moim przypadku jest jak @niki111 napisała "totalne niedopasowanie" i związek z kimś "byle by był", może nie jest to Everest związków, ale wolałabym żyć sobie w Dolinie Pięciu Stawów, niż w Himalajach. W sensie nie ma ludzi idealnych, a nawet jak z początku są to mogą się zmienić z czasem (jak było w moim związku). I jednak mimo pewnego kurzu zapomnienia, który osiadał na liściach rośliny zwanej "związek" warto było przypomnieć sobie co z nas za "gatunek" związku i jak o niego lepiej zadbać. Bo coś czego nigdy nie zabrakło w tym związku w którym jestem, to akceptacja i tolerancja, które dla mnie są bardzo ważne, bo no... jestem dziwną osobą. Jednak to nie jedyne elementy spajające naszą relację, prawdopodobnie w najbliższym czasie wpadną wspólne projekty, oraz zawody na które jedziemy razem, także będziemy się teraz nawzajem motywować, wymieniać trasami i pomysłami, aby nie umrzeć na tych zawodach kolarskich. Pragnę wierzyć w to, że będzie lepsze jutro.

Ogólnie strasznie zazdroszcze że znalazłaś kogoś takiego i akceptuje cie taką jaką jesteś i nawet chce ci pomóc i wyciągacie cie do ludzi, chciałbym mieć kogoś takiego, no ale cieżko tu narzekać jak sie nigdzie nie wychodzi a w pracy za duży stres żeby zagadywać do dziewczyn, może kiedyś któraś mnie pokocha mimo tego że nie jestem towarzyski ani ogarniety życiowo 

[Dark_Fox]

Ogólnie strasznie zazdroszcze że znalazłaś kogoś takiego i akceptuje cie taką jaką jesteś i nawet chce ci pomóc i wyciągacie cie do ludzi, chciałbym mieć kogoś takiego, no ale cieżko tu narzekać jak sie nigdzie nie wychodzi a w pracy za duży stres żeby zagadywać do dziewczyn, może kiedyś któraś mnie pokocha mimo tego że nie jestem towarzyski ani ogarniety życiowo 

Chyba zaszło drobne nieporozumienie, gdyż ja w przeciwieństwie do autorki tego wątku miałam problem, że mój chłopak nie chciał nigdzie ze mną wychodzić i nie wyciągał mnie do ludzi, mimo iż odczuwałam taką potrzebę. Jest akceptujący i kochający, ale od swoich znajomych "trzyma mnie z daleka" . Jednakże pracujemy nad tym, aby lepiej się komunikować i lepiej spędzać czas razem. Autorka wątku miała podobny problem, ale w "drugą stronę" to ona była osobą, która nie za bardzo chciała wychodzić ze swoim chłopakiem, a ja chciałam swojego wyciągnąć z domu. Próbowałam zrozumieć jej perspektywę choć w jakiejś części, gdyż jest ona całkowicie odmienna od mojej. A tak swoją drogą, to nie trzeba "wychodzić do ludzi" dosłownie, można w Internecie. Ja swojego znalazłam na forum (ale niestety nie tym), a zaczęło się od zamieszczenia przez niego posta w wątku "Poznajmy się", gdzie forumowicze umieszczali swoje "ogłoszenia matrymonialne" 

[Joacha]

Tak trochę w nawiązaniu do tematu, a tak trochę zbaczając zastanawiam się, czy w ogóle istnieje odpowiednia "konfiguracja"? Fobicy zwykle w większości są introwertykami i mówią, że nie mogliby być z ekstrawertykiem, bo jak autorka tematu czuliby się w jakiś sposób niekomfortowo. A ja jestem fobiczką w związku z co prawda niefobikiem ale introwertykiem i w sumie mam podobny problem do jednej z przedmówczyń - tak trochę mi brakuje takiego dynamizmu, żeby mnie wyciągnął z domu, do ludzi, a tak to jeden monotematyczny klimacik u nas... Introwertyk z fobiczką się kiszą we własnym sosie tak trochę

[Pan Foka]

To go wyciągnij z domu, do ludzi.

[Dark_Fox]

@Joacha myślę, że tak ja i mi, pomogłaby szczera i spokojna rozmowa z partnerem co do własnych potrzeb. Może dobrze było by też "wpisywać do kalendarza" wspólne wyjścia z domu. My z J. wprowadziliśmy sobie zasadę poznawania lokali gastronomicznych w okolicy z częstotliwością raz na tydzień, aczkolwiek jak to zadziała, to się okaże po dłuższym czasie (na razie minął tydzień, od naszej długiej i trudnej szczerej rozmowy).

[Joacha]

@Dark_Fox my już od 10 lat tak "gadamy", ale z naszych wspólnych ustaleń niewiele wynika. Mam nadzieję, że u was to wypali, ale u nas kończyło się zawsze tak, że "jak ty chcesz to ty organizuj, ja się dostosuję", a jeśli wszystko zawsze mam wymyślać i organizować wyłącznie ja, to już dziękuję za takie stałe szarpanie się

[Dark_Fox]

@Joacha A no chyba że tak to wygląda. 10 lat to kawałek czasu, ale czasem nie ma co się kopać z koniem.