jestem bardzo nieśmiała ....

[insomnia83]

witam !! mam 23 lata właściwie to skończę w tym roku 24. mój problem to chorobliwa nieśmiałość. od jakiegoś czasu to się nasiliło .... teraz mam trudności z podstawowymi czynnościami takim jak zakupy czy nie mówiąc już o jakiejś rozmowie. co prawda skończyłam studia ale nie pracuję bo się boję ludzi ... rozmów. nie wiem jak sobie z tym poradzić. Chodzę do psychologa ale też to niewiele daje . coraz częściej unikam kontaktów ze znajomymi ( choć mam ich tak niewielu ) .....

[luzik]

Coś na temat nieśmiałości
--------------------------------------

autopsja
BYŁA sobie nieśmiałość

To będzie dość długie, ale chciałam to napisać, bo sama pamiętam, z jaką nadzieją czytałam opowieści ludzi, którzy wyszli z nieśmiałości. Mam nadzieję, że to coś komuś pomoże, chociaż to prawda i to smutna prawda, że nie ma czegoś takiego jak tygodniowa kuracja; to nie znika tak nagle i chyba każdy przypadek jest osobny...

Jednak postaram się napisać jak najwięcej szczegółów i zrobić podsumowanie, co mogło mi pomóc.

Moja nieśmiałość zawsze gdzieś tam tkwiła, ale była malutka i jakoś nie przeszkadzała mi za bardzo. Jednak pod wpływem niemiłych doświadczeń z ludźmi mogła się trochę jeszcze pogłębiać. To nie było tak, że bałam się odezwać, po prostu za często nie wyrażałam mojego zdania i nie miałam potrzeby żeby być "na topie". Właściwie nie przeszkadzało mi to, że z chłopcami prawie wcale nie rozmawiałam, bo powodowali we mnie objawy typu rumieńce itp. - to wszystko, bo miałam z nimi mało do czynienia a najczęściej trafiałam na niezbyt normalnych...

Ale potem poszłam do liceum i tu pojawiły się problemy. Tak bardzo mi zależało na zmianie swojego image'u z osoby na uboczu na osobę w centrum zainteresowania i towarzyską, że zaczęłam strasznie się przejmować, co powiedzieć, jak powiedzieć, a że za dużo umiejętności społecznych nie posiadałam, to każdy najdrobniejszy błąd w zachowaniu, których robiłam wiele, bo po prostu nie wiedziałam jak coś zrobić, dołował mnie jeszcze bardziej i bardziej... Poza tym klasa okazała się okrutna i nawet pewne siebie od zawsze osoby czuły się w niej bardzo źle... W I klasie liceum zawiodłam się na wielu osobach i zaczęłam mieć problemy w kontaktach z ludźmi. Poza tym często chorowałam, a kiedy mogłam uciekałam w chorowanie i przedłużałam sobie czas w domu byle tylko nie iść do szkoły.

Pod koniec roku zdecydowałam się na zmianę szkoły. To dało mi nową nadzieje na zmianę wizerunku kolejny już raz... Tylko że podczas wakacji za bardzo nie spotykałam się z nowymi ludźmi i nie ćwiczyłam umiejętności towarzyskich, więc nic dziwnego, że nie podołałam zadaniu zrobienia furory w klasie, w której wszyscy znali się od roku a ja nie widziałam ich na oczy przed pierwszym września. No i zaczęłam się bać. Bać się tego strachu, który ogarniał mnie w drodze do szkoły i przed rozmową z osobami, z którymi chciałam się zaprzyjaźnić, nie mówiąc już o paranoicznym strachu, który ogarniał mnie przy chłopcach. Po prostu nie wiedziałam co powiedzieć, nie potrafiłam się naturalnie zachować i udawałam ze nie widzę polowy z klasy, a okazje żeby z kimś porozmawiać skrupulatnie omijałam. Potem dostałam czegoś tam grypowego, a po tym nie chciałam w ogóle iść do szkoły. To brzmi śmiesznie - 17-letnia dziewczyna nie chce iść do szkoły, ale tak właśnie było. Ciągle źle się czułam, przedłużałam niechodzenie do szkoły, jak już nawet poszłam, to nawet nie dotrwałam do tygodnia. Po prostu nie potrafiłam, bo wiedziałam jak będzie. A klasa jakoś za bardzo się nie starała, szczególnie chłopcy, bo nie wyglądałam na osobę nieśmiałą wiec mieli mnie za snobkę, która nie chce zniżyć się do ich poziomu. Mój strach zamieniał się w paranoję. Zaczęlo dla mnie nie mieć znaczenia nic oprócz tego żeby nie iść do szkoły. Nie obchodziło mnie, co inni pomyślą mogłabym zrobić wszystko żeby tylko tam nie iść. Udawać ze jestem chora, zamknąć się w łazience, wysiąść w połowie drogi z tramwaju i wrócić do domu, uciec do koleżanki, która była chora, uciec z domu...

Żyłam w matni zestresowana i wciąż dopadał mnie bezsens życia. Z jednej strony denerwowałam się i bałam przed pójściem do szkoły, z drugiej działania, które mogły mnie przed tym pójściem uchronić także były sresujące. Np. udawanie cały dzień, że źle się czuję żeby następnego dnia zostać w domu, strach i niepewność, bo przecież nie wiedziałam czy jednak rodzice nie zaczną mnie zmuszać do pójścia do szkoły albo powiedzą że mam mało lekcji/ważne lekcje i powinnam iść mimo tego, że trochę źle się czuję. Nawet, jeśli udało mi się nie iść, to wiedziałam, że to nie tak powinno być i czułam wyrzuty sumienia. Myślałam, co ze mną będzie i znowu się denerwowałam. Po jakimś czasie faktycznie zaczęłam się źle czuć, bo byłam już wykończona stresem, np. mój żołądek odmawiał posłuszeństwa... Chciałam żyć normalnie, ale w moim przypadku to, co dla wszystkich było normalne, przeszkadzało i wykańczało mnie. Starałam się czytać różne książki i artykuły, ale one przynosiły tylko chwilową ulgę i słabe poczucie, że troszkę bardziej wiem, jak powinnam zacząć z tym wszystkim walczyć.

Ale niestety NIKT nie napisał jak to zrobić krok po kroku dla ludzi, którzy jak ja nie są przekonani że instrukcje typu: "myśl tak i tak" dadzą efekty... Powoli dochodziły stany depresyjne, bo przecież żyłam jak w koszmarze i chęci żeby z tym wszystkim skończyć. Często prosiłam w myślach przed snem żeby już rano się nie obudzić... Kiedyś wzięłam nóż i... nic nie zrobiłam, bo się bałam... Innym razem wzięłam wieczorem kilka razy większą dawkę tabletek uspokajających i liczyłam się z tym, że hmmm... mogę się już nie obudzić, ale jakoś bardzo się nie przestraszyłam, nawet poczułam ulgę. Ale następnego ranka tylko trochę głowa mnie bolała - najwyraźniej były za słabe... Do lekarzy też chodziłam, ale to nic mi nie dawało. Nie potrafiłam się przełamać, powiedzieć komuś "myśl w taki a taki sposób" jest łatwo, ale tak mówi ktoś, kto wie jak coś zrobić, umie to robić, a ja właśnie nie wiedziałam JAK. Jak żyć, egzystować z innymi, jak pokazać, że nie jestem taka, za jaką mnie mają, jak zacząć cieszyć się życiem, jak uwierzyć że może być dobrze, jak okazać innym przyjaźń, jak znaleźć przyjaciół, jak przestać być odpychającą dla chłopców mimo nienajgorszego wyglądu... A do tego instrukcji wciąż nie miałam.

Jedyne, co się zmieniło to to, że w szkole zaczęli się zastanawiać, co ze mną. Rodzice pogadali z panią pedagog, zaczęliśmy załatwiać nauczanie indywidualne. Potem zaczęłam do niej chodzić porozmawiać chwilę - obiecała mi pomóc stać się pewniejszą siebie. Oczywiście chodziłam tak, żeby nie trafić na przerwę, kiedy wszyscy wychodzą na korytarze, tym bardziej nie chciałam spotkać mojej klasy, zresztą i tak strasznie się bałam. Jak szłam do niej pierwszy raz to było mi niedobrze, trzęsły mi się ręce, byłam cała mokra, miałam poczucie nierealności, które towarzyszy największym stresom u człowieka... Któregoś dnia wpadłam na całą moją klasę i chociaż było mi potem niedobrze myślałam, że zemdleję i w ogóle, to nie umarłam i zauważyłam, że mogło być gorzej. Kiedyś po takim spotkaniu doszłabym do wniosku, że już nigdy nie pójdę do szkoły, a moje podejście się troszkę zmieniło i pomyślałam że trudno - następnym razem muszę bardziej uważać żeby na nich nie wpaść - zawsze jakaś poprawa

Za którymś razem zauważyłam, że to prawda - najbardziej stresują mnie rówieśnicy i że gdybym nie musiała się z nimi spotykać to byłoby o wieeeeeele lepiej. Czekałam na decyzję o nauczaniu indywidualnym, ledwo mnie klasyfikowali w pierwszym semestrze, no i musiałam już jakoś zacząć chodzić do szkoły. Okazało się, że do mnie do domu nauczyciele nie będą przychodzić - będę chodzić do szkoły. Minęło trochę czasu no i nadeszły moje 18-ste urodziny. Wtedy obiecałam sobie, że tak już nie będzie - jestem dorosła i mogę mówić, co chce, nie mogę się bać swojego zdania, mam prawo być jak każdy inny człowiek... Oczywiście to nie było tak, że od następnego dnia już się wszystko zmieniło, ale w stresie przypominałam sobie te słowa i to pomagało troszkę. Ale tylko troszkę...

Do tego wszystkiego doszło jeszcze to, że hmmm bardzo mi się spodobał chłopak ze szkoły, no i oczywiście powszechnie znany itd., bo przewodniczący szkoły. Heh jak pech, to już do końca Oczywiście wiedziałam, że nie mam szans, zresztą przecież z moimi "schizami" to bym się do niego nie odezwała nawet... Ale dowiedziałam się, że nie tylko odpowiada mi wyglądem, ale charakterem też... No i wpadłam Musiałam coś wymyślić żeby go poznać, bo niestety nie było opcji, że podejdę i zagadam, wiadomo... No, ale tymczasem musiałam zacząć chodzić do szkoły. No i jakoś tak zaczęłam się wdrażać w tryb szkolny, bo nauka nigdy nie była dla mnie jakimś wielkim problemem, chociaż na początku tez się obawialam. Początki, przyznaje były trudne. Bałam się lekcji sam na sam z nauczycielami, że spotkam klasę itd., ale po jakimś tygodniu stresów zaczęłam nabierać do tego wszystkiego dystansu. Na początku w kontaktach z klasą byłam taka, jak na początku - nie wiedziałam co powiedzieć, nie umiałam być spontaniczna... Ale jakoś tak się zdarzyło ze pewnego razu wracałam z dziewczyną z klasy i zachowywałam się bardzo normalnie. Zresztą potem zauważyłam że bardzo mnie polubiła. Kiedy dotarło do mnie ze lepiej mi rozmawiać z jedna osoba to zaczęłam "wyhaczać" po osobie z klasy tak, żeby chociaż raz na tydzień zachować się w miarę normalnie. Poza tym nauczyciele się przekonali, że to nie tak, że mi się nie chciało chodzić do szkoły, że się przygotowuje jak należy i w ogóle, więc też byli dla mnie bardzo w porządku.

A któregoś dnia odkryłam, że mamy forum szkoly. Sprytnie je wykorzystałam do wybadania, jaki ten mój chłopak jest... W ogóle zarejestrowałam się i zaczęłam pisywać na tym forum. Pisalam to, co normalnie bym powiedziała gdyby nie moja nieśmiałość, żartowałam... Doszłam do tego, którym jest on użytkownikiem i przeczytałam jego posty, bo po tym jak ktoś pisze można się przecież chociaż trochę o nim dowiedzieć. Napisałam mu prywatną wiadomość, ale od ponad miesiąca nie bywał na forum, a kiedy ten czas się przedłużał wpadłam na pomysł żeby go zwabić Mój pomysł wypalił i zaczęłam z nim pisać. Po jakimś czasie już nie tylko on, ale prawie wszyscy chcieli się dowiedzieć, kim jestem, obmyślali najdziwniejsze teorie... Oczywiście moja klasa zaprzeczała, że to może być ktoś z nich...

A tymczasem próbowałam wszystkiego, żeby się zmienić - czytałam rozmaite poradniki, książki, stosowałam różne metody, które wydawały mi się śmieszne. Przed szkolą jadąc w tramwaju próbowałam sobie zrobić dobry humor - nie zawsze wychodziło, ale czasami pomagała obserwacja i komentowanie napotkanych ludzi po drodze, a także takie ćwiczenie na dostrzeżenie zalet we wszystkim (wybiera się najbrzydszą rzecz w zasięgu wzroku i próbuje dostrzec jej piękno - przynajmniej pomaga odwrócić uwagę od nerwów). Ćwiczenia oddechowe też są dobre. Najbardziej chyba mi pomogła książka "Wspaniali ludzie" (Lilian Glass) - relacje z innymi są w niej przedstawione jako coś cudownego i przynoszącego same korzyści, są rady jak wypracować u siebie umiejętności towarzyskie, pewność siebie i sympatię do samego siebie (dużo moim zdaniem daje takie podbudowywanie się w myślach Ciekawie też traktuje o nieśmiałości, że to samolubne i egocentryczne. Co prawda brakowało mi systematyczności, ale jak byłam zdołowana zabierałam się za afirmacje - najczęściej pisałam nawet po 100 zdań typu "Jestem pewna siebie, jestem cudowną osobą". Pisałam też w małym notesiku, co dobrego się wydarzyło każdego dnia - miały to być małe radości - żeby nauczyć się doceniać to, co się ma No też dużo sobie wyobrażałam jak chciałabym się zachować w danych sytuacjach...

Oprócz tego rozmawiałam na gg, pisałam maile z innymi osobami z podobnymi problemami i nie tylko - szukałam dostępnych na gg i zaczepiałam - czasem wychodziły z tego ciekawe rozmowy. Oczywiście były też dni, kiedy się totalnie dołowałam, traciłam nadzieje i wiarę w jakikolwiek sens tego, co robiłam. Bardzo ważne było pozbyć się dobijającego sposobu myślenia, takiego największego wroga w sobie i takiej ściskającej od środka "łapy" w obecności innych. Moim zdaniem wiedzieć, co się chce i wiedzieć, z czym się walczy to najważniejsze. Ja na początku niby sobie wyobrażałam jak chciałabym żeby było, ale potem to weryfikowałam i doszłam do wniosku ze nie chce być taka zbyt pewna siebie i olewającą wszystko osobą. Leki też brałam - seronil i seroxat - ale przez rok nic mi nie pomagały, bo to nieprawda, że lek pozbawi Cię wszystkich hamulców - to chyba robi tylko alkohol, który nie bardzo mi leży. Właściwie nie ma żadnej różnicy na samym początku brania leków i tej różnicy się nie zauważa. One działają bardzo powoli i stopniowo chyba.

Jakoś tak wyszło, że zaczęłam stopniowo zdobywać tę pewność siebie i inne podejście do życia. W kontaktach z innymi popełniałam dużo błędów, ale zmieniło się to, że po prostu przestawałam o tym po fakcie myśleć i nie dobijałam się tym, jak to miałam się zachować a jak się zachowałam. To była ta różnica i przez to przestałam odczuwać wewnętrzne bariery. Wiec zachowywałam się coraz bardziej swobodnie i to wszystko samo się nakręcało. Teraz mogę powiedzieć, że jest lepiej niż kiedykolwiek było. Nie boje się kontaktów z innymi, nawet jak czasem po prostu nie wiem co powiedzieć, to nie odczuwam żadnych wyrzutów. Co więcej, przestałam się wstydzić chłopców, przemówień przed klasa... Kiedyś bałam się nawet głośniej coś powiedzieć, nie mówiąc o zgłaszaniu się na lekcjach... No, ale oczywiście nie ma to jak ciągłe podnoszenie sobie poprzeczki i przez ostatnie dwa miesiące moje szkolne życie przypominało hmmm... takie mentalne kopanie siebie i walkę z pozostałościami moich oporów (chociaż to większości "normalnych" - śmiałych dotyczy). Zdecydowałam się zacząć rozmawiać na żywo z obiektem moich uczuć... Podchodziłam do pierwszej rozmowy 2 tygodnie, codziennie po nieudanej próbie miałam wyrzuty sumienia, ale w końcu się udało. I zauważyłam też, że dobrym sposobem jest żartowanie z siebie - ja do tej pory ironizuję sama z siebie i nie biorę się całkiem na poważnie wiec to, co inni pomyślą mnie zbytnio nie obchodzi

Mam nadzieje, że to może coś komuś pomoże Życzę powodzenia i w ogóle... ;]

tyanne

[qabriel]

insomnia83 obawiam się, że to nie jest nieśmiałość To wygląda na fobię

[struś]

Witam, ja całe życie byłam nieśmiała. Jako dziecko wstydziłam się rozmawiac z obcymi, robić zakupy w sklepie. Teraz jestem dorosła, już jest lepiej, ale nieśmiałość we mnie jest nadal. Nie wejdę np do małego sklepiku jeśli wiem, że nie ma w nim innych klientów. No chyba że mam coś konkretnego do kupienia. Na studiach nie miaąłm prawie znajomych, poza dwoma koleżankami, które znałam ze szkoły średniej. Teraz zaczełam pracować, chociaż pojechanie i złożenie cv to było niezłe wyzwanie. Boję się rozmawiać z ludźmi z pracy, wstydzę się pytać jak czegoś nie wiem, chcoiaż powtarzali żebym pytała. Staram sie walczyć rękami i nogami, trochę pomaga, ale dużo mnie to kosztuje.
Od kilku miesięcy chodze do psychologa, trochę to pomaga, chcoiaż wiem, że to ja muszę sobie sama pomóc... U mnie dochodzi jeszcze stara, niedoleczona depresja, niskie poczucie własnej wartości i przeświadczenie, ze nie mam NIC do powiedzenia i zaoferowania innym. Mam nadzieję, że chociaż troszkę sobie tu na tym forum pomożemy I sorki za ten chaotyczny post...

[luzik]

Witaj Strusiu, od tej pory Twoja nieśmiałość prysnęła, jak ktoś raz się odezwie na tym forum to gubi nieśmiałość i nigdy do niej nie wraca.

[struś]

Bardzo pozytywne podejście Na to liczę, chcę wyjść do ludzi, poukładac swoje pokręcone życie i nauczyć się wreszcie z nimi rozmawiać

[LEON]

Witaj
Większość użytkowników ma problem z wypowiadaniem się tutaj, też trochę hamowałem się z pisaniem postów na początku, ale im więcej się pisze tym mniej strachu. Także zachęcam do pisania

[Lilith75]

Dokładnie.

To forum właśnie po to głównie jest.

[kasia1310]

ja też jestem strasznie nieśmiała, prawie nie mam znajomych, w szkole nie czuję się lubiana, choć nie sądzę, że jakoś tak specjalnie różnię się od moich rówieśników, nie jestem brzydka, mam najlepszą średnią w klasie, a jednak coś jest nie tak...

próbuję z tym walczyć sama, ale nic mi nie wychodzi, boję się samotności...

[Gość]

Jak większość tu jestem nieśmiały, praktycznie od dziecka, ale z wiekiem staję się coraz bardziej nieśmiały. Całe szczęście, że już nie chodzę do szkoły i nie pracuję, bo nienawidzę tego uczucia wstydu.

[kasia1310]

mam pytanie do kolegi powyżej mnie, czyli co teraz robisz na codzień jak nie pracujesz i nie chodzisz do szkoły? a próbujesz z tym walczyć czy coś takiego?

[Gość]

Nic Siedzę na głowie starym, co już powoli zaczyna ich denerwować Walczyć z tym próbuję, jednak efektów jakoś nie widać... Jedynie gdy trochę wypiję, to i wstydliwość i nawet fobia nieco ustępują. Ale potem wszystko wraca do normy

[kasia1310]

to niedobrze, żyjąc na świecie 17 lat wiem z doświadczenia, że nieśmiałości nie pokona się siedząc w domu, wiem, że nie jest łatwo, ale trzeba samemu zrobić 1 krok

[Gość]

Tak, ale ta nieśmiałość aż tak bardzo mi nie dokucza. Bardziej przeszkadza mi moja fobia, nieśmiałość to przy niej mały pryszcz.

[kasia1310]

ale co dokładnie stanowi dla Ciebie problem? czego się obawiasz? jak nie chcesz co nie pisz, nie nalegam, bo wiem, że to może być drażliwy temat

[Gość]

Czego się wstydzę? Wyglądu i przeszłości, o której nie chcę wspominać (drażliwy temat ).

[kasia1310]

no wiesz... ponad połowa społeczeństwa nie grzeszy urodą, poprostu jedni się akceptują a inni nie, ja kiedyś też się sobie nie podobałam, ale to się zmieniło nawet nie wiem kiedy..samo przyszło, trzeba trochę uwierzyć w siebie

[Gość]

Wiem, Kasiu, ja też już powoli przyzwyczajam się do swojej brzydoty, ale w moim przypadku to oswajanie się trwa dosyć długo, więc potrzeba mi po prostu czasu

[kasia1310]

o Jezus Maria... "przyzwyczajam się do swojej brzydoty";-((((( no weź przestań...

[Gość]

No co? Przecież nie będę sobie wmawiał, że jestem śliczny, bo to tym bardziej mi nie pomoże Zresztą nieważne, najpierw muszę się jakoś wyleczyć z fobii, potem się pomyśli o innych dolegliwościach.

[kasia1310]

ile masz lat tak apropopo??

[Gość]

A coś taka ciekawska? 20 bez trzech miesięcy

[kasia1310]

nie jestem ciekawska, tylko spytałam

[Agus]

Witam wszystkich
Ja niestety rowniez mam z tym wszystkim problem. Od zawsze bylam osoba niesmiala, ktora malo sie udziela. Zawsze myslalam ze nie mozna tego zwalczyc, ze po prostu taka jestem i nie da sie tego zmienic. Teraz troszke nabralam nadzieji ze moze jest inaczej i ze moze uda sie cos z tym zrobic. Jedynie w gronie najblizszych mi osob czuje sie swobodnie. Kiedy dochodza jakies nowe osoby, to juz kompletnie przestaje sie udzielac. Nie potrafie nad tym zapanowac. To jakos po prostu tkwi gleboko we mnie Gdy mam przejsc obok jakiejs grupy obcych ludzi to mnie po prostu az sciska w zoladku. Mam wrazenie ze sie na mnie glupio gapia itp. A jak juz jestem w wiekszym towarzystwie i czasem powiem cos sama od siebie to ci ktorzy mnie nie znaja mowia: " ooo a jednak umiesz mowic, w koncu cos powiedzialas" - to jak tak gadaja jeszcze bardziej mnie dobija. Strasznie przykre. Wystarczy czasem czyjes jedno glupie slowo chocby w zartach i juz sie robie czerwona. Nad tym nie da sie zapanowac. Dla mnie to jest po prostu koszmar. W szkole czulam sie nieakceptowana i rowniez z tego powodu nie chodzilam bardzo czesto do szkoly. Na szczescie znalazly sie osoby z ktorymi poczulam sie naprawde swobodnie i zaprzyjaznilam sie z nimi. Unikam jakichs wypowiedzi na forum klasy. Przez ta moja niesmialosc istnieje oczywiscie problem z chlopakami. Nawet jak juz sie spodobam komus, ktos jest mna zainteresowany, to i tak szybko ucieka ode mnie z powodu tego ze praktycznie nic sie nie odzywam Nie wiem juz co mam robic. Czasem gdy mam dobry humor to jest na prawde lepiej. Nie przejmuje sie wtedy az tak. Ale na ogol przejmuje sie wszystkim co o mnie mowia i nie radze sobie z tym. Chcialabym sie przelamac ale nie potrafie. To strasznie utrudnia mi zycie. W niektorych momentach jestem juz tak zalamana ze siedze w domu i placze caly dzien i mysle sobie dlaczego nie potrafie tego zmienic, dlaczego inni maja smialosc a ja nie... Jestem zalamana i nie mam juz sily. Na szczescie mam jeszcze paru przyjaciol, choc niewielu, z ktorymi jakos zawsze potrafie sie dogadac, do ktorych w ogole sie potrafie odezwac, pozartowac z nimi itp. I dzieki nim jest mi choc troszke lzej. Podczas moich problemow w szkole juz myslalam czy by nie isc do psychologa, ale jakos nigdy nie poszlam. A moze jednak powinnam... Mam nadzieje ze uda mi sie jakos to przezwyciezyc

[LEON]

Witam w imieniu wszystkich.