Czy macie znajomych lub przyjaciół?

[Niewiem3]

Do mnie ludzie podchodzą w większości z jakąś rezerwą - jestem, bo jestem -ok, a jak mnie przy nich nie ma to koleżanki nie mają zbytniego utęsknienia, nie chcą się do mnie dostać na zasadzie "już teraz, chodźmy na kawę!" zaliczam się do ludzi, których nikt nie lubi i każdy ma mnie w d.... Myślę, że wzbijam się tym ponad przeciętną.

[Philip]

dobra koniec wegetacji bo zaraz dostanę
Ciagle siedzenie w domu, oklamywanie siebie, granie w gry a 22 lata na karku.
Wpada czlowiek w bledne kolo - boje sie ludzi nie mam z nimi kontaktu i jestem sam
Jestem sam? siedze sam w domu bo nie mam z kim hang outować się, objawy nasilaja sie.
Siedze czesto na tym forum bo mozna spotkac tu mnostwo ludzi z podobnymi problemami, ale chcialbym na prawde zmienic cos w swoim zyciu i zaczac ŻYĆ a nie wegetować w zaklamanym swiecie wyobrazni, gier i filmów.

Jesli ktos chetny to zapraszam na chociaż to GG.
Napiszcie PW bo ja juz dzisiaj troche paru osobom naslalem.
Moze znajdzie sie jakas bratnia dusza.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Tamten świat na zewnątrz jest tak samo zakłamany, tylko inaczej Ale trzeba wyjść, żeby się o tym przekonać, więc do dzieła

[Amcio]

a swiat na zewnatrz to jeszcze wieksza haha xD

[dziewczyna z naprzeciwka]

Za to powietrze świeższe. Chociaż zależy gdzie kolega mieszka.

[Naaat]

W szkole i na studiach wydawało mi się, że mam sporo znajomych tzn. była mała grupka dziewczyn, z którymi się trzymałam. Czasem czułam się z nimi swobodnie, a czasem miałam wrażenie, że zachowuje się jak nie ja, że mówię to co wszyscy chcą usłyszeć, że kogoś gram. Po prostu wśród "znajomych" nie byłam sobą i strasznie mnie to męczyło. A z drugiej strony wydawało mi się, że jak będę sobą to po prostu wszyscy mnie wezmą za dziwną i nikt nie będzie chciał się ze mną zadawać. Nie miałam nigdy bliskiej przyjaciółki, a z 2 bliższymi koleżankami zerwałam kontakt po studiach, bo głupio mi mówić, że nie pracuję i siedzę w domu (po prostu nie miałabym o czym z nimi rozmawiać, a nie chcę się żalić, że wszystko jest źle i beznadziejnie). W sumie chciałabym mieć znajomych, ale po prostu kompletnie nie potrafię rozmawiać z ludźmi, męczy mnie to strasznie, a po za tym mam wrażenie, że wszystko co mówię jest źle odbierane i nie potrafię się dobrze wysłowić i nikt nie wie o co mi chodzi (W sumie jak tutaj piszę to też mam takie wrażenie i że zaraz wszyscy mnie wezmą za jakąś nienormalną - czyli story of my life )

[dziewczyna z naprzeciwka]

czasem miałam wrażenie, że zachowuje się jak nie ja, że mówię to co wszyscy chcą usłyszeć, że kogoś gram. Po prostu wśród "znajomych" nie byłam sobą i strasznie mnie to męczyło.

Niestety tak działa grupa, dlatego ważne jest, by nie wchodzić za bardzo w jedną, tylko balansować pomiędzy różnymi.

po prostu kompletnie nie potrafię rozmawiać z ludźmi, męczy mnie to strasznie, a po za tym mam wrażenie, że wszystko co mówię jest źle odbierane i nie potrafię się dobrze wysłowić i nikt nie wie o co mi chodzi

To są sensowne zmartwienia w przypadku pracy/szkoły, czy innych oficjalnych okazji, albo wiążących się z obowiązkami, ale nie w codziennych, luźnych kontaktach. Jeśli ktoś Cię nie zrozumie to również jego problem po części. Poza tym mówimy nie tylko dla innych, ale też dla siebie, z własnej potrzeby mówienia.

[Let Go]

U mnie jest tak, że mam kilku przyjaciół z dzieciństwa, co prawda już nie widujemy się zbyt często, le jak już to zawsze fajne powspominać stare czasy. A jeśli chodzi o znajomych to kontakty się pourywały, może 2 koleżanki z liceum czasem się odezwą, ale jeśli mam być szczery to znajomi to dla mnie grupa ludzi z którą mi najciężej. W sumie nic dziwnego, gadanie o "niczym" to jeden z moich słabych punktów. Trochę to irytujące, żeby się z kimś dobrze zaprzyjaźnić trzeba przejść ten okres znajomości ale na to juz nic nie poradzimy.

[Amcio]

nie mam ani 1 znajomego, ostatnio sie spotkalem z kolega 5 miesiecy temu

[Promyk]

Internetowa przyjaciółka odezwała się do mnie po jakimś miesiącu milczenia, napisała mi jak wygląda jej staż. Już jakiś czas temu przyznała, że nie jest taka jak dawniej, że nie umie już gadać z ludźmi tak jak wcześniej. Myślę, że wpadła w coś na kształt depresji, przyznała, że ciężko jest jej patrzeć na znajomych, którzy maja w tym wieku już dzieci, pracę i swoje rodziny. No cóż, wychodzi na to, że nie odzywa się, gdy jej się nie układa, ale gdyby jej się układało, to pewnie też by nie pisała, bo by zaś było, że ma "swoje życie" i nie ma na nic czasu. Gdy załapała pracę, w której miała do czynienia z samymi chłopami, to była tak zaaferowana, że też przez miesiąc się nie odzywała. Widocznie była w nastroju do utrzymywania kontaktów z ludźmi najbardziej wtedy, gdy za nimi nadążała, czyli gdy studiowała tak jak znajomi, no i przez ten początkowy okres poszukiwania pracy. Po części to rozumiem, sama się tak wycofałam z prób pozyskania znajomych właśnie wtedy, gdy zaczęłam od innych za bardzo odstawać, jednak nie zamknęłam się na wszystkich. Z niektórymi nadal bym chciała utrzymywać kontakt, ale niestety wówczas okazuje się, że te osoby mają takie problemy jak ta moja internetowa przyjaciółka, przestają być takie jak kiedyś i du**.

[wolfganek]

Mam przyjaciela który mieszka miasto obok, widzę się z nim kilka razy w roku a tak to rozmawiamy przez internet. Mam też przyjaciela i kolegę w moim mieście ale nie są dostępni nom-stop. Widzimy się codziennie ale i tak nasze codzienne rozmowy kończą się na cześć, cześć.

[kartofel]

Muszę przyznać, że kiedyś miałam więcej koleżanek i nawet czasami pozwalały mi iść z nimi na miasto. Potem przyszedł epizod depresji o tak dużym natężeniu, że praktycznie zerwałam kontakt ze wszystkimi oprócz chłopaka. Obecnie mam znajome na uczelni i dwie koleżanki - takie od dzieciństwa - i to mi wystarcza, choć czasem mam ochotę spotkać się z kimś spoza tego mikroskopijnego grona.
Prawdę mówiąc zupełnie nie tęsknię za licealnymi koleżankami. W zasadzie nie powinnam się cieszyć, bo zwyczajnie nie potrafię nawiązywać i utrzymywać więzi . Ponoć to bardzo częsta przypadłość u osób z podobnymi do moich doświadczeniami.

[Promyk]

Po tym jak zamknęłam się w domu, na początku brakowało mi ludzi, ale teraz już mniej. Dom to mój schron, oddzielający mnie od normalsów, którym zazdroszczę. Zanim zachorowałam na te swoje choróbska fizyczne, to jeszcze wszystko było ok, bo wszystko mogłam osiągnąć, z samą fobią da się przecież walczyć, ale teraz już nie jest tak "różowo". 
Normalsowata koleżanka z TT napisała, że idzie dziś na grilla, ludzie co drugi dzień gdzieś ją zapraszają.  Ja, nie dość, że nielubiana, to jeszcze teraz nie mogę nawet normalnie zjeść i wypić. Jakoś tak nie mogę patrzeć na ludzi zdrowych, którzy wszystko mogą robić. Codziennie rano robię resuscytację swojej głowie tak, by mózg przestał zawalać mnie myślami o tym co złe i pozwolił mi jakoś podjąć trudy dnia kolejnego. Inni ludzie przypominaliby tylko o tym, czego nie mam i mieć nie mogę. Internetowe kontakty zaczęły mi wystarczać.

[Samotnik92]

Od kilku lat nie mam żadnych znajomych, a prawdziwych przyjaciół to nigdy nie miałem.

[Mighty]

Mam jednego znajomego od początku technikum. Jest towarzyski, pospieszny i często leje wodę w rozmowie. Można powiedzieć, że mnie zaadoptował. Zainteresował się tym, że jeździłem na rowerze po lekcjach, więc też chciał jeździć i zaproponował wyjście. Mimo swojej towarzyskości nie mógł odnaleźć się w klasie i gadał z tymi mniej śmiałymi. Zawsze żyje w pośpiechu. Widzę, że nie umie zwolnić, zrelaksować się i cieszyć się małymi rzeczami. Jego życie to ściśle zaplanowany grafik z odliczoną każdą minutą. Przez to bardzo często nie miał czasu na wyjście i po jakimś czasie przestałem proponować mu jakieś wyjścia, bo wiedziałem, że odpowie tak samo. Zaś ja jak zwykle miałem czas, więc proponował, kiedy miał czas. Spotykamy się raz na ruski miesiąc i to prawie zawsze na rower. Od może dwóch lat ma dziewczynę i pracę, więc czasu ma jeszcze mniej. Zwłaszcza, że on jako człowiek pracowity, wybierał chętnie prace min. 10h przez 7 dni w tygodniu. Mimo to cieszę się, że o mnie nie zapomniał. Miło wspominam z nim wyjścia. Jestem jego jedynym kolegą. Chyba, że jest coś o czym nie wiem . Porównuję go do jakiegoś biznesmena, a ja sam siebie do jakiegoś hippisa. Nadajemy na innych falach. Z powodu rzadkich spotkań i tak czuję się jakbym nie miał kolegów. Przyjaciół nigdy nie miałem. Od wielu lat marzę o kolegach i koleżankach o podobnych zainteresowaniach czy innych ciekawych. Jeszcze częściej wychodziłbym z domu. Sam nie wiem jak takich znaleźć. Mogę liczyć jedynie na internetowe znajomości.

[Szary]

Ja z kolei w ogóle nie nadaję się do przyjaźni. Chyba brak mi zaangażowania albo jestem zbyt nudnym ewentualnie irytujacym człowiekiem. Chyba żadna z moich głębszych znajomości nie przetrwała roku.

[Eevie]

Miałam znajomych i przyjaciół, ale z czasem odeszli.. teraz w sumie mam jedna bardzo dobra kolezanke i jednego znajomego, z ktorymi moge siebie porozmawiac przez tel bo nie bardzo nam wychodzi spotykanie się...

[asleep]

Mam praktycznie tylko dwie koleżanki, z jedną z nich dogaduję się trochę lepiej niż z drugą. Choć i tak bardzo rzadko się z nimi spotykam (jednej nie widziałam chyba z rok, drugiej z miesiąc). Często też jak już się z tą koleżanką spotkam lub jak z nią piszę przez internet to czuję, że trudno mi się odnaleźć w jej towarzystwie, często czuję się niezrozumiana. Trochę jakbyśmy obie się zmieniły, poszły w swoje strony i już nie dogadujemy się tak jak dawniej. Czasem zastanawiam się, czy koleguję się z nią tylko "z przyzwyczajenia".
Przewijało się trochę osób przez moje życie, ale jakoś nigdy nie potrafiłam się otworzyć przed drugim człowiekiem, nie potrafiłam rozmawiać inaczej niż przez internet. Co musiało wyglądać dziwacznie - przez internet potrafiłam prowadzić interesującą rozmowę i być w miarę elokwentna a gdy tylko spotkałam się z tą osobą na żywo to praktycznie tylko milczałam.
Czuję się strasznie samotnie z tym brakiem znajomych ale nie potrafię też poznawać nowych ludzi, pozwolić innym poznać mnie.

[odrzucony95]

Nie mam żadnych znajomych, ani kolegów, więc, nawiązywanie kontaktu przychodzi mi bardzo ciężko, gdy spotykam (lepsze określenie to wpadam na nią na korytarzu) jakąś osobę na studiach, następuje u mnie milczenie, nie wiem czym zainteresować drugą osobę, zazwyczaj odchodzę od rozmowy by się nie czuć wstydu, że rozmowa się nie klei, następstwem tego są myśli które nachodzą, czy się nie śmieją przypadkiem i nie obgadują mnie, że jestem taki inny

[Misiek]

Mam najlepszą przyjaciółkę od 5 lat.
Mam też najlepszego kumpla od dwóch lat, chociaż więź trochę się rozluźniła.
Mam też znajomych, czasami nawet czuję, że sobie mnie cenią od czasu do czasu, ale dobrze wiem, że pójdę dalej i nie będę kontynuowała już tych znajomości, jakkolwiek miło mi się czasami z nimi rozmawia i spędza czas. Jedni są już długo, drudzy przelotnie.

I mocno zdarza się, że cholernie boję się tego, że przez swoje humorki stracę to, na co tak ciężko pracowałam.

[Lonely Boy]

Mam znajomych siłą rzeczy,żyję (niestety) wśród innych ludzi.Przyjaciół czy dobrych znajomych to nie mam,piszę dużo tutaj ale zazwyczaj rzadko wchodzę w konwersację.Bardzo ciężko zawierać mi znajomość,i ją utrzymać...
Nie jestem pewien czy ja jeszcze to umiem,ba czy ja to kiedykolwiek umiałem!

[PonuryWiksiarz]

A ja niedawno poznałem nowego kolegę . Od dzisiaj mam nowego współlokatora w moim pokoju w akademiku. Od początku października do dnia dzisiejszego byłem sam.


W tej chwili, gdy to piszę, to kolega (podobnie jak ja) zamula przed kompem . Jedyne słowa, jakie z nim zamieniłem dotyczyły studiowanych przez nas kierunków.

Współlokator pewnie się nie odzywa, bo przestraszył się starszego kolegi, który kończy studia . On akurat jest na pierwszym roku, także dopiero zaczyna studia... a ja kończę.


Jak tak będą wyglądały kolejne dni, to naprawdę się wk**wię... na siebie oczywiście.

[paranormal987]

Nie mam, nigdy nie nawiązywałem ani jednej znajomości

[piotrer09]

Nigdy nie miałem znajomych. Nie potrafię utrzymywać kontaktów. Chciałbym mieć z kim porozmawiać, chociaż po te kilka minut dziennie. W tym roku na facebooku pisałem z 5 osobami...

[MsMadeleine]

Mam jedną taką osobę, którą mogę nazwać moim przyjacielem. Takiej dobroci nie otrzymałam przez całe życie, jak przez ostatni okres czasu.