Napady śmiechu?!

[|Nexon]

Witajcie, od pewnego czasu "wali mi na dekiel" a mianowicie chodzi o ataki śmiechu. Ataki śmiechu podczas sytuacji poważnych, stresujących. Przykład: Poszedłem się zapisać z kolegą (prawdopodobnie też fobik) na siłownię, podeszlismy do lady, gdzie miła pani nas przywitała. Gdy opisywała te wszystkie karnety, ja zacząłem się śmiać jak idiota, a kolega wiedział już co się szykuje, bo to nie pierwszy raz, ale ok. Ja się śmieje dalej, a pani w końcu zapytała czy coś nie tak (...................) Nie ma sensu dalej o tym pisać, bo chodzi mi głównie o to, czy mieliście kiedyś takie sytuacje? . Niby wydaje się być to śmieszne, ale wyobraźcie sobie: cisza w poczekalni u lekarza, wszyscy na was patrzą (stres), a wy zaczynacie się zwijać ze śmiechu. No ogólnie przerąbane. Zachęcam do wypowiedzi i pozdrawiam

[dark_angel]

Ja tez tak mam, ze w stresujacych sytuacjach sie smieje. Pamietam, ze jak szlam na egzamin gimnazjalny to nie moglam przestac sie smiac.

[Maew]

Mimo wszystko lepiej odbierana bedzie osoba ktora sie smieje niz ktos kto sie trzesie ze strachu. Wolalbym sie smiac :-)

[AzazelPazuzu]

Przecież ty piszesz o jakiś objawach neurologicznych. Napady śmiechu, to nie jest nic normalnego i trzeba iść z tym do lekarza. Idź do rodzinnego, pewnie dostaniesz skierowanie do neurologa, a jak tam będzie ok, to dale będą ciebie diagnozować. Jakiś czas temu, na jednym z forów, dziewczyna opisywała podobne objawy, a potem okazało się, że to jest epilepsja bezobjawowa, czy jakoś tak.

[Szarabrzoza]

----

[Kra_Kra]

Ja tak samo miałam. Kiedyś, jako nastolatka, miałam spotkanie z kimś i to było bardzo stresujace. I nie mogłam opanować "szczerzenia się"- po prostu nerwowy uśmiech, którego za cholerę nie mogłam opanować. I ta osoba z oburzeniem do mnie "z czego się śmiejesz?! Tu nie ma nic śmiesznego!" - a moja reakcja na to - jeszcze większy "wyszczerz", a w myślach przerażenie.

Innym razem miałam tak, gdy zostałam wzięta do odpytki przez dyrektorkę. Było to w gimnazjum. Nie byłam nauczona, a na dodatek stresowałam się przed dyrektorką podwójnie - i znów wystąpił u mnie ten durnowaty śmieszek. Ale ta kobieta była naprawdę doświadczonym pedagogiem, bo powiedziała do mnie uspokajająco "widzę u ciebie nerwowy uśmiech, nie stresuj się, spokojnie, tragedia się nie stanie, jak czegoś nie będziesz wiedziała" i od razu poczułam się o wiele lepiej... Nie ochrzaniła mnie za tę reakcję, ale właściwie rozpoznała - to nie było szyderstwo, tylko niekontrolowana reakcja nerwowa...

Myślę, że w wieku nastoletnim układ nerwowy jest w fazie końcowego kształtowania się, jak i reszta układów organizmu - stąd może te "spięcia" i dziwne reakcje, nad którymi nie do końca potrafi się opanować w sytuacjach angażujących emocjonalnie...

[Kamelia]

Innym razem miałam tak, gdy zostałam wzięta do odpytki przez dyrektorkę. Było to w gimnazjum. Nie byłam nauczona, a na dodatek stresowałam się przed dyrektorką podwójnie - i znów wystąpił u mnie ten durnowaty śmieszek. Ale ta kobieta była naprawdę doświadczonym pedagogiem, bo powiedziała do mnie uspokajająco "widzę u ciebie nerwowy uśmiech, nie stresuj się, spokojnie, tragedia się nie stanie, jak czegoś nie będziesz wiedziała" i od razu poczułam się o wiele lepiej... Nie ochrzaniła mnie za tę reakcję, ale właściwie rozpoznała - to nie było szyderstwo, tylko niekontrolowana reakcja nerwowa...

Oby więcej takich pedagogów k:

Myślę, że w wieku nastoletnim układ nerwowy jest w fazie końcowego kształtowania się, jak i reszta układów organizmu - stąd może te "spięcia" i dziwne reakcje, nad którymi nie do końca potrafi się opanować w sytuacjach angażujących emocjonalnie...

Gorzej jak to wcale nie mija Chociaż w sumie to nie wiem, czy gorzej, bo jeżeli dla niektórych osób to jedyny sposób na odreagowanie emocji, to chyba nie jest to takie złe. Może jedynie niepoważnie wyglądać... ale kto by się czymś takim przejmował

[USiebie]

Hłe hłe, pewnego razu w liceum które nie wypaliło, wychowawczyni zadzwoniła do mojej matki i naskarżyła, że dostałem trzy jedynki w ciągu jednej lekcji i mimo to śmiałem się i żartowałem sobie z tego w najlepsze, wcale się tym faktem nie przejmując. No sory rozpłakać się miałem?

Zresztą rodzice cały czas mają pretensje, że zamiast poważnie z nimi porozmawiać, głównie żarty sobie stroję.

[AzazelPazuzu]

W tym wszystkim chodzi o to, zeby już w zarodku tłumić wszystkie dziwne zachowania. Nie oszukujmy się wybuchanie śmiechem stojąc np. w kolejce do lekarza albo załatwiając karnet na siłownie, nie jest zjawiskiem normalnym, a takie zachowanie jest świetną pożywką dla szkolnych troli.
Dlatego idź do lekarza, bo trzeba coś temu zaradzić, nim staniesz się szkolnym dziwakiem. Ludzie zachowują się jak zwierzęta, wyczuja słabszego to go zagryzą, a uczniowie ? Uczniowie są gorsi niż zwierzęta,

[|Nexon]

Ale to też nie jest tak, że się śmieje w każdym miejscu poza domem. Na szczęście w szkole, tak mi się nie zdarza (odpukać)

[Regis]

Jeszcze do niedawna dosyć często zdarzały mi się takie napady. Teraz tylko kiedy ktoś wprost pyta czy jestem czemuś winna - wtedy oczywiście zaczynam się głupio szczerzyć i automatycznie wina spada na mnie...

[nielubiana]

@Regis mam to samo, potem muszę się tłumaczyć że to naprawdę nie ja :-D