Jak zwiększać poczucie własnej wartości?

[NeverSurrender]

Po kilu rozmowach min. na forach psychologicznych dotyczące mojego problemu wraz z pomocą innych użytkowników itd. stwierdziłem,że moim głównym problemem,który mnie blokuje przed działaniem to bardzo zaniżone poczucie własnej wartości. Czy z własnych doświadczeń znacie jakieś sprawdzone sposoby na zwiększenie poczucia własnej wartość?. Jakieś książki,ćwiczenia,strony internetowe,które pomogą w rozpoczęciu procesu naprawienia poczucia własnej wartości -> nie jestem zwolennikiem spotkań z psychologiem,bo tak jak większość użytkowników forum jestem zdania,że większość z nich pomogła by mi ale w opróżnieniu portfela :-D

[Zasió]

Nie znam, Ale też chciałbym wiedzieć, jak tego dokonać.

[PonuryWiksiarz]

Moim sposobem jest zapamiętywanie komplementów i zapominanie negatywnych opinii na swój temat. Należy również poszukać swoich zalet, zmienić niektóre wady (jeśli są irracjonalne) w zalety, pomyśleć o tym, co można zrobić lepiej i co w sobie zmienić. Dobrze jest też nabyć nowe przydatne umiejętności na różnych kursach, szkołach, warsztatach itp., znaleźć jakieś ciekawe hobby, poszerzać wiedzę na różne tematy. Najważniejsze to uwierzyć w siebie i poszukać racjonalnych argumentów, że nie jest się gorszym od innych.

[Niered]

Chyba trzeba zrobić coś, co da Ci powód do dumy. Robić rzeczy z którymi inni mają problem.

[Nerwen]

Jednym z moich problemów, jak się niedawno w sumie okazało, było to, że patrzyłam na siebie jakbym wciąż była małą dziewczynką, a nie dorosłą kobietą. I przez to czasem zachowywałam się jak mała dziewczynka, np. na reprymendę ze strony wykładowcy reagowałam jak małe dziecko w podstawówce na nauczyciela itp. i to też działało na mnie dołująco, jakbym nie była dość inteligentna/dojrzała by sobie radzić w życiu, tylko czekałam aż ktoś zrobi coś za mnie. Zauważyłam, że odkąd staram się patrzeć na siebie jak na dorosłą osobę a nie na dziecko którym byłam kiedyś, to czuję się od razu pewniej w wielu sytuacjach społecznych i lepiej sama ze sobą. Gdy złapię się na tym, że znowu przyjmuję postawę "dzieciaka" wobec świata, mówię sobie stop! jest rok 2015, masz 21 lat, nie 8. Jesteś dorosłym, kompetentnym człowiekiem, ogarniesz wszystko. I jest łatwiej, chociaż wciąż muszę nad tym pracować.

Niska samoocena ma najprzeróżniejsze podłoża, więc nie u każdego to się sprawdzi, ale może komuś to pomoże

[Grzegorz303]

Z tego co tam wiem i wynalazłem w necie:
Trzeba u siebie znaleźć pozytywne cechy, są takie ćwiczenia na samoocenę czy poczucie wartości:
Napisać na kartce i czytać na głos najlepiej, coś tam powinno pomóc

Oczywiście najpierw to trzeba przestać wierzyć w negatywne myśli, teoretycznie to proste i logiczne

"Jestem do niczego, nic mi się nie udaje" -> niemożliwe jest że nic mi się nie udaje, może wszystko mi nie wychodzi bo jestem tylko nie doskonałym człowiekiem jak każdy, ale wiele rzeczy umiem i potrafię zrobić: np. umiem zrobić herbatę, czytać, śpiewać, grać na komputerze (i co tam sobie wymyślimy ale co jest prawdą)


Albo takie pytania:

Co lubisz w sobie, co ci się podoba?
Wypisz swoje pozytywne cechy?
Dlaczego lubią cie ludzie?
Dlaczego jesteś fajny?
Wypisać swoje sukcesy: np. zdałem mature, skonczyłem szkołe itp.

W każdym razie polega to na myśleniu o sobie pozytywnie, bo wiadomo że wszystko bierze się z przekonań, myśli i wierzeń... jak myślimy ciągle ze jesteśmy do d*py, nikt nas nie lubi, nikt nas nie kocha, nic nie potrafimy, nic nie osiągniemy, uważamy się za głupich, nic nie wartych i powtarzamy to w kółko to nie dziwne ze czujemy się źle ze sobą i czujemy się NIC NIEWARCI...

Ja raz napisałem że jestem fajnym człowiekiem i poczułem się bardzo dziwnie jak to przeczytałem... w sensie pozytywnie, bo chyba pierwszy raz pomyślałem o sobie coś miłego hehe

Oglądałem na Yt jakaś "kołcz" która mówiła o poczuciu wartości... ale jak powiedziała że za godzinę wizyty bierze 500 zł to aż mi się śmiać zachciało, chyba miała za duże POCZUCIE WARTOŚCI...

[USiebie]

A jeśli ktoś faktycznie niewiele sobą reprezentuje? Nie oszukujmy się, tacy też są.

[karmazynowy książę]

A jeśli ktoś faktycznie niewiele sobą reprezentuje? Nie oszukujmy się, tacy też są.

najczęściej jest tak, że to głupie osoby są najbardziej pewne swoich odpowiedzi. Może ten fakt rozszerzyć właściwie na wszystko.

[USiebie]

Nie rozumiem o co ci chodzi.

[karmazynowy książę]

Nie rozumiem o co ci chodzi.

mniej więcej o to, że tylko osoba z zaburzonym poczuciem własnej wartości powie Ci, że jest nic nie warta.
A osoby, które naprawdę są nic nie warte (nie uważam, żeby takie były, ale skoro Ty tak uważasz, to przyjmijmy tę tezę) z dobrym samopoczuciem psychicznym mogą uważać się za królów życia.

[USiebie]

Nie napisałem "nic nie warta" bo to dość skrajne określenie, tylko "niewiele sobą reprezentuje", nie znaczy to to samo. Co z osobami które mają niską samoocenę i ta samoocena nie jest totalnie wyssana z palca? Co jeśli mam masę przykładów na to, że nie jestem ok, a tych pozytywów i osiągnięć jakoś jednak brakuje?

[Maew]

Jednym z moich problemów, jak się niedawno w sumie okazało, było to, że patrzyłam na siebie jakbym wciąż była małą dziewczynką, a nie dorosłą kobietą. I przez to czasem zachowywałam się jak mała dziewczynka, np. na reprymendę ze strony wykładowcy reagowałam jak małe dziecko w podstawówce na nauczyciela itp. i to też działało na mnie dołująco, jakbym nie była dość inteligentna/dojrzała by sobie radzić w życiu, tylko czekałam aż ktoś zrobi coś za mnie. Zauważyłam, że odkąd staram się patrzeć na siebie jak na dorosłą osobę a nie na dziecko którym byłam kiedyś, to czuję się od razu pewniej w wielu sytuacjach społecznych i lepiej sama ze sobą. Gdy złapię się na tym, że znowu przyjmuję postawę "dzieciaka" wobec świata, mówię sobie stop! jest rok 2015, masz 21 lat, nie 8. Jesteś dorosłym, kompetentnym człowiekiem, ogarniesz wszystko. I jest łatwiej, chociaż wciąż muszę nad tym pracować.

Niska samoocena ma najprzeróżniejsze podłoża, więc nie u każdego to się sprawdzi, ale może komuś to pomoże

Twoja sytuacja pasuje do mnie idealnie, tez mam podobny problem z tym ze w duzej mierze rodzi sie on w domu, jak jest jakas powazniejsza praca typu remont to ja oczywiscie dostane sprzatanie, mam sobie cos naprawic to "zostaw to, ojciec to pozniej zrobi" tyle ze ja nie chce pomocy, wole zrobic to sam jakkolwiek by to wyszlo ale przynajmniej sprobowac a nie wiecznie czekac na kogos. Staram sie nad tym pracowac, kazde sprawy czy to urzedowe,medyczne czy kazde inne zalatwiam sam, ide w ciemno - najwyzej zrobie z siebie idiote, nikt nie mowil ze na poczatku bedzie lekko. Milowym krokiem w strone samodzielnosci bylaby wyprowadzka, mam nadzieje ze doczekam tego momentu.

[Grzegorz303]

Ale może wymagasz od siebie zbyt wiele?
Lęk, depresja i inne problemy powodują to że wiele rzeczy idzie nam o wiele trudniej niz innym i to jest normalne i nas usprawiedliwia w pewnym sensie.

Ja też kiedyś od siebie sporo wymagałem, nawet pojawiały się takie myśli:
Sytuacja w sklepie czy tam podobna
"Powinienem zagadać, więcej mówić i jeszcze rozbawić"
Nie dość ze poczułem lęk to jeszcze przygnębienie i poczucie winy.
Bo jak spełnić swoje nierealne wymagania!!?

Zresztą jak masz lęk społeczny/fobie to na pewno przesadzasz w swojej ocenie, wyolbrzymiasz negatywy, a jak jest coś pozytywnego w tobie to obniżasz tego wartość...

Lepiej cieszyć się tym co masz niż płakać nad tym czego nie masz

[Gollum]

Trochę racja, a z drugiej strony jak nie zmuszę się do pewnych zachowań, to ich za nic z siebie nie wykrzesam, a przecież chciałbym?/powinienem? się trochę dostosowywać do życia w społeczeństwie, jeżeli żyć w nim dalej zamierzam, a innego, konstruktywnego wyjścia niestety nie dostrzegam.