Skuteczna metoda - to jak szukanie Świętego Graala?

[soulmates]

Jaki macie pomysł żebyś pozbyć się tego kur**twa?
Wiem, głupie pytanie
Konia z rzędem dla tego kto zna prawidłową odpowiedź.
Ponoć mówią, że połączenie farmakologii z psychoterapią jest najskuteczniejsze.
Taa, jasne. Od prawie roku łykam różne chemiczne ( działają raczej jak placebo), pilnie uczęszczam na terapię, mam silną wolę i naprawdę szczere chęci i co....lipa, proszę koleżeństwa ;-)
Jakie z tego wnioski ?
Nieuleczalna "choroba" z którą trzeba nauczyć się żyć ?
Ciągła zmiana psychologa, lekarza, tudzież leków, w nadziei, że natrafi się wreszcie na ten skuteczny ? A może jest inna opcja?
Jeszcze nie wiem, ale z pewnością się dowiem.
I nie dam za wygraną :-)

[BlankAvatar]

Skuteczna metoda - to jak szukanie Świętego Graala?

obawiam się, że tak. Ale powodem nie jest to, że rozwiązanie to legenda, tylko że czasem trudno je znaleźć.

[masterblaster]

A czy udomowione, wychowane w niewoli zwierzę można nauczyć samodzielnego radzenia sobie na wolności? Nie wiem, lepiej żeby się dało..

[Gość]

Ja uważam, że fobia społeczna może u niektórych wynikać po prostu z wypadkowej cech osobowości, charakteru, stopnia emocjonalności, a także takich a nie innych doświadczeń życiowych. Może być tak głęboko zakorzeniona w psychice, że żadne psychoterapie i farmakologia nie będą w stanie nic z tym zrobić. Nie da się naprawiać fundamentów pod stojącym budynkiem, trzeba zburzyć wszystko i wybudować całkowicie od zera. W świecie żywych organizmów to niestety nierealne, więc pozostaje nauczyć się z tym żyć. Nie poprawimy naszych uwarunkowań genetycznych, ani nie zmienimy w znacznym stopniu - jeśli w ogóle - podwalin naszej psychiki ukształtowanych w najważniejszym okresie życia - dzieciństwie. Mam nadzieję, że ktoś nie zacznie zaraz tutaj pieprzyć, że taka postawa wynika z lenistwa i jest świetnym usprawiedliwieniem dla nicnierobienia i narzekania. W przypadku jednych być może jest, ale w przypadku drugich to tylko smutne podsumowanie rzeczywistości.

[BlankAvatar]

Myślę, że taka podstawa wynika z niewiedzy.

[cod]

Nie da się naprawiać fundamentów pod stojącym budynkiem, trzeba zburzyć wszystko i wybudować całkowicie od zera.

Gdyby sposobów wyjścia z fobii społecznej było tyle co metod naprawy fundamentów to już dawno to forum świeciłoby pustkami.

[soulmates]

Małe sprostowanie do mojej wypowiedzi. Nie neguję skuteczności farmakoterapii. To że mi nie pomaga, nie oznacza, że nie zadziała na innych.
Ja jestem jakaś lekooporna.

Samotny 91 myślę, że masz dużo racji. W końcu nie rodzimy się jako tabula rasa. Uwarunkowania genetyczne, wrodzony temperament, wrażliwość, indywidualizm, dodatkowo spotęgowane poprzez takie a nie inne warunki środowiskowe.
Pewnie ciężka lub wręcz niemożliwa jest diametralna zmiana swojej osobowości. Zwłaszcza że to skomplikowana i unikalna mieszanka cech nabytych i wrodzonych.
Można próbować, łudzić się, że upodobnimy się do reszty społeczeństwa, do tzw. szeroko pojętego ogółu.
Ja nieraz próbowałam. Bez problemu mnie zaakceptowano, przyjęto jak "swoją". Ale im dalej w to brnęłam, tym bardziej czułam, że to udawanie, że nie jestem do końca sobą, że do nich nie pasuję... Własnej natury nie oszukasz Po co więc tworzyć fikcje?! Nie pragnę akceptacji za wszelką cenę. Wolę mieć łatkę dziwaka i wiecznego outsidera.

[PonuryWiksiarz]

Nieuleczalna "choroba" z którą trzeba nauczyć się żyć ?

Ja bym uznał FS za "chorobę", z której można się wyleczyć, ale ciężko uleczalną. Bo przecież skoro ludzie wychodzą z ciężkich chorób fizycznych, ciężkich uzależnień, jak również lęków np. wysokości itp., to tak samo można wyjść z fobii społecznej. Mnie np. do tej pory udało się zwalczyć lęk przed pójściem do sklepu czy spożywaniem posiłków w miejscach publicznych, dlatego wierzę, że da się tę fobię pokonać .

Czy poszukiwanie skutecznej metody można porównać do poszukiwania Świętego Graala? Myślę, że w wielu przypadkach tak. Na każdego dana metoda działa inaczej, bo każdy z nas ma inną osobowość, inny sposób myślenia i postrzegania świata, więc nie ma uniwersalnego sposobu pokonania tej przypadłości.

[Gość]

Wolę mieć łatkę dziwaka i wiecznego outsidera.

Ja również. Mi już nawet teraz kompletnie leży co obcy ludzie o mnie sądzą. Musze się tylko pilnować, żebym nie trafił kiedyś do takiej pracy, gdzie będą podobne warunki do rozwoju relacji społeczno-towarzyskich jak w szkołach, to będę mógł mieć wyj**ane do końca życia. Kariery może nie zrobię ani bogaty nigdy nie będę, ale przestało mnie to już obchodzić, po co się katować. Trzeba żyć na ile się potrafi i żyć zgodnie z sobą, ja np. lubię podróżować to wsiadam w samochód i jadę przed siebie, kiedyś będę mógł powiedzieć że było jak było ale coś się dla siebie z życia wyrwało zamiast siedzieć z założonymi rękami i płakać lub walczyć o nieosiągalne i ślepo wierzyć że się to kiedyś będzie miało - imho jedno warte drugiego. Carpe diem.

[soulmates]

Ja nigdy się nie przejmowałam tym co inni o mnie myślą, mówią, sądzą.
Niby dlaczego miałoby mnie to obchodzić ?
Jestem jaka jestem, a jeśli ktoś ma z tym problem, to sorry, ale to jego problem.
Z natury jestem cicha, spokojna i w miarę grzeczna, więc raczej nie ma ze mną problemów, ale jesli ktoś przesadzi to potrafię pokazać pazurki.
IMO do jazdy przed siebie najlepszy jest motocykl i Metallica w słuchawkach :-D

[Luctucor]

Bo przecież skoro ludzie wychodzą z ciężkich chorób fizycznych, ciężkich uzależnień, jak również lęków np. wysokości itp., to tak samo można wyjść z fobii społecznej.

Tylko, że to nie jest takie łatwe jak w lęku wysokości, bo pokonanie lęku społecznego to nie wszystko, to dopiero początek. Musisz nabyć jeszcze umiejętności społecznych, umiejętności rozmowy i podtrzymania konwersacji. Można się nie bać ludzi, tylko co z tego jak będziesz nudnym typem nie mającym niczego ciekawego do powiedzenia. W efekcie skończysz w punkcie wyjścia.

[Zasió]

Ano właśnie...

Ech, gdyby to było łatwe jak te fundamenty - cały budynek można podnieść, żeby je naprawić albo wylać na nowo...

[PonuryWiksiarz]

Tylko, że to nie jest takie łatwe jak w lęku wysokości, bo pokonanie lęku społecznego to nie wszystko, to dopiero początek. Musisz nabyć jeszcze umiejętności społecznych, umiejętności rozmowy i podtrzymania konwersacji. Można się nie bać ludzi, tylko co z tego jak będziesz nudnym typem nie mającym niczego ciekawego do powiedzenia. W efekcie skończysz w punkcie wyjścia.

Oczywiście, że to nie jest takie proste, jak w przypadku lęku wysokości, jednak nie zmienia to faktu, że i to można pokonać. Moim zdaniem pierwszym krokiem do poprawy umiejętności interpersonalnych jest odrzucenie błędnych przekonań hamujących rozwój osobisty, takie jak np. to, że trzeba być wielce wygadanym w towarzystwie, a przecież zbyt gadatliwi ludzie, którym gęba się nie zamyka mogą być denerwujący . Wystarczy słuchać, co inni mają do powiedzenia, a wtedy być może tematy do rozmowy same będą przychodziły. Ja gdy przebywałem w grupce znajomych, którzy o czymś rozmawiali, uważnie wsłuchiwałem się w to, o czym mówią, jednocześnie nie wmawiając sobie, że muszę cały czas coś mówić. Dzięki temu paradoksalnie miałem więcej do powiedzenia niż zwykle .