Wstydzicie się tego że nie macie znajomych?

[Ishai]

normalnie przy zwyklych normalnych osobach np. rodzinie albo przy ludziach ze szkoły byłobymi strasznie głupio jakby wiedzieli że prawie nie mam znajomych, wyobrażam sobie ich spojrzenia jakby o tym wiedzieli, no bo przeciez oni mają znajomych i są normalni i mają jakieś życie towarzyskie. Ale jak poznam kogoś kto wydaje się podobny do mnie i też prawie nie mieć znajomych to wcale się nie wstydzę tego przed nim i wręcz chcę żeby dobrze wiedział że tak mam żeby powiedział też o sobie bo byśmy się rozumieli i nie byłoby się czego wstydzić w tej sytuacji

[adam95]

Tak, jest to problem. Kiedy wszyscy na mieszkaniu wychodzą w czwartek czy w sobotę na impreze/do znajomych/na piwo, a ja jak zwykle siedze sam w swoim pokoju.

[WeLoveThisGame]

Ja sie wstydze bo zdaje sobie sprawe, ze nie jest to normalne. Dodatkowo musze to niestety ukrywac przed rodzina. Od jakiegos czasu cos sie we mnie zmienilo i wszyscy nagle ode mnie odeszli. Nie mam pojecia co jest tego przyczyna. Najgorsze, ze w weekendy czlowiek siedzi sam a chcialoby sie gdzies wyjsc bo zycie przez palce ucieka, a nic sie nie zmienia. Probowalem odnowic miektore kontakty, ale nawet nie potrafie z tymi ludzmi prowadzic nawet dyskusji. Przebiega ona strasznie nienaturalnie i mnie meczy. Oni to chyba wyczuwaja i sie odwracaja.

[Msc]

Owszem wstydze sie lecz swej innosci nie uwazam za atut poniewaz mam potrzebe akceptacji i nie chce udawac ze jest inaczej .

[RedIsABeautiful]

WeLoveThisGame ---> Też często męcze się w rozmowie/dyskusji i mam wrażenie że taka jest nienaturalna. Z osobami z którymi tak mam jednak szybko zrywam kontakty

[Felipe]

Dla mnie jest to momentami trudne, nie ukrywam. Jakiś czas temu poznałem fajną dziewczynę - zabawna, wygadana, super pozytywna osoba. Taki magnes na ludzi, każdy chce ją bliżej poznać. Ma mnóstwo znajomych i duży krąg prawdziwych przyjaciół. Często opowiadała co tam ostatnio robiła, gdzie ktoś jej znowu nie wyciągnął. I jak tak jej słuchałem to tylko uświadamiałem sobie coraz bardziej jak moje życie jest obecnie nijakie a jakie barwne i ciekawe mogłoby być gdybym się bardziej otworzył na ludzi i spróbował zawierać nowe znajomości.

[Aloha123]

Praktycznie nie mam znajomych, oprócz takich dwóch nieszkodliwych, ale niestety czasami gdy dojeżdżam do szkoły(chodzę do liceum, 2 klasa już ) czasami zapraszają mnie do siebie, a to urodzinki, a to grill... nie mam pojęcia dlaczego. Lubię ich, ale absolutnie, ale nigdy nie mam ochoty do kogokolwiek przychodzić i nie tylko ze stresu, lecz z braku zainteresowania( plus muzyka nie do zniesienia i ogólna nuda) .... a obecnego braku znajomych nie wstydzę się w ogÓle, mam to głęboko w rowie marsjańskim. Denerwuje mnie tylko co nie miara, to że nikt nie mówi mi cześć, no może kilka osób czasami. W klasie mam dużo dziewczyn (23 bodajże) i krew mnie zalewa jak się ustawiają w kolejce i wszystkie po koleji witają i buziaczkują, bo nie widziały się 50 lat i się stęskniły . A ja to tlen, azot i CO2... niby jestem ale mnie nie ma. Oczekuję minimum kontaktu na które fobik może się podołać, a było coś zadane? nie wiem/ olewka/ coś tam/ nie pamiętam... uff napisałem co chciałem i się poużalalem :]

[RedIsABeautiful]

Dziś "porozmawiałem sobie z samym sobą" (tak, często chodzę i mówię sam do siebie, bardzo to lubię ) i doszedłem do wniosku że nie tyle wstydze się braku znajomych co po prostu zazdroszczę że inni ich aż tyle mają. W tygodniu najlepszy kumpel miał urodziny. Ile osób mu złożyło życzenia itp. ja jestem pod wrażeniem że koleguje się z kimś takim jak on i że on mnie nazywa najlepszym kumplem. Przecież porównując nasze życie to niebo a ziemia. Że się widujemy często to lubię się do niego porównać i wypadam wtedy beznadziejnie. Najbardziej mu zazdroszczę powodzenia u dziewczyn, niby aktualnie żadnej nie ma ale widać od razu że koleżanki bardzo go lubią. To samo z innymi kumplami moimi. A ja..no cóż No i dziewczyna która mi się tak bardzo podoba też tego kolegę bardzo lubi, czasem gdzieś wychodzą razem w większym gronie a mnie ona tak jakby olewa, no nie umiem z nią tak swobodnie rozmawiać jak on (a może mi się tylko tak zdaje bo mam źle w głowie?).

[witajwklubie]

Kiedys mialem sporo znajomych. Stracilem wszystkich gdy przestalem pic alkohol. Alkoholem zreszta uciekalem od siebie. Teraz skupilem sie na samorozwoju, poznawaniu sie blizej , w tym sztuki kochania samego siebie. Myślę,że to jest klucz - pokochać siebie, posiadać pozytywną aurę, która przyciągnie ciekawe i wartościowe znajomości.

[gaksital]

Ja miałam tylko jedną znajomą z którą potrafiłam rozmawiać na wszystkie tematy. Poza nią nie rozmawiałam nigdy z nikim innym... Co może wydawać się nieco skrajne. Teraz jednak poszłysmy na studia ona gdzie indziej, ja gdzie indziej. Dawno się ze sobą nie kontaktowałyśmy. Specjalnie nie żałuje, bo wcześniej sprawiła mi wiele przykrości, ale wtedy nie miałam z kogo wybierać( do przyjaciół). Albo ona albo zostane odludkiem. Teraz to gadam co najwyżej ze sobą. Nawet z rodziną wstydze się rozmawiać. Z własnym rodzeństwem...

[Aloha123]

zawsze powtarzam że najlepszy partner do rozmowy to ją sam.Zawsze się że mną zgodzi i po rozmawia na ciekawe tematy i przede wszystkim nie wstydzę się go k:

[Ja Zająć]

@Aloha123:
Lubie ze sobą rozmawiać bo mamy wspólne tematy, jo? ;-)


@Topic: Pewnie bym się wstydził, jeśli bym miał przed kim






Pozdrawiam, Andrzej

[Szary]

Ja bym z sobą nie wytrzymali. Za dużo gadam, jak się nakręcę. Szkoda, że to tak nie działa przy zupełnie obcych.

[świr]

Co w tym złego?

[gaksital]

Najlepiej to mi idzie kłótnia sama ze sobą. Zamiast wyładować się na osobie która mnie wkurzyła, to potrafię to trzymać i dopiero w domu się wyżyć. Można powiedzieć, że wyglądam wtedy jak schizofrenik.

Teraz chodzę na studia ale nie wiem jak długo wytrzymam bo w tym półroczu zapowiedziane są do wykonania co najmniej 4 prezentację... dodatkowo część w grupach... Przerażenie mnie przeraża

[26plus]

Chciałbym mieć prawdziwych przyjaciół. Nie miałem choć niby miałem więc czego tu się wstydzić. Mam dziewczynę, cieszę ze ja mam. Znajomi jak dla mnie to plotkarze co źle życzą jak się lepiej wiedzie jak u nich. Projekcja.

[grego]

w ogóle się tego nie wstydzę i całkowicie wisi mi co o mnie myślą i mówią ludzie w tym aspekcie, partnerki tez nie mam, a dodam, że mieszkam w bardzo małej miejscowości... więc pewnie ludzie niezłe rzeczy muszą o mnie gadać haha.
Generalnie to nawet przyjaciół nie potrzebuję i nie ubolewam nad tym, iż ich nie mam. Kiedyś miałem paru kumpli ale jak mi zaczeło się lepiej wieść zawodowo i finansowo to sie znajomości szybko skończyły.

[WeLoveThisGame]

Najgorszy jest brak perspektywy na zawarcie nowych znajomosci. U mnie to wyglada tak, ze studiuje juz 4 rok i kumple, z ktorymi utrzymywalem kontakt juz zakonczyli studia i drogi sie rozeszly. Ja studia jeszcze ciagne pol roku, a ci ktorzy sa na moim kierunku maja swoje mniejsze/wieksze grupki i nie ciagnie mnie do nich.

Chcialbym poznac nowych ludzi, ale.

Zeby kogos poznac trzeba wyjsc z domu, a zeby wyjsc z domu trzeba miec z kim.

Nawet na tym forum brak chetnych...

[Alikene]

Ja myślę, że jeśli ktoś ma 400-500 znajomych na facebooku (nawet jeśli zna te osoby tylko z widzenia albo ze dwa razy w życiu z nimi rozmawiał) to jednak znaczy, że obraca się w towarzystwie, bo gdzieś tyle osób musiał spotkać, zwykle na imprezach. Jeśli z kilkunastoma osobami z tych czterystu czasem popisze na facebooku to jest już nawet spoko wynik. O takiej osobie można powiedzieć, że jest towarzyska. No-lifowanie zaczyna się gdy ktoś ma na fejsie 100-200 lub mniej znajomych + nikt nie lajkuje jego postów i ma najwyżej 2-3 osoby z którymi może na facebooku popisać. Jeśli ktoś nie ma zdjęć grupowych, zdjęć z imprez to już też wskazówka, że duszą towarzystwa raczej nie jest. Jeśli mam z kimś dobry kontakt, to z reguły z osobami takimi jak ja, które się społecznie nie udzielają i mają swoje problemy. Przynajmniej zrozumiemy się nawzajem - może to jest odgradzanie się od świata, ale częściej mówię sobie, że to mój własny wybór, bo w końcu nie są mi potrzebne imprezy i powierzchowne znajomości.

[Proxi]

500? To tyle ludzi istnieje?

[Alikene]

Proxi, no najwidoczniej. To przeciętna liczba znajomych na facebooku już teraz. Co bardziej wylansowane osoby potrafią mieć po 900 znajomych.

[Fearless]

Ciekawe z iloma spośród tej 500-tki w miarę regularnie się widują, albo chociaż zamienią parę słów Jeden człowiek to znajomy, 500 to statystyka.

[Proxi]

A czy to istotne? Ja nawet 100 "znajomych z widoku" bym nie wykręcił, nie wiem czy 50 tego by się nazbierało. To byłoby fizycznie niemożliwe żeby utrzymywać regularny kontakt z taką ilością osób, ale chociaż mają kogoś "pod ręką".

[Alikene]

Proxi, no właśnie o to chodzi, że nawet jeśli nie mają kontaktu z tymi osobami, nie widują się z nimi ani nie piszą, to znają te osoby z widzenia, a to wskazuje na to, że ich życie towarzyskie kwitnie. Wśród tych znajomych mają pewnie kilkunastu bliższych znajomych, z którymi widują się częściej niż z innymi. I to jest normalny stan rzeczy. Można myśleć, że to powierzchowne, no ale jednak jakieś życie towarzyskie jest przy takim układzie.

[Proxi]

To wskazuje, że mają jakiekolwiek życie, w przeciwieństwie do niektórych. Nie ma w tym nic powierzchownego, ludzie to nie muchy, nie tak łatwo ich odgonić. Chyba nie będą uciekać gdy znajomy przedstawi im swoich albo gdy wejdą w nowe środowisko.