Wstydzicie się tego że nie macie znajomych?

[Scarlett_Venice]

Dobrze, że twój chłopak ma! Ja spotykałam się przez pewien czas z takim co nie miał i to było straszne (non stop chciał się spotykać, każdy weekend razem, tylko we dwoje). Na początku znajomości to było fajne, bo wiadomo, zauroczenie i te sprawy, ale po kilku miesiącach to było już nie do wytrzymania (musiałam kłamać, żeby pobyć sama czy wyjść gdzieś z jakąś koleżanką, on tego nie rozumiał, bo przecież pary spędzają ze sobą czas ).
Także uważam, że pary gdzie jest jedna osoba mało towarzyska i druga "normalna" pod tym względem to najlepsza opcja, bo na prawdę, jaka miłość by nie była, potrzeba czasem poprzebywać w swoich środowiskach, z dala od siebie. Ja ostatecznie rozstałam się z tym chłopakiem, ale byliśmy ze sobą tak długo chyba właśnie dlatego, żeby nie być samemu.
A wracając do tematu - tak, wstydzę się, że nie mam znajomych. Na codzien mi to mocno nie przeszkadza, bo raczej mam samotniczą naturę, i w piątkowy wieczór wolę poczytać sobie ksiażkę niż wlec się na miasto na imprezę, ale przychodzi taki czas, że bardzo chciałabym mieć grono swoich dobrych znajomych - np Sylwester (który zbliża się wielkimi krokami), urodziny, czy np. wakacje (co roku chce gdzieś pojechać ale nie mam z kim)

[Babetka]

Scarlet, masz rację, poprzebywanie w swoich osobnych środowiskach jest konieczne od czasu do czas, kiedy jest się w związku.

Ale mój chłopak ma tylu znajomych, że on by mógł z nimi spędzać całe dnie, co chwila ktoś do niego dzwoni, pisze, chce się spotkać itp. A u mnie jest cisza i dlatego mnie to frustruje strasznie

[Shy-girl]

ja niby mam jakichś znajomych, ale mój kompleks, który dotyczy braku pracy powoduje, że nie zawsze czuję się wśród tych znajomych dobrze... pieprzą o tym, co słychać w pracy czy na uczelni, są aktywni, cieszą się życiem, a ja... ? przegrana na starcie... nie mam nic do powiedzenia

[slon]

Chu.

[masterblaster]

Dlaczego i po co ludzie tyle paplają skoro nie widać w tym wiele logiki i sensu?
Po co wszelkie inne zwierzęta wydają z siebie tyle dźwięków?
Przecież one nie posiadają nawet formalnego języka! A w takim razie, po co się w ogóle odzywać? Po co psy szczekają? Czemu koty mruczą? Dlaczego koguty pieją? O czym skowronki ciągle śpiewają?
Czy w wykonaniu zwierzaków (szczególnie dzikich) ta spontaniczna i nieformalna 'paplanina' wygląda jakoś nienaturalnie, dziwnie, podejrzanie?

[stap!inesekend]

Też bardzo nie lubię powierzchownych znajomości...
No i fakt, ja pamiętam, jak bardzo się tego wstydziłem, zwłaszcza w gimnazjum i liceum (gdy pseudoznajomi odeszli). Obecnie bardziej mi wstyd, że na nowo trochę stałem się nolife'em...

[fleurette]

Krótko, szczerze i na temat - tak, wstydzę się, również sama przed sobą.

[Zasió]

wstydzę sie przed rodziną, bo ma mnie, słusznie zresztą, za nieogarniętą, żałosną ciotę.

[The_Visitor]

Bycie samotnikiem nie jest wyznacznikiem wartości człowieka, ile jest osób które chodzą w weekend na piwo i są mniej inteligentne, idą za tłumem itd. Jeśli lubisz być sam bądź nawet w tym transparentny, a wyjść raz na jakiś czas tak bardzo nie zaszkodzi.

[The_Visitor]

Jest coś takiego jak wartość społeczna która wzrasta wraz: 1) z ilością znajomych (często pozorną ilością znajomych) 2) z kozaczeniem, opowiadaniem bajek gdzie to się nie było i ile piwa wypiło. Ad.1. osoba w grupie otoczona znajomymi jest widziana jako ktoś ważniejszy. Ad.2. opowiadanie bajek jest strategią żeby podnieść swoją wartość o oczach innych, wszyscy kłamią jest nawet anglojęzyczne powiedzenie "you fake it till you make it". 1 i 2 są inteligentnymi strategiami przetrwania w grupie, strategiami które działają i które bardzo często są kłamstwami, pozorami.

Osoba nie mająca znajomych i nie kozacząca będzie miała trudniej czemu może przeciwdziałać charyzmą, odpornością na stres, niższym poziomem lęku, będzie musiała w jakiś inny sposób kombinować żeby walczyć o ten szacunek innych.

Może warto mówić innym że jest się samotnikiem ale też umieć wyczuć jaka strategia przetrwania będzie pasować do ciebie.

[Smętny]

Przed sobą się już nie wstydzę, po tylu latach kiedy straciłem ostatnich już do tego przywykłem. Rodzina też wie, że nie mam znajomych i siedzę w domu, ale ich jakoś też to nie dziwi. Może też przywyknęli, w każdym razie nikt mi nic nie powiedział na ten temat, ale pewnie między sobą uważają to za dziwaczne W pracy gdzie mam na co dzień jedyną styczność z obcymi ludźmi jakoś staram się zawsze unikać tematu co robiłem w weekend albo Sylwestra. Jak już ktoś o to pyta wprost, to zbywam jakąś bajką że byłem gdzieś z kolegami (bez żadnych szczegółów). I przed ludźmi z poza rodziny którzy mnie słabo znają jakoś się wstydzę tego, że całe życie siedzę przed kompem w domu i nie mam żadnego życia towarzyskiego. Próbuję robić przed nimi dobrą minę do złej gry i udawać, że jestem "normalny", ale mam wrażenie, że i tak to widać na kilometr że coś jest ze mną nie tak.

[The_Visitor]

Smętny trzeba szukać ludzi (znajomych, nawet jeśli to jest 1-2 osoby) którzy będą Cię szanować za jakieś twoje mocne strony charakteru czy osobowości (każdy takie ma tylko dobrze się zastanowić trzeba), w ten sposób ci ludzie będą wzmacniać poczucie wartości. Fachowo to się nazywa szukanie kogoś kto będzie Cię wspierać. W ogóle zainteresuj się tematem self esteem poczucie własnej wartości są książki na ten temat po Twojej wypowiedzi widać, że z poczuciem wartości jest problem u Ciebie, a u mnie z gramatyką języka polskiego tak wiem.

[Zasió]

zgłaszaja sie tacy jak się ogłoszenie na tablicy zamieści?

[The_Visitor]

You gotta go, you gotta get up and go, before you get anywhere.

[Smętny]

po Twojej wypowiedzi widać, że z poczuciem wartości jest problem u Ciebie

Masz rację, moje poczucie własnej wartości leży i kwiczy, i tak było od zawsze... Ale dzisiaj właśnie przeglądając inny wątek na tym forum ktoś wrzucił tytuł książki na ten temat, która podobno jemu pomogła (było to "Uwolnij pewność siebie", opinie w necie ma raczej pozytywne, chociaż zapewne pisali je normalni ludzie). Spróbuje się może zainteresować tym tematem. O ile książka coś pomoże, ale na pewno nie zaszkodzi :-)

[The_Visitor]

6 filarów poczucia własnej wartości - Nathaniel Branden

[Smętny]

6 filarów poczucia własnej wartości - Nathaniel Branden

Dzięki The_Visitor, przyjrzę się też temu.

[fallin16]

Może kiedyś się tego wstydziłem, ale teraz mam to już gdzieś. Nie mam żadnych znajomych. Ci niby znajomi na facebooku dobrze o tym wiedzą, ale ich to nie obchodzi. Ciągle tam spamuję i co jakiś czas ktoś mnie usuwa :-).

[Gollum]

Ze mną jest tak, że nie mam żadnych znajomych, ale nie mam się na razie
nawet przed kim tego wstydzic.

[Forbiden]

tak, wstydzę sie w pracy , przed chłopakami sióstr, i nowymi znajomymi

[Anonimek]

Ja nie mam się za bardzo przed kim wstydzić tego, że nie mam przyjaciół, ale sama się z tym czuję po prostu jak bezwartościowe . Generalnie patrząc na moich 'znajomych' stwierdzam, że niektórzy z nich są naprawdę okropnymi osobami; nabijają się z innych, są fałszywi, wredni, notorycznie kłamią i uważają się za lepszych. Mimo to mają pełno znajomych, przyjaciół, co więcej są w związkach. To takie irytujące. Mam wiele wad, ale szanuję drugą osobę i nie zachowuję się tak jak wyżej wspomniani. I cóż z tego mam? Nic. Czasem zastanawiam się czym sobie zasłużyłam na takie traktowanie, a może raczej jego brak - po prostu dlaczego jestem skazana na samotność? Doszłam do wniosku, że to pewnie nie z powodu FS, ale krzywej mordy. To by tłumaczyło bycie życiowym nieudacznikiem...

[Gollum]

Ludzie uwielbiają takich wrednych i fałszywych. U mnie na roku
ogromną sympatią cieszył się plotkarz, który zawsze komuś coś ciekawego
o kimś innym za jego plecami opowiedział. A wszystko mu na sucho uchodziło, bo była rozrywka.

A jak ktos jest uprzejmy, na wszystko się godzi, to im na rękę taki
nieasertywny naiwniak , co nie dba o swoje i to wykorzystają dla siebie.
I nie będą w tym nic złego widzieli, bo jak ktoś się na nikogo nie drze, nie pcha, jest uczciwy, to dla nich znaczy, że sam się za gorszego uważa , a oni z
gorszym się zadawac nie będą i się w ogóle nim przejmowac nie będą.
Tak niestety, często jest. Miałem okazję poznac ludzi od tej strony.

[estera]

No właśnie tacy wredni i fałszywi rzadko są nie lubiani. Jakby popatrzeć np. w przeciętnej klasie najbardziej nieakceptowana osoba to prawie zawsze jest taka cicha, spokojna, miła. Cechy które opisałaś nie są zwykle cenione przez ludzi.

[Anonimek]

Czyli paradoksalnie wychodzi na to, że żeby być akceptowanym trzeba stać się jednym z tych, których się nienawidzi. Cudownie

[ajuka]

Tak to jest, że każdy gra do swojej bramki i dba o własne interesy. Często ci wredni, fałszywi mają pseudo przyjaciół, którzy chcą coś ugrać dla siebie. Szczególnie na studiach, czy w pracy. Ludzie lubią być w blasku innych, znanych i lubianych. My fobicy mimo, że często lojalni, pomocni bez przebicia nie możemy za wiele w tej kwestii zdziałać i zdarza się, że jak jest problem to dopiero wtedy fajnie wypłakać się w taki "fobiczny" przyjazny rękaw.