30 Lis 2007, Pią 17:20, PID: 7045
Witam!
Jestem nowa na tym forum i chciałam się podzielić moim doświadczeniem z benzo. Moja przygoda z lorafenem trwa już półtorej roku. Otóż koleżanka dała mi kiedyś listek lorafenu mówiąc, że to jakiś lek uspokajajaący. No i spróbowałam... Było cudownie, niczego się nie bałam, mogłam w końcu mniej więcej normalnie funkcjonować. Kiedyś lekarz nie przepisał mi tabletek i myślałam, że dostane zawału. Po tygodniu, kiedy bałam się wychodzić z domu, pociłam, drżałam, poszłam do niego i powiedziałam, że chyba już jestem uzależniona i że te tabletki są mi potrzebne. Więc mi przepisał. Z tygodnia na tydzień brałam coraz więcej i więcej ( z resztą dalej biorę). Niedawno stwierdziłam, że zrobię sobie przerwe, był weekend, byłam z chłopakiem w domu, więc czułam się dośc bezpiecznie... Już czasem robiłam takie przerwy. Trzeciego dnia, kiedy nie wzięłam lorafenu dostałam napadu drgawkowego, masakra. Nikomu nie życzę doznać takiego przeżycia. No i doszłam, a właściwie moja rodzina i mój chłopak doszli do wniosku, że trzeba w końcu coś z tym zrobić. Poszłam, więc do dobrego specjalisty, który kazał mi zacząć od 10 mg dziennie rozłożonych na cały dzien i co siedem dni odstawiać 1 mg. Nie udało mi się, więc wybieram się do szpitala na odwyk i leczenie. Najchętniej całe życie brałabym te tabletki, ale wiem że muszę je odstawić. Srasznie się boję tego co będzie bez nich. Szczególnie, że nie wyobrażam sobie wyjścia z domu gdzieś dalej bez tej "magicznej" tabletki. Jestem na trzecim roku studiów, zbliża się licencjat, w ogóle szkoła, znajomi... Mam nadzieję, że jakoś to będzie. A napisałam to, bo może ktos kto będzie chciał sięgnąc po taki lek trochę się zastanowi zanim go weźmie. Bo uzależnic się jest łatwo, ale poźniej wyjść z tego g... jest tysiąc razy gorzej. Pozdrawiam wszystkich.
Jestem nowa na tym forum i chciałam się podzielić moim doświadczeniem z benzo. Moja przygoda z lorafenem trwa już półtorej roku. Otóż koleżanka dała mi kiedyś listek lorafenu mówiąc, że to jakiś lek uspokajajaący. No i spróbowałam... Było cudownie, niczego się nie bałam, mogłam w końcu mniej więcej normalnie funkcjonować. Kiedyś lekarz nie przepisał mi tabletek i myślałam, że dostane zawału. Po tygodniu, kiedy bałam się wychodzić z domu, pociłam, drżałam, poszłam do niego i powiedziałam, że chyba już jestem uzależniona i że te tabletki są mi potrzebne. Więc mi przepisał. Z tygodnia na tydzień brałam coraz więcej i więcej ( z resztą dalej biorę). Niedawno stwierdziłam, że zrobię sobie przerwe, był weekend, byłam z chłopakiem w domu, więc czułam się dośc bezpiecznie... Już czasem robiłam takie przerwy. Trzeciego dnia, kiedy nie wzięłam lorafenu dostałam napadu drgawkowego, masakra. Nikomu nie życzę doznać takiego przeżycia. No i doszłam, a właściwie moja rodzina i mój chłopak doszli do wniosku, że trzeba w końcu coś z tym zrobić. Poszłam, więc do dobrego specjalisty, który kazał mi zacząć od 10 mg dziennie rozłożonych na cały dzien i co siedem dni odstawiać 1 mg. Nie udało mi się, więc wybieram się do szpitala na odwyk i leczenie. Najchętniej całe życie brałabym te tabletki, ale wiem że muszę je odstawić. Srasznie się boję tego co będzie bez nich. Szczególnie, że nie wyobrażam sobie wyjścia z domu gdzieś dalej bez tej "magicznej" tabletki. Jestem na trzecim roku studiów, zbliża się licencjat, w ogóle szkoła, znajomi... Mam nadzieję, że jakoś to będzie. A napisałam to, bo może ktos kto będzie chciał sięgnąc po taki lek trochę się zastanowi zanim go weźmie. Bo uzależnic się jest łatwo, ale poźniej wyjść z tego g... jest tysiąc razy gorzej. Pozdrawiam wszystkich.