Mam nadzieję, że Was lubią, ale gdyby czasem było inaczej, to zapraszam do gdybania. Wydaje mi się, że czasem warto się konstruktywnie zastanowić, co może być nie tak.

Jeśli o mnie chodzi, to wydaje mi się, że przez to, ile rzeczy sprawia mi trudność, to zionę pesymizmem, a przecież negatywne emocje są zaraźliwe, więc trochę nie warto ze mną przebywać. Poza tym chyba często jestem mocno przekonana o własnej racji, co może być w+. Dalej: nie jestem zbyt wylewna i raczej cedzę słowa. Przy co po niektórych mocno wygadanych osobach jestem wycofana i zdarza się, że traktują mnie jak powietrze.

Jeśli był taki temat (a najprawdopodobniej był ) to sorry. Nie znalazłam.

Jestem dość zasadniczy, niewyluzowany. Do tego wieloma rzeczami się przejmuje. Nie lubię zmian i dynamiczności. Chciałem się uspołecznić to mi słabo wychodzi. No i do tego zdołowanie szukaniem pracy. Ale generalnie od liceum nie jestem zbyt lubianą osobą, czasem ja unikam ludzi, lecz często też oni mnie. I z kontaktów mało wychodzi nawet jak kogoś poznam, ja wiem w tempie 1 / rok to kontakt szybko sie zrywa. Do tego nieśmiałość i brak umiejętności prowadzenia small talku, i od okresów izolacji brak mi obycia. Bo na przemian jestem w izolacji i z niej wychodzę. A teraz od 1 Października akurat jestem w izolacji.

Myślę, że sporo osób nie lubiło mnie, bo kiedyś byłam zupełnie inna, pokazałam się od takiej "złej strony". Zionęłam pesymizmem na kilometr, byłam niedojrzała, bardzo lękliwa, podejmowałam dużo różnych głupich decyzji. A obecnie? Pewno zdarzą się takie osoby (chyba ze dwie w pracy), ale myślę, że to już ich problem, nie mój. Najważniejsze, żeby lubić samego siebie. Jeśli najbliżsi też nie mają żadnych zażaleń to jest ok. Dużo ludzi nie lubi kogoś, bo np zazdrość ich zżera lub mają jakiś żal do tej osoby.

Mnie ludzie nie lubią bo prawie się nie odzywam więc chyba nawet mnie nie znają.
Jeśli tarfię na grupę ludzi, przy ktorych lęk jest mniejszy to raczej mnie lubią. Znowu straszna loteria na kgo się trafi.

Kiedys mnie nie lubili (w rodzinnym miescie) dlatego ze udawalem kogos kim nie jestem aby mnie ktos zaakceptowal

Ja sama siebie nawet nie lubię, więc niespecjalnie się dziwię, że inni mnie nie lubią. Nie mam nic ciekawego do powiedzenia, łatwo się denerwuję, śmierdzę pesymizmem i innymi negatywnymi emocjami.

Mam problemy z okazywaniem uczuć, jestem zdystansowana i mało spontaniczna. Prawie nigdy nie zwracam się do ludzi po imieniu.  Z góry zakładam, że nie jestem mile widziana i od razu się izoluję. Do tego podobno używam "dziwnego języka" (kilka osób mi to powiedziało) i opowiadam żarty, które śmieszą tylko mnie. Kiepsko mi idzie small talk wybiegający poza tematy uczelniane lub prądowe. 

Do tego niektórzy momentalnie wyczuwają we mnie ofiarę losu i wzbudzam w nich nieuzasadnioną agresję.

Za marudzenie na pewno. Choć w sumie marudzę tylko bliskim znajomym, którzy i tak (chyba) mnie lubią. W szkole mnie nie lubili, bo byłem zbyt grzeczny i posłuszny, zbyt dobrze się uczyłem, więc byłem nudny jak cholera. Teraz w sumie staram się być przyjazny w stosunku do wszystkich, i np. w grupie na studiach wydaje mi się, że ze wszystkimi mam dobry kontakt. Dużo się zmieniło od czasów szkolnych, ale znajomym z podstawówki, gimnazjum i tak dalej nie jestem w stanie zaufać na tyle, by ich nie omijać szerokim łukiem. Kiedyś koleżanka wspomniała, że wydaję się jakbym patrzył na nią jak na głupią. Zdziwiłem się, ale widocznie mam taki wyraz twarzy i to też może odstraszać ludzi.

Mnie lubią. Tylko ja sobie wkręcam, że mnie nie lubią Poza tym ja nie przepadam za ludźmi, którzy się nie uśmiechają, szczególnie gdy nie odpowiadają uśmiechem na uśmiech - to dla mnie znak, że coś jest nie tak z daną osobą. Jeśli to nie jest jakiś mój ziom czy znajomy, to za przeproszeniem mam to w dup*e - zbyt wiele ludzi na świecie.

Mnie nie lubią, bo jestem inny (schorowany i głupi), a w społeczeństwie nie ma miejsca dla takich jak ja.

(15 Sty 2020, Śro 10:22)Strachliwy napisał(a): Mnie nie lubią, bo jestem inny (schorowany i głupi), a społeczeństwie nie ma miejsca dla takich jak ja.

Mam podobnie, niby fizycznie nie jestem schorowany, ale mam chory umysł.

Mnie na ogół lubią. Uśmiech sprzyja lubieniu się przez ludzi.
Choroby wzbudzają lęk, inność też, stąd w społeczeństwie mniejsza akceptacja. Ale i tak poprawia się u nas pod tym względem.

Bo się nie odzywam, nie angażuję w interakcje, ciągle jestem taka "z boku", jak za szybą. Wiele rzeczy, którymi żyją normalni luzie, mnie w ogóle nie interesuje. Kiedyś zresztą usłyszałam, że sprawiam wrażenie wyniosłej i zarozumiałej.

Podpisuję się pod wszystkim, co napisaliście o małomówności, braku okazywania emocji i ogólnym zdystansowaniu. Jak już coś mówię to i tak nie jest to interesujące, nic się w moim życiu nie dzieje, jednym słowem jestem nudna. Jak coś lubię, to i tak nie potrafię o tym rozmawiać z innymi, wstydzę się przyznać do swoich zainteresowań. Dodatkowo w stresujących sytuacjach często nie wiem jak zareagować i albo się "zawieszam" albo palnę coś głupiego. Gdybym była ładna to może inni byliby w stanie mi wybaczyć te niedoróbki, ale cóż 😢

Mnie chyba lubiom, nie wiem w sumie, ja trochę nie lubię, a trochę lubię.

Raczej ani lubią, ani nie lubią. Za mało wyrazista jestem, żeby mogli się jednoznacznie określić. Niektórych ludzi może męczyć albo nudzić moja aspołeczność.
Może by mnie lubili, gdybym była otwarta i potrafiła swobodnie rozmawiać. Bez tego jestem mało znaczącym elementem scenografii. Kiedy Bóg rozdawał role w teatrze życia, dostałam rolę drzewa

Ja mam tak głęboko zakorzenione poczucie że ludzie mnie nie lubią że ciężko mi myśleć inaczej. Bardzo wiele zachowań innych osób nawet jak mają inne motywy ja i tak sprowadzę w swoim umyśle do tego że to dlatego że mnie nie lubią.
A patrząc obiektywnie to sądzę że dla większości jestem jak to ujęła Vesanya elementem scenografii. Myślę że ludzie nie lubię ze mną gadać bo widzą że jestem spięty, cześć myśli że ja ich nie lubię bo ich np unikam. Poza tym mało się śmieję więc nie idzie się pośmiać, zachowuje się zachowawczo. Słyszałem od kogoś że mówię na siłę tak jakbym tak naprawdę nie chciał.

z wielu powodów
- bo jestem niepełnosprawny neuropsychicznie (stan nieco podobny do oligofrenii)
- bo moja fobia jest mocno widoczna na zewnątrz (wyglądam jak "przestraszone dziecko")
- bo mam w większości spraw inne zdanie niż reszta
- bo mam w dup*e przypodobywanie się innym
- bo mam surowe zasady
- bo większość tematów rozmów ludzi mnie nie interesuje
- bo nie mam poczucia humoru

Ostatnio się zastanawiałam nad jedną osobą dlaczego mnie nie lubi. Bo to niestety da się odczuć, że nie przepada za mną, ale jest w gronie wspólnych znajomych więc musi przebywać w mojej obecności. Na pewno aż tak się nie odzywam dużo jak jestem przy kimś kogo nie znam. Jak jestem w większych grupkach, typu więcej niż 2 osoby to też się zamykam i jestem najcichsza. Poza tym nie lubię kontaktu wzrokowego, a z tego co słyszałam, takim osobom się nie ufa. Często też palne jakąś głupią gadkę i niechcący kogoś obrażę, albo powiem coś kontrowersyjnego, mało popularną opinię. A na koniec, to pewnie przez to, że się nie angażuje. Lubię sobie od czasu do czasu pogadać z kimś, ale potem jak przychodzi się umawiać gdzieś na mieście, albo gdzieś razem iść to się zwykle wycofuje.

Nie umiem ocenić, czy ludzie mnie lubią, czy nie, tak samo jak nie umiem ocenić, czy to wszystko co o sobie myślę (to złe) jest prawdą. Po prostu uważam, że mnie nie lubią i każde krzywe spojrzenie odbieram jako potwierdzenie tego. Uważam, że jestem głupia i każde zająknięcie jakie mi się przydarzy interpretuję jako dowód. Uważam, że jestem brzydka, więc kiedy ludzie na mnie patrzą, dostrzegam w ich oczach obrzydzenie. A prawdy nie znam. Boję się pytać.

Mnie nie lubili w Bialymstoku
nie wiem dlaczego, kiedy ich pytalem "co Ty do mnie masz?" to nie byli w stanie odpowiedzieć

Bo jestem ch

(15 Lut 2020, Sob 17:57)WinterWolf napisał(a): Bo jestem ch

A może samo "h"

Osoby zamknięte w sobie, małomówne, unikające kontaktu wzrokowego powszechnie chyba uważa się za chłodne, nieszczere oraz wyniosłe. (Pewnie panuje wśród większości ludzi przekonanie w rodzaju: "on/ona nie chce z nami gadać, bo wg niego/niej nie jesteśmy na tym samym intelektualnym poziomie")

Mnie nie lubią bo się nie odzywam (wstydzę się odezwać, a po drugie i tak nie wiem o czym mam rozmawiać), jestem nudna, izoluję się od ludzi, wolę przeglądać fb niż się integrować, nie mówię nic o sobie, jestem wstydliwa (przez co ludzie nie traktują mnie jak dorosłą osobę tylko jak dziecko).