Co kiedy depresja pojawia się w najmniej odpowiednichmomentach?

[Themist]

Jutro mam ostatni egzamin na studiach. Dosyć łatwy, ale i dosyć ważny i nie mogę zawieść prowadzącego, bo wiem że liczy na moją dobrą ocenę. Nie byłam ani razu na wykładach, w notatki jeszcze nie zajrzałam.

Nie wiem co robić, nie mogę się zmusić żeby przeczytać chociaż jedno zdanie. Akurat wczoraj złapał mnie epizod i przeryczanej nocy jedyne, na co mam siłę to leżeć i gapić się w ścianę. Próbuję jakoś ogarnąć tą odrętwiałość, ale przecież nie upiję się do nauki, a nikotyna i kofeina zupełnie nic już nie dają. Na razie kompulsywnie piję herbatki i mięty, ale zdolności skupienia myśli wciąż brak.

Jak musiałam oddać rozdział magisterki na seminarium, to też mnie akurat złapało. Nie widzę tutaj związku przyczynowo-skutkowego, ale dziwnym trafem zawsze kiedy goni mnie jakiś deadline, muszę mieć kilka dni wyciętych z życia, bo akurat wielce szanowna melancholia zdecydowała się objawić.

Macie jakiś pomysł co robić? Depresanci, jak sobie radzicie z tym, że choroba niszczy życie nie tylko w sferze psychicznej?

[christof_k]

Prokrastynacja to słowo klucz. Ja sobie z nią nie radzę i życzę powodzenia u Ciebie.

[orzeszkowa_wdowa]

Chodzi o depresje,czy sporadyczne obniżenie nastroju..

Nie radzę sobie kompletnie.

Zostaje tylko wizyta u psychiatry, chyba tylko to mogę poradzić.

[Themist]

Chodzi o depresję, ale jak każda choroba ma okresy zaostrzenia i polepszenia.

Niestety wyznaję anty-psychiatrię :.(

[dziewczyna z naprzeciwka]

Depresja nie "pojawia się", tylko jest naturalną reakcją organizmu na nienormalne warunki jakie mu fundujemy.

[Themist]

Dzięki za przeniesienie kontroli nad chorobą i całej winy na mnie. Właśnie tego mi było trzeba!

[dziewczyna z naprzeciwka]

To jest właśnie w tym wszystkim najlepsze - że masz wpływ. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz.

[Themist]

Shit, właśnie zrewolucjonizowałeś całą psychologię Że też przez tyle lat Ci wszyscy debile tylko użalali się nad sobą. Musisz wydać o tym książkę, jestem pewna, że osoby dotknięte kataklizmami, ciężkimi chorobami genetycznymi czy urodzone w strefach wojny tylko czekają aż ich olśnisz!

[orzeszkowa_wdowa]

Niestety wyznaję anty-psychiatrię :.(

Ja też i to chyba błąd,bo wzięcie się w garść mi do tej pory słabo wychodzi.
To zabrzmi banalnie, ale po prostu trzeba się zmusić i zacząć coś robić, cokolwiek ,bo taka bezczynność jest chyba najgorszą opcją i wpędza w jeszcze większy dół. Co do egzaminu ,to skoro jest łatwy - na pewno go zdasz. Wiem ,że to trudne,ale postaraj się wyluzować i odpuścić sobie troszkę.
Wyjdź z neta i spróbuj się przemóc przejrzeć powoli te notatki,rób sobie przerwy. Jeszcze nie jest za późno. : >

[dziewczyna z naprzeciwka]

Nie wykorzystuj ludzi mieszkających w strefach działań wojennych ani chorych do usprawiedliwiania swoich działań i zaniechań. Nie urodziłaś się kaleką i nie musisz co rok budować nowego domu po tsunami. Zresztą, ci którzy muszą "o dziwo" prawie nie cierpią na depresję

[Themist]

A ty nie oceniaj, nie mając do tego prawa ;
Tak się składa, że mam kilka poważnych chorób, które znacząco wpływają na moje samopoczucie. Kaleką nie jestem, a przynajmniej nie używam takich obraźliwych słów, ale odpowiednią legitymację mam. 
Trochę pokory.

Chociaż teraz pewnie walniesz denny tekst o tym, że "jak nie można zmienić rzeczywistości, to zmień nastawienie, twoja mentalność należy do Ciebie".
Idź coachować gdzie indziej. Na pożegnanie życzę Ci, żeby Twoja bezczelność nie ugryzła Cię kiedyś w tyłek.

[Ninja]

@Themist  Czasami warto poszukać winy u siebie a nie że to wszystko wina losu i innych ludzi a ja to jestem taka za+.

[dziewczyna z naprzeciwka]

Cóż, ja mówię ze swojego doświadczenia Ale rozumiem Twoje rozgoryczenie i wynikającą z niego złość. Ale co, wolałabyś usłyszeć jakieś bzdurki w stylu: życie jest złe, same nieszczęścia wokół, i na nic nie mamy wpływu, nic tylko się powiesić?
Sama decydujesz się na taki los, przejmując się egzaminem. A jakby tak podejść do niego w inny sposób: zdam to zdam, nie zdam to nie zdam, bez znaczenia. "Nie mogę zawieść prowadzącego", co za BS, serio?

[USiebie]

Chciałaś porady, a zaraz poczujesz się jeszcze gorzej.

Na internety zawsze można liczyć. k:

[christof_k]

Chciałaś porady, a zaraz poczujesz się jeszcze gorzej.

Na internety zawsze można liczyć. k:

Ale na takie problemy nie ma lekarstwa. Po prostu trzeba zacząć działać. To jest bardzo trudne, ale nikt inny tego za Ciebie nie zrobi.

[USiebie]

To jest bardzo trudne, ale nikt inny tego za Ciebie nie zrobi.

Ale ja to wiem, dam sobie głowę uciąć, że koleżanka też to wie. Świadomość tego niewiele zmienia.

[paranormal987]

Nie wykorzystuj ludzi mieszkających w strefach działań wojennych ani chorych do usprawiedliwiania swoich działań i zaniechań. Nie urodziłaś się kaleką i nie musisz co rok budować nowego domu po tsunami. Zresztą, ci którzy muszą "o dziwo" prawie nie cierpią na depresję

Jakby np. tsunami wystąpiło w rejonie jakiegoś rozwiniętego kraju, to depresji (bądź innych zaburzeń) mogłoby dostać całkiem sporo ludzi z tych, co by przeżyli. I część po hospitalizacji w normalnym szpitalu mogłaby czekać jeszcze hospitalizacja psychiatryczna. Życie wśród wygód cywilizacyjnych wpływa destrukcyjnie na odporność psychiczną i ludzie w krajach/rejonach nierozwiniętych mają znacznie silniejszą psychikę niż w krajach/rejonach rozwiniętych. 
Najlepiej chyba poradziliby sobie psychicznie ludzie ze "slumsów", najgorzej ludzie z bogatych dzielnic.

[USiebie]

Najlepiej chyba poradziliby sobie psychicznie ludzie ze "slumsów", najgorzej ludzie z bogatych dzielnic.

Bardziej chodzi o różnice w jakości życia, jak uderza tsunami, to rozpierdala chatę nie tylko tobie ale też wszystkim sąsiadom. Nie ma poczucia niesprawiedliwości, zazdrości, nikt ci nie mówi, że s+ś, siedzisz w jednej kupie z innymi, nie jesteś sam. To samo tyczy się chorób, być chorym masz prawo, każdemu się zdarza, dostaniesz wsparcie i ktoś cię pożałuje, obdarzy zrozumieniem, jak jesteś depresyjną ą, to wiele osób nie omieszka okazać ci swojej pogardy i przypomnieć, jakie z ciebie ścierwo, albo leń.

Jak mieszkasz w rejonie świata, to wszyscy mają , nikt się nie wymądrza i nie daje dobrych rad, wszyscy cię rozumieją, mają tak samo. Jak jesteś fizycznie chory to masz do tego prawo, dostajesz przyzwolenie, na depresję, nie ma społecznego przyzwolenia, masz się czuć dobrze. Samotność w depresji i poczucie bycia samemu z problemami, ma bardzo duży pływ, na samopoczucie.

[christof_k]

Ale ja to wiem, dam sobie głowę uciąć, że koleżanka też to wie. Świadomość tego niewiele zmienia.

Wiem że nie zmienia, to trochę tak jakby patrzeć jak ktoś się topi samemu nie umiejąc pływać.

[USiebie]

Nom, dlatego jestem zwolennikiem odsyłania do specjalisty. xD

Anty-psychiatria przechodzi, jak sobie odpowiednio mocno z+ć życie. Większość ludzi tam idzie dopiero w ostateczności. : P

[forac]

hmm a to ciekawe, rzeczywistości nie idzie zmienić, siebie nie idzie zmienić, do psychiatry nie można iść, to co pozostaje ?

[USiebie]

gry komputrowe

[nico]

Zmień prace, weź kredyt czy jakoś tak.

Według mnie, do psychiatry trzeba mieć cięższy stan. Ja nie wiem na co miałbym brać leki? Chyba na osobowość, jak nie mam lęków? Takich leków nie ma. Szkoda zdrowia lepsza będzie własna praca plus jakaś terapia w przyszłości.
Na zaburzenie koncentracji(add), na wymyślaną chorobę? Jak twierdzi teoria spiskowa, pseudo racjonalistów. Mam głownie zepsutą osobowość przez to.

[klocek]

Macie jakiś pomysł co robić? Depresanci, jak sobie radzicie z tym, że choroba niszczy życie nie tylko w sferze psychicznej?

Lol, jakbym czytał o sobie.

Depresja zawsze pojawia się w najmniej odpowiednim momencie. Ona nie czeka na dobry moment, kiedy przeszłaby w miarę łagodnie. Ona specjalnie uderza właśnie wtedy, kiedy może zadać najwięcej szkód.

Krótka odpowiedź na Twoje pytanie: Ja sobie nie radzę. Dużo straciłem przez depresję i jeszcze dużo stracę.

Pozostaje tylko pełznąć do przodu. To tak jakby złamać sobie nogi, ale wciąż próbować wygrać maraton. Brzmi żałośnie, ale w określonej sytuacji to i tak najlepsze, co można zrobić.

Dobrze jest mieć przy sobie kogoś, kto nas nie opuści w takiej chwili i będzie pomagał albo chociaż wspierał psychicznie. Trudno o takie osoby.

[Ona38]

[quote="Themist" pid="750876" dateline="1529247481"]Macie jakiś pomysł co robić? Depresanci, jak sobie radzicie z tym, że choroba niszczy życie nie tylko w sferze psychicznej?[/quot

Pozostaje tylko pełznąć do przodu. To tak jakby złamać sobie nogi, ale wciąż próbować wygrać maraton. Brzmi żałośnie, ale w określonej sytuacji to i tak najlepsze, co można zrobić.

Dobrze jest mieć przy sobie kogoś, kto nas nie opuści w takiej chwili i będzie pomagał albo chociaż wspierał psychicznie. Trudno o takie osoby.

...Oj tak fajnie by było, żeby ktoś byl, mi czasem pomagalo jak szłam do roboty, nawet gdy musiałam udawać ze wszystko ok...Najgorzej jak nikogo obok nie ma, jest się samemu jak palec, idzie się zachlastać ...