Sposoby przełamania fobii

[Zdecydowany]

W moim odczuciu osoby z fobią społeczną dzielą się na dwie grupy:

1 - takie które sobie nie radzą i nie robią nic aby było lepiej

2 - szlifujące swoje umiejętności, przełamujący pewne bariery

Moim zdaniem fobia potrafi mocno skomplikować relacje z innymi.
Nie należy się jednak załamywać, a trzeba mocno pracować.

Oczywiście nie twierdzę, że droga jest prosta, ale moim zdaniem warto ciężko pracować aby wyjść z fobii.

Niestety, nie ma drogi na skróty. Trzeba przełamywać strefę komfortu.

Czytałem kilka tematów o wstydzie związanym z publicznym jedzeniem.

Jeżeli komuś szczerze zależy na przezwyciężeniu nieprzyjacielskiej przypadłości, powinien zacisnąć zęby i brnąć przed siebie.

Można wyjechać do innego miasta. Świadomość bycia anonimowym i tego, że to nie nasze miasto wywołuje większy luz.

Poza tym można przejść się do lokalu o wczesnej porze, kiedy jest mało ludzi.

Wszystko co trzeba zrobić to nabrać odpowiednich nawyków.
Małymi krokami, powtarzalnie można wypracować w sobie swobodę.

Wystarczy później kilka razy powtórzyć taki wyjazd, a pewne bariery znikną.

Później należy zmniejszyć komfort - przyjść kiedy będzie więcej ludzi.

Sam przełamywałem lęk związany z galeriami w podobny sposób To działa tylko wystarczy chcieć i działać

Zapraszam wszystkich do podzielenia się swoimi metodami.

[WinterWolf]

To ja jestę ten z 1

[Proxi]

Oczywiste oczywistości. Taki podział to jak powiedzieć, że ludzie dzielą się na dwie grupy: kobiety i mężczyźni. Największym problemem w fobii nie jest sama fobia, a to, że towarzyszy jej często depresja która związuje ręce i osamotnienie. Bo jak walczyć z fobią kiedy wokół nie ma żadnych ludzi? I jak można znaleźć w sobie siłę skoro nie ma nic co by ją dało? I ta przygniatająca świadomość, że jeżeli na samym początku nie dało się rady to teraz się da? Z czasem przybywa tylko problemów i zmartwień, a jedyne czego można się pozbyć to resztki nadziei. Akceptacja i przyzwyczajenie do tego syfu to najgorsze co może nam się przytrafić. To o czym mówisz jest dobre dla kogoś kto czuje strach nawet w takich sytuacjach. Ale później dochodzi się do momentu w którym samo przebywanie wśród obcych ludzi to nic takiego, stajesz na granicy między normalnością, a strachem i mimo, że to granica to oba stany dzieli ogromna przepaść. Ja właśnie tu jestem i nie mam pojęcia co dalej.

[Zdecydowany]

Proxi, masz rację Bez wsparcia jest ciężko. Ale wiesz co? Mi było cholernie trudno. A dałem radę. Nie szukałem wymówek, tylko wyznaczyłem plan i go realizowałem. Było trudno, ale szedłem do przodu.

Zamiast użalać się na forum lepiej się zgadać i wspólnymi siłami przełamywać blokady

Ps. Avatar masz z persony. Lubisz gry?

[Proxi]

Proxi, masz rację Bez wsparcia jest ciężko. Ale wiesz co? Mi było cholernie trudno. A dałem radę. Nie szukałem wymówek, tylko wyznaczyłem plan i go realizowałem. Było trudno, ale szedłem do przodu.

Czego nie rozumiesz? Wyciągnąłeś parę słów z kontekstu i się do nich odnosisz jakbyś w ogóle nie zrozumiał reszty. w to wsparcie, jak można pokonać strach przed ludźmi nie mając z nimi do czynienia? Nie da się, sam to napisałeś post wyżej. Ja tylko chciałem Ci pokazać, że nie "nie wystarczy tylko chcieć i działać", nie zawsze można coś zrobić nawet jak się chce.

Jak szedłeś do przodu to chyba gdzieś zabłądziłeś po drodze, że tu wylądowałeś?

ta, lubię, ale to nie z gry tylko anime

[Zdecydowany]

Czy zbłądziłem?

Przeciwnie.

Idę nadal do przodu i chcę przełamać się w klubach.

A więc planuję spotkać się z grupą fobików którzy podobnie do mnie chcieliby pójść na imprezę żeby zobaczyć co i jak.

[KurlZZ]

Ja to odkad zaczalem z tym walczyc czyli wrocilem na studia i zmienilem na prace na taką w warunkach socjalnych to czuje jakby moj stan psychiczny zaczal sie pogarszac.

Najbardziej przeszkadza mi moj sposob poruszania sie nie wiem czy to kwestia braku pewnosci siebie czy spietych miesni czy moze braku kordynacji ruchowej, ale walcze z tym od paru lat i mysle, ze wlasnie to jest glownym powodem mojego leku spolecznego ;xxxxxxxxxxxxxxx

Ale nie wolno sie poddawac, trzeba walczyc!

# ktos ma podobne problemy? np. z otwarta postawą w sytuacjach socjalnych lub pewnym krokiem poruszania sie ?

[Urthon]

ch.. w to wsparcie, jak można pokonać strach przed ludźmi nie mając z nimi do czynienia?

O ile nie mieszkasz samotnie na stacji kosmicznej, to możliwości masz tak naprawdę nieograniczone.

[USiebie]

Mi było cholernie trudno.

A ja czytam i wierzę. I się zastanawiam, czy ja jestem jakiś upośledzony czy niedorozwinięty? Nie mam jakiś wielkich lęków, nie wymiotuję z nerwów, nie dostaje ataków paniki, objawów somatycznych w sumie nie mam wcale, do sklepu wychodzę bez większego problemu. Depresji wielkiej też nie mam, nie wyje non stop, nie smucę się jakoś specjalnie, problemu z wyjściem z łóżka też nie mam. Z tego co czytam ludzie będący głęboko w dup*e z dużo większymi lękami i stanami depresyjnymi, kończą szkoły, chodzą do pracy, na imprezę zdarza im się pójść, potrafią mieć jakieś związki za sobą. A ja? Jestem taką nędzną kreaturą, która ze swoimi problemami z d*py, nie wie co zrobić?

Jakaś koleżanka napisała w innym wątku. Też w odpowiedzi na post Proxiego zresztą.

a od dachu sam zaczynasz mając fobie, bo chcesz ją mieć usprawiedliwiajac się i wygoda tej postawy.

I chyba w moim przypadku ma rację. Mnie się nie chce po prostu, w sumie nawet nie zależy mi jakoś specjalnie, boli tylko czasami, że nie znajdę dziewczyny, rodziny nie założę, ale w tym pewnie popęd ma swój udział. Jestem leniwy, jestem wygodny, dobrze mi przed komputerem, lubię spać, nie lubię się myć, ostatnią rzeczą której chcę to za+ć osiem godzin dziennie w pracy, której nie będę cierpiał, patrząc się na ludzi na których patrzeć ochoty nie mam.

Staram się nie płakać na forum, wiem że mam życie takie na jakie sobie zasłużyłem, bo na nic więcej zwyczajnie sobie nie zapracowałem i nie mam o to do nikogo żalu. Do takich wniosków ostatnio dochodzę, że najzwyklejszą niechęć do obowiązków, wysiłku, zasłaniam jakimiś problemami (z d*py). Nie widzę siebie normalnie funkcjonującego, nie wiem jakby to niby wyglądać, i w sumie chyba nigdy nie wiedziałem, już szkoły nie cierpiałem.

Mogę już odpuścić z czystym sumieniem? Ja nie chcę, po prostu. Stary chyba to zrozumiał, mam wrażenie że mnie zwyczajnie już skreślił, ale do matki to nie dociera. Mam się silić na normalne życie bo mama tak chce? Może jakbym porządnie dostał po dup*e (np. starzy wyrzucili mnie z domu) to bym zaczął coś robić, ale tak sam z siebie nic nie zrobię.

Niedługo idę na terapię i będę tam robił z siebie debila. : P

[Nekrofil]

Kocham argumentację pokroju "mi było tak i tak ale wyszedłem na prostą i róbcie tak samo". Oszczędź takich .

[Martwy]

Nekrofil ma rację.

[USiebie]

Czemu dostałem aż dwie pochwałki za tamtego posta? To jest trochę przykre, że na takiego kogoś wyrosłem.

[forac]

uff, bo już się bałem, że uSiebie znormalsuje i będę jedynym nolifem na forumku

Nie mam jakiś wielkich lęków, nie wymiotuję z nerwów, nie dostaje ataków paniki, objawów somatycznych w sumie nie mam wcale, do sklepu wychodzę bez większego problemu. Depresji wielkiej też nie mam, nie wyje non stop, nie smucę się jakoś specjalnie, problemu z wyjściem z łóżka też nie mam. Z tego co czytam ludzie będący głęboko w dup*e z dużo większymi lękami i stanami depresyjnymi, kończą szkoły, chodzą do pracy, na imprezę zdarza im się pójść, potrafią mieć jakieś związki za sobą. A ja? Jestem taką nędzną kreaturą, która ze swoimi problemami z d*py, nie wie co zrobić?

u mnie tak samo

[USiebie]

Czyli co, porażka wpisana w charakter? Zespół cech uniemożliwiający normalne funkcjonowanie w społeczeństwie i nie pozwalający na pozytywne zmiany?

[Kra_Kra]

Proxi, świetny post ("oczywiste...").

USiebie -możliwe, że tak. Może niektórzy naprawdę są skazani na porażkę.

[forac]

Czyli co, porażka wpisana w charakter? Zespół cech uniemożliwiający normalne funkcjonowanie w społeczeństwie i nie pozwalający na pozytywne zmiany?

ja się tak usprawiedliwiam, że porażką genetyczną jestem

[Mar]

USiebie albo brak konkretnego celu w życiu pod postacią przymusowej sytuacji
Lub wiary od strony rodziny..

Gdyby mnie nie zmuszało pare spraw, to nawet z tą śmieszną fobią, jako motywatorem do wyleczenia zgniłej bani, bym po prostu umierała w łóżku przed anime ze wspaniałym uczuciem, że mam święty spokój i nie muszę patrzeć na te rzesze sklonowanych ludzi, bo po co
No ale nie mam swojego pokoju

Jedynym moim wrogiem byłyby tylko moje myśli, które natrętnie kazałyby coś tam zrobić, ale to spokojnie można unicestwić z biegiem czasu. Co niektórzy tu uskuteczniają :-P

W sumie poważne problemy z fobią czy depresją też mogą nadać sens w życiu, (w sensie, boję się trafić do szpitala psychiatrycznego, więc robię wszystko, żeby tam nie trafić, bo inaczej nie będę miała wyjścia a teraz przynajmniej mam wybór i mogę popełnić samobójstwo, czego w szpitalu ciężko zrobić, a ten wybór mnie uspokoja i daje furtkę awaryjną, czego w szpitalu bym nie miała). Pokręcone no nie?
Mój sens życia nie ma sensu

Wiec tak w skrócie, nienawidźmy rodziców, bo to przez nich to zdupcenie

[USiebie]

"albo brak konkretnego celu w życiu pod postacią przymusowej sytuacji"

Tak, też tak myślę. Co raz częściej zastanawiam się nad tym, żeby po prostu kupić bilet w jedną stronę, do jakiegoś większego miasta i tam zacząć od zera (czy też tego zbawiennego dna) choćby miało to się wiązać z zaczynaniem od jakiejś noclegowni. Tak żeby samemu stworzyć sobie taką przymusową sytuację. I albo wóz albo przewóz, bo może w domu nie jest mi źle, a może nawet całkiem wygodnie, ale jednak dobrze też nie jest. Tylko do tego jednak trzeba mieć jaja, albo wyhodować w sobie wystarczająco wysoki poziom desperacji.

Zobaczę jak będzie z tą terapią, ale kiepsko to widzę, będzie jak tu na forum, będą osoby z prawdziwymi problemami i s+, które same nie wiedzą czego chcą. (ed. sorry jeśli ktoś poczuł się urażony, albo coś, jak ja piszę takie rzeczy to i tak głównie myślę o sobie : P) Miło by było gdybym nie okazał się tam jedynym takim przypadkiem.

[Mar]

Będę czymać kciuki

Widzę podobny sposób do mojego :-) mnie w sumie zmotywowało to, że już mam dosyć ludzi wokół, wk***ają mnie, moja sytuacja i dupowatość też, mam dosyć uczucia jakbym była córeczką mamusi..
Tylko wyprowadzka zmusi mnie do samodzielności, inaczej nic mi się nie chcę, jak pisałeś, zbyt wygodnie po prostu. Czasem mam wrażenie, że fobia to zwykła wymówka..
No i wyjeżdżam jak będę na lekach, na trzeźwo nie ma szans

może czegoś nowego dowiesz się o sobie na terapii. Często wyłażą tam problemy, o których wcześniej nie zdawaliśmy sobie sprawy, przynajmniej tak czytałam w relacjach innych
Na jednym spotkaniu też się wiele dowiedzialam, np podejrzenia ptsd i stwierdzenia dda, a niby tylko jedno spotkanie

Sama jestem ciekawa jak to u mnie wyjdzie, czy coś mi terapia pomoże, jeśli odważę się na nią pójść hehe

[Zasió]

"A ja czytam i wierzę. I się zastanawiam, czy ja jestem jakiś k...a upośledzony czy niedorozwinięty? Nie mam jakiś wielkich lęków, nie wymiotuję z nerwów, nie dostaje ataków paniki, objawów somatycznych w sumie nie mam wcale, do sklepu wychodzę bez większego problemu. Depresji wielkiej też nie mam, nie wyje non stop, nie smucę się jakoś specjalnie, problemu z wyjściem z łóżka też nie mam. Z tego co czytam ludzie będący głęboko w dup*e z dużo większymi lękami i stanami depresyjnymi, kończą szkoły, chodzą do pracy, na imprezę zdarza im się pójść, potrafią mieć jakieś związki za sobą. A ja? Jestem taką nędzną kreaturą, która ze swoimi problemami z d*py, nie wie co zrobić?

Mam podobne przemyślenia, czytając czasem watki na forum, zwłaszcza te o cudownych odmianie, jak w tym filmie o kocie, co teraz grają go w kinach....
Ludzie piszą, ze wymioty, że tachykardia, że kompletne otępienie, takie skrajne wręcz, a ja? No ok, niby jakis przeszywający, wewnętrzny, uogólniony lęk, przenikający na wylot, ziejący pustką, no ale co to niby jest w obliczu prawdziwej paniki?
No tak, to niby nie tylko lęk, to zaburzenia wszelakie, nawarstwione przez lata zapóźnienia w rozwoju emocjonalnym, społecznym, zaburzenia osobowości... a może nie? sam nie wiem, nikt mi nigdy tego nie podsumował, sam zrobiłem to wiele razy stokroć dokładniej, tylko na mi ta wiedza, zamknięta w kilku postach na forum, skoro nic z tym nie potrafię zrobić?
a inni mają gorzej i potrafili, wiele razy się przełamać, przywiązać kogoś do siebie, zerżnać w kiblu na koncercie itp itd...

[damiandamianfb]

Terapia Richardsa - to mój sposób

[L1sek]

@damiandamianfb , na której sesji jesteś?

[damiandamianfb]

@damiandamianfb , na której sesji jesteś?

Skończyłem już dawno, ale dalej czytam (już ponad rok) bo jak zrobiłem przerwę to zaczynały stare nawyki wracać i znowu taki bałagan w głowie