|
27 Wrz 2007, Czw 23:24, PID: 3237
Ja np. głupio się wtedy czuję i zawsze uważam, że są nadmierne. Czasem się zdarza, że ktoś pieje nad jakąś drobnostką. To już jest wtedy dla mnie nie do zniesienia. Potrafię nawet wątpić w szczerość takiego przekazu.
28 Wrz 2007, Pią 3:29, PID: 3252
A ja czuję się wtedy podbudowana
 Tylko nie wiem zawsze jak się zachować... Zresztą zależy kto i co chwali.
28 Wrz 2007, Pią 11:41, PID: 3259
Ja różnie je znoszę, zależy właśnie od tego, kto i za co mnie chwali - gdy np. nauczycielka w szkole pochwaliła mnie, że dobrze napisałem sprawdzian, to czuję się z tym dobrze, ale gdy np. ktoś z dalszej rodziny chwali mnie przy jakimś spotkaniu rodzinnym, to dziwnie się z tym czuję, tak jakbym na to nie zasługiwał i wstydził się tego
05 Paź 2007, Pią 17:31, PID: 3974
Ja normalnie unikam sytuacji, w których ktoś mógłby mnie pochwalić. A jeśli do tego dojdzie to aż się kulę. Ostatnio jednak musiałam nauczyć się z tym funkcjonować na co dzień (świat stanął na głowie!), więc albo staram się obrócić pochwałę w żart (ulubiony tekst "Ja tylko udaję"), albo dziękuję i kończę temat.
05 Paź 2007, Pią 20:09, PID: 3992
Ja nie mam takiego problemu bo nigdy nie dostaje pochwał.
06 Paź 2007, Sob 0:32, PID: 4022
Ja lubię być chwalona
... a jak się zachowam ? różnie to zależy ... ale czasem po prostu nie wiem co powiedzieć i tylko się uśmiecham i czasem wstydzę  ops:
17 Paź 2007, Śro 9:13, PID: 4731
Hmmm.... ja lubię jak mnie ktoś chwali, podobnie jak w przypadku strusia tez mnie to podbudowuje. Niestety nie wiem jak sie wtedy zachować, czy powiedzieć "dziękuję", czy "nie przesadzaj".
09 Lis 2007, Pią 14:48, PID: 5810
Myślę, że pochwały bardzo by mi pomogły w zmianie mocno zaniżonego poczucia właśnej wartości. Jestem takim typem, że mi woda sodowa do głowy nie uderzy z nadmiaru pochwał, niestety niewiele ich w życiu słyszałam, w przeciwieństwie do krytyki.
Na pochwały reaguję normalnie. Uśmiecham się i mówię "dziękuję". Tyle.
09 Lis 2007, Pią 19:55, PID: 5835
Mi potrafi uderzyć woda sodowa do głowy i trzeba uważać, żeby nie przesadzać z pochwałami. Z drugiej strony potrafię je odebrać jako nieszczere, ale to już pisałem. Potrzebuję bardzo pochwał.
20 Lis 2007, Wto 22:27, PID: 6559
Ja zazwyczaj mowie "o nie przesadzaj", czy cos w tym stylu. Ale potem w duchu bardzo sie ciesze. Nie umiem przyjmowac pochwal, jestem starsznie wtedy zmieszana i skrepowana.
28 Lis 2007, Śro 22:14, PID: 6978
nienawidze pochwal.....bo kto chwali potrafi tez krytykowac.
pochwaly najlepiej zahcowac dla siebie a wziasc sie za robote i samemu zbierac laury jak ktos mnie chwali to czuje sie nie to ze nie doceniony ale nie moge tego przyjac doslownie zawsze szukam tego dlaczego wlasnie ta osoba mnie chwali ale za co
28 Lis 2007, Śro 22:41, PID: 6984
Witaj, dawno Cię nie widziałem
Mam podobnie. Zawsze szukam drugiego dna. Nie wierzę, że ktoś może chwalić mnie ot tak, z niekłamanego podziwu czy uznania. Nawet jak chcę tak myśleć, to nie wychodzi, po prostu nie. Nawet jeśli oleję motywy chwalącego, to nie czuję zbytnio szczęśliwy po pochwale, bo od razu pojawia się, jakże błyskotliwa  , myśl, że stać mnie na więcej. No a nie stać? Rodzice zawsze tak mówili, a rzadko chwalili. Zresztą pochwały zmiękczają, niszczą ambicję i determinację. Ale za to podnoszą pewność siebie i zadowolenie. Krytyka działa dokładnie odwrotnie. Teoretycznie powinno się to uzupełniać, ale w praktyce wiadomo, wszystko jest mniej piękne i zazwyczaj toniemy w pochwałach albo w krytyce. Dlatego lepiej nauczyć się reagować sceptycznie i/lub obojętnie na jedną bądź obydwie z reakcji. Myślę, że pochwały są dobre tylko w momencie, gdy już niewiele możemy osiągnąć w danej dziedzinie. Wtedy przydają się wyrazy uznania dla miesięcy/lat/dekad pracy i wysiłku
03 Gru 2007, Pon 15:14, PID: 7215
... z nieufnością, bo mało ich jest i było w przeszłości.
03 Gru 2007, Pon 18:15, PID: 7217
Jestem samokrytyczna i jeśli uważam że nie zasłużyłam na pochwałę to mówię, że na nią nie zasługuję bo nie jest tak jak powinno być....
A w ogóle to bardziej ja lubię pochwalić kogoś oczywiście jak jest za co
03 Gru 2007, Pon 18:20, PID: 7218
O! Ja też jestem bardzo samokrytyczny. Potrafię siebie tak zjechać, żeby już nikt nie mógł bardziej.
03 Gru 2007, Pon 18:34, PID: 7220
Michał to znaczy, że nie jesteśmy zaślepieni własnymi czynami ale podchodzimy do wszystkiego realnie.
04 Gru 2007, Wto 1:12, PID: 7231
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 04 Gru 2007, Wto 19:34 przez Michał.)
U mnie to odgrywa dodatkowo, nie wiem, czy nie ważniejszą rolę, ochrony przed krytyką z zewnątrz. Jak już powiesz na siebie najgorzej, to kto powie cokolwiek? Czegoś mniej krytycznego nie ma sensu mówić, a czegoś bardziej już się nie da.
edit: do poniżej: Nie mogę się nie zgodzić, ale [Obrazek: bezradny.gif]
04 Gru 2007, Wto 11:09, PID: 7237
Samokrytyka na dłuższą metę jest tylko niszcząca, bo w koncu ile razy można sobie powtarzać, że jest się idiotą (lub gorzej nawet). Samemu można odebrać sobie motywację. Ja sobie zdecydowanie za często odbieram
 .
04 Gru 2007, Wto 15:57, PID: 7248
U mnie samokrytyka polega na tym, jak mnie ktoś chwali za coś co chciałam lepiej zrobić a wyszło trochę gorzej to zawsze mówię, że chciałam żeby wyszło inaczej i jestem niezadowolona z siebie, nie znaczy to jednak, że zawsze wychodzi źle i zawsze się krytykuję.
A że komuś na przykład coś smakuje lub się podoba mimo mojego niezadowolenia to już inna sprawa.
25 Gru 2007, Wto 5:04, PID: 8320
Nie znoszę pochwał i komplementów na swój temat. Nie dziękuję za nie, a wręcz przeciwnie. Zdaje mi się jednak, to jest mój sposób na droczenie się, które ma na celu sprowokowanie drugiej osoby do większego chwalenia mnie i okazywania czułości.
24 Sty 2008, Czw 2:53, PID: 10758
Ja nienawidze pochwał. Nie wiem czemu ale zawsze uznaje je za nieszczere. Patrze komuś na twarz i jestem pewien, że robi to z litości dla mnie, żeby mnie pocieszyć. Zawsze też się wstydzę jak ktoś mnie chwali zwłaszcza przy innych osobach bo wtedy zwracają na mnie uwagę
24 Sty 2008, Czw 17:04, PID: 10789
Jakoś nie są moim problemem, słyszę je rzadko, ale nie przeszkadzają mi. Fajne so iju
|
|
|
PhS
