Biologia emocji

[Sosen]

Ciekawy artykuł. Polecam przeczytać do końca.

Czytałem to kiedyś i próbowałem to stosować, ale to był dla mnie po prostu nieodpowiedni moment i próbowałem rzucać emocjami na prawo i lewo. A to nie jest takie proste. Najpierw wypadałoby zrozumieć do kogo i za co powinniśmy czuć złość i później ją poczuć, żeby móc ją uwolnić. Ale warty przeczytania.

Takie połączenie teorii psychiatrycznych, z psychologicznymi.

[mops]

rzeczywiście bardzo interesujący, przeczytałem cały, jest w nim sporo prawdy.

[Sosen]

Szczerze mówiąc, to sam nie jestem przekonany, czy stłumione emocje, w tym przypadku złość mogą się ujawnić pod postacią lęku w naszym przypadku fobii społecznej. Zakładałem ten temat pod wpływem leków, wydawało mi się, że to co uwolniłem pomogło mi w fobii, ale bez leków fobia wracała. Z tym, że ja mam też inne jazdy więc nie wiem.

Chciałbym się dowiedzieć, jak takie teorie jak przedstawione w artykule i inne psychodynamiczne zapatrują się na taką fobię społeczną. Nie wiem, czy grzebanie w dzieciństwie coś by tutaj dało. Na pewno taka terapia byłaby dużym wsparciem, ale wydaje mi się, że podłoża lęków społecznych/nieśmiałości biorą się z czynników społeczno/genetycznych, dlatego powinno się stosować terapie CBT, żeby to zaleczyć. W przypadku głębszych problemów, jakichś nadużyć w dzieciństwie dołączyć głębsze terapie.

[mops]

U mnie ciągłe tłumienie złości i gniewu na swojego ojca w dzieciństwie, odpowiada za sporą część moich problemów.
Kiedy po mnie krzyczał, zwracał mi nieustannie uwagę, poprawiał mnie we wszystkim a ja nie wyrażałem swego gniewu na niego, bo przecież to mój ojciec, powinienem się go słuchać, być grzeczny powodowało że wszystko co we mnie wtedy wzbierało zatrzymywałem w sobie, w swoim ciele.
Nie dając poznać że mnie zranił, że chce mi się płakać i że jestem na niego wkurzony że mnie tak traktuje.
A teraz boję się rozmawiać z każdym starszym facetem, w obawie przed tym że mnie skrytykuje za wszystko.

[Sosen]

W takim wypadku to rzeczywiście taka terapia ma zastosowanie.

Ale myślę, że u większości fobików to była wrodzona wrażliwość, brak wsparcia, zamknięcie się w sobie + środowisko w szkole i mamy fobię. Powinno się używać różnych teorii w zależności od przyczyn.

[Sosen]

Większość z nas chce myśleć i wierzyć, że rodzice kochali nas bezwarunkowo. Żaden rodzic nie jest doskonały i nie musi taki być. To nie tyle złe traktowanie samo w sobie i zaniedbania tak bardzo nas skrzywdziły, ile to, że nigdy nie wolno nam było wyrazić skargi na te nadużycia. To ciągnie się od pokoleń. Większość naszych rodziców była zmuszona w dzieciństwie stłumić złość. My, jako dzieci, kochaliśmy ich, lecz baliśmy się, że ich stracimy, jeśli wyrazimy swoją wściekłość na nich. W przestrzeni terapeutycznej czy w grupie samopomocowej nie wyrządzamy rodzicom szkody ekspresją swojej złości na rodziców.

To jest kwintesencja. O tym pisze Miller, na tym powinna polegać terapia. Naprawdę warto przeczytać artykuł.

Ważne jest również odczucie i skierowanie złości na wszystkich, którzy zmusili nas do stłumienia tych emocji. Może tu chodzić o krewnych, nauczycieli, duchownych, psychiatrów, wychowawców z domów dziecka, szefów, rówieśników i partnerów w intymnych związkach. Pamiętajmy, że wspólne cechy charakterystyczne tych osób są ukryte w tych samych ścieżkach neuronalnych. Dobrze jest też wściec się na Pana Boga. To nie jest prawdziwy Bóg, ten, na którego się wściekamy, ale Jego fałszywe wyobrażenie o cechach okrutnego, karzącego rodzica. To wszystko pomaga w detoksykacji. Ci z nas, którzy mają umysły zatrute nieuleczoną traumą, wybierają sobie na przyjaciół, szefów i intymnych partnerów takie osoby, które przypominają im rodziców, gdyż dzięki temu mogą kontaktować się ze swoją usprawiedliwioną złością. Na tym polega współuzależnienie.

Przykładem neurotycznego lęku jest trema sceniczna, która może powstać z jakiegoś wczesnego, urazowego doświadczenia. Ja na przykład miałam przedszkolankę, która kazała mi milczeć na dziecięcym musicalu i tylko udawać, ruszając ustami, że śpiewam, abym swoim głosem nie popsuła przedstawienia.

Każda nasza dzisiejsza blokada jest spowodowana wcześniejszym stłumieniem, gdy nie mogliśmy wyrazić w pełni siebie. Tej "złej" strony, która nie mogła zaistnieć, a byliśmy zbyt zależni, żeby zrozumieć, że mamy do niej prawo, że mamy prawo do każdej emocji.

[świr]

mógłby ktoś odświeżyć?

[Zasió]

Proszsę.
"Ci z nas, którzy mają umysły zatrute nieuleczoną traumą, wybierają sobie na przyjaciół, szefów i intymnych partnerów takie osoby, które przypominają im rodziców, gdyż dzięki temu mogą kontaktować się ze swoją usprawiedliwioną złością. Na tym polega współuzależnienie."
- dziwaczna teoria. Jakbym miał mieć partnerkę jak moja matka, to bym wolał do końca życia walić gruchę do jpg-ów.
wybieranie sobie szefa to już w ogóle jak na fobika ekstrawagancja

[Judas]

Szef-przyjaciel to zwykle lizanie tyłka, by dostać awans czy premię.