A może Jezus? :)

[andros]

Wracając do tematu. Myślę, że w problemach z którymi się borykamy ( fobia społeczna) wiara w Boga, modlitwa i sakramenty mają moc umacniającą. Poza tym, znając Dekalog, człowiek doświadczający depresji wie- nawet w najczarniejszej godzinie- że nie wolno mu popełnić samobójstwa. Z kolei osoba cierpiąca na chorobliwie niską samoocenę wie, że ma wielką wartość wbrew temu co odczuwa, bo jej wartość wypływa z miłości jaką darzy ją Bóg.

[stap!inesekend]

W teorii pięknie, w praktyce trochę gorzej...

[Judas]

Fobia społeczna i religia, ech...

Jeżeli masz fobię społeczną czytelniku, i wierzysz w boga, to nie szukaj w nim pomocy, bo fobia społeczna to plan boży, który dla Ciebie przygotował, ''bóg tak chciał''.
I jak zechce ponownie to zabierze ten ciężar.

Bo jeżeli Twój bóg daje Ci problem, i łaskawie zmniejsza go im bardziej będziesz się modlił, to jest to tortura, znęcanie się.
Może przecież w każdej chwili go całkowicie zabrać.

[UnikamSiebie]

Bóg też dał podobno wolną wolę, więc w sumie to nie jego wina, że środowisko, w którym się ktoś wychowywał, doprowadziło do wykształcenia się fobii. Zresztą jako super wszechwiedzący mędrzec i uberstrateg doświadczając cię wszelkim urestwem robi to dla twojego dobra, bo przewidział że kiedyś tam to zaprocentuje itd. itp.

Ja też do wierzących nie należę, a dyskusje na temat wiary już dawno uznałem za skrajnie głupie, zamykam całość w jednym krótkim stwierdzeniu i jakoś nie czuję potrzeby, żeby wierzącym udowadniać jaki to ich bóg jest zły, głupi i okrutny. Jeśli komuś wiara w boga autentycznie pomaga, to jestem na tak, nie kuje mnie to tak bardzo w dupę jak Judasa, bo niby czemu miało by?

Autorce wątku wiara pomogła i z tego co mi wiadomo nie tylko jej, czyli sposób dla niektórych okazuje się skuteczny, czy to się wojującym ateistom podoba, czy nie.

[Judas]

A tam kuje, jak już to tylko swędzi, serio, też mi to powiewa, jak ktoś chce to proszę bardzo, jego życie - jego wiara.
A, że się w takie tematy zapuszczam to tylko dlatego, że im bardziej ktoś wierzący tym będzie ciekawsza rozmowa.
Lubię ciekawe rozmowy.

[UnikamSiebie]

Taa, jednak w przeważającej większości te dyskusje są denne i to niekoniecznie z winy tych wierzących.

[Judas]

I tak będzie teraz naciągał...
Subiektywna Twa opinia - tyle w temacie.

[Luctucor]

Wracając do tematu. Myślę, że w problemach z którymi się borykamy ( fobia społeczna) wiara w Boga, modlitwa i sakramenty mają moc umacniającą.

A ja podziwiam tych, którzy pomimo fs i i innych problemów, utrudniających znacząco życie, a czasem wręcz powodujących wegetację i stagnację potrafią jeszcze uwierzyć w boga. Bo ja nie mógłbym wierzyć w kogoś rzekomo wszechmogącego kto zsyła na mnie fobię i inny syf, a nawet jeśli nie zsyła to w żaden sposób nie wspomaga.

Poza tym, znając Dekalog, człowiek doświadczający depresji wie- nawet w najczarniejszej godzinie- że nie wolno mu popełnić samobójstwa

A to przypadkiem nie jest tak (według katolicyzmu), że choroba psychiczna znosi odpowiedzialność za samobójstwo?

Bóg też dał podobno wolną wolę, więc w sumie to nie jego wina, że środowisko, w którym się ktoś wychowywał, doprowadziło do wykształcenia się fobii.

Co to jest za wolna wola skoro znaleźliśmy się w środowisku, które determinuje dalszą część naszego życia (w dodatku w sposób niekorzystny) i nie mieliśmy żadnego wyboru, żeby zmienić to środowisko. Skoro dał nam też wolną wolę to modlitwy, sakramenty i tym podobne nie mają sensu, bo bóg nie będzie ingerował w naszą wolną wolę i nam pomagał.

[trash]

Jeżeli masz fobię społeczną czytelniku, i wierzysz w boga, to nie szukaj w nim pomocy, bo fobia społeczna to plan boży, który dla Ciebie przygotował, ''bóg tak chciał''.

To tylko Twoja bardzo jednostronna interpretacja. Troszkę wyobraźni Judasku. Ktoś kto wierzy jest w stanie interpretować sobie takie rzeczy na milion sposobów i tworzyć dużo bardziej złożone a przy okazji wewnętrznie spójne odpowiedzi na 'egzystencjalne' pytania. Z resztą po to istnieje cała teologia. I co prawda jako niewierzący mogę patrzeć na nią z pobłażliwym uśmieszkiem i traktować jako coś w rodzaju pseudonauki, ale nie mogę odmówić ludziom którzy ją tworzyli inteligencji, skrupulatności i trudu jaki włożyli w interpretacje różnych zagadnień. Także sypanie jakimiś prostackimi interpretacjami "podważającymi" jakieś tam prawy wiary (czy jak to tam zwać), jest na prawdę słabe, bo każdy średnio ogarnięty teolog dość łatwo by sobie z nimi poradził ( z resztą tak samo zwykły człowiek który trochę bardziej się w to zgłębił lub/i ma jakieś swoje przemyślenia na ten temat).
Druga rzecz - po co zniechęcać kogoś do wiary, jeśli nie jest nawiedzonym fanatykiem i praktyki religijne przynoszą temu komuś psychiczną ulgę ?

[Judas]

Trash, ale właśnie to co napisałem miało być banalne i takie ''oj tam oj tam''.

[Dżoana]

Religia może pomóc człowiekowi ale może też zaszkodzić tak jak w moim przypadku, myślę, że miała zły wpływ na moją psychikę. Dawniej byłam wierząca, modliłam się, chodziłam do kościoła, spowiedzi, na wszystkie różańce, majówki... Jak coś zrobiłam nie tak, nie skrzywdziłam nikogo tylko np. opuściłam mszę w niedzielę czułam się przez to winna. Jak modliłam się dzień w dzień o to samo bo myślałam, że bóg słucha tylko utwierdzałam się w przekonaniu, że się dla niego nie liczę. Dorośli zawsze straszyli, że bóg jest wszędzie, że patrzy, że widzi wszystkie grzechy, to we mnie wzbudzało lęk. Wierzyłam, że bóg ingeruje w moje życie i jak popełniam grzech to dostaję nauczkę. Z drugiej strony cierpienie nieraz przychodzi znikąd bo bóg tak sobie akurat chce i jest w tym jakiś tajemniczy cel, więc jaką ja mam kontrolę na swoim życiem i co w ogóle znaczy moje życie, może w ogóle nie liczy się to co przeżywam tylko to co będzie po śmierci. Wierzyłam, pomimo że nic nie rozumiałam.

Religia stawiała mi tylko bariery, przez to nie mogłam być sobą. Myślałam 100 razy zanim coś zrobię albo powiem. To prawdopodobnie przyczyniło się do mojej fobii i depresji, kiedy przestałam wierzyć. Dopiero niedawno przejrzałam na oczy. Boga stworzyli ludzie a nie na odwrót. Gdyby rodzice nie wciskali mi kitu tylko pozwolili wybrać wiarę, wybrałabym Latającego Potwora Spaghetti. Przynajmniej wiedziałabym jak wygląda i że jest dobry.

Moim zdaniem to nie w porządku, że człowiek wierzący nie może popełnić samobójstwa. Samobójstwo w niektórych przypadkach może tylko pomóc i skrócić cierpienie a o tym chyba człowiek ma prawo decydować, skoro to jego życie.
Chyba, że bóg lubi patrzeć na swoich cierpiących wiernych. Tych wszystkich męczenników np. którzy się dla niego poświęcili. Tak, pewnie tego właśnie chce, cierpienia, teraz jego zasady mają sens.
Aborcja i in vitro są złe bo mają na celu uniknięcie cierpienia. Teraz to ma sens. :hamster_hmmm:

[mc]

Kolejny dowód na to, że jak ktoś coś robi bo tak został nauczony, bo tak mu kazali inni, a nie dlatego, że sam to wybiera i pragnie tego, generalnie nie służy jego rozwojowi. Większość ludzi jest takimi ignorantami w kwestii duchowości, że po prostu uczy innych głupot, a nie tego o czym mówią teologowie, mistycy, etc.

Ja miałem dokładnie odwrotnie niż koleżanka, mając 12 lat się zbuntowałem przeciwko wszelakiej religii, porzuciłem wszystko, bo nie widzialem tam nic sensownego. Zainteresowałem się filozofią, psychologią, potem buddyzmem, medytacją i dopiero po kilku latach po prostu stwierdziłem, że dalej mi czegoś ważnego brakuje i odnalazłem co to takiego. To jest bezcenne, jak się dojdzie do czegoś samemu. Najlepsze, że nie trzeba w nic wierzyć, bo wszystko się po prostu pojawia w swoim czasie.

Dlatego ja się nie dziwię, że większość ludzi odchodzi od religii, buntuje się, etc. Generalnie jest to niezbędne, żeby ktoś do czegoś doszedł samemu. Inaczej ktoś pozostaje na takim poziomie po prostu "ignorancji", czyli "tak jest, tak mnie nauczyli i koniec, nie do mnie nalezy kwestionowanie tego".
Oczywiście są też wyjątki, są ludzie którzy poprawnie do tego podchodzą, jak tu wspomniał trash, ale to generalnie mniejszość.

[Judas]

Może i ja się kiedyś nawrócę

[mc]

Najwazniejsze to szukać w sobie. Ten bunt, kwestionowanie jest to nasze pragnienie.

[Judas]

Być może i pragnienie, ale właśnie chcę tak jak napisałeś - samemu odkryć i ewentualnie samemu się rozczarować.

[mc]

Wszystko się objawia stopniowo, etapami, i żeby przejść do następnego etapu trzeba się rozczarować obecnym, wyczerpać go. Najważniejsza jest siła naszego pragnienia, to jest ten motor który nas popycha do przodu.

taka historyjka (z pamięci, więc własnymi słowami):

Pewnego razu uczeń przyszedł do Mistrza siedzącego na brzegu rzeki i pyta się go:
U: Mistrzu, kiedy odnajdę prawdę?
Mistrz nie mówiąc nic zanurzył głowę ucznia w rzece, i po chwili wyciągnął ją z powrotem.
M: Czego pragniesz?
U: Puśc mnie! To boli!
Mistrz zanurzył jeszcze raz głowę ucznia tym razem przytrzymując ją znacznie dłużej, aż uczeń stawiał mu w wodzie wyraźnie opór.. po czym wyciągnął ją na powierzchnię
M: Czego pragniesz?
Zsiniały uczeń ledwo wybełkotał:
U: Powietrzaaa!!
M: Widzisz synu, jeśli będziesz pragnął prawdy tak jak teraz pragnąłeś powietrza, to wtedy ją odnajdziesz..

[Judas]

Mądre słowa, zapamiętam to.

[Luctucor]

Inaczej ktoś pozostaje na takim poziomie po prostu "ignorancji", czyli "tak jest, tak mnie nauczyli i koniec, nie do mnie nalezy kwestionowanie tego".

Dla wielu jest to po prostu wygodne. Wielu ludzi nie chce się w to zagłębiać, weryfikować i analizować. Wolą przyjąć bez oporu to czego zostali nauczeni, a później budować wokół tego mur nie dopuszczając żadnej innej możliwości.

[Judas]

Inaczej ktoś pozostaje na takim poziomie po prostu "ignorancji", czyli "tak jest, tak mnie nauczyli i koniec, nie do mnie nalezy kwestionowanie tego".

Dla wielu jest to po prostu wygodne. Wielu ludzi nie chce się w to zagłębiać, weryfikować i analizować. Wolą przyjąć bez oporu to czego zostali nauczeni, a później budować wokół tego mur nie dopuszczając żadnej innej możliwości.

O czym to świadczy?

[mc]

Brak życzenia.

[Judas]

Ja bym takich osób w ogóle wierzącymi nie nazwał, bo oni nie wierzą tylko utrzymują przekonanie, że tak jest, bo tak im to podano.

Jak w północnej Korei; ''jest tak i ch*j, nie interesuj się dlaczego.''

Tak to widzę.

[mc]

po części masz rację, aczkolwiek to też jest etap który ta osoba przechodzi - dla niej ważny, i ona dzięki niemu wzrasta, a w przyrodzie nie można przecież pominąć żadnego stanu i powiedzieć, że on - niepotrzebny, więc wszystko jest istotne

[Luctucor]

Świadczy to o tym, że większość ludzi nie ma skłonności do refleksji i przemyśleń stąd przyjmują z góry narzucony światopogląd, bo też uchodzi w społeczeństwie, żeby jakiś pogląd jednak mieć. Najczęściej ten odziedziczony po rodzicach.

[Judas]

Świadczy to o tym, że większość ludzi nie ma skłonności do refleksji i przemyśleń stąd przyjmują z góry narzucony światopogląd, bo też uchodzi w społeczeństwie, żeby jakiś pogląd jednak mieć. Najczęściej ten odziedziczony po rodzicach.

O! Dobrze powiedziane.

Mc, no tak, ''w przyrodzie nic nie ginie'', jednak uważam, że niektóre zjawiska/wątki są tylko po to, by na ich beznadziejnym przykładzie wiedzieć któro jest lepsze.

[UnikamSiebie]

000