Mam dość szkoły!

[Użytkownik 8876]

Mam dosyć chodzenia do szkoły, nie potrafię sobie z poradzić z lękiem jaki mnie ogarnia gdy do niej chodzę. Nie chcę kopać rowów itd., chcę w życiu coś osiągnąć, chcę skończyć szkołę, ale jak to zrobić nie bojąc się do niej chodzić? Nie potrafię się szybko pozbierać do szkoły, często z rana się gneram i nie zdążam na pierwszą lekcje (ostatnio stwierdziłam, że to z pierwszymi lekcjami to już problem i sie popłakałm, ale poszłam). Przynajmniej raz w tygodniu robie sobie wolne + opuszczam z raz jedną lub kilka pierwszych lekcji. Nie uczę się bo nie mam ochoty myśleć o szkole, a poza tym nie potrafię się uczyć. Wiem, że ę bez sensu, bo lepiej wziąć sie w garść, iść z tego forum i zacząć się uczyć, ale naprawdę nie potrafię się do tego zabrać!
A teraz jak jest w szkole? Często dzieje się coś nowego, a ja się boje zmian. Np. niespodziewana praca w grupie na danej lekcji czego zawsze się boję, że nie będę miała grupy, a gdyby nie moja koleżanka (jako jedyna w klasie z którą tam gadam) to wiecznie bym miała problem w której grupie być, i większy problem jak się zachować. Na szczęście ona rzadko opuszcza szkołę, ale każdy dzień w niej bez tej koleżanki jest okropny, bo ciągle jeztem sama i aż mi sucho w gębie bo do nikogo się nie odzywam! A ja bardzo potrzebuję mieć z kim porozmawiać. Czuję się strasznie samotna w tej szkoke, wiecznie coś nowego, coś bardziej stresującego. Mam ochotę przed nią płakać, nie cierpie opuszczać domu w celu wyjścia do niej. A jutro tam idę Jestem zrozpaczona i już mi się trzęsą nogi i jest mi zimno na myśl o jutrzejszym dniu.
Jestem w II kl technikum.
Przepraszam za błędy ale pisałam szybko z telefonu.

[masterblaster]

Zamiast zadręczać się myślami o ukończeniu szkoły i studiach można tam po prostu chodzić, nawet tak jakby bez wyraźnego powodu, żeby przesiedzieć, zaliczyć obecność, żeby wiedzieć co się działo, ewentualnie zamienić z kimś dwa słowa, odczekać swoje, być tam nawet w samotności, olać wewnętrzną presję na granie poprawnego ucznia albo ucieczkę..
Pozory nigdy nie są bardziej prawdziwe niż rzeczywistość i nie trzeba brać na serio tego jakie wrażenie starają się zrobić inni wokół.

[Fobiczny777]

Powiem tylko: współczuję
Niestety przechodziłem to samo... Czasem ludzie podziwiają kogoś za odwagę, bo w jakiejś sytuacji się bohatersko zachował, a tymczasem my każdego dnia mamy do zdobycia Everest, moim zdaniem to dużo bardziej godne podziwu, tyle że nikt o tym nie wie i nikt tego nigdy nie doceni. Gdyby ci co mówią "jesteś leniem, weź się w garść..." mogli choć przez jeden dzień poczuć się jak fobik...

[ajuka]

Ja natomiast bardzo lubiłam chodzić do liceum dzień bez szkoły był dniem straconym. Gorzej było z gimnazjum (debilni ludzie) ale i tak nie było aż tak źle. Szkoła to taki mega obowiązek. Musisz i koniec. Nie boli. Szkoła Ciebie chce i potrzebuje. Im więcej uczniów tym lepiej. Nie jesteś na łasce. Warto znaleźć sobie jaki cel chodzenia do szkoły. Np. postawić na naukę i tylko na tym się skupiać albo jakiś przystojniak który kręci się po korytarzach - cel estetyczny. Wiem, że to dziwnie zabrzmi bo boisz się szkoły - może zapisz się na jakieś dodatkowe zajęcia, kółko zainteresowań ? Praca w grupach i tak jest do bani prawda ? Pracę robią dwie lub jedna osoba i jest. Nie trzeba się angażować - ja to przynajmniej tak pamiętam. Zrobi się i po kłopocie. Nikt nie chce Cię w grupie ? Powiedz nauczycielowi, żeby sam Cię gdzieś przydzielił. Nowe rzeczy - stres. Tak to już jest w fobii pomyśl co będzie później ... Studia - różni wykładowcy, różne miejsca odbywania zajęć, różne grupy zajęciowe, prace w grupach też są i to nawet częściej. A w pracy ? Warto się przełamać i nie uciekać przed czymś co jest nieuniknione. Jesteś jeszcze młoda masz czas to zmienić !!

[Angela]

Szkoła to obowiązek i trzeba do niej chodzić, można tam poznać ludzi, przyjaciół, na wagary można czasem pójść, byle nie były to długie wagary, bo wtedy rodzice wkroczą do akcji Mnie zawsze prześladowali nauczyciele i chłopacy mi dokuczali w szkole, dlatego nie lubiłam szkoły. Mimo tego w podstawówce byłam najlepszą uczennicą, bo lubiłam się uczyć, zdobywać wiedzę, były jakieś konkursy ortograficzne w których brałam udział i w liceum też mi nieźle szła nauka jak się w coś bardzo zaangażowałam (z wyjątkiem matematyki, z tej to zawsze miałam marne trójki) pamiętam, że dobrze mi się układały relacje z nauczycielką od angielskiego i nadal lubię uczyć się, ale już we własnym zakresie. Szkoły nie lubię, ale uczyć się lubię.

[Dżoana]

Miałam podobnie ale tylko przez krótszy okres, wcześniej chodziłam prawie zawsze, miałam dobrą frekwencję ale później odstawiłam leki i wszystko się tak nagle popsuło, co dwa dni albo cofziennie opuszczałam pierwsze lekcje, zwalniałam się albo nie przychodziłam wogóle, mama była wzywana do szkoły. Ale nie wiem co poradzić, trzeba wziąć się w garść i zmarnować tej szansy chodzenia do liceum, nie przejmuj się ludźmi tylko skup się na nauce bo on niej zależy twoja przyszłość.

[stap!inesekend]

Szkoła Ciebie chce i potrzebuje.

Problem w tym, że zazwyczaj chce tylko pieniędzy z racji Twojej obecności...
(Są szkoły, gdzie jest inaczej i tego nie kwestionuję)