26 Maj 2019, Nie 5:07, PID: 793461
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 30 Maj 2019, Czw 21:10 przez Kylar.)
Model metapoznawczy(the meta-cognitive model, MCT)
MTC rozróżnia dwa typy obaw, obawy typu 1 i typu 2. Obawa typu 1 odnosi się do pozytywnych przekonań na temat obaw, co pomaga uporać się, zapobiec, lub przygotować się na przerażające wydarzenia. Obawa typu 2, jest związana z wierzeniami na temat obaw, które są negatywne, gdzie występują „obawy o obawy” i obawa nie jest możliwa do kontrolowania i/lub uważana jako niebezpieczna. Nieefektywne strategie związane z typem 2 obaw, to kompulsywne zachowania, tłumienie myśli(https://pl.wikipedia .org/wiki/St%C5%82umienie), unikanie, żądanie potwierdzenia(reassurance seeking). Te strategie mieszają się z kwestionowaniem słuszności przekonań, co zwiększa symptomy lęku, tak więc i podtrzymuje obawy.
Metody leczenia oparte na MCT obejmują poszukiwania przyczyn obaw i reakcji, jak również poszukiwania prób kontrolowania/tłumienia obaw; socjalizacja zawierająca psychoedukacje, która skupia się na zmianie przekonań na temat obaw zamiast zmniejszania obaw bezpośrednio; poprawa myśli na temat przekonań o obawach, tych negatywnych i pozytywnych. Wynik otwartej próby wykorzystującej MCT pokazał, że po leczeniu 87% wróciło do zdrowia i u 75% pacjentów poprawa utrzymała się 12 miesięcy po terapii. W losowej próbie Wells i in. leczył pacjentów z GAD terapią MCT, lub technikami relaksacyjnymi(applied relaxation, AR) z podobnymi rezultatami, 80% pacjentów powróciło do zdrowia po terapii, w AR – 10%. Po 6 miesiącach 70% utrzymało odpowiedź na leczenie, w AR – 10%.
Model rozregulowania emocji(The emotion dysregulation model)
Model rozregulowania emocji oparty jest na przesłance, że osoby z GAD doświadczają emocji intensywniej i/lub łatwiej i szybciej i kiepsko rozumieją emocje, negatywne postawy wobec emocji i dysfunkcyjne strategie radzenia sobie z emocjami (emotional regulation and managment strategies).
Metody leczenia oparte na tym modelu mają usprawnić radzenie sobie z emocjami. Elementy terapii to: ćwiczenia relaksacyjne; przewartościowanie swoich przekonań; edukacja na temat emocji; ćwiczenie umiejętności emocjonalnych i ćwiczenia ekspozycji. Badania pokazały, że 67.7% badanych osiągnęło stan wysoko funkcjonujący, a 81%-95% doświadczyło zmniejszenia obaw i innych symptomów lęku uogólnionego.
Model akceptacji(The acceptance based model)
Model ten bazuje na modelu eksperymentalnego unikania Hayes’a i modelu unikania Borkovec’a, oba zajmują się problematycznym związkiem z wewnętrznymi doświadczeniami(internal experiences), empirycznym unikaniem(experiential avoidance) i behawioralnym ograniczeniem(behavioral restriction).
W tym modelu obawa jest zdefiniowana jako behawioralne i poznawcze unikanie wewnętrznych doświadczeń. Natomiast unikanie redukuje krótkotrwałe zmartwienie, to wzmacnia długotrwałe behawioralne ograniczenie.
Metody leczenia oparte na tym modelu zawierają psychoedukacje na temat obawy, unikania, braku motywacji, tego jak funkcjonują emocje i jak motywować się do wykonywania wartościowych czynności; medytacja i ćwiczenia akceptacji razem ze skupianiem się na chwili obecnej z ostatecznym celem zmiany zachowania i zwiększenia motywacji. Rezultat badań pokazał, że 75% badanych odpowiada na leczenie, gdzie 62.5% osób jest „wysoko funkcjonująca” po terapii.
Rozpatrywanie psychologicznych konstruktów
W związku z psychologicznymi konstruktami współwystępujących GAD i MDD, Fresco i in. Porównał wyniki Penn State Worry Questionnaire (PSWQ), Response Style Questionnaire and Mood and Anxiety Symptom Questionnaire u studentów i stworzył cztero-czynnikowe rozwiązanie składające się z dwóch czynników obaw(worry factors) i dwóch czynników ruminacji(rumination factors), które miało znaczący pozytywny związek z lękiem i depresją. Według tego badania nadmierna i/lub chorobliwa obawa nie jest wyłącznym elementem zaburzeń lękowych. Grupa GAD doświadczyła wyższych poziomów obaw, jeżeli włączymy współwystępujące MDD, niż grupa, mająca tylko MDD. Jednakże, grupa tylko z zaburzeniem MDD osiągała wyższe wyniki w teście PSWQ, niż grupa mająca zaburzenia lękowe inne niż GAD. Dla kontrastu, ruminacje są poznawczą aktywnością związaną z MDD. A zatem, czynniki poznawcze i czynniki ruminacji są oddzielnymi i odmiennymi procesami poznawczymi, ale oba mają znaczący związek z depresją i lękiem.
Clark i in. zaproponował własny model, który jest zmodyfikowanym poznawczo neurofizjologicznym modelem lęku i depresji w którym dysfunkcjonalne schematy swojego ja, otaczającego środowiska i przyszłości są aktywowane przez życiowe doświadczenia, które prowadzą do błędów w przetwarzaniu informacji i negatywnych, pesymistycznych lub związanych z zagrożeniem myśli, obrazów, lub interpretacji.
Modele teoretyczne na których bazuje terapia zaburzeń depresyjnych(MDD)
Model kognitywny
Kognitywny model MDD stworzony przez Becka bazuje na „poznawczej triadzie wadliwych, nieodpowiednich, chorych lub wyzutych(bezwartościowych)” myślach; tendencja do interpretowania doświadczeń w negatywny sposób i pesymistycznego patrzenia na przyszłość bez nadziei.(cognitive triad)
Metody leczenia stworzone na podstawie modelu kognitywnego skupiają się na używaniu skali ocen do monitorowania nastroju, jak i do rejestrowania myśli; używania technik takich jak CR myśli dysfunkcjonalnych, ćwiczenie progresywnej relaksacji mięśni(progressive muscle relaxation exercise), odgrywanie ról i trening asertywności. Leczenie było zaprojektowane tak, by trwało krótko - od 12 do 16 tygodni, rozpoczyna się wytłumaczeniem logiki leżącej u podstaw terapii(cognitive triad), świadomość połączenia pomiędzy myślami, uczuciami i działaniami.
Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych badań CBT dla depresji pokazała wielkość efektu 0.90 kiedy porównamy do grupy z listy oczekującej, 0.40, jeżeli porównamy do leczenia zwykłego, lub placebo. Kiedy porównamy do kuracji lekami, CBT jest tak samo efektywne.
Model aktywacji behawioralnej(BA)
Model behawioralnej aktywacji bazuje na wczesnej pracy Lewinsohna i in., która demonstruje, to, że osoby z depresją mają zmniejszony dostęp do przyjemnych zdarzeń. Unikanie przyjemnych czynności prowadzi do dalszego słabego nastroju.
Metoda leczenia zawiera monitorowanie nastroju i wydażeń(przyjemne/nieprzyjemne), planowanie aktywności, z naciskiem na budowanie umiejętności społecznych i umiejętności zarządzania czasem. Pacjenci są zachęcani do kontynuowania przyjemnych aktywności i mówienia sobie, że jeśli będą je wykonywać, poczują się lepiej, zbliżając się do osiągnięcia nagrody. Mówią też sobie jak dużo gorzej się poczują, jeżeli nie zaangażują się w działanie. Jest też dyskusja na temat problemów behawioralnych z naciskiem na rozwiązywanie problemów.
Model BA był przetestowany w porównaniu do terapii kognitywnej(CT) i paroksetyny i tabletki placebo w 16 tygodniowym okresie. Grupa BA wypadła tak samo dobrze jak grupa paroksetyny, ale lepiej niż grupa CT z uczestnikami z ostrą depresją. Metaanalizy planowania aktywności, ważnego elementu BA, wykazały wielkość efektu 0.87 w porównaniu do stanu kontrolnego po leczeniu depresji, ale ta sama analiza wykazała niezbyt znaczącą różnicę w porównaniu do CT.
Model psychoterapii interpersonalnej(IPT)
Model interpersonalnej psychoterapii zaburzeń depresyjnych bazuje na interpersonalnej teorii Sulivana w której interpersonalne związki grają ważną rolę w początku i utrzymywaniu MDD. Ten model skupia się na interpersonalnym funkcjonowaniu, które zawiera nierozwiązane cierpienie, interpersonalne spory, zmiany ról i społeczna izolacja lub wycofanie.
Początkowo ograniczona czasowo, ambulatoryjne leczenie dla pacjentów z depresją, skupiająca się w leczeniu na połączeniu między występującymi objawami i aktualnymi problemami interpersonalnymi. Pierwsze trzy fazy leczenia IPT, zwykle podczas sesji 1-3, zawierają ocenę diagnostyczną i historii psychiatrycznej i ustaleniu ram terapii. W środkowej fazie, strategie związane z problemami interpersonalnymi są kontynuowane. Podczas ostatniej fazy, zwykle w ostatnich sesjach, pacjent jest zachęcany do rozpoznania i utrwalania zysków z terapii i do stworzenia sposobów do rozpoznawania i odpierania symptomów depresyjnych, które mogą pojawić się w przyszłości. Program badawczy leczenia depresji(The NIMH Treatment of Depression Collaboration Research Program, TDCRP) porównał efekty leczenia CBT, IPT i impraminy. Wśród pacjentów którzy zakończyli terapie, 65% odpowiedziało na CBT, 70% na IPT, 69% odpowiedziało na impramine, podczas gdy 51% odpowiedziało na leczenie placebo.
W grupie „intent to treat”( [url=https://www.ncbi][/url]ITT, http://ebm .org.pl/show.php?aid=15739&_tc=926EBD0B5C3B03D9C9B08AE1CB478DE5) 49% odpowiedziało na CBT, 56% odpowiedziało na IPT, 53% odpowiedziało na impramine, kiedy tylko 40% odpowiedziało na placebo. Impramina pokazała lepszą skuteczność dla silnych MDD, niż IPT w tej próbie, natomiast w mniej ostrych MDD, wszystkie grupy były równoważne. Kiedy porównamy odstawienie leków dla obu poznawczych podejść i BA, oba są efektywne w zapobieganiu nawrotów, jednakże, BA było bardziej efektowne niż terapie poznawcze w ostrych MDD.
W holenderskim badaniu zaproponowano pacjentom z MDD, wybór leczenia: CT, lub IPT, razem, lub bez leczenia lekami przeciwdepresyjnymi ze współpracą z lekarzem. Leczenie trwało do 26 tygodni. W 8 tygodniu, tylko u 20% nastąpiło złagodzenie zaburzenia według skali depresji Becka, ale do 26 tygodnia, poprawa nastąpiła u 35%. Wszystkie terapie wykazały podobną skuteczność. Nawet kombinacje psychoterapii i antydepresantów dały wielkość efektu od 1.3, do 1.5.
DeRubeis i in. po obawach dotyczących tego jak dobrze wyszło badanie efektywności terapii CT w badaniach TDCRP, przetestował CT i leki przeciwdepresyjne(paroksetyne i dezypramine) vs placebo przez 16 tygodni na grupie pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Wyniki pokazały, że obie aktywne terapie, były lepsze niż placebo w 8 i 16 tygodniu i były tak samo skuteczne.
Wszystkie badania, przeprowadzone na różnych modelach teoretycznych można znaleźć na tabeli numer 1.
Będę wdzięczny za wytykanie błędów wpływających na merytoryke. Źródło w poprzednim poście. CDN.
MTC rozróżnia dwa typy obaw, obawy typu 1 i typu 2. Obawa typu 1 odnosi się do pozytywnych przekonań na temat obaw, co pomaga uporać się, zapobiec, lub przygotować się na przerażające wydarzenia. Obawa typu 2, jest związana z wierzeniami na temat obaw, które są negatywne, gdzie występują „obawy o obawy” i obawa nie jest możliwa do kontrolowania i/lub uważana jako niebezpieczna. Nieefektywne strategie związane z typem 2 obaw, to kompulsywne zachowania, tłumienie myśli(https://pl.wikipedia .org/wiki/St%C5%82umienie), unikanie, żądanie potwierdzenia(reassurance seeking). Te strategie mieszają się z kwestionowaniem słuszności przekonań, co zwiększa symptomy lęku, tak więc i podtrzymuje obawy.
Metody leczenia oparte na MCT obejmują poszukiwania przyczyn obaw i reakcji, jak również poszukiwania prób kontrolowania/tłumienia obaw; socjalizacja zawierająca psychoedukacje, która skupia się na zmianie przekonań na temat obaw zamiast zmniejszania obaw bezpośrednio; poprawa myśli na temat przekonań o obawach, tych negatywnych i pozytywnych. Wynik otwartej próby wykorzystującej MCT pokazał, że po leczeniu 87% wróciło do zdrowia i u 75% pacjentów poprawa utrzymała się 12 miesięcy po terapii. W losowej próbie Wells i in. leczył pacjentów z GAD terapią MCT, lub technikami relaksacyjnymi(applied relaxation, AR) z podobnymi rezultatami, 80% pacjentów powróciło do zdrowia po terapii, w AR – 10%. Po 6 miesiącach 70% utrzymało odpowiedź na leczenie, w AR – 10%.
Model rozregulowania emocji(The emotion dysregulation model)
Model rozregulowania emocji oparty jest na przesłance, że osoby z GAD doświadczają emocji intensywniej i/lub łatwiej i szybciej i kiepsko rozumieją emocje, negatywne postawy wobec emocji i dysfunkcyjne strategie radzenia sobie z emocjami (emotional regulation and managment strategies).
Metody leczenia oparte na tym modelu mają usprawnić radzenie sobie z emocjami. Elementy terapii to: ćwiczenia relaksacyjne; przewartościowanie swoich przekonań; edukacja na temat emocji; ćwiczenie umiejętności emocjonalnych i ćwiczenia ekspozycji. Badania pokazały, że 67.7% badanych osiągnęło stan wysoko funkcjonujący, a 81%-95% doświadczyło zmniejszenia obaw i innych symptomów lęku uogólnionego.
Model akceptacji(The acceptance based model)
Model ten bazuje na modelu eksperymentalnego unikania Hayes’a i modelu unikania Borkovec’a, oba zajmują się problematycznym związkiem z wewnętrznymi doświadczeniami(internal experiences), empirycznym unikaniem(experiential avoidance) i behawioralnym ograniczeniem(behavioral restriction).
W tym modelu obawa jest zdefiniowana jako behawioralne i poznawcze unikanie wewnętrznych doświadczeń. Natomiast unikanie redukuje krótkotrwałe zmartwienie, to wzmacnia długotrwałe behawioralne ograniczenie.
Metody leczenia oparte na tym modelu zawierają psychoedukacje na temat obawy, unikania, braku motywacji, tego jak funkcjonują emocje i jak motywować się do wykonywania wartościowych czynności; medytacja i ćwiczenia akceptacji razem ze skupianiem się na chwili obecnej z ostatecznym celem zmiany zachowania i zwiększenia motywacji. Rezultat badań pokazał, że 75% badanych odpowiada na leczenie, gdzie 62.5% osób jest „wysoko funkcjonująca” po terapii.
Rozpatrywanie psychologicznych konstruktów
W związku z psychologicznymi konstruktami współwystępujących GAD i MDD, Fresco i in. Porównał wyniki Penn State Worry Questionnaire (PSWQ), Response Style Questionnaire and Mood and Anxiety Symptom Questionnaire u studentów i stworzył cztero-czynnikowe rozwiązanie składające się z dwóch czynników obaw(worry factors) i dwóch czynników ruminacji(rumination factors), które miało znaczący pozytywny związek z lękiem i depresją. Według tego badania nadmierna i/lub chorobliwa obawa nie jest wyłącznym elementem zaburzeń lękowych. Grupa GAD doświadczyła wyższych poziomów obaw, jeżeli włączymy współwystępujące MDD, niż grupa, mająca tylko MDD. Jednakże, grupa tylko z zaburzeniem MDD osiągała wyższe wyniki w teście PSWQ, niż grupa mająca zaburzenia lękowe inne niż GAD. Dla kontrastu, ruminacje są poznawczą aktywnością związaną z MDD. A zatem, czynniki poznawcze i czynniki ruminacji są oddzielnymi i odmiennymi procesami poznawczymi, ale oba mają znaczący związek z depresją i lękiem.
Clark i in. zaproponował własny model, który jest zmodyfikowanym poznawczo neurofizjologicznym modelem lęku i depresji w którym dysfunkcjonalne schematy swojego ja, otaczającego środowiska i przyszłości są aktywowane przez życiowe doświadczenia, które prowadzą do błędów w przetwarzaniu informacji i negatywnych, pesymistycznych lub związanych z zagrożeniem myśli, obrazów, lub interpretacji.
Modele teoretyczne na których bazuje terapia zaburzeń depresyjnych(MDD)
Model kognitywny
Kognitywny model MDD stworzony przez Becka bazuje na „poznawczej triadzie wadliwych, nieodpowiednich, chorych lub wyzutych(bezwartościowych)” myślach; tendencja do interpretowania doświadczeń w negatywny sposób i pesymistycznego patrzenia na przyszłość bez nadziei.(cognitive triad)
Metody leczenia stworzone na podstawie modelu kognitywnego skupiają się na używaniu skali ocen do monitorowania nastroju, jak i do rejestrowania myśli; używania technik takich jak CR myśli dysfunkcjonalnych, ćwiczenie progresywnej relaksacji mięśni(progressive muscle relaxation exercise), odgrywanie ról i trening asertywności. Leczenie było zaprojektowane tak, by trwało krótko - od 12 do 16 tygodni, rozpoczyna się wytłumaczeniem logiki leżącej u podstaw terapii(cognitive triad), świadomość połączenia pomiędzy myślami, uczuciami i działaniami.
Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych badań CBT dla depresji pokazała wielkość efektu 0.90 kiedy porównamy do grupy z listy oczekującej, 0.40, jeżeli porównamy do leczenia zwykłego, lub placebo. Kiedy porównamy do kuracji lekami, CBT jest tak samo efektywne.
Model aktywacji behawioralnej(BA)
Model behawioralnej aktywacji bazuje na wczesnej pracy Lewinsohna i in., która demonstruje, to, że osoby z depresją mają zmniejszony dostęp do przyjemnych zdarzeń. Unikanie przyjemnych czynności prowadzi do dalszego słabego nastroju.
Metoda leczenia zawiera monitorowanie nastroju i wydażeń(przyjemne/nieprzyjemne), planowanie aktywności, z naciskiem na budowanie umiejętności społecznych i umiejętności zarządzania czasem. Pacjenci są zachęcani do kontynuowania przyjemnych aktywności i mówienia sobie, że jeśli będą je wykonywać, poczują się lepiej, zbliżając się do osiągnięcia nagrody. Mówią też sobie jak dużo gorzej się poczują, jeżeli nie zaangażują się w działanie. Jest też dyskusja na temat problemów behawioralnych z naciskiem na rozwiązywanie problemów.
Model BA był przetestowany w porównaniu do terapii kognitywnej(CT) i paroksetyny i tabletki placebo w 16 tygodniowym okresie. Grupa BA wypadła tak samo dobrze jak grupa paroksetyny, ale lepiej niż grupa CT z uczestnikami z ostrą depresją. Metaanalizy planowania aktywności, ważnego elementu BA, wykazały wielkość efektu 0.87 w porównaniu do stanu kontrolnego po leczeniu depresji, ale ta sama analiza wykazała niezbyt znaczącą różnicę w porównaniu do CT.
Model psychoterapii interpersonalnej(IPT)
Model interpersonalnej psychoterapii zaburzeń depresyjnych bazuje na interpersonalnej teorii Sulivana w której interpersonalne związki grają ważną rolę w początku i utrzymywaniu MDD. Ten model skupia się na interpersonalnym funkcjonowaniu, które zawiera nierozwiązane cierpienie, interpersonalne spory, zmiany ról i społeczna izolacja lub wycofanie.
Początkowo ograniczona czasowo, ambulatoryjne leczenie dla pacjentów z depresją, skupiająca się w leczeniu na połączeniu między występującymi objawami i aktualnymi problemami interpersonalnymi. Pierwsze trzy fazy leczenia IPT, zwykle podczas sesji 1-3, zawierają ocenę diagnostyczną i historii psychiatrycznej i ustaleniu ram terapii. W środkowej fazie, strategie związane z problemami interpersonalnymi są kontynuowane. Podczas ostatniej fazy, zwykle w ostatnich sesjach, pacjent jest zachęcany do rozpoznania i utrwalania zysków z terapii i do stworzenia sposobów do rozpoznawania i odpierania symptomów depresyjnych, które mogą pojawić się w przyszłości. Program badawczy leczenia depresji(The NIMH Treatment of Depression Collaboration Research Program, TDCRP) porównał efekty leczenia CBT, IPT i impraminy. Wśród pacjentów którzy zakończyli terapie, 65% odpowiedziało na CBT, 70% na IPT, 69% odpowiedziało na impramine, podczas gdy 51% odpowiedziało na leczenie placebo.
W grupie „intent to treat”( [url=https://www.ncbi][/url]ITT, http://ebm .org.pl/show.php?aid=15739&_tc=926EBD0B5C3B03D9C9B08AE1CB478DE5) 49% odpowiedziało na CBT, 56% odpowiedziało na IPT, 53% odpowiedziało na impramine, kiedy tylko 40% odpowiedziało na placebo. Impramina pokazała lepszą skuteczność dla silnych MDD, niż IPT w tej próbie, natomiast w mniej ostrych MDD, wszystkie grupy były równoważne. Kiedy porównamy odstawienie leków dla obu poznawczych podejść i BA, oba są efektywne w zapobieganiu nawrotów, jednakże, BA było bardziej efektowne niż terapie poznawcze w ostrych MDD.
W holenderskim badaniu zaproponowano pacjentom z MDD, wybór leczenia: CT, lub IPT, razem, lub bez leczenia lekami przeciwdepresyjnymi ze współpracą z lekarzem. Leczenie trwało do 26 tygodni. W 8 tygodniu, tylko u 20% nastąpiło złagodzenie zaburzenia według skali depresji Becka, ale do 26 tygodnia, poprawa nastąpiła u 35%. Wszystkie terapie wykazały podobną skuteczność. Nawet kombinacje psychoterapii i antydepresantów dały wielkość efektu od 1.3, do 1.5.
DeRubeis i in. po obawach dotyczących tego jak dobrze wyszło badanie efektywności terapii CT w badaniach TDCRP, przetestował CT i leki przeciwdepresyjne(paroksetyne i dezypramine) vs placebo przez 16 tygodni na grupie pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Wyniki pokazały, że obie aktywne terapie, były lepsze niż placebo w 8 i 16 tygodniu i były tak samo skuteczne.
Wszystkie badania, przeprowadzone na różnych modelach teoretycznych można znaleźć na tabeli numer 1.
Będę wdzięczny za wytykanie błędów wpływających na merytoryke. Źródło w poprzednim poście. CDN.