05 Paź 2019, Sob 8:29, PID: 806858
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 05 Paź 2019, Sob 20:07 przez Żółwik.)
@Kra_Kra i wszyscy zainteresowani, oto mała recenzja książki T. Attwooda Zespół Aspergera. Kompletny przewodnik:
Moim zdaniem książka jest świetna, to cenna pozycja spośród przetłumaczonych na polski opracowań na ten temat.
Ma piętnaście rozdziałów poświęconych konkretnym problemom związanym z ZA. Zaletą jest to, że zawierają one propozycje praktycznych oddziaływań, jakie mogą pomóc w problemach. Adresatem wskazówek są zarówno rodziny, nauczyciele, przyjaciele, jak i same osoby z ZA (na różnym etapie rozwoju lub dorosłości).
Pierwsze dwa rozdziały poświęcone są definicji i kryteriom diagnostycznym. Autor zdaje sobie sprawę, że w nowej wersji DSM znika zespół Aspergera i zostaje włączony do spektrum autyzmu. Przedstawione są historyczna koncepcja Hansa Aspergera i różne obowiązujące kryteria diagnostyczne. Autor opisuje, na jakim etapie życie mogą pojawiać się objawy skłaniające do szukania pomocy i otrzymania diagnozy. Rozważa też, jakie są zalety, a jakie wady oficjalnego rozpoznania ZA u dziecka czy dorosłego (oraz czy i kogo warto o tym informować).
Attwood zwraca uwagę na cztery strategie kompensacyjne, które wypracowują u siebie dzieci z ZA (niekoniecznie zdiagnozowane, ale wyraźnie czujące swoją odmienność od rówieśników): depresja reaktywna, ucieczka w wyobraźnię, zaprzeczanie i arogancja, naśladownictwo.
Następne rozdziały to "Myślenie społeczne i przyjaźń", "Dokuczanie i prześladowanie", "Teoria umysłu". Autor dużo uwagi poświęca strategiom dla rodziców i nauczycieli (czy wręcz specjalnych asystentów nauczycieli), jak wspierać rozwój społeczny i funkcjonowanie w szkole dziecka z ZA.
W rozdziale "Rozumienie i wyrażanie emocji" autor wspomina dużo o zaburzeniach współistniejących (cała gama zaburzeń lękowych, depresyjnych i zachowania) związanych z wyrażaniem emocji u osób z ZA i metodach terapii.
Następne rozdziały to "Specyficzne zainteresowania", "Język", "Umiejętności poznawcze", "Ruch i koordynacja", "Wrażliwość sensoryczna". To też istotne aspekty (niekoniecznie negatywne) u "aspich".
Na końcu istotne życiowo sprawy: "Życie po szkole: studia i praca zawodowa", "Trwałe związki", "Psychoterapia".
Dodatkowo w "Najczęściej zadawanych pytaniach" autor przedstawia hipotezy dotyczące przyczyn oraz kwestie rokowań, sposobu komunikowania diagnozy, przestępczości, pomyłek diagnostycznych w kierunku schizofrenii.
Język całości jest rzeczowy, terminy psychologiczne są raczej wyjaśnianie, dużo jest odwołań do literatury, osobistego doświadczenia Attwooda czy wypowiedzi autobiograficznych osób z ZA.
Książka nie zawiera lansowania autyzmu i ZA jako czegoś lepszego. Przedstawia zarówno mocne, jak i słabe strony takich osób.
Moim zdaniem książka jest świetna, to cenna pozycja spośród przetłumaczonych na polski opracowań na ten temat.
Ma piętnaście rozdziałów poświęconych konkretnym problemom związanym z ZA. Zaletą jest to, że zawierają one propozycje praktycznych oddziaływań, jakie mogą pomóc w problemach. Adresatem wskazówek są zarówno rodziny, nauczyciele, przyjaciele, jak i same osoby z ZA (na różnym etapie rozwoju lub dorosłości).
Pierwsze dwa rozdziały poświęcone są definicji i kryteriom diagnostycznym. Autor zdaje sobie sprawę, że w nowej wersji DSM znika zespół Aspergera i zostaje włączony do spektrum autyzmu. Przedstawione są historyczna koncepcja Hansa Aspergera i różne obowiązujące kryteria diagnostyczne. Autor opisuje, na jakim etapie życie mogą pojawiać się objawy skłaniające do szukania pomocy i otrzymania diagnozy. Rozważa też, jakie są zalety, a jakie wady oficjalnego rozpoznania ZA u dziecka czy dorosłego (oraz czy i kogo warto o tym informować).
Attwood zwraca uwagę na cztery strategie kompensacyjne, które wypracowują u siebie dzieci z ZA (niekoniecznie zdiagnozowane, ale wyraźnie czujące swoją odmienność od rówieśników): depresja reaktywna, ucieczka w wyobraźnię, zaprzeczanie i arogancja, naśladownictwo.
Następne rozdziały to "Myślenie społeczne i przyjaźń", "Dokuczanie i prześladowanie", "Teoria umysłu". Autor dużo uwagi poświęca strategiom dla rodziców i nauczycieli (czy wręcz specjalnych asystentów nauczycieli), jak wspierać rozwój społeczny i funkcjonowanie w szkole dziecka z ZA.
W rozdziale "Rozumienie i wyrażanie emocji" autor wspomina dużo o zaburzeniach współistniejących (cała gama zaburzeń lękowych, depresyjnych i zachowania) związanych z wyrażaniem emocji u osób z ZA i metodach terapii.
Następne rozdziały to "Specyficzne zainteresowania", "Język", "Umiejętności poznawcze", "Ruch i koordynacja", "Wrażliwość sensoryczna". To też istotne aspekty (niekoniecznie negatywne) u "aspich".
Na końcu istotne życiowo sprawy: "Życie po szkole: studia i praca zawodowa", "Trwałe związki", "Psychoterapia".
Dodatkowo w "Najczęściej zadawanych pytaniach" autor przedstawia hipotezy dotyczące przyczyn oraz kwestie rokowań, sposobu komunikowania diagnozy, przestępczości, pomyłek diagnostycznych w kierunku schizofrenii.
Język całości jest rzeczowy, terminy psychologiczne są raczej wyjaśnianie, dużo jest odwołań do literatury, osobistego doświadczenia Attwooda czy wypowiedzi autobiograficznych osób z ZA.
Książka nie zawiera lansowania autyzmu i ZA jako czegoś lepszego. Przedstawia zarówno mocne, jak i słabe strony takich osób.