Co wam przeszkadza w rozmowie z drugą osobą

[Amadeusz89]

Podobnie jak vesanya nie lubię, jak w rozmowie z drugą osobą zapada cisza. Jest to dla mnie strasznie krępujące. Praktycznie zawsze się winie, że to przeze mnie. Nie znoszę też, jak ktoś (szczególnie, jeśli jest to osoba, jaką słabo znam) wypytuję mnie się o sprawy osobiste (typu praca, znajomi, życie osobiste, rodzina, itp.). Nie lubię również, jak poruszane są tematy, o których nie mam pojęcia.

[Zasió]

Druga osoba mi przeszkadza.

[Fearless]

Przeszkadza mi jak druga osoba przestaje mówić, zapada cisza i zdaję sobie sprawę z tego, że powinnam coś powiedzieć, zareagować, a ja mam pustkę w głowie.

Mi milczenie nie przeszkadza, choć zdaję sobie sprawę z tego, że może to przeszkadzać drugiej osobie. Przy czym nigdy nie oczekuję od kogoś, iż nagle zacznie coś gadać, o coś zapyta. Sam też na siłę nie staram się kontynuować ani zaczynać rozmowy. Czasami czuję się z tym bezradny. Mogę jedynie liczyć na to, że towarzysz zaakceptuje taki stan rzeczy.

[karmazynowy książę]

W sumie bardzo ciekawy jestem, jakby to było spotkać się z kimś piszącym w tym temacie i drogą obserwacji sprawdzić, czy rzeczywiście moje wrażenie z rozmowy z nim pokrywają się z jego obawami

[Minioo]

W kontaktach z innymi ludźmi zazwyczaj przeszkadzają mi:

Czynniki zewnętrzne:
a) Ukryte motywy. To gdy niektóre osoby próbują wciągnąć mnie w swoje sprawy choć na co dzień nie przejawiają zainteresowania moją osobą. Jeżeli nie jest to chęć wyzysku to zazwyczaj ukryty lobbing, na przykład próba zaangażowania do jakieś struktury MLM lub sprzedania czegoś, czego nie potrzebuję.
b) Udowadnianie swojej wyższości poprzez porównywanie się, w kwestiach materialnych i niematerialnych.
c) Indoktrynacja w kwestiach światopoglądowych, religijnych, obyczajowych itp
d) Próba wyciągania informacji w celu poznania moich słabości, które potem będzie można wykorzystać.
e) Warunkowa tolerancja dla mojej "inności". Rzekome okazywanie zrozumienia a w chwili sprzeciwu czy jakichkolwiek uwag "zamykanie gęby" moją chorobą.
e) Nachalna pomoc w błahych sprawach by wymusić na mnie zobowiązania

Czynniki wewnętrzne:
a) lęk przed okazaniem się mało elokwentnym.
b) lęk przed ślinieniem się podczas konwersacji
c) lęk przed brakiem asertywności i umiejętności bronienia własnej opinii
d) lęk przed okazaniem strachu (masło maślane ale zawsze boję się, że inni wychwycą moment mojego zawahania)
e) potliwość (choć akurat to nie zależy ode mnie)
f) lęk przed krytyką (pisząc ten post zastanawiam się jakie będą odpowiedzi)

[Rin]

Jeśli ta rozmowa odbywa się np. przez e-maila to wkurza mnie u ludzi brak czytania ze zrozumieniem i wyobrażanie sobie jakim tonem do nich mówię lub co myślę i czepianie się z tego powodu każdej pierdoły, tak naprawdę niemającej swojego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Jakby nie można było po prostu zapytać. Podobnie jest z tym wyobrażaniem sobie, co komu chodzi po głowie - sami telepaci i nie da się wytłumaczyć, bo wiedzą lepiej. W rozmowie w cztery oczy też mnie to irytuje. Ostatnio w ogóle mam takie wrażenie, że mało ludzi umie słuchać. Wielu osobom część informacji gdzieś umyka i sobie dopowiadają co im pasuje - nie wiem po co, bo to w końcu jedynie ich wymysł, a nie prawda. Tak jakby za wszelką cenę chcieli postawić na swoim i wcisnąć drugą osobę w jakieś ramy, do których nie pasuje, ale dla nich jest to odpowiednie miejsce dla tej osoby. Irytują mnie również fochy. Nie lubię gdy ktoś nie mówi prosto z mostu o co chodzi tylko się dąsa.

[Rival]

Przede wszystkim to, kiedy ktoś mówi na temat, na który ja nie mam pojęcia, no bo co wtedy można zrobić? Tylko słuchać i potakiwać. Poza tym brak pewności siebie, przez co moja mowa ciała wygląda po prostu nienaturalnie i pustka w głowie, kiedy to ja powinienem narzucić jakiś temat.

[Empty box]

Nie lubię gdy ktoś przerywa, narzuca swoje zdanie i notorycznie akcentuje "ja"

[bajka]

kiedy nie wiem, czy w ogóle chce ze mną rozmawiać, + kiedy tylko ja zadaję pytania, a druga osoba odpowiada na nie zdawkowo, ale mi się ogólnie, na żywo ciężko (bo nie trudno) rozmawia, nawet nie ze względu na fobię

[WinterWolf]

Najczęściej druga osoba

[Apeiron]

Mnie sam akt werbalizacji wprawia w dyskomfort.  -__-

[Zasió]

jak sie mnie ktoś pyta, jakie mam pasje

[PMCL]

Wydaje mi się że gadam głupoty

[cthulhu]

Gdy ktoś wymusza na mnie mówienie czegokolwiek i daje po sobie znać, że oczekuje odpowedzi. Poza tym przerywanie. Gdy ktoś przerywa mi w połowie zdania, a później ma jeszcze pretensje, że nic nie mówię albo dogryza mi "ty zawsze nic nie mówisz". To się trochę odechciewa

[niki11]

Nie lubię na siłe ciągnąć tematu, nie lubię jak to ja muszę prowadzić rozmowę, wolę słuchać i ewentualnie odpowiadać. Ogólnie jestem spięta podczas rozmowy, boję się, że powiem jakąś głupotę. Z jedną koleżanką dopiero po roku czasu (!) nauczyłam się w miarę na luzie gadać

[Xyzy]

Ja w rozmowie i kontaktach międzyludzkich nie potrafię pozbyć się uczucia, że nie jestem pełnowartościowym uczestnikiem tylko to ktoś robi mi przysługę, że ze mną rozmawia. Na ogół nie mam zbyt wiele do powiedzenia i zdecydowanie wolę słuchać i komentować.

[Zasió]

"Nie lubię na siłe ciągnąć tematu, nie lubię jak to ja muszę prowadzić rozmowę, wolę słuchać i ewentualnie odpowiadać. "

O właśnie...

[shelby922]

Ja nie lubię jak ktoś mi przerywa , nie kuma tego co mówię i widzę że i tak nie zrozumie ,jak ktoś się ze mną kłóci choć jest oczywiste że nie ma racji , jak mnie olewa i nie słucha lub jak zapyta coś ja mu odpowiadam a on zapytany przez kogoś innego odwraca się do tamtej osoby.Resztę przeżyję :-)

[veronicatak]

w rozmowie z drugą osobą męczy mnie kontakt wzrokowy

[Baskerville]

Ja nie lubię pytań na powitanie typu "co tam?", zawsze się zacinam, bo nie wiem o czym mam powiedzieć. Przeszkadza mi też, gdy  odnoszę wrażenie, że ktoś nie rozmawia ze mną, tylko z jakimś swoim wyobrażeniem na mój temat. Czyli gdy ktoś mnie wrzuca do jakieś szufladki i potem próbuje tylko utwierdzić się w przekonaniu, że jestem właśnie taki.

[paranormal987]

emocje, bez emocji wszystko byłoby prostsze

[Ash]

mnie męczy poczucie, że rozmowa zaraz się zerwie lub że nie wiem co mam powiedzieć, przez co rozmowa męczy mnie i rozmówcę

[Fabiana]

nie lubię jak ktoś pyta o moje zainteresowania, co robię w wolnym czasie, jakiej muzyki słucham itp. Po prostu się tego wstydzę.

[elizea]

przeszkadza mi, kiedy druga strona nie zadaje pytań lub nie podbija rozmowy w żaden inny sposób, <ale zbyt duża ilość pytań, taka, że nie pozwala mi dokończyć spokojnie wątku, też irytuje>, kiedy rozmówca jest rozkojarzony i zdaje się nie słuchać biegając wzrokiem po obiektach,  przeszkadzają mi też hałaśliwe miejsca <kiedy dużo się dzieje dookoła to ja wtedy jestem tym właśnie rozkojarzonym człowieczkiem>.
to, co mnie uwiera podczas konwersacji i pochodzi ode mnie to poczucie, że nie jestem aż tak ciekawym rozmówcą, to dręczenie się, że mogłam coś powiedzieć lepiej, ciekawiej, inaczej. Do tego blokowanie swobodnych myśli, zbytnia cenzura, lepiej mi się rozmawia kiedy choć trochę rozcieńczę się alkoholem.