• odwrócenie swojej uwagi od katastrofalnych myśli przez skupianie się na tym co jest tu i teraz, najlepiej na jakichś praktycznych czynnościach - np. przed stresującym wyjazdem zamiast rozmyślać o tym, co będzie na miejscu, staram się zająć pakowaniem, planowaniem itd.
  
• docenienie tego co mam - zawsze będzie ktoś, kto ma ode mnie łatwiej w życiu i zawsze będzie ktoś kto ma dużo trudniej, nie mogę tego zmienić. staram się więc znaleźć rzeczy, za które jestem wdzięczna (mogą być te ważne, jak i te bardzo błahe). w twoim przypadku możesz pomyśleć np. o tym, że masz chłopaka, który jest przy tobie i nie musisz wyjeżdżać za granicę sama
  

(26 Sie 2019, Pon 16:01)argo napisał(a):

• docenienie tego co mam - zawsze będzie ktoś, kto ma ode mnie łatwiej w życiu i zawsze będzie ktoś kto ma dużo trudniej
  

(26 Sie 2019, Pon 19:35)L1sek napisał(a):

(26 Sie 2019, Pon 16:01)argo napisał(a):

• docenienie tego co mam - zawsze będzie ktoś, kto ma ode mnie łatwiej w życiu i zawsze będzie ktoś kto ma dużo trudniej
  

Co ja mam co inni mają ode mnie gorsze? z+ życie.

(26 Sie 2019, Pon 16:01)argo napisał(a): też mam skłonności do takiego katastroficznego myślenia o przyszłości (pewnie jak większość osób tutaj). jak jeszcze brałam antydepresanty to tłumiły one trochę negatywne emocje i lęki, może warto spróbować. teraz jak widzę, że zaczyna się u mnie taka negatywna spirala to najbardziej pomagają dwie rzeczy:

• odwrócenie swojej uwagi od katastrofalnych myśli przez skupianie się na tym co jest tu i teraz, najlepiej na jakichś praktycznych czynnościach - np. przed stresującym wyjazdem zamiast rozmyślać o tym, co będzie na miejscu, staram się zająć pakowaniem, planowaniem itd.
  
• docenienie tego co mam - zawsze będzie ktoś, kto ma ode mnie łatwiej w życiu i zawsze będzie ktoś kto ma dużo trudniej, nie mogę tego zmienić. staram się więc znaleźć rzeczy, za które jestem wdzięczna (mogą być te ważne, jak i te bardzo błahe). w twoim przypadku możesz pomyśleć np. o tym, że masz chłopaka, który jest przy tobie i nie musisz wyjeżdżać za granicę sama
  

(26 Sie 2019, Pon 20:37)argo napisał(a): @L1sek‍ oj tam, coś się zawsze znajdzie. mi chodzi nawet o takie zupełne głupoty. że obejrzałam fajny film albo że ciastka są dobre i mogę je jeść. dosłownie cokolwiek.

(26 Sie 2019, Pon 12:17)Karol1991 napisał(a): Mam podobnie, tez boje sie tego co nadejdzie... Ale czasem pomaga mi myslenie ze i tak umre, wiec jakies tam podejmowanie sie czegos nowego moze cos dac lub nie, ale to nie jest az takie wazne : ) Pewno zarobicie sobie hajs i bedziecie zadowoleni i bedzie fajnie. Do jakiego kraju sie wybieracie? : )

(26 Sie 2019, Pon 12:30)Agnostyk1976Niemcy napisał(a): Na pesymizm lekow chyba nie ma. Powinnas nauczys sie myslec pozytywnie. Jestem przekonany ze kazdy moze nauczyc sie byc optymista, ale trzeba tego chciec... Nie wszyscy to potrafia zrozumiec. Jak tu tak sobie czytam co inni pisza to smialo moge stwierdzic ze wiekszasc to po prostu pesymisci....Zajmij sie tym tematem, zacznij dzialac a zycie ci sie odplaci... Taki bardzo znany przyklad. Czy szklanka dla kogos jest pol pusta czy pol pelna? Obie oceny sa prawidlowo, to tylko rozne perspektywy. Ale reakcja czlowieka na optymistyczne myslenie jest takie ze dodaje mu energi, a pesymizm podcina mu skrzydla. Wkleje taka krotka opowiesc od kogos innego, ladnie jest to tam wytlumaczone....

Historia, którą przeczytasz nie jest związana z marketingiem; nie skupia się na negocjacjach biznesowych czy samej sprzedaży. To opowieść, która dotyczy nieco innego zestawu umiejętności, które w świecie biznesu również pełnią ważną funkcję. Są to umiejętności dostrzegania okazji i wykorzystywania szans.
Cenię historyjki, nawet jeśli są zmyślone, które niosą ze sobą jakieś głębsze przesłanie lub pozostawiają czytelnika z wartościową myślą na sam koniec, nad którą można się zastanowić i wyciągnąć coś dobrego dla siebie. Oto jedna z nich.
Buty! Klapki! Sandały!
Historia sprzedawców butów
Pewna firma produkująca obuwie planowała w najbliższym czasie poszerzyć obszar działalności i wprowadzić swoje wyroby na dotąd nieznane, egzotyczne rynki. W pierwszej kolejności postanowiono sprawdzić, czy warto eksportować swoje produkty na tereny Afryki. Wybrano dwóch handlowców, którzy uzyskiwali ponadprzeciętne wyniki sprzedaży i wysłano ich we wskazane regiony, aby sprawdzono tkwiący tam potencjał. Po dotarciu na miejsce każdy z handlowców rozpoczął samodzielną pracę. Przez następne dni analizowano rynek, poznawano mieszkańców, ich tradycję i kulturę.
Zaciekawiony prezes firmy – po niecałym tygodniu – skontaktował się ze sprzedawcami prosząc o przedstawienie wstępnych spostrzeżeń. Podczas rozmowy z pierwszym z nich, usłyszał:
„Szefie! Można sobie odpuścić tę cholerną Afrykę! Pomyślcie nad eksportem w inne miejsca na świecie bo tutaj nikt w butach nie chodzi. Każdy boso po+! Kontynuowanie prac nie ma najmniejszego sensu. Wracam w najbliższym terminie do naszej siedziby.”
Dobry nastrój prezesa szybko wygasł, a entuzjastyczny wyraz twarzy zamienił się w dostrzegalne poirytowanie. Po kilku niespokojnych minutach i próbie ponownego zebrania myśli, prezes znów chwycił telefon w rękę, wybierając numer do drugiego pracownika. Monotonne sygnały połączenia zostały przerwane przez ogłuszający krzyk radości drugiego z pracowników – „Szefie, rewelacja!”. Zaciekawiony prezes prosi o szczegóły.
„Pan posłucha tego! Trafiliśmy na żyłę złota! Afryka to istny raj dla naszej branży, bo tu nikt nie ma butów! Niech firma na prędkości organizuje transport i wysyła przynajmniej kilka kontenerów butów. Spokojnie sprzedamy wszystko!”
Gdzie dwóch sprzedawców, tam dwa punkty odniesienia
Tam gdzie jedni widzą przeszkodę, drudzy widzą okazję. To myśl przewodnia i esencja powyższej opowieści. W biznesie, jednym z kluczowych elementów (choć jest ich wiele) jest umiejętność dostrzegania okazji i wykorzystywania jej. Sama historia jest fikcją i nigdy nie zdarzyła się w rzeczywistości.

(26 Sie 2019, Pon 13:42)Żółwik napisał(a): Leki są na lęk uogólniony (coś w tym rodzaju opisujesz). Można spróbować, jeśli lekarz uzna za stosowne.

@Ciasteczko, pod stwierdzeniem, że życie mnie stresuje, też bym się podpisał.
I raczej nie będę realizował takiej typowej roli życiowej osób w moim wieku.

Fajnie by znaleźć jakieś wartości, coś czemu można się poświęcić. Nie musi to być mainstream.
Wiem, że lęk czasem sprawia, że jedyne, na co mamy siłę, to walka o przeżycie. Współczuję, ale jednocześnie wierzę, że ze wsparciem chłopaka jakoś dacie radę i przyjdzie czas na trochę satysfakcji.

(26 Sie 2019, Pon 16:01)argo napisał(a): też mam skłonności do takiego katastroficznego myślenia o przyszłości (pewnie jak większość osób tutaj). jak jeszcze brałam antydepresanty to tłumiły one trochę negatywne emocje i lęki, może warto spróbować. teraz jak widzę, że zaczyna się u mnie taka negatywna spirala to najbardziej pomagają dwie rzeczy:

• odwrócenie swojej uwagi od katastrofalnych myśli przez skupianie się na tym co jest tu i teraz, najlepiej na jakichś praktycznych czynnościach - np. przed stresującym wyjazdem zamiast rozmyślać o tym, co będzie na miejscu, staram się zająć pakowaniem, planowaniem itd.
  
• docenienie tego co mam - zawsze będzie ktoś, kto ma ode mnie łatwiej w życiu i zawsze będzie ktoś kto ma dużo trudniej, nie mogę tego zmienić. staram się więc znaleźć rzeczy, za które jestem wdzięczna (mogą być te ważne, jak i te bardzo błahe). w twoim przypadku możesz pomyśleć np. o tym, że masz chłopaka, który jest przy tobie i nie musisz wyjeżdżać za granicę sama
  

(26 Sie 2019, Pon 22:38)Ciasteczko napisał(a): Ja nie mowoe, ze ja na 100% bede realizowac taki najczestszy scenariusz, ale fajnie byloby miec wybor. Jesli nie zdecyduje sie na dziecko to chce dlatego, ze taka byla moja decyzja, a nie dlatego, ze jestem takim dnem, ze na utrzymanie rodziny stac mnie noe bedzie.

(27 Sie 2019, Wto 6:04)Żółwik napisał(a):

(26 Sie 2019, Pon 22:38)Ciasteczko napisał(a): Ja nie mowoe, ze ja na 100% bede realizowac taki najczestszy scenariusz, ale fajnie byloby miec wybor. Jesli nie zdecyduje sie na dziecko to chce dlatego, ze taka byla moja decyzja, a nie dlatego, ze jestem takim dnem, ze na utrzymanie rodziny stac mnie noe bedzie.

Dlaczego potrzebujesz mieć podejście "dałabym radę, ale świadomie rezygnuję"? Rezygnowanie z czegoś z powodu obiektywnego przekonania, że się temu nie podoła, nie jest czymś niestosownym. To wyraz dojrzałości.

(27 Sie 2019, Wto 11:53)Ciasteczko napisał(a): Nie czul byys sie zle z tym, ze np. wszyscy wokol maja samochody, jakies graty ale zawsze i nawrt osoby po podstawowkach jezdza, a Ciebie zwyczajnie na nic nie stac?

(27 Sie 2019, Wto 12:50)Żółwik napisał(a):

(27 Sie 2019, Wto 11:53)Ciasteczko napisał(a): Nie czul byys sie zle z tym, ze np. wszyscy wokol maja samochody, jakies graty ale zawsze i nawrt osoby po podstawowkach jezdza, a Ciebie zwyczajnie na nic nie stac?

To dla mnie abstrakcja, bo i tak nie mam prawa jazdy.
Ale owszem, czuję się źle, gdy zdaję sobie sprawę, że inni ludzie mają życie, którego kiedyś chciałbym skosztować. Np. potrafią utrzymywać przyjaźnie czy wyjechać w gronie znajomych na odpoczynek.

Dziecko to oprócz fizjologii odpowiedzialność i trud wychowania. Potencjalne poczucie spełnienia rodzicielskiego lub zawodu.
Spełnienie "wyższych" potrzeb można też sprowadzić do fizjologii, ale można potraktować metafizycznie.

(27 Sie 2019, Wto 13:37)Ciasteczko napisał(a):

(27 Sie 2019, Wto 12:50)Żółwik napisał(a):

(27 Sie 2019, Wto 11:53)Ciasteczko napisał(a): Nie czul byys sie zle z tym, ze np. wszyscy wokol maja samochody, jakies graty ale zawsze i nawrt osoby po podstawowkach jezdza, a Ciebie zwyczajnie na nic nie stac?

To dla mnie abstrakcja, bo i tak nie mam prawa jazdy.
Ale owszem, czuję się źle, gdy zdaję sobie sprawę, że inni ludzie mają życie, którego kiedyś chciałbym skosztować. Np. potrafią utrzymywać przyjaźnie czy wyjechać w gronie znajomych na odpoczynek.

Dziecko to oprócz fizjologii odpowiedzialność i trud wychowania. Potencjalne poczucie spełnienia rodzicielskiego lub zawodu.
Spełnienie "wyższych" potrzeb można też sprowadzić do fizjologii, ale można potraktować metafizycznie.

Ja też nie mam prawka, ale podałam to jako przykład. Są pewne rzeczy/zjawiska/realcje, które sa dostępne praktycznie dla każdego i nie będę się tutaj czarować, jest w mi wstyd i czuję się gorsza jak nie mogę pozwolić sobie na coś, co jest społecznie powszechne. Taki przykład, mam w robcie dziewczynę, która ma dziecko. Laska mieszka z chłopakiem, mają własne mieszkanie, bo chłop dostał w spadku, chcą je sprzedać i kupić dom. Dodam, że laska skończyła tylko podstawówkę i jest parę lat młodsza ode mnie. A już ma własne lokum. Nie musi gnieździć  się  z klitce z 5 innym osobami tak, jak ja mam teraz ; / Ma praktycznie życie ułożone (powiedzmy, chodzi mi o najważniejsze kwestie jak dom czy samochód). Ja mam 25 lat, domy czy tam mieszkania nie kosztują kilku ani nawet kilkudziesięciu tysięcy, tylko kilkaset. Skąd mam wziąć na to pieniądze? Dostanie kredytu też nie jest wcale takie proste. Mój chłopak ma umowę na czas określony, zarabia 2500 na rękę, był się pytać z ciekawości w banku to mu odmówili. Rzeczywistość jest taka, że większość ludzi ma lokum albo z kredytu jak już się uda, albo dostają od starych. W ciemnej dup*e są ci,którzy nie mają takiego szczęścia (mało to osób w wieku 40+ kiśnie się na wynajmie nawet z własnymi dziećmi? Moja siostra tak żyła, u mojego faceta w robocie połowa ludzi też tak żyje). Już naet ostatnio słyszymy z chłopem od naszych bliskich, jak to cięzko w życiu będziemy mieć, mi siostra się ostatnio przyznała, że boi się o mnie najbardziej w rodzinie, bo reszta jej dzieci będzie mieć łatwiej (syn dostał "posadkę" w firmie ojca za granicą, jedna córka za oceanem studiuje i ma ułożonego partnera, druga córka ma chłopaka z własnym domem i samochodem, bo dostał od rodziców). Takie są realia i sorry ale pisanie tutaj, żeby myśleć pozytywnie jest po prostu śmieszne i nieżyciowe. Ja wiecznie młoda nie będę, gdybym miała jako kobieta te możliwość, że na założenie rodziny mogę sobie pozwolić do późnej starości to bym nie spinała tak pośladów. Niestety fakty sa okrutne, dodam, ze mój facet równiez może być bezpłodny, miał w późnym dzieciństwie operację jąder (wnętrostwo) i sam lekarz mu powiedział, że to nie jest pewne ale istnieje szansa, że nie będzie mógł mieć dzieci....  Pisanie w takim przypadku tekstów o pozytywnym myśleniu wywołuje uśmiech politowania. Trzeba sobie zdać sprawę, że niektórzy mają gorzej i tyle. Wiem, że trzeba się z tym też pogodzić (ja nie potrafię ale to inna kwestia) ale po co dewaluować cudze uczucia? Mam się uśmiechać od ucha do ucha nawet wtedy, gdy (nie daj boże ) będę miala lat 35 i nadal będę wynajmować pokój z 3 studentów? Przecież to jest śmieszne.
-----------------------------------------------------------------------------



Proponuje zobaczyc ten film na dole, a potem mozemy dalej tutaj wszyscy dyskutowac na ten temat ktory zostal przez ciebie poruszony. A jest to jak najbardziej wazny temat i to nie tylko dla ciebie... A sam film pokazuje inna perspektywe, jak mozna sobie radzic w zyciu zaczynajac od zera. 

Czego nauczyli mnie najlepsi przedsiębiorcy świata?

https://youtu.be/2oS1hmTPmow

(27 Sie 2019, Wto 14:42)Szinuja napisał(a): Moze i udawanie ze nie ma problemu jesli jest nie jest jakims super wyjsciem. Natomiast Twoje nastawienie dalekie jest od jakiegos w miare racjonalnego. Ciagle piszesz jak to inni wokol Ciebie dostaja w spadku mieszkania albo  samochod albo chociaz posade i jacy Wy z chlopamiem jestescie poszkodowani przez los ze zadne z Was nie ma  co po kim odziedziczyc. Tylko ze w takiej sytuaji jest znacznie wieksza czesc mlodych ludzi i niestety chcac nie chcac sami sie jakos dorabiaja a nie zwalaja wszystkiego na los i na to ze inni cos dostali,  a oni nie.

(27 Sie 2019, Wto 16:05)Ciasteczko napisał(a): Czyli rozumiem, ze mam sie zamknac i cieszyc z tego co mam i pod absolutnie zadnym pozorem nie mowic co mnie boli?

(27 Sie 2019, Wto 18:31)Szinuja napisał(a):

(27 Sie 2019, Wto 16:05)Ciasteczko napisał(a): Czyli rozumiem, ze mam sie zamknac i cieszyc z tego co mam i pod absolutnie zadnym pozorem nie mowic co mnie boli?

Alez ja Ci wcale nie pisalam ze masz myslec pozytywnie i nie narzekac. Jak sama zauwazylas masa ludzi tutaj narzeka i nigdy nikomu nie napisalam ze to cos zlego, ze przesadzaja, a nieraz dawalam rady i staralam sie pomoc . I tak, zdaje sobie sprawe ze to co dla mnie moze nie byc problemem dla kogos innego moze byc problemem nie do przeskoczenia i nie bagatelizuje czyjegos problemu. Natomiast Tobie napisalam to co napisalam bo szczerze mowiac wkurza mnie juz Twoja roszczeniowa postawa. Napisalas nie jednego posta wyzalajac sie i ubolewajac nad tym ze inni dostali a Ty nie. Ludzie Ci tu na to odpowiadaja wyrazajac swoje zdanie, starajac sie dac jakies rady ale z tego co widze to Ty nie dosc ze po raz enty piszesz w sposob roszczeniowy jedno i to samo , to jeszcze do tego atakujesz osoby z ktorymi radami sie nie zgadzasz. No i co z tego ze Ty jestes wyksztalcona, znasz trylion roznych jezykow i nie wiem co tam jeszcze i nic nie dostalas, a ktos inny jest po podstawowce i o zgrozo jakims prawem dostal mieszkanie po kims. Takie jest zycie.

(27 Sie 2019, Wto 19:30)Karol1991 napisał(a): @Ciasteczko To niedaleko jedziecie : ) Ja nadal nie mam pracy.... ale teraz nie jestem bezrobotny 2 lata tylko ok 2 miesiace xD