Tośka napisał(a):Kiedyś alkohol generował u mnie pozytywne emocje. Zaczynałam lubić ludzi (czego na trzeźwo nie odczuwam), śmieszyły mnie różne bzdury, na które normalnie nie zwróciłabym uwagi, chciało mi się gadać, chociaż na co dzień preferuję monolog myślowy.

Od pewnego czasu jednak coś się zmieniło. Nie spożywam alkoholu już prawie wcale, ale jak już się zdarzy, to po wypiciu trunku odczuwam spotęgowany smutek, przygnębienie, melancholię, totalne zmulenie albo wręcz wściekłość. Kiedyś wypiłam samotnie w domowym zaciszu piwo niby na poprawę humoru, a efekt był taki, że coś mi się przypomniało i się poryczałam

Tośka napisał(a):Nie wiem z czego wynika taka zmiana działania, ale już nie piję nic. I dobrze, na zdrowie mi wyjdzie :-D

Cytat:Z ciekawych doświadczeń Massermana wynika, że "upodobanie" do alkoholu cechuje przede wszystkim koty nerwicowe. Normalny kot alkoholu "nie tknie". Natomiast im głębiej sięga proces nerwicowy, tym większe stężenie alkoholu kotowi smakuje. Masserman podawał kotom miseczki o różnej domieszce alkoholu. Nerwicowe koty wybierały największe stężenie alkoholu, normalne - wolały czyste mleko. Jednym z probierzy dochodzenia do stanu normalnego było wybieranie miseczek o coraz mniejszym stężeniu alkoholu. Przez zmniejszenie lękowej komponenty nerwicy alkoholik sprowadza doraźną poprawę samopoczucia, ale właśnie ten, kto używa alkoholu w celach leczniczych, daje też tym samym świadectwo swojej nerwicy.
(E. Fronberg 'Nerwice. Przesądy a nauka')

fallin16 napisał(a):Nie mam pojęcia, jak ludzie mogą to pić..

niki11 napisał(a):Trochę odkopię temat.
Ja niestety mam problemy alkoholowe i widzę to, wstyd mi za samą siebie, caly czas zastanawiam się nad jakąś terapią, ale nigdy nie mogę się przemóc. W sumie z jednej strony pasuję mi tak jak jest teraz, a z drugiej czuje się żałośnie.