Tośka napisał(a):Są osoby na kierowniczych stanowiskach, szczególnie głupie baby, które zniszczą każdego, kto się z nią nie spoufala i za przeproszeniem nie liże jej odwłoka. I właśnie dlatego jestem obecnie już bez pracy, bo tak mnie traktowano, że nie mogłam wytrzymać. Dlaczego kierowniczka tak mnie nie znosiła, mimo mej wzorowej kultury i ogromnego zaangażowania w codzienne obowiązki? Nie wiem, nigdy się tego nie dowiem, ale moje płytkie i czysto zawodowe relacje z nimi mogły być tego przyczyną. Bowiem prymitywni ludzie uwielbiają podlizuchów i kółka wzajemnej adoracji.

Tośka napisał(a):Uważam, że w pracy nie powinno być miejsca na jakieś osobiste sympatie i antypatie.

Tośka napisał(a):Przede wszystkim staram się być kulturalna i neutralna wobec współpracowników. Uważam, że w pracy nie powinno być miejsca na jakieś osobiste sympatie i antypatie. Nie obchodzi mnie, kto ma jaki charakter. Liczy się tylko fakt, czy i jak możemy współdziałać...
Nie interesują mnie bliższe relacje, gdyż w pracy skupiam się na pracy, po prostu...
Unikam rozmów na tematy osobiste...
W pracy jestem człowiekiem bez osobowości, a moje kontakty z innymi są powierzchowne i czysto zawodowe.

Cytat:Zaangażowanie w pracę i rzetelne podejście do obowiązków mają mniejsze znaczenie?

Cytat:Tak więc koniecznie trzeba się integrować, przynajmniej w jakimś stopniu, albo szukać pracy gdzie nie pracuje się w zespole.

Cytat:Załamują mnie wasze wypowiedzi...

tPoH napisał(a):Tak. Nie bez powodu najłatwiej do pracy dostać się po znajomości.

Anioł stróż napisał(a):

tPoH napisał(a):Tak. Nie bez powodu najłatwiej do pracy dostać się po znajomości.

Dokładnie. Umiejętności to tylko dodatek. U mnie jeden kierownik nie ma praktycznie żadnych umiejętności i prawie wszyscy narzekają jeśli muszą z nim pracować. W powszechnej wiedzy jest to, że zna się z innymi osobami "z góry" już od studiów. Trafić do takiej rządzącej grupy to dobra sprawa. Albo kolega, z którym pracowałem, który mimo gorszych umiejętności i mniejszej produktywności ode mnie dostał awans i podwyżkę szybciej niż ja? Dziwnym trafem była to jedna z najbardziej towarzyskich i lubianych osób w dziale.

Od początku przyjąłem podobne podejście do pracy jak Tośka czyli oddzieliłem robotę od życia prywatnego. Oczywiście przez fobię, bo myślałem, że to mnie uchroni przed niepotrzebnym cierpieniem oraz, że dzięki takiemu profesjonalnemu podejściu spotkam się z uznaniem innych. Ukrywanie informacji o moim życiu mi się nie udało, bo jak tu nie ulec i nie powiedzieć czegoś o sobie jeśli jest się w kółko przepytywanym? Czasem się czułem jak na przesłuchaniu. Poza tym przy każdym takim kontakcie pojawiał się u mnie lęk. Do tego jeśli się ciągle za mało mówi to ludzie sami sobie dorabiają rzeczywistość więc już nawet lepiej jest wciskać im kit niż by mieli rozsiewać negatywne, nieprawdziwe plotki na nasz temat. A z tego szacunku nic mi realnie nie przyszło.

Tośka napisał(a):

MiMała napisał(a):Generalnie przyjmuje zasadę, że z współpracownikami nie warto wchodzić w głębsze relacje,lepiej,żeby było na cześć,co tam i to tyle .

Otóż to!


A jeśli chodzi o dużą różnicę wieku między współpracownikami - w sumie to Ci zazdroszczę, bo zawsze mi się wydawało, że ludzie w średnim wieku lub starsi są jacyś milsi, bardziej poczciwi, wrażliwi, wyrozumiali. O wiele bardziej wolę pogadać z sąsiadką w wieku 40+ niż z jakąś młodą idiotką na uczelni.

MiMała napisał(a):Generalnie przyjmuje zasadę, że z współpracownikami nie warto wchodzić w głębsze relacje,lepiej,żeby było na cześć,co tam i to tyle .

Anioł stróż napisał(a):

MiMała napisał(a):Generalnie przyjmuje zasadę, że z współpracownikami nie warto wchodzić w głębsze relacje,lepiej,żeby było na cześć,co tam i to tyle .

Nie wolałabyś pracować w grupie z ludźmi, z którymi się świetnie czujesz i wśród których możesz się swobodnie zachowywać? Sama sobie odbierasz na to szansę.