Czy depresja oby na pewno jest uleczalna?
A może raczej przewlekła i nawracająca, tylko z różną częstotliwością?
Czy chwilowy brak objawów (chwilo trwaj jak najdłużej), to brak choroby, czy raczej ukrycie, przyczajenie? Nic innego, jak kolejny okres remisji ...złudna nadzieja.
Czy w tym wypadku jesteśmy skazani na dożywotnie zażywanie leków?

Nazwa tematu mnie rozśmieszyła

Na pytanie nie jestem w stanie odpowiedzieć, ale myślę, że gdyby rozwiązaniem było po prostu dożywotne zażywanie leków, to nie byłoby wcale tak źle.

/1 proszę zakładać tematy, których nazwa ma sens, żeby inni nie potrzebowali zgadywać co jest w temacie zanim klikną

/2 tak

ad.1 Ejże, ale czy wszystko musi być takie logiczne, sensowne, jasne, przejrzyste i takie wprost aż do bólu? Życie jest już wystarczająco przewidywalne, pozwólmy sobie na odrobinę metafory. 
Zwłaszcza gdy kogoś rozbawiła
ad.2 Tyle pytań i ... jedna odpowiedź?
dazed and confused

Tak jest uleczalna i to prosciej niz wam sie wydaje

300mg anafranilu do końca życia

(10 Gru 2018, Pon 21:22)forac napisał(a): 300mg anafranilu do końca życia

To najgorsza wersja niuniek a moze samemu sobie poradzic ?

Wziąć się w garść?

(10 Gru 2018, Pon 21:25)Clint Ruin napisał(a): Wziąć się w garść?

Wlasnie tak proste to jest

Ja nie wiem co wy macie do biegania. Bieganie jest za+.

Cytat:Wlasnie tak proste to jest

Szkoda że nie wiedzą tego ludzie po obcięciu nogi, nie jęczeliby tyle.

(10 Gru 2018, Pon 19:39)Galadriela napisał(a): ad.1 Ejże, ale czy wszystko musi być takie logiczne, sensowne, jasne, przejrzyste i takie wprost aż do bólu? Życie jest już wystarczająco przewidywalne, pozwólmy sobie na odrobinę metafory.
Zwłaszcza gdy kogoś rozbawiła

ja rozumiem, ale fora tematyczne uważamy za tą bardziej merytoryczną część forum, gdzie użytkownicy szukają przede wszystkim informacji, a nie rozrywki. W luźniejszych forach nie brakuje tematów nawet o jeżykach i sprawach, które rozgrzewają.  

(10 Gru 2018, Pon 19:39)Galadriela napisał(a): ad.2 Tyle pytań i ... jedna odpowiedź?
dazed and confused

odpowiedź dotyczyła pytania z tematu

(10 Gru 2018, Pon 21:29)Clint Ruin napisał(a):

Cytat:Wlasnie tak proste to jest

Szkoda że nie wiedzą tego ludzie po obcięciu nogi, nie jęczeliby tyle.

To wytlumacz mi jakim cudem są ludzie niepełnosprawni którzy nie mają depresji albo ją pokonali ? Gdyby twoj sarkazm mial racje bytu to kazda niepelnosprawna osoba miałaby depresje a tak nie jest

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenia_depresyjne

(10 Gru 2018, Pon 21:30)BlankAvatar napisał(a): ja rozumiem, ale fora tematyczne uważamy za tą bardziej merytoryczną część forum, gdzie użytkownicy szukają przede wszystkim informacji, a nie rozrywki.

Mam rozumieć, że właśnie rozgorzała merytoryczna część dyskusji, dzięki za cenne informacje

Każdy jest inny ma inne geny, wpływ środowiskowy, wiec odpowiedzi na to pytanie nie ma. Tak mi sie wydaje. Stan depresyjny moze mieć genezę z miliona powodow, czasami leczenie sie w nie wstrzeli czasami nie, a moze czasami sie nie da.

Cytat:A może raczej przewlekła i nawracająca, tylko z różną częstotliwością?

Moim zdaniem przewlekła depresja jest  zasadniczo "nieuleczalna". Można próbować z tym walczyć, oszukiwać się że będzie lepiej, bawić w terapie i inne cuda na kiju, ale emocje i ogólny stan psychiczny zawsze będą ciążyć ku depresji. W moim przypadku dystymia, lęk i tłumienie frustracji to "stan naturalny" - do którego po nieco lepszych momentach organizm powraca jak do "homeostazy".

Skoro nie warto walczyć, to co pozostaje - akceptacja takiego stanu rzeczy? wegetacja?
W moim przypadku to nie jest "stan naturalny", zbyt dobrze pamiętam, jak to jest żyć po tej jasnej stronie.
I zamierzam tam wrócić. Jeszcze nie wiem jak, ale znajdę drogę.
Póki co farmakoterapię i kilka psychoterapii mam za sobą - ze skutkiem (a i owszem !) pozytywnym, co z tego, jak po odstawieniu wszystko wraca, ze zdwojoną siłą

(10 Gru 2018, Pon 23:41)Galadriela napisał(a): Póki co farmakoterapię i kilka psychoterapii mam za sobą - ze skutkiem (a i owszem !) pozytywnym, co z tego, jak po odstawieniu wszystko wraca, ze zdwojoną siłą

To nie odstawiaj. Z każdą tabletką pozwól sobie zjeść plaster smażonego boczku albo kostkę czekolady, wtedy branie leków będzie przyjemniejsze, jeśli Ci ono w jakiś sposób przeszkadza.

Może po prostu za krótko utrzymujesz farmako czy psychoterapię (raczej farmako) i tak krótki okres nie pozwala się w odpowiednim stopniu ustabilizować Twojemu nastrojowi?

Tak tylko zadam pytanie na marginesie: 
Czy tylko ja na tym forum nie mam i nigdy nie miałam takiej prawdziwej depresji? XP

Tak

Nie.5

farmako - 4,5 roku, bez przerw.
Owszem, przeszkadza, bo naprawdę się starałam, robiłam wszystko, by wrócić do dawnej równowagi.
I wróciłam.
Ostatnim krokiem do pełni szczęścia miało być odstawienie leku, który i tak, od dawna, był już tylko w dawce podtrzymującej, praktycznie placebo. Decyzja podjęta przy pełnej akceptacji lekarza i terapeuty. Biegnij Forest, biegnijjjj!
I odstawiłam.
I wtedy, wszystko poszło w pizzz..du.

(10 Gru 2018, Pon 23:58)Zas napisał(a): Tak

(11 Gru 2018, Wto 0:02)chory na nieśmiałość napisał(a): Nie.5

Dziękuję, byliście pomocni, daję okejki. (;