24 Paź 2013, Czw 18:55
Niby mam licencjat. Orłem na studiach nie byłam, ale znajomi z tym samym papierem chwytają ładne posadki w zawodzie. Wiem, że znalazłoby się coś zgodnego z moim "wykształceniem" (filologia obca). Byłaby to idealna praca dla fobika/ aspołeczniaka (ja to chyba raczej to drugie). W biurze, bez ludzi, tylko ja i słownik, albo jeszcze lepiej: w domu! tylko ja, słownik i kot 
- praca zdalna.
No ale najpierw tę pracę trzeba zdobyć. A ja w siebie nie wierzę, nie czuję się godna, nie polecam siebie... Po części wynika to z pewnych urazów; np. chciałam dostać się na IV rok tego kierunku na uczelnię znacznie lepszą niż tę, na której robiłam licencjat i nie tylko nie dostałam się, ale wynik rozmowy kwalifikacyjnej był jak strzał w mordę. Dostałam 20%.
Stąd nietrudno się domyślić, że rozmowa kwalifikacyjna poszłaby mi pewnie podobnie. To było jedno z najbardziej upokarzających wydarzeń w moim życiu, a zaznaczam, że na licencjacie nie miałam żadnych problemów, wszystko zaliczałam w pierwszych terminach etc.
I tak chcę podjąć pracę, więc jeśli nie znajdę pracy zgodnej z "wykształceniem", to podejmę "zwykłą" czyli w sklepie, w kuchni, w restauracji, będę roznosić ulotki. Ale to mnie wk.uwia,bo przecież nie po to poszłam na studia! Chyba boję się kolejnego strzału w mordę po którym już naprawdę mogę zacząć wątpić w swoje umiejętności i jak to zwykle bywa po traumach, zacząć hodować demony w stylu "Ty zawsze..." / "Ty nigdy..." (wszak do tworzenia patologicznych myśli typu zawsze/nigdy, wystarczają 2 traumatyczne sytuacje i już mamy regułę, do której dorabiamy sobie 3, 4, 5, ... etc. sytuację wywartą już na zasadzie samospełniającej się przepowiedni- rozumiecie mechanizm?).
Z jednej strony czuję się niegodna dobrej pracy, z drugiej sama pcham się w pracę gorszą...
________________
To ja może odpiszę sobie sama, zanim ktoś inny to zrobi, tak jak odpisałabym drugiej osobie.
1.Należy doceniać to co się ma, być świadomym swoich umiejętności, nawet niewielkich i zawsze zaczynać drogę do celu tam, "gdzie małpy rzuciły piłkę". Tak więc 20% (chociaż jest upokorzeniem dla studenta który powinien otrzymać ich z 80) to jednak jak by nie było 1/5 celu. Coś już umiemy, a teraz trzeba się udoskonalać. Skoro studia nie wystarczyły do uzyskania świetnego poziomu, należy iść na kurs, albo w domu samemu zrobić sobie kurs (czytać, pisać na forach, uczyć się słówek, nawiązać na skypie kontakt z native speakerem).
2. Racjonalizacja. W celu ochrony przed demonami "Ty-Zawsze/Ty-Nigdy/Ty-Wszystko/Ty-Nic" należy podejmować małe wyzwania i spełniać je, by to one utworzyły regułę do której przyzwyczai się nasz mózg. Np. zaplanować cotygodniowe testy z 50 nowych słówek, zaznaczać sobie poprawne odpowiedzi i przyzwyczajać swój umysł: "Zrobiłam sobie już 10 testów. Każdy z nich zaliczyłam na 95-100%. Jestem więc dobrze zorganizowana, pojętna, rozwijam się, cokolwiek postanowię- osiągam." (i taką mantrę powtarzamy po każdym zaliczonym teściku).
3. Racjonalizacja II. Od czasu ukończenia licencjatu do czasu egzaminu wstępnego minął rok- trochę zdążyłam zapomnieć, trochę nerwy, trochę fakt, że jednak podrzędna szkółka to nie ten sam poziom co dobra szkoła.
Nie piszę tego wszystkiego, by się usprawiedliwiać, lecz żeby nabrać odpowiedniego i optymistycznego podejścia do rozgrzebywania wspomnianego wyżej strzału w mordę i ew. następny strzał potraktować równie racjonalnie. Uczyć się, choćby mi odmówili na 10 kolejnych rozmowach kwalif. zamiast dać się zahukać i zagrzebać problem, jak to się zwykle robi z traumami...
4. Stawianie sobie celów: nie otrzymam od razu 90%, ale w ciągu najbliższych kilku miesięcy mogę poprawić mój poziom języka o trochę. Obrazowo powiedzmy, że dobić do 30%. Potem będą następne etapy.
5. TRZEBA STALE PODTRZYMYWAĆ ODPOWIEDNI SPOSÓB MYŚLENIA.
Tu: 20% jako 1/5 pokonanej drogi do celu (wiem, naciągane, nieważne),
zamiast: 20% jako dowód nieodwracalnego kretynizmu
Ciekawe co by na to powiedzieli specjaliści od pozytywnego myślenia czy też rozwoju osobistego. Oni niby często posługują się takimi historyjkami "from zero to hero".
- praca zdalna. No ale najpierw tę pracę trzeba zdobyć. A ja w siebie nie wierzę, nie czuję się godna, nie polecam siebie... Po części wynika to z pewnych urazów; np. chciałam dostać się na IV rok tego kierunku na uczelnię znacznie lepszą niż tę, na której robiłam licencjat i nie tylko nie dostałam się, ale wynik rozmowy kwalifikacyjnej był jak strzał w mordę. Dostałam 20%.
Stąd nietrudno się domyślić, że rozmowa kwalifikacyjna poszłaby mi pewnie podobnie. To było jedno z najbardziej upokarzających wydarzeń w moim życiu, a zaznaczam, że na licencjacie nie miałam żadnych problemów, wszystko zaliczałam w pierwszych terminach etc.
I tak chcę podjąć pracę, więc jeśli nie znajdę pracy zgodnej z "wykształceniem", to podejmę "zwykłą" czyli w sklepie, w kuchni, w restauracji, będę roznosić ulotki. Ale to mnie wk.uwia,bo przecież nie po to poszłam na studia! Chyba boję się kolejnego strzału w mordę po którym już naprawdę mogę zacząć wątpić w swoje umiejętności i jak to zwykle bywa po traumach, zacząć hodować demony w stylu "Ty zawsze..." / "Ty nigdy..." (wszak do tworzenia patologicznych myśli typu zawsze/nigdy, wystarczają 2 traumatyczne sytuacje i już mamy regułę, do której dorabiamy sobie 3, 4, 5, ... etc. sytuację wywartą już na zasadzie samospełniającej się przepowiedni- rozumiecie mechanizm?).
Z jednej strony czuję się niegodna dobrej pracy, z drugiej sama pcham się w pracę gorszą...
________________
To ja może odpiszę sobie sama, zanim ktoś inny to zrobi, tak jak odpisałabym drugiej osobie.
1.Należy doceniać to co się ma, być świadomym swoich umiejętności, nawet niewielkich i zawsze zaczynać drogę do celu tam, "gdzie małpy rzuciły piłkę". Tak więc 20% (chociaż jest upokorzeniem dla studenta który powinien otrzymać ich z 80) to jednak jak by nie było 1/5 celu. Coś już umiemy, a teraz trzeba się udoskonalać. Skoro studia nie wystarczyły do uzyskania świetnego poziomu, należy iść na kurs, albo w domu samemu zrobić sobie kurs (czytać, pisać na forach, uczyć się słówek, nawiązać na skypie kontakt z native speakerem).
2. Racjonalizacja. W celu ochrony przed demonami "Ty-Zawsze/Ty-Nigdy/Ty-Wszystko/Ty-Nic" należy podejmować małe wyzwania i spełniać je, by to one utworzyły regułę do której przyzwyczai się nasz mózg. Np. zaplanować cotygodniowe testy z 50 nowych słówek, zaznaczać sobie poprawne odpowiedzi i przyzwyczajać swój umysł: "Zrobiłam sobie już 10 testów. Każdy z nich zaliczyłam na 95-100%. Jestem więc dobrze zorganizowana, pojętna, rozwijam się, cokolwiek postanowię- osiągam." (i taką mantrę powtarzamy po każdym zaliczonym teściku).
3. Racjonalizacja II. Od czasu ukończenia licencjatu do czasu egzaminu wstępnego minął rok- trochę zdążyłam zapomnieć, trochę nerwy, trochę fakt, że jednak podrzędna szkółka to nie ten sam poziom co dobra szkoła.
Nie piszę tego wszystkiego, by się usprawiedliwiać, lecz żeby nabrać odpowiedniego i optymistycznego podejścia do rozgrzebywania wspomnianego wyżej strzału w mordę i ew. następny strzał potraktować równie racjonalnie. Uczyć się, choćby mi odmówili na 10 kolejnych rozmowach kwalif. zamiast dać się zahukać i zagrzebać problem, jak to się zwykle robi z traumami...
4. Stawianie sobie celów: nie otrzymam od razu 90%, ale w ciągu najbliższych kilku miesięcy mogę poprawić mój poziom języka o trochę. Obrazowo powiedzmy, że dobić do 30%. Potem będą następne etapy.
5. TRZEBA STALE PODTRZYMYWAĆ ODPOWIEDNI SPOSÓB MYŚLENIA.
Tu: 20% jako 1/5 pokonanej drogi do celu (wiem, naciągane, nieważne),
zamiast: 20% jako dowód nieodwracalnego kretynizmu
Ciekawe co by na to powiedzieli specjaliści od pozytywnego myślenia czy też rozwoju osobistego. Oni niby często posługują się takimi historyjkami "from zero to hero".
