16 Maj 2021, Nie 13:18
Stron: 1 2
16 Maj 2021, Nie 15:41
(16 Maj 2021, Nie 11:01)Diux napisał(a): [ -> ]Aha. zapomniałem dodać. Nie idź na NFZ.. Bo taki lekarz ma cię gdzieś...
Oj, to nie tak. Więcej zależy od osoby lekarza niż od odpłatności. Ja więcej empatii i czasu dostawałem od lekarzy w publicznym systemie zdrowia.
Niektórzy prywatni to 5 minut i stówka do koszyczka.
Doświadczenia mogą być różne.
16 Maj 2021, Nie 15:52
No dokładnie różnie z tym, ja pamiętam psychiatrę, prywatnie, koszt 180 zł i średnio mi podpasował, był gburowaty i czułam jakby chciał jak najszybciej "odbębnić" wizytę 
Czułam ogromny wstyd jak mówiłam mu o swoich problemach xd stracona kasa, następny duuużo lepszy nfz, super sympatyczny facet, sam jego sposób mówienia mnie uspokajał
Czułam ogromny wstyd jak mówiłam mu o swoich problemach xd stracona kasa, następny duuużo lepszy nfz, super sympatyczny facet, sam jego sposób mówienia mnie uspokajał 16 Maj 2021, Nie 16:16
16 Maj 2021, Nie 20:34
@jatakniesmialogram ponizej moje doświadczenia z psychiatrami. Pierwszy w ramach NFZ, drugi prywatnie.
Moja pierwsza w życiu wizyta u psychiatry:
Tutaj musiałabym zrobić długi wstęp na temat tego, co do niej doprowadziło, ale powiem tyle, że byłam w tak złym stanie, że tylko przypadek sprawił, że nie dokonałam brzydkiej rzeczy na literę s. Trafiłam do szpitala (awaria serca), gdzie z nieznanego mi do dzisiaj powodu opowiedziałam swoją historię lekarce na nocnym dyżurze. Ona poruszyła jakieś sznurki i znalazła mi bardzo bliski termin do psychiatry na NFZ w moim mieście. Potwierdzić wizytę i tak musiała moja mama.
Najbardziej bałam się tego, że lekarka zignoruje moje problemy, powie, że zawracam jej głowę i marnuję czas, który mogłaby poświęcić poważnie chorej osobie. Nie miałam też odwagi powiedzieć jej, jaka dokładnie sytuacja sprawiła, że po latach cierpienia w końcu pękłam. Długo planowałam, co jej powiem, a kiedy w końcu trafiłam do gabinetu, to po prostu zaczęłam płakać i nie mogłam się uspokoić.
Siedziałam tam ponad godzinę (z czego część czasu zmarnowałam na płacz i hiperwentylację), powiedziałam też o swoich obawach, że tak naprawdę nic mi nie jest i to tylko forma obrony przed pójściem do pracy/wyłudzenia jakichś świadczeń (tak mi wmawiał mój ówczesny chłopak, z którym zerwałam krótko przed wizytą). Ona jednak potraktowała mnie zupełnie poważnie i nawet dała do siebie numer - w razie gdyby stan tak się pogorszył, że potrzebowałabym hospitalizacji. Sugerowała też odbycie terapii na oddziale otwartym. Skierowała mnie na terapię w ramach NFZ.
Cała wizyta była więc baaardzo emocjonalna (na szczęście w gabinetach są chusteczki higieniczne), ja nie powiedziałam połowy rzeczy, które chciałam. Bardzo podniósł mnie na duchu sam fakt, że nie zostałam zignorowana. Że to "tylko" choroba i że mogę inaczej żyć - tak naprawdę pomocy psychiatry potrzebowałam gdzieś od 10 roku życia, ale przez kolejna dekadę męczyłam się z nieleczoną depresją, fobią społeczną i napadami lęku panicznego. Nie znałam innego życia.
Leki i psychoterapia pokazały mi nową jakość życia, chociaż nie było różowo. No ale udało mi się zacząć nowe studia (poprzednie rzuciłam i przez kilka miesięcy nie robiłam ze sobą nic - jest to najbardziej wstydliwy czas w moim życiu), potem w wakacje podjąć pierwszą pracę i mocno skupić się na celu życiowym, którym była wyprowadzka z toksycznego domu i zerwanie stosunków z ojcem.
A teraz mam całkiem poważną pracę, dyplom z wyróżnieniem, własne mieszkanie i jestem normalnie funkcjonującym dorosłym człowiekiem.
Jeśli chodzi o kwestie bardziej techniczne - gabinet znajdował się w przychodni. W rejestracji zgłosiła mnie mama, dostałam numerek i czekałam przed gabinetem aż lekarz mnie zawoła. Po wszystkim mama w rejestracji zapisała mnie na kolejną wizytę, na którą przyszłam już sama (jak i na każdą kolejną). Rejestrując się mówiłam nazwisko lekarki, bo wstydziłam się powiedzieć "ja do psychiatry". Po jakimś czasie panie tam mnie rozpoznawały
.
Drugi raz do psychiatry trafiłam w marcu tego roku, po tym jak niespodziewanie nagromadzenie ogromnego stresu doprowadziło mnie do bardzo poważnego kryzysu psychicznego. Zwlekałam długo z wizytą ze wstydu i złości - wstydziłam się, co spowodowało, że pękłam i byłam wściekła na siebie, że czuję się tak bardzo źle w momencie życia, który powinien być tak szczęśliwy.
Weszłam na Znany Lekarz i tam zarezerwowałam przez internet wizytę u lekarki (wolałam, żeby to była kobieta), która miała najbliższy wolny termin (czyli za miesiąc). Na miejscu znowu się rozpłakałam, ale nie miałam siły za to przepraszać i się przejmować. Doszłam do wniosku, że psychiatrka na pewno widziała już dziwniejsze rzeczy. Przed wizytą planowałam, co powiedzieć, żeby dać lekarce obraz tego kim jestem i z czym przychodzę, a że to baaardzo długa historia, to musiałam starannie wybrać, które kawałki wspomnieć tak, żeby miało to jakiś sens. Nawet sobie wzięłam notatki, ale w końcu z nich nie skorzystałam.
Oprócz słuchania moich wynurzeń, lekarka zbierala wywiad (pytania dotyczące chorób, obciążenia w rodzinie, dopytywanie o samopoczucie i inne objawy). Potem dostałam kod na receptę, zamówiłam kolejną wizytę i tyle.
Obecnie ogromną ulgą dla mnie jest to, że mogę komuś opowiedzieć jak się naprawdę czuję i jakie dziwaczne myśli czasami miewam. Bo może i nie jestem normalna, ale na pewno nie jestem też żadnym szczególnym przypadkiem.
Lubię psychiatrów. Mój ulubiony rodzaj lekarzy (przynajmniej na podstawie opisanych wyżej skromnych doświadczeń).
Dopisuję, bo mi się przypomniało: otóż jest możliwe, że psychiatra skieruje Cię na dalsze badania albo po prostu je zaleci. Moja pierwsza lekarka tego nie zrobiła, bo byłam tuż po wyjściu ze szpitala i miałam komplet badań krwi, biochemii, badania serca i inne takie - ale poprosiła o przyniesienie ich na kolejną wizytę. Obecna lekarka poprosiła mnie o zrobienie badań krwi (dużo różnych parametrów oprócz zwykłej morfologii). Nawet w ulotce leków (a przynajmniej moich leków) jest informacja, że dobrze jest zrobić badania kontrolne w trakcie ich przyjmowania, żeby ocenić jak się miewa wątroba i jak wygląda krzepnięcie krwi).
Moja pierwsza w życiu wizyta u psychiatry:
Tutaj musiałabym zrobić długi wstęp na temat tego, co do niej doprowadziło, ale powiem tyle, że byłam w tak złym stanie, że tylko przypadek sprawił, że nie dokonałam brzydkiej rzeczy na literę s. Trafiłam do szpitala (awaria serca), gdzie z nieznanego mi do dzisiaj powodu opowiedziałam swoją historię lekarce na nocnym dyżurze. Ona poruszyła jakieś sznurki i znalazła mi bardzo bliski termin do psychiatry na NFZ w moim mieście. Potwierdzić wizytę i tak musiała moja mama.
Najbardziej bałam się tego, że lekarka zignoruje moje problemy, powie, że zawracam jej głowę i marnuję czas, który mogłaby poświęcić poważnie chorej osobie. Nie miałam też odwagi powiedzieć jej, jaka dokładnie sytuacja sprawiła, że po latach cierpienia w końcu pękłam. Długo planowałam, co jej powiem, a kiedy w końcu trafiłam do gabinetu, to po prostu zaczęłam płakać i nie mogłam się uspokoić.
Siedziałam tam ponad godzinę (z czego część czasu zmarnowałam na płacz i hiperwentylację), powiedziałam też o swoich obawach, że tak naprawdę nic mi nie jest i to tylko forma obrony przed pójściem do pracy/wyłudzenia jakichś świadczeń (tak mi wmawiał mój ówczesny chłopak, z którym zerwałam krótko przed wizytą). Ona jednak potraktowała mnie zupełnie poważnie i nawet dała do siebie numer - w razie gdyby stan tak się pogorszył, że potrzebowałabym hospitalizacji. Sugerowała też odbycie terapii na oddziale otwartym. Skierowała mnie na terapię w ramach NFZ.
Cała wizyta była więc baaardzo emocjonalna (na szczęście w gabinetach są chusteczki higieniczne), ja nie powiedziałam połowy rzeczy, które chciałam. Bardzo podniósł mnie na duchu sam fakt, że nie zostałam zignorowana. Że to "tylko" choroba i że mogę inaczej żyć - tak naprawdę pomocy psychiatry potrzebowałam gdzieś od 10 roku życia, ale przez kolejna dekadę męczyłam się z nieleczoną depresją, fobią społeczną i napadami lęku panicznego. Nie znałam innego życia.
Leki i psychoterapia pokazały mi nową jakość życia, chociaż nie było różowo. No ale udało mi się zacząć nowe studia (poprzednie rzuciłam i przez kilka miesięcy nie robiłam ze sobą nic - jest to najbardziej wstydliwy czas w moim życiu), potem w wakacje podjąć pierwszą pracę i mocno skupić się na celu życiowym, którym była wyprowadzka z toksycznego domu i zerwanie stosunków z ojcem.
A teraz mam całkiem poważną pracę, dyplom z wyróżnieniem, własne mieszkanie i jestem normalnie funkcjonującym dorosłym człowiekiem.
Jeśli chodzi o kwestie bardziej techniczne - gabinet znajdował się w przychodni. W rejestracji zgłosiła mnie mama, dostałam numerek i czekałam przed gabinetem aż lekarz mnie zawoła. Po wszystkim mama w rejestracji zapisała mnie na kolejną wizytę, na którą przyszłam już sama (jak i na każdą kolejną). Rejestrując się mówiłam nazwisko lekarki, bo wstydziłam się powiedzieć "ja do psychiatry". Po jakimś czasie panie tam mnie rozpoznawały
.Drugi raz do psychiatry trafiłam w marcu tego roku, po tym jak niespodziewanie nagromadzenie ogromnego stresu doprowadziło mnie do bardzo poważnego kryzysu psychicznego. Zwlekałam długo z wizytą ze wstydu i złości - wstydziłam się, co spowodowało, że pękłam i byłam wściekła na siebie, że czuję się tak bardzo źle w momencie życia, który powinien być tak szczęśliwy.
Weszłam na Znany Lekarz i tam zarezerwowałam przez internet wizytę u lekarki (wolałam, żeby to była kobieta), która miała najbliższy wolny termin (czyli za miesiąc). Na miejscu znowu się rozpłakałam, ale nie miałam siły za to przepraszać i się przejmować. Doszłam do wniosku, że psychiatrka na pewno widziała już dziwniejsze rzeczy. Przed wizytą planowałam, co powiedzieć, żeby dać lekarce obraz tego kim jestem i z czym przychodzę, a że to baaardzo długa historia, to musiałam starannie wybrać, które kawałki wspomnieć tak, żeby miało to jakiś sens. Nawet sobie wzięłam notatki, ale w końcu z nich nie skorzystałam.
Oprócz słuchania moich wynurzeń, lekarka zbierala wywiad (pytania dotyczące chorób, obciążenia w rodzinie, dopytywanie o samopoczucie i inne objawy). Potem dostałam kod na receptę, zamówiłam kolejną wizytę i tyle.
Obecnie ogromną ulgą dla mnie jest to, że mogę komuś opowiedzieć jak się naprawdę czuję i jakie dziwaczne myśli czasami miewam. Bo może i nie jestem normalna, ale na pewno nie jestem też żadnym szczególnym przypadkiem.
Lubię psychiatrów. Mój ulubiony rodzaj lekarzy (przynajmniej na podstawie opisanych wyżej skromnych doświadczeń).
Dopisuję, bo mi się przypomniało: otóż jest możliwe, że psychiatra skieruje Cię na dalsze badania albo po prostu je zaleci. Moja pierwsza lekarka tego nie zrobiła, bo byłam tuż po wyjściu ze szpitala i miałam komplet badań krwi, biochemii, badania serca i inne takie - ale poprosiła o przyniesienie ich na kolejną wizytę. Obecna lekarka poprosiła mnie o zrobienie badań krwi (dużo różnych parametrów oprócz zwykłej morfologii). Nawet w ulotce leków (a przynajmniej moich leków) jest informacja, że dobrze jest zrobić badania kontrolne w trakcie ich przyjmowania, żeby ocenić jak się miewa wątroba i jak wygląda krzepnięcie krwi).
16 Maj 2021, Nie 23:16
17 Maj 2021, Pon 22:01
Stron: 1 2