jack napisał(a):Serio się wyleczyłeś ?
Z zaburzeń lękowych? Tak. Z fobii społecznej? Zależy jak TY ją rozumiesz. Jeśli tak jak jest napisane w wikipedii:
"Człowiek dotknięty tym schorzeniem może przypominać osobę z cechami nieśmiałości, jednak w wypadku fobii społecznej główną różnicą jest występowanie bardzo
silnego unikania sytuacji społecznych oraz cierpienia, spowodowanego wpływem zaburzenia na kontakt z innymi ludźmi."
To też tak :-D
Ciastkovic napisał(a):I Patrick coś oszukał bo miał tu pisać i nie pisze
Tak wiem ,że miałem pisać ale wpływ na to ,że nie piszę miało kilka czynników:
- dłużej zostaję w pracy, zaczynam o 7 a kończę ok. 18-19, do tego dochodzą inne obowiązki i nie mogę poświęcić godziny lub półtorej na DC (przypominam, że mój program był trochę zmodyfikowany). Zostaje mi tylko weekend i dni w których dostanę wolne np. dzisiaj
- polubiłem mieć porządek dlatego trochę zniechęciła mnie niemożność posiadania własnego dziennika tylko wrzucanie swoich misji do jednej kupki z wszystkim co sie tyczy DC
Postanowiłem także zmienić ten program. Po przeczytaniu go w całości doszedłem do wniosku ,że dla mnie ta skala trudności nie jest rosnąca np. wolę już spytać o godzinę z wywołaniem u siebie strachu (misja 6) niż powiedzieć komplement nieznajomej osobie (misja 5). Prawdą tez jest, że niektóre misje są nie na nasze polskie realia. Chodzi mi o to ,że twórcą tego programu są amerykanie a tam ludzie są bardziej otwarci na siebie. Możesz dosiąść sie do kogoś w kawiarni a ten ktoś raczej zareaguje pozytywnie u nas w Polsce takie zachowanie jest nie za dobrze widziane.
Dlatego sam będę tworzył sobie misje. W niedzielę podchodziłem
tylko do kobiet które są atrakcyjne. Zagadałem do ok 10-15 kobiet i za każdym razem dostawałem ogromnego kopa energii. Trochę byłem zły na siebie ,że wiele sytuacji odpuściłem bo było w ich otoczeniu dużo ludzi, bo mieli słuchawki na uszach, bo widać było ,że gdzieś się śpieszą ale i tak wróciłem do domu z bananem na twarzy bo czułem ,że przestaję się krępować przy pociągającej kobiecie.
Następną misję wykonałem we wtorek. Miałem dużo mniej czasu i za cel postawiłem sobie popytać sprzedawczynie o jakiś produkt. Byłem w 3 empikach i jednej księgarni. Pytałem je o książki "Talent jest przeceniany" Geoffa Colvina i "Wolny wybór" Miltona Friedmana. Tych książek raczej nie ma w sklepach i były tylko na zamówienie, dlatego trochę się zeszło zanim wszystko przeszukały. Musiałem dyktować kilka razy tytuł i autora potem wciskały mi jakieś książki o podobnej tematyce ale którymi nie byłem zainteresowany.
Następnie postanowiłem zrobić coś bardziej hardkorowego
Poszedłem do sklepu odzieżowego i postanowiłem spytać sprzedawczynie o opinię. Na początku czułem duży strach. Wewnętrzni krytycy zaczeli mi dogadywać "daj spokój, już jest późno, kiedy indziej to zrobisz, tutaj nikt z nikim teraz nie rozmawia, ona jest czymś zajęta itp" Poszedłem do przebieralni, spojrzałem w lustro i wyobraźiłem sobie ,że przez tę chwilę zamieniam się w kogoś kim zawsze chciałem być.
Wyszedłem pewnym krokiem z przebieralni i podszedłem do pracującej w sklepie dziewczyny. Dialog wyglądał mniej więcej tak:
Ja: Cześć
Ona: Cześć (zaskoczenie i potem uśmiech)
Ja: Szukam czegoś co pasowało by do tej koszulki, mogłabyś mi coś poradzić?
Ona: Jasne, szukasz jakichś spodenek?
Ja: Tak
Ona: Mogą być jeansowe?
Ja: Tak mogą
Okazuje się nagle ,że nie ma na mnie rozmiaru
Ja: A może jakieś z niejeansowych?
Ona: Mało ich zostało ale może te będą pasować
Ja: Moim zdaniem chyba trochę są za jasne
Ona: Są jeszcze takie ciemniejsze ale nie wiem czy będzie to Twój rozmiar
Ja: Ok pójdę przymierzyć, dzięki
Ona: Spoko
Gdy odchodziłem jeszcze rzuciła
Ona: Nie miałeś kiedy przyjść tylko wtedy gdy kończy się wyprzedaż? (uśmiech)
Ja: (śmiech) no właśnie nie miałem (i uśmiech).
Ta sytuacja bardzo mnie podbudowwała. Cała rozmowa toczyła się w bardzo pozytywnej atmosferze. Cały czas uśmiechaliśmy się do siebie. Wracałem do domu jak na skrzydłach :-D
Następną misję postanowiłem wykonać w czwartek (wczoraj). Za cel obrałem sobie spytanie się o godzinę ale zagadanie w inny sposób. Zawsze gdy pytałem się o godzinę zaczynałem od "przepraszam" teraz chcę to robić zaczynając od "cześć". Wiedziałem, że początkowo wiele kobiet może pomyśleć, że je podrywam ale o to właśnie chodziło
Rzeczywistość okazała się jednak brutalna. Zbierałem się do tego i zbierałem aż w końcu nic nie zrobiłem. Tej misji nie dałem rady ale nie mogę się poddawać i trzeba spróbować ponownie
Drugą próbę podejmę jutro ewentualnie dzisiaj jak się wyrobię.
uno88 napisał(a):Dla mnie to nie jest zagadanie do 150 kobiet ,ale pokazanie 150 kobietom jaką jestem ofiara losu. Przerażało mnie również to pytanie co minutę. Gdy ktoś tak każdą napotkaną osobę pyta się o godzinę to ,może być uznany za lekko nienormalnego przez osoby postronne i będzie to słuszna reakcja wg. mnie. Dyskusyjna jest również kwestia ,czy po zapytaniu się 30 razy o godzinę ,lęk wyraźnie spadnie. Zdroworozsądkowo powinno tak być ,ale biorąc pod uwagę to ,że osoby z fobią akurat ten mechanizm mają zaburzony to nie byłbym tego taki pewny.
Nie musisz podchodzić co minutę ja narazie tak nie robię. Cięzko by było znaleźć tyle atrakcyjnych dziewczyn. Sam oceń na które sytuacje reagujesz bardziej lękliwie a na które mniej a potem ustal swój plan. Jeśli masz silne lęki możesz na początku liczyć ilu ludziom dzisiaj spojrzałeś w oczy, ile ludzi zeszło Ci z drogi na ulicy, potem możesz uśmiechać się do ludzi w sąsiednim samochodzie bądź autobusie, potem uśmiechaj się do osób na ulicy a jeszcze później zrób do kogoś głupią minę :-) O to właśnie chodzi by powoli przestać przejmować się tym ,co inni sobie pomyślą i robić małe kroki.
uno88 napisał(a):No dla mnie zapytanie kobiety o godzinę jest barierą nie do przebicia. Świadomie zniżać się do poziomu mężczyzny ,który czegoś nie wie. Masakra.
To są właśnie krytyczne myśli których trzeba się pozbywać. Powiedz co nienormalnego jest w tym ,że ktoś się pyta o godzinę? Czy to, że ktoś czegoś zapomniał to znaczy odrazu ,że jest głupi? Co Cię obchodzi to co pomyśli o Tobie nieznajoma osoba ,która za pół godziny o Tobie zapomni i nigdy w życiu już jej nie spotkasz?
uno88 napisał(a):Równie dobrze możemy się znieczulić na krótki czas ,ale za tydzień będzie tak samo jak było. Najlepiej sprawdzić na sobie bo bez tego argumenty na korzyść ,jak i przeciwko demonic confidence to czcza gadanina.
Dokładnie. Należy pamiętać ,że ten program jest na 21 dni i autor nakazuje wykonywać go codziennie. To ,że ktoś doszedł do 7, 8 czy 9 dnia i przestał mało da. Trzeba to zrobić tak jak mówił Richards w swojej terapii - utrwalać nowe połączenia nerwowe i osłabiać stare aż do ich zaniku poprzez ciągłe używanie tych nowych. Dlatego myślę, że aby uzyskać należyty efekt należy przystosować ten program do naszych społecznych realiów i osobistych barier a następnie wykonywać go przez te minimum 21 dni.
stap!inesekend napisał(a):To jest, według mnie, ciekawe zdanie:
Kiedy stoisz gotowy do skoku, przeżywasz wiele różnych emocji. Jeśli spodziewasz się, że umrzesz, uczuciem będzie strach. Jeśli oczekujesz dobrej zabawy, uczuciem będzie podniecenie. Każda z tych dróg to ten sam psychologiczny proces.
Pewnie ,że tak. Słyszałem kiedyś ,że strach i podniecenie (w sensie ekscytacja) to ta sama emocja. Różni się tylko jej interpretacja w mózgu.
Pozdrawiam i zachęcam do łamania swoich barier :-D
Jak nie wróci to od poniedziałku ja spróbuję pociągnąć temat, bo i tak nie mam co robić.